ตอนที่ 321 ผึ้งแคระ(ตอนเก้า)
“ดี” หลินหยางยิ้มออก เมื่อเห็นว่าตาข่ายทั้งสิบห้าผืนสามารถจัดการเก็บเหล่าผึ้งไว้ภายในเกือบสองร้อยตัวลดภาระให้พวกเขาไปได้ไม่น้อย ทำให้ความกดดันลดต่ำลงมา
ตอนนี้ผึ้งแคระที่โบยบินอยู่ในอากาศนั้นเหลืออยู่ราวสามร้อยตัว มิได้มากมายยั้วเยื้อเหมือนดังก่อน แต่ทว่ายิ่งพวกมันเหลือน้อยพื้นที่ว่างบนอากาศยิ่งมีมากพอที่จะทำให้พวกมันสามารถกระจายกำลังได้มาขึ้น
บนภาคพื้นดินนั้นเริ่มมิค่อยมีผึ้งตัวใดบินโจมตีเข้ามาอีก ส่วนใหญ่พวกมันจะโจมตีเหล่าคนที่อยู่บนกำแพง แต่กระนั้นก็มิสามารถรอดพ้นการโจมตีจากธนูของเหล่าเอลฟ์และทีมระยะไกลไปได้
ผึ้งบางส่วนก็เล็ดรอดเข้าไปภายในเมืองเช่นกันแต่ก็ถูกสะกัดเอาไว้จากเหล่ามนุษย์และมนุษย์หมาป่าตัวน้อย
“ใช้หอก” หลินหยางกล่าวพร้อมดึงหอกของตนที่ปักคาอยู่บนพื้นขึ้นมา พลางตั้งท่ามองไปยังบนศรีษะของตนเล็งหาเป้าหมายที่อยู่ตัว เมื่อเจอะเจอเป้าหมายที่ต้องการเขาเขวี้ยงปาหอกภายในมือออกไป
ฟุ่บบ~
ฉึก!
หอกเล่มนั้นพุ่งเสียบทะลุร่างของผึ้งแคระตัวหนึ่ง เมื่อมันถูกหอกปักคาเสียบอยู่บนร่างกายไร้กำลังจะโบยบินต่อไปจึงสิ้นลมตกลงมาสู่พื้นดินพร้อมกับหอกที่ปักคาร่างของมันนั่นเอง
ฉึบ~
มิรีรอหลินหยางดึงหอกออกจากร่างของผึ้งตัวดังกล่าวทันทีที่มันตกถึงพื้นพร้อมกับหาเป้าหมายใหม่เพื่อโจมตีสืบต่อไปมิเว้นช่วง เหล่าทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมเองก็นำหอกของตนปาโจมตีเข้าใส่ผึ้งแคระที่โบยบินอยู่บนอากาศ ด้วยระยะที่ใกล้เพียงนี้มีหรือจะพลาดเป้า
ตุบ~
“เป็นอะไร?” หลินหยางกล่าว
เพราะจู่ๆจิ่นเหอนายพรานหนุ่มกลับทรุดเข่าลงไปข้างหนึ่งแนบพื้นเสียอย่างนั้น
ตุบบ~
“ไม่เป็-” จิ่นเหอตอบกลับมิทันสิ้นเสียงจู่ๆเข่าอีกข้างของตนที่พยุงร่างกายเอาไว้กลับทรุดตามไปด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เขาเองก็สับสนเช่นกันที่จู่ๆตนเองกลับทรุดลงเช่นนี้
หากจะว่าอ่อนล้าก็มิใช่เนื่องจากการต่อสู้ครั้งนี้มิได้หนักหนาสาหัสอันใด ต่างจากการต่อสู้ภายในถ้ำมดและถ้ำค้างคาวที่ต้องใช้พละกำลังมหาศาลยาวนานหลายชั่วโมง การต่อสู้กับผึ้งแคระเหล่านี้พวกเขาแทบมิได้ออกแรงเสียด้วยซ้ำ
หลินหยางรีบเข้าช่วยพยุงร่างกายของจิ่นเหอ
เมื่อมือเขาสัมผัสโดนจิ่นกับสร้างความแปลกใจให้แก่ตนเอง
เพราะว่าร่างกายของจิ่นเหอทรุดลงไร้เรี่ยวแรงมิสามารถยืนขึ้นด้วยตนเองได้ ใบหน้าของมันกลับราบเรียบนิ่งเฉยดวงตายังคงเบิกค้างเอาไว้ สีตาหม่นหมองลงคล้ายกับสิ้นสติ พร้อมกับขากรรไกรที่ค่อยๆอ้าออก
“ฮึ่ย” จู่ๆจิ่นเหอก็ส่งเสียงออกมา
“ไม่ อย่า อ๊ากกก” เขาตะโกนโหวกเหวกทั้งที่ร่างกายไร้เรี่ยวแรงใบหน้าเปลี่ยนแปรหวาดกลัวตัวสั่น
“ก๊าก ฮ่าๆๆ” จากนั้นเพียงชั่วครู่จิ่นเหอกลับหัวเราะร่าออกมา ราวกับเป็นคนบ้า
“ฮึก ฮืออ” หลังจากแหกปากตะโกนสิ้นเสียง จู่ๆก็สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลพร้อมกับปล่อยโฮเสียอย่างนั้น อารมณ์มันแปรปรวนยิ่งนัก
“…” แม้จะเป็นช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแต่ปฏิกิริยาของจิ่นเหอทำให้หลินหยางพูดไม่ออกเลยทีเดียว
