เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 507-508

ตอนที่ 507 ระดับต่ำ

หากแวมไพร์ตนนี้มีพลังวิญญาณจริงอย่างที่คาดเดา ตัวมันสมควรต้องมีทักษะที่ใช้โจมตีวิญญาณของเป้าหมายโดยตรงครอบครองอยู่กับตัวด้วยเป็นแน่ ปัญหาใหญ่กว่านั้นก็คือเขามิทราบว่าพลังวิญญาณที่แน่นอนของมันมีเท่าใด มากหรือน้อยไปกว่าตนหรือไม่

หากมันมีน้อยกว่าเขายังคงมิน่าเป็นห่วงมากนัก แต่ถ้าเกิดว่ามันมีพลังวิญญาณใกล้เคียงหรือมากกว่า…

ทักษะระดับสูงสุดที่ตัวเขามีในครอบครองตอนนี้อย่างทักษะราชสีห์คำรามซึ่งเป็นทักษะไม้ตายเด็ดอันไว้ใช้ในการปิดฉากการต่อสู้กับศัตรูมานักต่อนัก จะไร้ความหมายลงไปทันที

เพราะถึงแม้จะใช้ราชสีห์คำรามใส่มันไปก็รังแต่จะเสียพละกำลังไปอย่างสูญเปล่าเท่านั้น ย่อมไม่สามารถทำร้ายร่างกายและวิญญาณของมันได้

และเมื่อเจ้าแวมไพร์ตนนี้มีทักษะสำหรับโจมตีทางวิญญาณและใช้มันใส่ตัวเขาละก็…

เขามิสามารถจินตนาการถึงความรุนแรงหลังจากตกเป็นเป้าหมายจากการโจมตีทางวิญญาณของมันเลย…

ฉะนั้นเมื่อเกิดการปะทะกับมันขึ้นจริง เขาจึงมิอาจใช้ทักษะราชสีห์คำรามได้อีก รวมถึงทักษะสบั้นพสุธาที่เหมาะสำหรับต่อต้านกองกำลังขนาดใหญ่เช่นกัน มันมิสามารถแสดงประสิทธิภาพได้เต็มที่เมื่อเจอกับการต่อสู้ตัวต่อตัว จึงมิใช่ตัวเลือที่ดีนักที่จะใช้ออกไป

เมื่อเป็นเช่นนั้นทักษะที่ตัวเขามีในตอนนี้สำหรับใช้ต่อสู้กับแวมไพร์ตนดังกล่าวก็เหลือเพียงสองอย่างเท่านั้นและทั้งสองทักษะนั้นเองก็เป็นทักษะระดับต่ำที่ยังมิทราบว่าจะสร้างความเสียหายให้แก่ศัตรูได้หรือไม่

ทักษะทั้งสองคือ ทักษะหลอมไฟและพิษผึ้งที่เป็นทักษะระดับหนึ่งทั้งคู่นั่นเอง

ทักษะที่เหลือก็เป็นเพียงทักษะติดตัวที่มิได้เปลี่ยนผลลัพธ์ในการต่อสู้

เมื่อไม่ทราบค่าสถานะของศัตรู ตอนนี้หลินหยางจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงการปะทะกับแวมไพร์ตนนี้อันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ชั่วครู่พวกเขาทั้งสามก็มาถึงจุดนัดพบ

ตอนนี้หลินหยางมองเห็นหลี่จิ้งและเต๋อหลงแล้ว

ตั้งแต่เริ่มเดินออกสำรวจก็ผ่านไปหลายนาที พวกมันทั้งสองก็ยังทานอาหารกันอยู่ไม่หยุดปากจนตอนนี้เสบียงอาหารฉุกเฉินกว่าสามวันที่หลินหยางทิ้งไว้ให้พวกมันแทบจะหมดมิเหลือซาก

เต๋อหลงยกแขนโบกมืออย่างดีใจเมื่อเห็นหลินหยางกลับมาอย่างปลอดภัย

‘เป็นไงบ้างน้องหยาง เจอทางออกไหม?’ หลี่จิ้งมิรีรอกล่าวถามออกไปด้วยใจจดจ่อ

หลี่จิ้งและเต๋อหลงล้วนจ้องมองหลินหยางดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ เนื่องจากการแยกตัวออกเดินทางสำรวจในครั้งนี้ของหลินหยางเพื่อจุดประสงค์รองคือตรวจดูสภาพแวดล้อมในพื้นที่ ประเด็นหลักหลักที่หลินหยางออกเดินทางเสาะแสวงหาในครั้งนี้ก็คือหนทางหนี

พวกมันทั้งสองก็ติดอยู่ในที่แห่งนี้มานานเกินพอที่จะทำให้ไร้ความหวัง จนกระทั่งได้พบหลินหยางที่จุดประกายความหวังพบเจอแสงสว่างแม้จะเล็กน้อยก็ตามที พวกมันมิรีรอที่จะใขว่คว้าแสงริบหรี่นั้นไว้เพื่อรักษาชีวิตตน

