ตอนที่ 337 เมามาย
ตอนเช้า
หลินหยางตื่นนอนแต่เช้าค่อยๆพยุงศรีษะของเหมยเหมยที่ทับอยู่บนแผ่นอกของตนลงพลางนำผ้าห่มที่มิได้หนามากนักคลุมตัวของเธอเอาไว้
การมองดูเด็กสาวตัวน้อยนอนซมอยู่นี้ช่างเป็นอาหารตาที่กระชุ่มกระชวยจิตใจต้อนรับยามเช้าเสียจริง สภาพของเธอตอนนี้มิต่างแมวน้อยขี้เซาผิดกับเมื่อวานที่ร่างกายมอมแมมจากการต่อสู้
“ฮึบ” ชายหนุ่มลุกขึ้นจากที่นอนแสนอบอุ่นยืดเส้นยืดสายบิดร่างกายไปมา เดินออกมาจากที่พักด้วยอารมณ์สดใสร่าเริงต้อนรับอากาศหนาวเย็นสดชื่นของเช้าวันใหม่
เมื่อคืนนี้เขาร่วมวงดื่มกินไปกับเหล่าชายฉกรรจ์จนเมามายแทบจะพยุงตนเองกลับที่พักมิไหว นี่คือคราแรกที่เขาดื่มสุราเข้าไปหนักขนาดนี้นับตั้งแต่ข้ามผ่านประตูมาเผชิญกับโลกที่โหดร้าย เขาผ่อนคลายดื่มกินจนเต็มคราบปลดปล่อยความตึงเครียดที่สั่งสมมาหายไปจนสิ้น
เพียงแค่วานนี้วันเดียวพวกเขาดื่มสุราที่ได้รับมาจากเหล่าเอลฟ์จนเกือบหมดเลยทีเดียว แม้แต่เด็กตัวน้อยยังลิ้มลองรสชาติอันหอมหวานของสุราเป็นครั้งแรก
หากเป็นโลกเดิมพวกเขาคงไม่มีโอกาศได้จิบมันแม้เพียงหยดเดียว ตอนนี้พวกเขาอยู่ในโลกที่ไร้กฏเกณฑ์หากมิดื่มกินในวันนี้มิทราบชาตินี้จะได้ได้ลิ้มรสชาติของมันอีกหรือไม่
‘อ๊ะ’ พลางนึกขึ้นได้ เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อของตนหยิบเอาหนังสือสีดำสองเล่มขึ้นมา มันคือทักษะโลหิตคลั่งและผึ้งพิษนั่นเอง เมื่อคืนนี้ยังมิมีโอกาศได้ใช้มัน เขามองยังทักษะสองเล่มภายในมือมุมปากค่อยๆยกขึ้น
‘คุณได้เรียนรู้ทักษะ พิษผึ้งระดับ 1 เรียบร้อยแล้ว’
‘คุณได้เรียนรู้ทักษะติดตัว โลหิตคลั่งระดับ 2 เรียบร้อยแล้ว’
ชื่อ หลินหยาง เผ่า มนุษย์ อาชีพ ผู้เริ่มต้น
ระดับ 21
สถานะ
พลัง 1
ป้องกัน 1.6
ความเร็ว 2.2
วิญญาณ 2.5 (1.2เพิ่มขึ้น)
ค่าสถานะที่เพิ่มได้
ทักษะ หลอมไฟ ระดับ 1 5/10
พิษผึ้ง ระดับ 1 1/10
ดวงตาเหยี่ยว ระดับ 3 3/10
สะบั้นพสุธา ระดับ 4 1/10
ราชสีห์คำราม ระดับ 4 3/10
ทักษะติดตัว เกราะมังกร ระดับ 1 1/10
บัญชาการชีวิต(มดไฟ) ระดับ 1 1/10
โลหิตคลั่ง ระดับ 2 1/10
กระดูกศิลา ระดับ 2 3/10
ค่าทักษะที่เพิ่มได้
หลินหยางเปิดดูค่าสถานะของตนพลางยิ้มขึ้นมุมปาก
ตอนนี้เขาครอบครองทักษะมากถึงเก้าทักษะ
แต่เมื่อมองไปยังทักษะเกราะมังกรทำให้เขาหดหู่ลงทันใด
เขาเสียค่าทักษะพิเศษไปฟรีๆเพื่อเพิ่มระดับให้แก่ทักษะดังกล่าวแต่ทว่ามันมิเกิดประโยชน์อันใดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
หากตอนนั้นเขาเพิ่มมันให้แก่ทักษะราชสีห์คำรามตอนนี้เขาคงมีค่าพลังวิญญาณอยู่ที่ 3.5 แล้วก็เป็นได้ คิดแล้วอดนึกเสียใจมิได้..