ตอนที่ 322 ผึ้งแคระ(ตอนจบ)
‘เกิดอะไรขึ้น’ หลินหยางขมวดคิ้วเมื่อเห็นสภาพเช่นนั้น เขย่าร่างกายของจิ่นเหออย่างแรงก็ยังมิสามารถดึงคืนสติของมันกลับมาได้
‘พิษ?’ พลางนึกถึงคราพลาดท่าของจิ่นเหอที่ถูกเหล็กแหลมของผึ้งแคระโจมตีเข้าใส่ เดิมทีเขาคิดว่ามิใช่พิษร้ายแรงอันใดเพราะมิเห็นปฏิกิริยาของผู้ถูกโจมตีอย่างใด
“จิ่นเหอ” เขาส่งเสียงเรียกชื่อมัน แต่ก็ไร้ปฏิกิริยาตอบกลับ มันยังคงหัวเราะ ร้องไห้ เปลี่ยนไปมา
เพี้ยะ~
หลินหยางตบเข้าใส่หน้าของจิ่นเหอฉาดใหญ่จนแก้มของมันแดงก่ำ
“เฮือก”
“โอ๊ย” ราวกับว่าเป็นยาแก้พิษ
จิ่นเหอร้องออกมาด้วยความตื่นตกใจ ดวงตากลับมาสดใสดังเดิม หายใจหืดหอบใบหน้ามีเหงื่อไหลเม็ดโตคล้ายกับคนที่วิ่งติดต่อกันยาวนาน มองไปยังหลินหยางที่จ้องมองหน้ามันไม่ลดละ
“เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” หลินหยางกล่าวถามหลังจากเห็นว่ามันได้สติกลับคืนมา
“ห๊ะ เอ่อ..เจ็บแก้มครับ” จิ่นเหอคล้ายสับสน มันยกฝ่ามือขึ้นลูบไปบนแก้มของตนที่เริ่มบวมขึ้นมาจากฝ่ามือของหลินหยางนั่นเอง
“ฮ่าๆ” หลินหยางอดหัวเราะมิได้ ดูท่ามันจะได้คืนสติมาเต็มร้อยแล้ว
เขาพยุงมันลุกขึ้นและกลับเข้าสู่การต่อสู้โดยไว
“การโจมตีจากผึ้งแคระมีพิษหลอนประสาท ใครที่ถูกโจมตีจากมันให้จับคู่กับคนที่ไร้บาดแผล เมื่อพิษออกฤทธิ์ให้ใช้แรงเพื่อดึงคืนสติ” หลินหยางตะโกนเสียงดังทันที
“สู้ไหวไหม?” เขากล่าวถาม
“ไหวครับ” จิ่นเหอตอบกลับ มันคล้ายกับสลึมสลือมิทราบเรื่องราว
จนกระทั่งหลินหยางตะโกนบอกกล่าวเมื่อครู่จึงรู้ตัวว่าตนเองถูกพิษเข้าไปนั่นเอง มันจับหอกในมือเสียบพื้นพยุงร่างกาย เช็ดหยาดเหงื่อที่ชโลมใบหน้าพลางใช้มือลูบไล้ใบหน้าที่บวมเป่งไม่นานก็สามารถกลับเข้าสู่การสู้รบได้ดังเดิม
อ๊าก~
ว๊ากก~
เสียงของหลินหยางพึ่งสิ้นได้มินาน บนกำแพงเมืองเริ่มมีเสียงกรีดร้องโหยหวน
มันมาจากเหล่าคนที่พลาดท่าเผลอถูกเหล็กในของผึ้งพิษเสียบเข้าไปนั่นเอง เสียงเหล่านี้ดังขึ้นได้ไม่นานนักก็เงียบดับไป เพราะพวกเขาทำตามคำแนะนำของหลินหยางปลุกผู้เคาะห์ร้ายด้วยมือและเท้านั่นเอง
“จัดการพวกมันซะ” หลินหยางตะโกน
ตอนนี้จำนวนผึ้งเหลืออยู่ร่อยหรอร้อยกว่าตัวเท่านั้น การโจมตีจากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมโดยใช้การปาหอกนั้นมีประสิทธิภาพสูงเทียบเท่ากับการยิงธนูของเหล่าเอลฟ์เลยทีเดียว หนึ่งดอกเท่ากับหนึ่งชีวิต!
พวกเขาระดมโจมตีอีกเพียงสองระลอกก็ส่งผึ้งแคระทั้งหมดไปยังยมโลกจนสิ้น ผึ้งแคระที่ถูกโจมตีจนร่างกายขาดวิ่นนั้นส่งของเหลวในร่างกายไหลย้อยออกมาเหนียวเหนอะน่าขยะแขยง
มองไปยังพื้นดินมันเต็มไปด้วยร่างกายของผึ้งแคระหลายร้อยตัวเกลื่อนกลาดทำให้สภาพแวดล้อมหน้าเมืองของพวกเขาดูรกหูรกตาไปโดยปริยาย พื้นดินที่พึ่งได้รับการทับถมจากการที่เกิดโพรงภายในจากฝีมือหนอนดินตอนนี้กลับมาเละเทะดังเดิม
การต่อสู้ปกป้องเมืองจากผึ้งแคระระดับสามทั้งหนึ่งพันตัวจบลงแล้ว
คึด~
ยกเว้นเพียงแต่ผึ้งแคระร่วมสองร้อยตัวที่ยังคงดิ้นรนขยับตัวไปมาหวังจะหลุดออกจากตาข่ายที่พันธนาการร่างกายของพวกมันเอาไว้…
