ตอนที่ 359 ปลดตำแหน่ง
คนรอบข้างล้วนแต่มองมันด้วยแววตาสงสาร
ในบรรดาผู้คนที่ยืนมองมันอยู่นี้มิมีใครเสนอตัวออกรับแทนมันเลยแม้แต่คนเดียวพวกเขาเองก็รู้เช่นกันว่าหากมิได้เข้าร่วมกับหลินหยางนั้นพวกมันคงมีชีวิตรอดอยู่ได้อีกไม่นาน
เพราะพลทหารส่วนใหญ่ของแต่ละเมืองล้วนตกตายไปมากมายเกินจะรับไหว อย่างเมืองมนุษย์นั้นเหลือเพียงมนุษย์สามคนเท่านั้นซึ่งในจำนวนนี้รวมถึงผู้นำเมืองมนุษย์เช่นกัน
เมืองมนุษย์กิ้งก่านับว่ามิเสียหายมากนักเพราะคนของพวกเขาตกตายลงไปเพียงสิบคนเท่านั้น
แต่พวกเขาทั้งสิบคือทหารมีฝีมือที่สามารถจับอาวุธขึ้นต่อสู้ได้ ในเมืองมนุษย์กิ้งก่าตอนนี้จึงเหลือกำลังรบเพียงยี่สิบนาย ส่วนที่เหลืออีกครึ่งล้วนแต่เป็นเด็กและคนชราหรือสตรีที่ไร้ฝีมือการต่อสู้
เมืองที่ได้รับการสูญเสียน้อยที่สุดตกเป็นเมืองมนุษย์หมาป่าเพราะพลทหารส่วนใหญ่ติดตามถอยหนีไปยังเมืองหลินหยาง เหลือหมาป่าที่เคาะห์ร้ายไว้เพียงไม่กี่ตนเท่า
พวกมันหลบหนีถอยเคียงคู่ผู้นำของตนไปแต่ก็มีบางส่วนที่ตกเป็นเป้าโจมตีจนเสียชีวิต ซึ่งนั้นก็มีจำนวนน้อยที่สุดในระหว่างสามเมืองพันธมิตร
ส่วนสายตาของหลินหยางและพักพวกที่กำลังมองร่างผู้นำชาวมนุษย์กลับแตกต่าง
พวกเขาแสยะยิ้มจ้องมองมันอย่างน่าสมเพช
ถึงอย่างไรพวกเขาก็มิสามารถให้มันเข้าร่วมเป็นพลเมืองเดียวกันได้ คนต่ำช้าเยี่ยงมันหากมีวันใดที่เจอผลประโยชน์ที่มากกว่ามากองไว้ตรงหน้า
มันคงถีบหัวส่งอย่างมิรีรอ แม้แต่พลเมืองเดียวกันกับมัน มันยังใช้พวกเขาเป็นเหยื่อล่อเพื่อให้ตนเองมีชีวิตรอดปลอดภัย มีหรือที่มันจะเห็นค่าชีวิตของผู้อื่น
ผู้นำชาวมนุษย์มันกัดฟันก้าวเดินไปอย่างช้าๆมุ่งห่างหลินหยางและพวกออกไป
หลินหยางมองมันเดินหายจนลับสายตาไปไกลห่าง
“พวกเรามาคุยเรื่องสำคัญกันดีกว่า” หลินหยางหันมากล่าวกับผู้นำมนุษย์กิ้งก่า ตอนนี้มีผู้นำมนุษย์หมาป่ายืนเคียงข้างมันใบหน้ายิ้มแย้มแสดงความเป็นมิตร ดูท่ามันคงจะลืมความโกรธแค้นเดือดดาลเมื่อวานไปจนสิ้น
“เจียวเป่ากลับไปยังเมืองของนายรับมนุษย์หมาป่าทั้งหมดแล้วมาเจอกันที่เมืองพันธมิตรมนุษย์”
