เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 740 ยอดคนเสเพล

ตอนที่ 740 ยอดคนเสเพล

นั่นมันควรเป็นบทพูดของเขาไม่ใช่หรือไง?

หลินเป่ยเฉินชักสีหน้าด้วยความโกรธแค้น

“สามหาวนัก”

ทันใดนั้น เด็กหนุ่มดาวน์โหลดกระบี่เงินออกมาจากแอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์

กระบี่คู่ลอยอยู่ในอากาศ

พวกมันหมุนวนรอบร่างของหลินเป่ยเฉินราวกับเป็นสัตว์เลี้ยงผู้ซื่อสัตย์

“ตายซะ”

กระบี่คู่พุ่งแหวกอากาศ

เล่มหนึ่งแยกไปทางซ้าย

อีกเล่มแยกไปทางขวา

หลินเป่ยเฉินอาศัยพลังปราณธาตุทองคำควบคุมกระบี่เหล่านี้ ใช้ออกมาด้วยกระบวนท่าจากวิชากระบี่ 17 คาบสมุทร

ลำแสงจากตัวกระบี่ลากเป็นทางยาวในอากาศ

มองดูแล้วไม่ต่างจากเครื่องบินเจ็ทสองลำกำลังบินผ่านผืนฟ้า

นี่คือสิ่งที่ย้ำเตือนให้หลินเป่ยเฉินนึกถึงโลกมนุษย์ใบเก่า

“หืม?”

ราชันย์งูพิษเบิกตาโตด้วยความตกตะลึงเมื่อเห็นกระบี่คู่พุ่งเข้ามาหาตนเอง

แต่เมื่อจับกระแสพลังจากตัวกระบี่ได้ ชายหนุ่มก็ยิ้มออกมาทันที

“ก็แค่ภาพมายาเท่านั้นแหละนะ” ราชันย์งูพิษหมุนวนฝ่ามือในอากาศ

ปรากฏคลื่นพลังสายฟ้าแผ่กระจายออกมาต้านทานกระบี่คู่

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

กระบี่เงินเกิดรอยแตกร้าวก่อนที่พวกมันจะแตกกระจายเป็นผุยผง

เอ่อ…

ดวงตาของหลินเป่ยเฉินทอประกายผิดหวังออกมาเล็กน้อย

ที่สำคัญก็คือเขามีพลังลมปราณเพียงยอดปรมาจารย์ระดับสี่ คงเป็นเรื่องยากที่จะสามารถเอาชนะผู้ที่มีพลังอยู่ในขั้นยอดปรมาจารย์ตอนปลายได้อยู่แล้ว

นี่จึงเป็นเหตุผลที่หลินเป่ยเฉินไม่ใช้พลังปราณธาตุทองคำของตนเองควบคุมกระบี่สายฟ้าออกมาใช้งานตั้งแต่แรก

เพราะเขาเกรงว่าระดับพลังของตนเองอาจต่ำต้อยมากเกินไป ดีไม่ดีฝ่ายตรงข้ามอาจแย่งชิงกระบี่ไปครอบครอง และนั่นจะทำให้เขาพาลขายหน้าเอาเปล่าๆ

อีกอย่าง มันเป็นกระบี่ที่มีราคาแพงมากเกินไป

แต่บัดนี้ หลินเป่ยเฉินไม่มีทางเลือกอีกแล้ว นอกจาก…

ดวงตาของเด็กหนุ่มทอประกายวาวโรจน์ด้วยความโกรธแค้น ก่อนที่เขาจะดาวน์โหลดกระบี่สายฟ้าออกมาถือในมือและคำรามว่า “รู้ว่าเสี่ยง แต่คงต้องขอลองหน่อยละนะ”

หลังจากนั้น หลินเป่ยเฉินก็พุ่งทะยานไปข้างหน้า

ราชันย์งูพิษแสยะยิ้ม ขยับเท้าก้าวออกมา และกระชับกระบี่อันงดงามที่ถืออยู่ในมือ ก่อนพูดว่า “ข้ามีพลังอยู่ในขั้นยอดปรมาจารย์ตอนปลาย แม้แต่ผู้มีพลังระดับเซียนในนครเจาฮุย ก็ยังไม่มีผู้ใดกล้ายุ่งกับข้า แล้วเจ้าที่มีพลังเพียงแค่ยอดปรมาจารย์ระดับสี่ ถือดีอย่างไรถึงได้มาชักกระบี่ใส่หน้าข้า? เจ้ามันโอหังมากเกินไปแล้ว… จงเตรียมตัวตายซะ!”

