ตอนที่ 145 ท่าที
เมื่อฉางเปามันเข้ามาภายในเมือง มันมองไปยังคนกว่าสามร้อยคนที่จ้องมันเป็นตาเดียว
“พวกคุณเป็นใคร” หลินหยางกล่าวถาม
“นักเดินทาง” ฉางเปากล่าว
“นักเดินทาง?” หลินหยางเมื่อได้ฟังจึงสงสัย
“เมืองของเราถูกโจมตีจากเมืองอื่น มีเพียงพวกเราที่หนีรอดออกมาได้” หญิงสาวคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“อ้อ” หลินหยางเข้าใจในทันที ฉางเปามันเรียกตนเองว่านักเดินทาง แท้จริงแล้วมันไม่มีเมืองให้กลับไปต่างหาก พวกเขาคล้ายกับคนของเมิ่งโจวเมื่อมันพ่ายแพ้ในการต่อสู้ระหว่างเมืองให้แก่หลินหยาง
แม้หลินหยางจะปล่อยพวกมันไปแต่เมืองของมันล้วนถูกหลินหยางยึดกุมเอาไว้หมดแล้ว ไม่เว้นแม้แต่เสื้อผ้าของพวกมัน เมื่อเป็นเช่นนั้นจึงออกเดินทางเร่ร่อนไร้สถานที่ให้กลับไป
เมื่อคิดได้เช่นนี้หลินหยางก็นึกถึงคนของเมิ่งโจว มิทราบพวกนั้นจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร หากเจอพวกมันอีกคราเขาอาจจะแบ่งอาหารให้ซักเล็กน้อย..
ฉางเปาเมื่อมันเห็นสายตาหลินหยางมองมาที่มันด้วยดวงตาสงสาร ใบหน้าของมันแดงก่ำด้วยความอับอาย ไม่นานก็กลับเป็นปกติ
“ข้าจะพักที่นี้” ฉางเปากล่าวออกมา
“…” ประชากรของเมืองหลินหยางเมื่อได้ยินที่มันกล่าวออกมาพวกเขานิ่งเงียบ ฉางเปามันมาตะโกนโหวกเหวกทำลายบรรยากาศช่วงค่ำอย่างไร้มารยาท ตอนนี้มันยังหน้าด้านขอพักอาศัยที่เมืองพวกเขาโดยที่ยังมิถามความยินยอมเลยแม้แต่น้อย
หลินหยางเองก็ตกตะลึงในความหน้าด้านของมันเช่นกัน ไม่นานเขาก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
“จัดเตรียมที่พักให้พวกเขา” หลินหยางกล่าวแก่เทียนหนิงเจี้ยน
เทียนหนิงเจี้ยนเมื่อได้ยินมันมองหลินหยางอย่างงุนงง เมื่อครู่มันเห็นสีหน้าหลินหยางยังคงโกรธแค้นพวกมันที่เตะประตูเมืองพร้อมกับพ่นถ้อยคำหยาบคาย แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนท่าทีให้ตัวมันเตรียมที่พักให้แก่คนกลุ่มนี้
“ตามผมมา” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าว แม้มันจะคงสงสัยให้ท่าทีของหลินหยางแต่มันก็ทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างรวดเร็ว
เมื่อฉางเปาเห็นว่าผู้นำของเมืองนี้นอบน้อมพร้อมกับจัดเตรียมที่พักต้อนรับพวกมันอย่างดี มันจึงยิ้มย่องในใจคิดว่าหลินหยางและชาวเมืองหวาดเกรงแก่ตัวมันและพวก พวกมันทั้งกลุ่มเดินตามเทียนหนิงเจี้ยนเพื่อไปยังที่พักผ่อนด้วยใบหน้าภูมิใจยืดอกเดินตรง
ผู้คนภายในเมืองหลินหยางยังคงสับสนกับการกระทำหลินหยางไม่น้อย เมื่อเห็นท่าทีของฉางเปาและพวกที่ปลายหางตามองพวกเขาอย่างดูถูก เหล่าชายชาตรีผู้หาญกล้าแทบเลือดขึ้นต้าอยากตบกระบาลคนหน้าด้านกลุ่มนี้เสียที
หลินหยางเดินตามพวกมันไป ต้อนรับคนกลุ่มนี้ด้วยตนเอง ไม่ว่าอาหาร น้ำ หรือสุรา มีมาให้มิขาดมือ
“ไม่ทราบว่าท่านชื่ออะไรหรอครับ” หลินหยางกล่าวแก่ฉางเปาอย่างนอบน้อม?
ฉางเปามันมองหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า ชายหนุ่มตรงหน้ามันร่างกายสมส่วนมิมีกล้ามเนื้อเล็กน้อย ดูท่าจะมิสัดทัดในการต่อสู้มากนัก
“ฉางเปา” ฉางเปายิ้มกริ่มตอบห้วนๆ
แม้จะได้รับการตอบกลับที่ไร้มารยาทหลินหยางยังคงยิ้มอย่างเป็นมิตร พูดคุยกับพวกมันอย่างนอบน้อม
‘พี่หยางเมาหรือเปล่า?’ เทียนหนิงเจี้ยนที่เห็นท่าทีของหลินหยาง มันยังคงมิหายมึนงง
สำหรับเมืองหลินหยางนั้นพวกเขามีพร้อมทุกสิ่ง ไม่ว่าจะกำลังพล เสบียง แม้กระทั่งกำลังใจในการต่อสู้ก็เต็มเปี่ยมเช่นกัน
แต่สิ่งที่พวกเขาขาดแคลนอย่างมากนั่นคือ ข่าวสาร!
หลินหยางที่ต้อนรับพวกมันอย่างเป็นมิตร เพื่อหวังล้วงสอบถามเรื่องราวภายในสวรรค์แห่งนี้จากพวกมัน เพราะดูแล้วพวกมันคงอยู่มาไม่ต่ำกว่าหนึ่งปีเป็นแน่
ตอนที่ 146 เหมืองแร่
“ระดับ 11 โหพี่เปาสุดยอดเลย” หลินหยางกล่าว เมื่อฉางเปาและคนของมันคุยโม้โอ้อวดสรรพคุณของตนเอง หลินหยางผสมโรงชื่มชมมันมิขาดปาก ถึงแม้เขาจะระดับ 20 ก็เถิด..
“ฮ่าๆ ไอหนูนี่เข้าใจพูดจริงๆไม่เลวๆ” ชายร่างกายกำยำข้างกายฉางเปากล่าวขึ้น
เทียนหนิงเจี้ยนที่ต้อนรับพวกมันกับหลินหยางมันนั่งมองปฏิกิริยาของหลินหยางตาเป็นมัน หากหลินหยางเป็นนักแสดงรางวัลตุ๊กตาทองคงไม่รอดพ้นเงื้อมมือของเขาเป็นแน่
เมื่อหลินหยางบอกจุดประสงค์แก่เทียนหนิงเจี้ยนมันจึงเข้าใจขึ้นมาบ้าง คอยประจบกลุ่มคนเหล่านี้คะยั้นคะยอให้พวกมันดื่มกินให้เต็มคราบ เพื่อให้พวกมันลดความหวาดระแวงให้ตัวพวกเขาและเมามายไปเสีย
เวลาผ่านไปไม่นาน
“เอาเหล้ามาอีก” ฉางเปาตะโกนโหวกเหวก ตอนนี้ในบ้านพักที่พึ่งสร้างเสร็จมีคนอยู่ภายในทั้งหมดสิบคน แปดคนนั้นเป็นกลุ่มของฉางเปา โดยมีหลินหยางและเทียนหนิงเจี้ยนคอยป้อนสุราอาหารยุยงให้พวกมันดื่มกินกันอย่างหนักหน่วง
อิสตรีสองคนที่อยู่ในกลุ่มของมันพวกเธอมิได้เข้ามาดื่มกินกับเหล่าชายชาตรีเหล่านี้ เมื่อมาถึงที่พักพวกเธอกินอาหารกันอย่างหิวโหยและเข้าไปพักผ่อนทันทีพลางขอบคุณหลินหยางและเทียนหนิงเจี้ยนเป็นการใหญ่ ดูแตกต่างจากฉางเปาและพวกไม่น้อย