ตอนที่ 508 ปิดบัง

‘เจอครับแต่ว่า… คงจะออกไปไม่ได้ง่ายอย่างที่หวังแล้วล่ะ’ หลินหยางตอบกลับพลางทิ้งตัวลงนอนหมอบแนบไปกับพื้น

ตามมาด้วยชายร่างท้วมและชายผู้มีระดับสี่ที่เดินเท้าหนีตายมาพร้อมกัน สีหน้าของพวกมันแสดงออกถึงความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสองคนนอนหมอบคว่ำหน้าลงกับพื้นตามหลินหยางไปติดๆ

ตอนนี้ชายฉกรรจ์ทั้งห้าคนนอนคว่ำหันศรีษะเข้าหากันเป็นห้าแฉก เป็นภาพที่มิค่อยน่าดูสักเท่าใดหากใครมาเห็นเข้าตอนนี้คงต้องเบือนหน้าหนีเป็นแน่..

หลินหยางแนะนำชายทั้งสองคู่ให้รู้จักกัน การพบปะผู้คนหน้าใหม่ในสถานที่อันคล้ายคลึงกับนรกขุมใดไม่มีใครรู้

ตอนนี้มนุษย์ทั้งห้าต้องร่วมแรงร่วมใจฝ่าออกไปหรือตกตายเป็นผีเฝ้าถ้ำก็คงต้องแล้วแต่โชควาสนา

หลังจากเล่าเหตุการณ์ที่ได้พบเจอขณะออกเดินสำรวจให้แก่หลี่จิ้งและเต๋อหลงฟังเป็นที่เรียบร้อย ดวงตาที่เคยส่องประกายแห่งความหวังของพวกมันทดแทนด้วยความหม่นหมองหดหู่

ตอนนี้มิมีเพียงปีศาจแวมไพร์เท่านั้นที่จ้องทำร้ายจับพวกมันกินเป็นอาหารว่าง ทางหนีทีไล่ยังถูกกีดขวางด้วยค้างคาวตัวจิ๋วที่สามารถกวาดล้างกองกำลังร่วมหนึ่งเมืองด้วยตัวมันเองเพียงลำพัง

‘ล-แล้วเราจะทำยังไงดี’ เต๋อหลงกล่าวถาม

‘…’ ชายทั้งสี่รวมถึงหลินหยางมองหน้ากันทำตาปริบๆ ไม่มีเสียงออกมาจากปากพวกเขาทั้งสี่

ตอนนี้พวกเขาล้วนแล้วแต่มืดทั้งแปดด้าน มิเห็นช่องทางที่จะสามารถหนีออกไปได้เลย

จนถึงตอนนี้หลินหยางมิได้บอกพวกมันเกี่ยวกับระดับที่แท้จริงของศัตรูอย่างแวมไพร์ตนนั้นให้มนุษย์ทั้งสี่คนตรงนี้ล่วงรู้ และเขาเองก็มิคิดจะบอกรายละเอียดมากไปกว่ารูปร่างหน้าตาของศัตรูอีกด้วย

เพราะหากชายทั้งสี่รู้ความจริงเกี่ยวกับระดับของศัตรูที่จ้องจะทำร้ายพวกมันอยู่ละก็ ความสิ้นหวังในจิตใจของพวกมันมิทราบจะเพิ่มพูนขึ้นอีกกี่เท่านับกี่เท่า

มิเพียงเท่านั้น ทักษะที่เขาครอบครองอยู่ก็มิคิดจะบอกกล่าวให้พวกมันได้รู้เช่นกัน

แม้ในวันนี้จะเป็นมิตรเพื่อเป้าหมายอันหนึ่งเดียวกัน แต่มิมีใครทราบอนาคต บางทีมิตรสหายในวันนี้อาจกลายเป็นศัตรูในวันหน้าก็เป็นได้ ฉะนั้นเก็บความลับไว้เพื่อความปลอดภัยเสียดีกว่า

‘ก่อนอื่น พวกเราควรรวบรวมกำลังพลมาให้มากที่สุด ยิ่งมีคนมากเท่าไหร่โอกาศสำเร็จยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น’ หลินหยางบอกกล่าวความต้องการของตน

เป็นดั่งที่เขากล่าว

ตอนนี้มันมิใช่แค่เรื่องระดับหรือฝีมือวิชาการต่อสู้อีกต่อไปแล้ว

เขาเองยังมิทราบเลยว่าจะสามารถปะทะกับเจ้าแวมไพร์ตนนี้ได้หรือไม่และแน่นอนคงไม่มีใครในถ้ำนี้จะสามารถต่อสู้ตัวต่อตัวรับมือกับเจ้าสิ่งนี้ได้แน่นอน

ตอนนี้เขาต้องใช้จำนวนเข้าต่อสู้เสียแล้ว

เดิมทีเขาตั้งใจจะใช้จำนวนคนให้น้อยที่สุดเพื่อหลบหนีออกไปจากถ้ำแห่งนี้สมทบกับพักพวกแล้ววางแผนรัดกุมเตรียมรับมือกับค้างคาวตัวจิ๋ว เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางค่อยกลับมาบุกกวาดล้างถ้ำค้างคาวใหม่อีกครั้งหนึ่ง

แต่ตอนนี้คงมิสามารถทำเช่นนั้นได้…