สุดท้าย กระบี่ถูกชักออกจากฝัก

คมกระบี่เป็นสีเงินวาววับ เมื่อโคจรพลังลมปราณใส่เข้าไป ประกายสายฟ้าก็ครอบคลุมไปทั่วลำตัวกระบี่

เงากระบี่แผ่กระจายในอากาศ

มวลอากาศเกิดความปั่นป่วนรุนแรง

พลังคุกคามจากตัวกระบี่กดดันทุกผู้คนที่ยืนอยู่โดยรอบ ขณะนี้ ความน่ากลัวที่แท้จริงของผู้ที่มีพลังอยู่ในขั้นยอดปรมาจารย์ตอนปลายได้ถูกเปิดเผยออกมาแล้ว

เมื่อกระบี่ของทั้งสองฝ่ายปะทะกัน พื้นดินก็เกิดรอยแตกร้าวกินรัศมีเป็นวงกว้าง

หลินเป่ยเฉินยกกระบี่ขึ้นต้านทานการโจมตีของฝ่ายตรงข้าม พลังลมปราณสายฟ้าของราชันย์งูพิษพวยพุ่งเข้ามา ทำให้เส้นผมสีดำยาวสลวยของเขาปลิวไสวไปตามแรงลม

หลินเป่ยเฉินสูดหายใจลึกๆ

หลังจากนั้น…

“ข้าไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก!”

เด็กหนุ่มสะบัดข้อมือ

กำแพงสายลมปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

นี่คือกระบวนท่ากระบี่ที่เจ็ด

กระบี่สายฟ้าที่อยู่ในมือของเขายิ่งเปล่งประกายสว่างไสวมากกว่าเดิม

ทันใดนั้น พลังคุกคามจากทุกๆ การโจมตีของราชันย์งูพิษก็ถูกดูดกลืนหายไปในกำแพงสายลมเหล่านี้

“นี่มันอะไรกัน?”

ราชันย์งูพิษแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาแล้ว

ในเวลาเดียวกันนี้…

“กระบวนท่าที่หก”

กระบี่สายฟ้าในมือหลินเป่ยเฉินตวัดวูบวาบอีกครั้ง

เด็กหนุ่มสามารถบุกเข้ามาประชิดตัวราชันย์งูพิษได้สำเร็จแล้ว

การใช้กระบวนท่าจากวิชากระบี่ 17 คาบสมุทรในรูปแบบสลับตำแหน่งก่อนหลัง ทำให้ศัตรูตั้งตัวไม่ทัน

หลินเป่ยเฉินเลือกจังหวะโจมตีตอนที่ฝ่ายตรงข้ามลืมป้องกันตัว

ความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของราชันย์งูพิษ

เขามีพลังอยู่ในขั้นยอดปรมาจารย์ตอนปลาย แล้วเหตุไฉนถึงจัดการผู้ที่มีพลังอยู่เพียงขั้นยอดปรมาจารย์ระดับสี่ไม่ได้?

แต่มันก็เป็นแค่ความประหลาดใจเท่านั้น

“เจ้าเข้ามาใกล้ตัวข้าได้แล้วจะอย่างไร สุดท้ายก็ต้องตายเร็วมากกว่าเดิมอยู่ดี”

ชายหนุ่มหัวเราะเยาะพลางวกกระบี่เงินในมือขึ้นโจมตีอีกครั้ง

พลังปราณธาตุสายฟ้าที่ครอบคลุมกระบี่เกิดเป็นประกายระยิบระยับราวกับดวงดาราในท้องฟ้าที่มืดมิด ดูไปแล้วสวยงามเป็นอย่างยิ่ง

ราชันย์งูพิษมีพลังสูงส่ง วิชากระบี่ที่เขาใช้ออกมาย่อมไม่ธรรมดา

ชายหนุ่มมั่นใจว่านี่คือกระบวนท่าที่สามารถเผด็จศึกได้แน่นอน

แต่ทันใดนั้น กระบี่สายฟ้าในมือของหลินเป่ยเฉินกลับใช้ออกมาด้วยกระบวนท่ากระบี่ที่ห้า

ประกายระยิบระยับดั่งดวงดาวจากคมกระบี่ของราชันย์งูพิษพลันสลายหายไป

ราชันย์งูพิษฉีกยิ้มและพยักหน้าด้วยความพอใจ “มิน่าเล่า เจ้าจึงอวดดีถึงเพียงนี้ ที่แท้ก็มีเพลงกระบี่ไม่ธรรมดานี่เอง แต่มันก็เท่านี้แหละนะ เหอเหอเหอ”

