ตอนที่ 357 แก้แค้น(ตอนกลาง)
ผู้นำชาวมนุษย์ที่ถูกเรียกหุบยิ้มลงทันใด มันมองไปยังผู้นำมนุษย์กิ้งก่าคล้ายกับว่าจะสอบถามเหตุผลที่หลินหยางเจาะจงเรียกมันเช่นนี้
ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าหันศรีษะหลบสายตามันอย่างรวดเร็วราว เขาทำเหมือนมิเคยรู้จักมักคุ้นกับชายชาวมนุษย์คนนี้มาก่อน..
ในที่สุดมันก็ขยับขาก้าวเดินออกมาจากกลุ่มเข้าไปหาหลินหยางโดยที่มิทราบเหตุผลใดๆ
“ผมเรียกนายมาทำไมนายรู้ไหม?” หลินหยางกล่าวเสียงเย็นยะเยือกใบหน้าดุดัน
“ไม่ทราบครับ หากนายท่านต้องการอะไรเชิญสั่งผมมาได้เลย” มันกล่าวกับหลินหยาง พลางปั้นหน้าฉีกยิ้มจนถึงหู
แต่ทว่าเมื่อคนอื่นได้ยินคำกล่าวของมันนั้นพวกเขาแทบมิเชื่อหูตนเอง
เจ้านี่มันเปลี่ยนบุคลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้ากลับตาลปัตร ราวกับว่าคนที่เป่าหูผู้นำอีกสองเผ่า คนที่โกรธแค้นอาฆาตรที่พวกพ้องถูกหลินหยางฆ่าตาย คนที่เดือดดาลหมายมั่นจะปลิดชีวิตหลินหยาง มิใช่มัน…
“สั่งอะไรก็ได้หรอ…”
“งั้นถอดเสื้อผ้าออก ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ แล้ววิ่งไปให้ไกลที่สุด อีกสิบนาทีคนของผมจะไปตามล่านาย” หลินหยางแสยะยิ้ม
“นายท่านช่างเป็นคนตลกจริงๆ ฮ่าๆๆ” ผู้นำมนุษย์หัวเราะร่าเสียงดัง
มันหัวเราะต่อไปได้สักพักเสียงของมันก็ค่อยๆเบาลง จนใบหน้าหุบยิ้มในที่สุด
เนื่องจากปฏิกิริยาตอบสนองของหลินหยางนั้นมิได้เป็นไปดังที่คาดเอาไว้
ดูแล้วนี้มิเหมือนมุขตลกขบขันแต่อย่างใด มองไปยังรอบๆคนของหลินหยางทั้งหมดพวกเขาล้วนแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย หากเด็กตัวเล็กๆเห็นใบหน้าพวกมันตอนนี้คงร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นแน่
“น-นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ผู้นำมนุษย์หันไปกล่าวถามผู้นำมนุษย์กิ้งก่า หลังจากที่เห็นท่าทีคนของหลินหยาง มันสมควรคิดได้ว่าพลาดบางสิ่งบางอย่างที่เป็นชนวนสำคัญไปเสียแล้ว
“…” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ามิเอ่ยปากหันศรีษะหลบหน้ามิสบสายตา
“มันคือข้อตกลงที่พวกเราทั้งสองได้ยินยอมพร้อมใจเห็นตรงกันทั้งสองฝ่ายหนะ” หลินหยางกล่าว
“หากพวกคุณอยากมีชีวิตรอดก็ให้ส่งผู้นำเมืองมนุษย์มา นี่คือข้อเรียกร้องของผมที่มีต่อผู้นำมนุษย์กิ้งก่า” หลินหยางกล่าวต่อด้วยใบหน้าเรียบลื่นราวกับว่าเรื่องทั้งหมดนี้ตัวเขามิมีส่วนเกี่ยวข้อง…
“นี่เจ้า!” ผู้นำมนุษย์หันควับจ้องเขม็งมายังผู้นำมนุษย์กิ้งก่า
“นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรอ”
“นั่นสินี่เขาทำเหมือนกับบอกให้ผู้นำชาวมนุษย์คนนี้ไปตายเลยมิใช่หรือ” ผู้คนฝ่ายพันธมิตรสามเผ่าเริ่มส่งเสียงจอแจ
หัวข้อที่กำลังถูกกล่าวถึงคือการบังคับขู่เข็ญผู้นำมนุษย์ผู้โดดเดี่ยว
“อะแฮ่ม หากใครไม่พอใจสามารถเดินออกมาข้างหน้าได้เลย ผมจะปล่อยผู้นำเมืองมนุษย์ทันที” หลินหยางกล่าว
กลุ่มคนที่ส่งเสียงนินทาต่อหน้าต่อหน้าเหล่านี้ คือพลเมืองเผ่ามนุษย์กิ้งก่าซะส่วนใหญ่
พวกมันคือผู้ที่อยู่อาศัยภายในเมืองมิได้ติดตามออกไปยังถ้ำค้างคาวปีกเหล็กแต่อย่างใด พวกมันจึงมิได้รับรู้ความเลวทรามของผู้นำชาวมนุษย์ที่พวกมันกำลังปกป้องอยู่
“จ-จริงหรอ” คนฝ่ายพันธมิตรกล่าวถามย้ำ แม้แต่ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าก็มิเว้น