“มนุษย์กิ้งก่าเก็บของที่สามารถนำมาใช้สอยสร้างประโยชน์ได้ทั้งหมดภายในเมืองแล้วออกมารวมกันในอีกสิบนาที พวกเราจะเดินทางไปรวมกับมนุษย์หมาป่าที่เมืองมนุษย์” หลินหยางกล่าวสั่งการ
“เจียวเป่าแกยืนโง่อยู่ทำไม รีบทำตามที่ท่านหลินหยางสั่งสิ” ผู้นำมนุษย์หมาป่าตวาดเจียวเป่าหลังจากเห็นมันยืนงงอยู่
“ห-ห๊ะ” เจียวเป่าสะดุ้งตื่นตกใจ
“อ้อผมลืมบอกไป” หลินหยางกล่าวพลางหรี่ตามองไปยังผู้นำมนุษย์หมาป่า
“ตั้งแต่ตอนนี้นายมิได้เป็นผู้นำของเมืองมนุษย์หมาป่าอีกต่อไป เจียวเป่าจะรับหน้าที่นั้นเอง ผมแนะนำให้นายทำดีกับเขาไว้เพราะตั้งแต่นี้ต่อไปนายต้องทำตามคำสั่งของเจียวเป่าทุกอย่าง” หลินหยางกล่าว
ผู้นำมนุษย์หมาป่าตนนี้นั้นมันไร้ความสามารถในการปกครองผู้คน
การต่อสู้ปากถ้ำค้างคาวปีกเหล็กเนื่องจากมันปล่อยให้อารมณ์ความโกรธครอบงำตน จนไร้สามัญนึกคิด เป็นเหตุให้ทหารฝ่ายมันที่มีมากกว่าไม่สามารถเจาะทะลวงแนวป้องกันของหลิวไห่ที่มีพลโล่เพียงหยิบมือได้
ตอนที่ 360 ครบกำหนด
เมื่อได้ฟังเช่นนั้นผู้นำมนุษย์หมาป่าหน้าซีดทันที
“ร-เรื่องนี้…” ผู้นำมนุษย์หมาป่าเปิดปาก
มันพยายามอธิบายระเบียบภายในฝูงของมนุษย์หมาป่า เพราะผู้นำมนุษย์หมาป่าแต่ละฝูงนั้นล้วนแต่เป็นผู้ที่มีฝีมือการต่อสู้เป็นหนึ่งไม่มีสอง
เมื่อข้ามผ่านประตูมาพวกมันแม้จะมาจากต่างฝูงแต่สุดท้ายก็ต้องอยู่ภายใต้เมืองเดียวกัน
เพื่อแก้ปัญหาทั้งหมดพวกเขาจึงมีการต่อสู้เพื่อเฟ้นหาผู้นำของแต่เมืองขึ้นมาใหม่ เพื่อที่จะนำพาเหล่าสมาชิกเอาชีวิตรอดรวบรวมหมาป่าทั้งฝูงให้เป็นหนึ่งเดียว
ส่วนฝีมือของเจียวเป่านั้นมิได้แย่แต่ก็มิอาจเรียกได้ว่าเก่งกาจอันใดเขาจึงมิได้ร่วมแข่งขันในศึกแย่งชิงตำแหน่งผู้นำกับมนุษย์หมาป่าตนอื่น
“ไม่มีแต่! เจียวเป่าเป็นผู้นำคนใหม่เริ่มตั้งแต่บัดนี้” หลินหยางตัดบทมันทันที
“เจียวฮั่นนำทีมจู่โจมที่หนึ่งคอยคุ้มกันพลเมืองมนุษย์หมาป่ามา รวบรวมสิ่งของทุกอย่างกลับมาด้วย” หลินหยางสั่งการต่อ
สิ่งของที่หลินหยางกล่าวคือทุกสิ่งอย่างไม่เว้นแม้แต่เสื้อผ้า ตอนพวกเขาเดินทางจากเมืองมนุษย์หมาป่ามานั้นหลินหยางได้ทิ้งเกวียนขนของไว้ภายในเมืองมนุษย์หมาป่าด้วยเช่นกัน