กระบี่ที่งดงามในมือประมุขป้อมอสรพิษพลันบังเกิดแสงสว่างเป็นประกายระยิบระยับมากกว่าเดิม

แหกระบี่แผ่ครอบคลุมในรัศมีสองวา

หลินเป่ยเฉินตกอยู่ในรัศมีแหกระบี่ จึงจำเป็นต้องใช้กระบวนท่ากระบี่ที่เจ็ดออกมาอีกครั้ง

นี่คือครั้งแรกที่เขาเผชิญหน้ากับมือกระบี่ ซึ่งมีฝีมือน่ากลัวขนาดนี้

ราชันย์งูพิษไม่รีบร้อนเปิดเผยถึงพลังที่แท้จริงของตนเอง แต่กลับรอรับการโจมตีของหลินเป่ยเฉินด้วยความเยือกเย็นมาโดยตลอด

หลินเป่ยเฉินมีร่างกายอยู่ในขั้นยอดปรมาจารย์ตอนปลาย มันช่วยทำให้เขาสามารถฟาดฟันกระบี่ออกไปได้อย่างรุนแรงมากขึ้น

แต่อย่างไรก็ตาม อานุภาพการโจมตีก็ต้องพึ่งพาพลังลมปราณเป็นหลัก

ก่อนหน้านี้ หลินเป่ยเฉินฝึกฝนกระบวนท่าจากวิชากระบี่ 17 คาบสมุทรได้ทั้งเจ็ดกระบวนท่าแล้ว และโทรศัพท์มือถือก็ช่วยเขาถอดรหัสกระบวนท่าที่แปดออกมาได้สำเร็จ

และเมื่อใช้งานกระบวนท่าเหล่านี้บ่อยเข้า

ฝีมือกระบี่ของหลินเป่ยเฉินก็ยิ่งพัฒนามากขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบเรียกได้ว่าอยู่ในขั้นสมบูรณ์แบบ

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับราชันย์งูพิษ ฝีมือกระบี่ของหลินเป่ยเฉินกลับสู้ไม่ได้อย่างสิ้นเชิง

นั่นทำให้เฉียนเหมยที่ยืนดูอยู่ห่างๆ รู้สึกร้อนรุ่มใจ อยากจะเข้าไปช่วยเหลือผู้เป็นเจ้านายเต็มที่

แต่หวังจงกับเฉียนซื่อก็เป็นผู้หยุดยั้งนางเอาไว้

เฉียนเหมยไม่เข้าใจเลย

ชายชราทั้งสองคนนี้อยากเห็นนายน้อยพ่ายแพ้หรืออย่างไร?

แต่ที่น่าสนใจก็คือหวังจงกับเฉียนซื่อไม่ได้มีสีหน้าตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

เป็นเพราะเหตุใดกัน?

ด้วยนิสัยรักตัวกลัวตายของหวังจง ถ้าเขาแน่ใจว่านายน้อยจะพ่ายแพ้ ป่านนี้คงหลบหนีไปนานแล้ว

แต่นี่ชายชรายังยืนดูอยู่ต่อไปในความสงบ

ดังนั้น เฉียนเหมยจึงทำได้เพียงข่มใจยืนดูการต่อสู้ต่อไปเช่นกัน

บนยอดหอคอยที่ห่างไกลออกไป

คู่หูคู่ใหม่อย่างเซียวปิงกับฉิวหลิงก็กำลังให้ความสนใจอยู่ที่การต่อสู้อย่างใกล้ชิด

ราชันย์งูพิษมีสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง

“หึหึ เห็นว่าเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งจากเมืองหยุนเมิ่ง คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีดีเพียงเท่านี้ ช่างไม่สมกับความยโสโอหังของเจ้าเลยจริงๆ”

“ฮ่าฮ่า นับเป็นกระบวนท่าที่ดี”

“หุหุ หนุ่มน้อย เจ้ายังอ่อนหัดนัก”

“ฝีมือกระบี่ของเจ้าไม่เห็นจะเก่งเหมือนฝีปากของเจ้าสักนิด”

“เฮ้อ ช่างอ่อนแอยิ่ง…”

ระหว่างที่รับมือการโจมตีจากหลินเป่ยเฉิน ราชันย์งูพิษก็ระเบิดเสียงหัวเราะ พูดจาถากถางตลอดเวลา

ที่ทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อทำลายขวัญกำลังใจของนายทหารหน่วยคนงานขุดเหมือง