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่หยาง” เทียนหนิงเจี้ยนเอ่ยกล่าวขึ้นมา มันพึ่งตื่นจากการหลับไหลลุกออกมาจากที่พักของตนและพบเข้ากับหลินหยาง ที่พักของมันอยู่ติดกับหลินหยางนั่นเอง
“อรุณสวัสดิ์” หลินหยางยิ้มกล่าว
ครอกzzZ
‘หืม?’ จู่ๆก็มีเสียงกรนดังสนั่น
หลินหยางมองหาต้นตอของเสียงดังกล่าว พบเข้ากับเหล่าชายฉกรรจ์กว่าร้อยคนที่นอนกองกันอยู่ตรงลานกว้างพวกมันนอนหลับมิรู้เรื่องราว คงเป็นเพราะฤทธิ์สุราจากเมื่อคืนวานนี้เอง พวกมันคงจะดื่มกันจนเมาเมายล้มพับอยู่ตรงนั้นมิสามารถลากสังขารของตนกลับเข้าที่พักไปได้
ตอนที่ 338 ห่างชั้น
นอกจากทีมก่อสร้าง ทีมระยะใกล้ ทีมจู่โจมและเหล่าชายชราที่นอนฟุบกองกันอยู่นั้น ยังมีมนุษย์หมาป่าอีกสามสิบตนที่มาจากกองกำลังพันธมิตรสามเผ่าพันธุ์ที่ยังนอนกองรวมกับพวกเขาด้วยเช่นกัน
เนื่องจากเมื่อวานนี้พลเมืองแทบทั้งหมดยกเว้นเหล่าเวรยามบางส่วนดื่มกินสังสรรค์กันอย่างครื่นเครงทำให้มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนรู้สึกกระหายหิวโหยไปด้วย มิทราบพวกมันมาร่วมแจมด้วยตั้งแต่เมื่อใด
หลังจากยึดอาวุธของพวกมันมาจนสิ้นเขาก็มิเห็นถึงความอันตรายของพวกมันแต่อย่างใด จึงมิได้คุมเข้มดังเดิม ปล่อยให้พวกมันเป็นอิสระเสรี ถึงอย่างไรเมืองนี้ก็เป็นถิ่นของเขา มีหรือจะเกรงกลัวมนุษย์หมาป่าไร้อาวุธที่มีเพียงระดับหนึ่งและสอง
“ปลุกพวกเขา” หลินหยางกล่าว
“ครับ”
“ตื่นโว้ยยย” เทียนหนิงเจี้ยนมิรอช้าเดินเข้ากลางวงสุราแหกปากตะโกนเสียงดัง
เหล่าบุรุษที่นอนซมเริ่มงัวเงียตื่นจากภวังค์ที่ละคนจากเสียงปลุกของเทียนหนิงเจี้ยนนั่นเอง
“ไปล้างหน้าล้างตา อีกสองชั่วโมงเราจะออกเดินทาง” หลินหยางกล่าว
“หืม? เดินทางไปไหนหรอพี่หยาง” หลิวไห่ขยี้ตาของตนกล่าวอย่างงัวเงีย
“ถ้ำค้างคาว” หลินหยางยิ้มตอบ
มนุษย์หมาป่าแปลกหน้าทั้งสามสิบตนเองก็งัวเงียตื่นขึ้นมาพร้อมๆกัน เมื่อพวกมันได้ยินคำกล่าวของหลินหยาง ดวงตาของพวกมันเบิกกว้างตื่นเต็มที่ ความรู้สึกสับสนปนเป พวกมันดีใจที่กำลังจะได้กลับเมืองของตนเสียที
แต่ก็เสียใจเช่นกันที่ต้องกลับไปทานอาหารแห้งไร้รสชาติอีกครา ยิ่งกว่านั้นพวกมันมิเข้าใจในจุดประสงค์ของหลินหยางมากนัก ล้วนแต่ใช้ความคิดเตลิดไปต่างๆนาๆ
บ้างก็คิดว่าหลินหยางจะกลับไปแก้แค้นกับพวกมันที่โจมตีกองทัพของตน หากเป็นเช่นนั้นพวกมันไม่อยากจะคิดถึงผลลัพธ์หลังสิ้นสุด
หากเป็นเมื่อวานพวกมันย่อมไม่มีความคิดเช่นนี้อยู่ในหัวเพราะจำนวนที่ด้อยกว่าของหลินหยางนั้นมิได้ทำให้พวกมันหวาดเกรง แต่เมื่อเข้ามาอาศัยอยู่ในเมืองนี้แล้วพวกมันจึงเห็นประสิทธิภาพของกองทัพอย่างแจ่มแจ้ง
พวกมันไม่มีโอกาศชนะเลยแม้แต่น้อย แม้จะไม่ทราบระดับของสมาชิกทีมระยะใกล้และทีมจู่โจม แต่แน่นอนพวกเขาคงทิ้งห่างไปไกลจนไม่เห็นฝุ่น
การดื่มกินเมื่อคืนนี้ก็สามารถบ่งบอกพละกำลังของทีมระยะใกล้ได้ไม่มากก็น้อย เพราะพวกเขาทั้งประชันกำลัง แข่งขันต่อสู้กันอย่างสนุกสนาน บ้างก็ยกน้ำหนัก บ้างงัดข้อ อวดเบ่งในกำลังวังชาของตนให้แก่สาวสวยที่หมายปองต้องใจ
สำหรับพลเมืองหลินหยางนั้นสิ่งเหล่านี้อาจเป็นเรื่องสนุกครื้นเครง แต่ทว่าสำหรับมนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบนั้นราวกับว่าเป็นการตอกย้ำอำนาจที่เมืองแห่งนี้มี
เพียงแค่ประชากรของเมืองนี้ก็มากกว่าพวกมันเกินสองเท่าเสียอีก จำนวนที่พวกมันได้ต่อสู้ตีตลบหลังพวกเขาเมื่อวานเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง
มิต้องพูดถึงมนุษย์หมาป่าที่สังกัดในทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมเผ่าพันธุ์เดียวกันกับพวกมัน ความเร็วของพวกมันล้วนเทียบไม่ติดเลยเพียงนิด
แถมเมื่อวานเมืองหลินหยางยังได้รับทักษะมาครอบครองกว่าหลายสิบเล่ม แม้พวกมันจะไม่เคยแตะต้องหนังสือทักษะมาก่อน เมื่อเห็นหลิวเจี่ยโชว์การใช้ทักษะที่พึ่งได้รับมา ยิ่งทำให้พวกมันหน้าถอดสี