“ใช่ แต่ว่าคนผู้นั้นต้องทำตามคำสั่งที่ผู้นำเมืองมนุษย์ได้รับไปเมื่อครู่แทนมัน นั่นคือทิ้งทุกสิ่งอย่างไว้ที่นี่และหนีไปให้ไกล เพราะอีกไม่นานคนของผมจะตามไล่ล่ามันไปสุดขอบฟ้า” หลินหยางกล่าวด้วยใบหน้าเฉยเมยราวกับรู้คำตอบอยู่แล้ว
ตอนที่ 358 แก้แค้น(ตอนปลาย)
สิ้นเสียงของหลินหยาง ผู้คนที่ส่งเสียงแทนผู้นำมนุษย์ปิดปากลงทันใด
“…” พวกเขาเงียบมิกล่าวสิ่งใดต่อ แม้จะคิดว่าสิ่งที่หลินหยางทำนั้นมันมิถูกต้อง แต่ทว่าพวกเขาก็มิโง่พอจะเอาชีวิตของตนเข้าแลกกับคนที่พึ่งรู้จักได้เพียงสามวัน
“น-นายท่านข้าคิดว่าพวกเราคงมีเรื่องเข้าใจผิด” ผู้นำมนุษย์กล่าวกับหลินหยาง
ใบหน้าของมันถอดสีขาวซีด แม้ว่าเมื่อวานมันจะเป็นผู้ยั่วยุให้ฝ่ายพันธมิตรโจมตีหลินหยางแย่งชิงถ้ำค้างคาว แต่ดูเหมือนว่ามันจะลืมไปแล้วเสียอย่างนั้น หรือบางทีมันคิดว่าความผิดนั้นมิใช่ของตนก็เป็นได้
“บุญคุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระ พวกเราไม่ได้เข้าใจกันผิดแต่อย่างใด นี่คือสาเหตุผลกรรมที่ต้องชดใช้หลังจากก่อเรื่องขึ้นเมื่อวาน” หลินหยางกล่าวใบหน้าเรียบเฉย
การหลบหนีเมื่อวานนั้นเป็นไปได้อย่างยากเย็นแสนเข็ญเพราะมีพวกมันเข้ามาสอดแทรก ทำให้คนของเขารู้สึกหวั่นวิตกเร่งรีบถอยหนีกลับเมืองอย่างน่าอาย
สิ่งที่ผู้นำชาวมนุษย์คนนี้กำลังจะพบเจอนับว่าหลินหยางปราณีต่อมันมากโข
หากเมื่อวานทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมนี้มีคนได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิต เขาคงฉีกร่างมันเป็นชิ้นๆเสียบประจาญจนกว่าร่างมันจะเน่าเปื่อยสลายไปเองเพื่อบรรเทาความโกรธเป็นแน่
“แกไอสารเลว” ผู้นำมนุษย์ตวาดเสียงดัง
“ก็ไม่เท่าแกหรอก” หลินหยางโต้ตอบอย่างสนุกปาก
“เหลืออีกห้านาที” เขายิ้มกล่าวย้ำเตือนความทรงจำให้แก่มัน แจ้งเตือนเวลาที่เหลือให้ทราบ
‘ฮึ่ม’ ผู้นำมนุษย์แค่นเสียงในลำคอเมื่อเห็นว่าคงมิสามารถปรับความเข้าใจสร้างจุดยืนให้ตนได้อีก มันก้าวเท้ายาวเตรียมตัวจะออกวิ่งหนีไปให้ไกลจากจุดนี้ มันไม่มีความคิดจะวัดฝีมือกับหลินหยางและบริวารที่มีอาวุธครบมือ
หลินหยางพยักหน้าส่งสัญญาณให้จิ่นเหอหนึ่งครา
ตุบบ~
อ้อก~
จิ่นเหอวิ่งเข้าหาผู้นำชาวมนุษย์อย่างรวดเร็ว
กางแขนเป็นวงกว้างฟาดด้ามหอกเป็นแนวขวางเข้าใส่อกของผู้นำชาวมนุษย์อย่างรุนแรงจนมันกระเด็นล้มกลิ้งหมุนตัวหลายตลบไปด้านหลัง พร้อมกับกระอักเลือดออกมากองโต
มิทันได้พยุงร่างให้ลุกขึ้น
จิ่นเหอเดินตรงปรี่เข้ามาหามันอย่างรวดเร็วจับมันที่นอนกองอยู่ฉีกเสื้อผ้าของมันจนขาดวิ่น
จับปลายกางเกงของมันดึงรูดจนหลุดออกจากตัว หลังจากปลดเปลื้องผ้ามันต่อหน้าสาธารณะชนเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้มันมิมีสิ่งใดอยู่ติดตัวอีกร่างกายของมันล่อนจ้อนไร้สิ่งกำบัง
มนุษย์กิ้งก่าตัวน้อยถูกปิดบังดวงตาด้วยมือของมนุษย์กิ้งก่าที่โตเต็มวัยอย่างรวดเร็ว เพื่อมิให้พวกเขาได้มองเห็นจดจำสิ่งที่อุจาดสายตาเช่นนี้
มันสลึมสลือพยุงตัวลุกขึ้นช้าพร้อมกับกุมบาดแผลที่อกของตนเอาไว้
ดูแล้วมันคงกำลังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างมิทันตั้งตัวเช่นนี้
บนหน้าอกของมันนั้นมีรอยยุบลงไปเป็นทางยาว เกิดจากแรงกระแทกของตัวหอกจากพละกำลังของจิ่นเหอนั่นเอง ใบหน้าของมันผสมปนเปไปด้วยเหงื่อ เลือด และน้ำตาที่ไหลซึมออกมาจากดวงตาของมัน
มิทราบที่น้ำตาของมันไหลออกมาเป็นเพราะความเสียใจกับสิ่งที่ได้กระทำหรือความเจ็บปวดจากบาดแผล สภาพที่น่าเวทนาของมันทำให้ผู้ที่พบเห็นอดรู้สึกสงสารมันมิได้