การสังหารฝ่ายตรงข้าม อาจไม่ใช่วิธีเอาชนะเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

แต่การทำลายขวัญกำลังใจของศัตรู อาจก่อให้เกิดผลเสียร้ายแรงให้กับฝ่ายตรงข้าม มากยิ่งกว่าการฆ่าผู้เป็นหัวหน้าทื้งเสียอีก

หลินเป่ยเฉินไม่ตอบรับคำใด นอกจากใช้กระบี่ตีโต้ โจมตีและตั้งรับ สลับกันตลอดเวลา

ผ่านไปชั่วหนึ่งก้านธูป

กระบวนท่ากระบี่ยิ่งมายิ่งร้อนแรง

พลังคุกคามเล่นงานคู่ต่อสู้ทั้งสองฝ่ายอย่างเท่าเทียมกัน

ในที่สุด ราชันย์งูพิษก็หมดอารมณ์เล่นสนุกแล้ว

“ถือเป็นเกียรติของเจ้าเชียวนะที่ได้ตายภายใต้คมกระบี่ของข้า… ตำนานผู้กล้าจากเมืองหยุนเมิ่ง ข้าจะเป็นคนจบมันแต่เพียงเท่านี้”

ชายหนุ่มตวัดกระบี่

นั่นเป็นจังหวะเดียวกับที่หลินเป่ยเฉินวกกระบี่กลับมาด้วยมือขวา และสะบัดมือซ้ายฟาดใส่ใบหน้าของราชันย์งูพิษสุดแรงเกิด

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือของเด็กหนุ่มกระแทกใส่ใบหน้าประมุขป้อมอสรพิษเข้าอย่างจัง

ราชันย์งูพิษหมุนคว้าง 360 องศา ลอยกระเด็นออกไปกระแทกกับกำแพงหินที่อยู่ด้านหลัง ร่างกายจมลึกหายเข้าไปในเนื้อหินเป็นรูปร่างตัวคน

การต่อสู้อันดุเดือดจึงหยุดชะงักลงด้วยเหตุนี้

นี่อาจจะยังไม่สามารถกล่าวได้ว่าหลินเป่ยเฉินพลิกจากผู้แพ้กลายมาเป็นผู้ชนะ

แต่ทว่า…

ความรู้สึกบางอย่างได้ปรากฏขึ้นในจิตใจของทุกคน

ราชันย์งูพิษหลงกลหลินเป่ยเฉินเข้าเสียแล้ว

น่าอับอายยิ่งนัก

ต้องใช้เวลาอึดใจใหญ่ทีเดียว กว่าที่ชายหนุ่มจะแกะตัวเองออกมาจากร่องลึกบนกำแพงหินได้สำเร็จ

บัดนี้ แม้แต่ ‘นางพญางูพิษ’ ที่อยู่ด้านข้างก็ทำอะไรไม่ถูกแล้วเช่นกัน

“ท่านพี่…”

หญิงสาวอุทานด้วยความตกตะลึง

“คิกคิกคิก… ไม่เบาเลยแฮะ”

หลินเป่ยเฉินพูดพลางสะบัดมือของตนเองเหมือนกำลังผ่อนคลายกล้ามเนื้อ “ใบหน้าของผู้มีพลังระดับยอดปรมาจารย์ตอนปลายมีความหนามากกว่าใบหน้าของคนทั่วไป ทำเอาข้ามือชาเลยนะเนี่ย”

ช่องว่างของระดับพลังระหว่างพวกเขาแตกต่างกันมากเกินไป

แต่ผู้มีพลังระดับยอดปรมาจารย์ตอนปลาย กลับถูกผู้ที่มีพลังระดับยอดปรมาจารย์ระดับสี่ตบกระเด็นออกไปหน้าตาเฉย

ทุกคนได้แต่กะพริบตาปริบๆ

ตุบ!

ร่างของราชันย์งูพิษทรุดลงไปกองอยู่บนพื้นดิน

ริมฝีปากมีเลือดไหลซึมออกมา

ใบหน้าที่เคยหล่อเหลากลายเป็นบวมช้ำไม่ต่างจากลูกพลัมสุกได้ที่ซึ่งตกลงมากระแทกพื้นแรงมากเกินไป

หลังจากนั้น เขาก็กระอักเลือดออกมาจากปากคำใหญ่ และในกองเลือดที่ทะลักออกมา ก็มีฟันสีขาวปะปนออกมาหลายซี่…

“ศิษย์น้อง… ช่วยแก้แค้นแทนข้าด้วย…”