หากต้องขนไปไหนมาไหนด้วยมันก็ลำบากอยู่มิใช่น้อย ตอนนั้นพวกเขายังมิทราบว่าการเจรจาจะไปในทิศทางใด จึงมิได้นำเกวียนที่มีขนาดใหญ่มาด้วยเพราะมันเกะกะนั่นเอง
“ครับ!” เจียวฮั่นตอบรับทันที
นำทีมจู่โจมที่หนึ่งทั้งเก้านายรวมทั้งตนเองเดินแยกออกไปมุ่งไปยังเมืองมนุษย์หมาป่าทันทีเขาเดินออกไปชั่วครู่ก็หยุดฝีเท้าลงหันศรีษะกลับมามองยังมนุษย์หมาป่าหนุ่มเจียวเป่า
“แกรออะไรอยู่?” เจียวฮั่นกล่าว
“ค-ครับ” เจียวเป่าตอบกลับรีบสาวเท้าก้าววิ่งไปหาเจียวฮั่นอย่างรวดเร็ว มันลุกลี้ลุกลนจนเกือบสะดุดขาตนเองล้มคว่ำ
มันกำลังสับสนมึนงงกับตำแหน่งใหม่ที่ตนเองพึ่งได้รับมาอยู่
จู่ๆมันก็ได้เป็นผู้นำของมนุษย์หมาป่าทั้งฝูง
สำหรับมันที่มิมีฝีมือสูงส่งทัดเทียมกับผู้ชิงตำแหน่งตนอื่น นี่มันไม่ต่างกับโชคก้อนใหญ่หล่นทับเลยทีเดียว ถึงจะเป็นผู้นำเพียงชั่วคราวก็เถิด เพราะเมื่อกลับเมืองหลินหยางไปมันก็จะได้รับมอบหมายหน้าที่ที่เหมาะสมกับตนเอง
พลเมืองหมาป่าทั้งหมดก็ต้องสลายไปในที่สุดพวกเขาจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเมืองใหญ่ที่มีผู้นำเพียงคนเดียวนั่นคือหลินหยาง
“เอ่อ..นายท่านข้าว่าตอนนี้มันครบกำหนดสิบนาทีตามที่ท่านกล่าวไว้ว่าจะส่งทีมไล่ล่าตัวของผู้นำเมืองมนุษย์คนนั้น” อดีตผู้นำมนุษย์หมาป่ากล่าวออกมาเพื่อเตือนความจำหลินหยาง หวังจะได้รับผลงานให้หลินหยางเปลี่ยนทัศนคติต่อตัวมันบ้างแม้จะเพียงน้อยนิด
“ผมไม่ส่งคนไปไล่ล่ามันหรอกคนของผมมีค่าเกินกว่าจะไปไล่ล่าคนโง่เขลาเยี่ยงมัน จะอยู่หรือรอดก็สุดแล้วแต่โชคชะตาฟ้าลิขิต ผมไม่ได้โหดเหี้ยมขนาดนั้น” หลินหยางกล่าวด้วยใบหน้าอมยิ้ม
“…” มนุษย์หมาป่าและมนุษย์กิ้งก่าเมื่อได้ฟังคำกล่าวของหลินหยางพวกเขาไร้ซึ่งคำพูด การที่หลินหยางไล่มันออกไปทั้งที่มิมีแม้แต่เสื้อผ้า
มิต้องหวังถึงอาหารและน้ำมันไม่มีสิ่งของใดๆติดตัวเลยแม้เพียงสักชิ้น เหลือเพียงร่างกายที่เปลือยเปล่า
มันคงอยู่รอดในโลกกว้างที่มีเพียงต้นหญ้ายาวไกลนี้มิถึงสองวันก็ต้องตกตายลงด้วยความหิวโหยหรือหนาวเหน็บ หากโชคร้ายกว่านั้นก็คงถูกปลิดชีพด้วยสัตว์ประหลาดหรือคนจากเมืองอื่น ด้วยสภาพชีเปลือยของมันคงไม่มีเมืองไหนรับมันไว้ให้เข้าพักอาศัยเป็นแน่…