“พี่เปาเมืองของพี่อยู่ที่ไหนหรอ” หลินหยางกล่าวถามเมื่อเห็นถึงเวลาสมควร เมื่อฉางเปามันเมามายเริ่มพรั่งพรูคำพูดเป็นสายน้ำมิขาดตอน หากให้มันดื่มกินเพิ่มไปอีกมันคงเมาจนสลบไปเป็นแน่
“เมือง-ฮึก เมืองพี่อยู่ทางนั้น ห่างออกปายยย” ฉางเปาเริ่มพ่นคำพูดออกมาจนน้ำลายกระเด็นไปทั่ว
หลินหยางเมื่อเห็นว่าได้ผลแล้วเขาจึงถามเรื่องราวต่างๆ
จากการสอบถามมัน พวกมันมาถึงที่แห่งนี้กว่าหนึ่งปีครึ่งแล้วเมืองของฉางเปามีจำนวนประชากรร้อยคนโดยรวมจากเมืองสามเมือง ซึ่งตกตายไปก่อนหน้านี้เกือบห้าสิบคน จึงเหลืออยู่เพียงหนึ่งร้อย เมื่ออยู่มาได้หนึ่งปีพวกมันเจอเมืองที่ใหญ่กว่าบุกรุก
เมื่อเห็นว่ามิสามารถต่อสู้ได้พวกมันจึงยอมตกเป็นเมืองขึ้นเบี้ยล่างให้แก่เมืองนั้น เพราะแค่จำนวนทหารที่เมืองนั้นนำมาบุกเมืองของฉางเปาก็มีจำนวนกว่าสามร้อยนายไปแล้ว เมื่อเห็นเช่นนั้นกำลังใจของพลเมืองของมันลดถอยต่ำลงเมื่อปรึกษากันพวกเขาจึงตกลงกันที่จะยอมแพ้
เมื่อตกเป็นเมืองขึ้น ทุกแหล่งอาหาร ที่มันสามารถยึดได้ต้องส่งส่วนหนึ่งไปให้แก่เมืองใหญ่นั้น แต่ก็คล้ายกับเป็นการแลกเปลี่ยนกันเสียมากกว่า เพราะหลังจากที่มันยอมเป็นเบี้ยล่างทุกๆเดือนส่งอาหาร สิ่งของ ไปให้เมืองใหญ่ เมืองแห่งนั้นก็ตอบแทนพวกมันโดยการปกป้องคุ้มครองจากการต่อสู้
จนเวลาผ่านไปกว่าสามเดือน จึงมีเหตุการณ์แผ่นดินไหวเกิดขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีเมืองใหม่และแหล่งอาหารแห่งใหม่มายังที่สวรรค์แห่งนี้อีกครา
ฉางเปามันก็ทำดังเช่นหลินหยางนั่นคือส่งทีมสำรวจออกไปบริเวณโดยรอบ พวกมันสำรวจจนไปเจอเข้ากับเหมืองแร่เหล็ก!!
แม้จะมีมอนสเตอร์ระดับสามสิบเฝ้าปกป้องอยู่ ฉางเปาและพวกก็ยังคงพยายามบุกยึดจนสุดท้ายก็สำเร็จแม้จะสูญเสียกำลังคนไปบ้างแต่สิ่งที่ได้มากลับคุ้มค่ายิ่งนัก
เมื่อเรื่องที่ฉางเปาสามารถยึดเหมืองแร่เหล็กมาได้เมืองใหญ่ที่แสนใจดีให้การปกป้องพวกมันมาตลอดกลับเผยเขี้ยวเล็บต้องการฮุบเหมืองเหล็กเป็นของตน จึงขู่บังคับฉางเปาและพวก
แม้ฉางเปาจะพยายามพูดคุยแบ่งปันแร่เหล็ก แต่เมืองใหญ่แห่งนั้นมิได้สนใจ จนสุดท้ายจึงบานปลายเป็นเหตุให้เมืองของฉางเปาล่มสลายลงและเร่ร่อนพเนจรหนีตายออกมาได้เพียงสิบคนเท่านั้น…