ราชันย์งูพิษซึ่งมีผู้คุ้มกันตึกวิ่งเข้ามาประคองลุกขึ้นยืนพลันส่งเสียงคำรามออกมาด้วยความดุร้าย

“ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะแก้แค้นแทนท่านเอง”

ดวงตาของนางพญางูพิษทองประกายด้วยความโกรธแค้นเกลียดชัง ก่อนที่นางจะหันมามองหน้าหลินเป่ยเฉิน

ริมฝีปากสีแดงสดของนางเปล่งประกายอย่างมีเสน่ห์เย้ายวนใจ

ระหว่างหัวคิ้วของนางพลันมีพลังงานบางอย่างถูกปลดปล่อยออกมา ช่วยเสริมสร้างให้หญิงสาวมีเสน่ห์น่าลุ่มหลงมากกว่าเดิม

หลินเป่ยเฉินถึงกับตกตะลึงไปเล็กน้อย

มนต์เสน่ห์ของนางพญางูพิษทำให้กลุ่มนายทหารคนงานขุดเหมืองตกอยู่ในภวังค์ พวกเขาแสดงสีหน้าเคลิบเคลิ้มชวนฝัน ไม่ต่างจากคนที่ถูกสะกดจิต

คล้ายกับได้ยินเสียงดนตรีบรรเลงเพลงในอากาศ

รอบกายของนางพญางูพิษปรากฏหมอกขาวลอยขึ้นมาช้าๆ

เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น ร่างของนางก็กลืนหายเข้าไปในม่านหมอก

เช่นเดียวกับร่างของหลินเป่ยเฉิน

เด็กหนุ่มและหญิงสาวถูกหมอกขาวกลืนหายเข้าไปทั้งคู่

“หึหึ…”ราชันย์งูพิษยิ้มมุมปาก มั่นใจว่าคนรักของตนเองต้องแก้แค้นได้สำเร็จ “ไม่เคยมีบุรุษผู้ใดสามารถต้านทานวิชาจุมพิตปลิดวิญญาณของนางได้มาก่อน ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”

ถึงฟันที่หักออกไปจะทำให้ชายหนุ่มพูดไม่ชัดเหมือนเดิม แต่เขาก็ยังสามารถระเบิดเสียงหัวเราะกึกก้องได้อยู่ดี

ทว่า เสียงพูดยังไม่ทันขาดหาย

“โอ๊ย…”

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น

โครม!

ร่างของใครบางคนลอยกระเด็นออกมาจากด้านในม่านหมอกขาวและลอยไปกระแทกกับกำแพงหินจมลึกเข้าไปในเนื้อหินกลายเป็นรูปร่างคนอีกครั้ง

เจ้าของร่างสวมใส่ชุดสีขาว

เจ้าของร่างในชุดขาวไถลตัวลงจากกำแพงอย่างช้าๆ

หากไม่ใช่นางพญางูพิษแล้วจะเป็นผู้ใดได้อีก?

“เป็นไปไม่ได้ ทำไมเจ้าถึง…”

นางพญางูพิษพูดตะกุกตะกัก ปิ่นปักผมทองคำหลุดจากศีรษะ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ นางพยายามยันกายลุกขึ้นยืนพร้อมกับกล่าวว่า “เจ้า… สามารถทนทานการเล้าโลมจากข้าได้อย่างไร ไม่ว่าข้ายั่วยวนอย่างไร เจ้าก็ไร้การตอบสนอง เจ้า…”

หญิงสาวพูดด้วยความไม่เข้าใจ

แต่ราชันย์งูพิษที่ยืนหน้าบวมเป่งอยู่ด้านข้าง กลับมีความไม่เข้าใจมากกว่านางเสียอีก

นี่คือเรื่องที่แปลกประหลาดและน่าเหลือเชื่อมากกว่าการที่เขาถูกหลินเป่ยเฉินตบกระเด็นออกมาก่อนหน้านี้หลายเท่า

ศิษย์น้องของเขา ‘พ่ายแพ้’ ได้อย่างไร?

มันจะเป็นไปได้อย่างไร

นางมีความสามารถพิเศษในการควบคุมบุรุษได้ทุกคน แต่ว่า…

ราชันย์งูพิษมองหน้าหลินเป่ยเฉินด้วยความตื่นตระหนก

เด็กหนุ่มผู้นี้… เป็นคนเสเพลประจำเมืองหยุนเมิ่ง

ยอดคนเสเพล

ไม่ทราบเลยว่าในชีวิตนี้ เด็กหนุ่มผ่านสตรีมาแล้วมากมายเพียงใด!