ตอนที่ 585 จำยอม
ตอนนี้ชายผู้ได้รับมอบหมายเองก็อยู่ห่างจากหลินหยางมิถึงเมตรหรือก็คือมันกำลังรอคิวต่อแถวเพื่อข้ามผ่านปีศาจแวมไพร์กลับไปรวมกับส่วนหลังของกลุ่ม
ถึงชายฉกรรจ์เหล่านี้จะเร่งรีบเรียงคิวเดินตามกันเยี่ยงมดงานและก้าวเท้าเพียงไม่ถึงสี่ก้าวก็สามารถเดินผ่านแวมไพร์ตนนี้ไปได้
แต่ปัญหาหลักก็คือเวลาที่่ค่อยๆถดถอยลงไปเรื่อยๆพร้อมกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นมาไม่หยุดต่างหาก สิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญก็คือแวมไพร์ตนดังกล่าวที่ไม่สามารถใช้จิตใต้สำนึกของมนุษย์ตัดสินมันได้
ถึงตอนนี้ปีศาจตนนี้จะไร้พิษภัยไม่โจมตีพวกเขาก็เถิด แต่ไม่ทราบว่าอีกนานเท่าใดมันจะเกิดบ้าคลั่งไล่เข่นฆ่าหาเหยื่อรายใหม่ไปเติมเต็มกระเพาะของมันอีกครา
ฉะนั้นอีกเพียงไม่กี่ก้าวมันก็จะสามารถเข้าไปรวมกลุ่มกับแนวหลัง ถึงจะเรียกว่าปลอดภัยได้มิเต็มปากแต่ก็ยังดีกว่าอยู่กับกลุ่มแนวหน้าที่มีศัตรูอยู่ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง
‘อึก’ ชายคนนี้แทบจะหยุดหายใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับดวงตาที่จ้องเขม็งมาที่มันเป็นตาเดียวของเหล่าชายฉกรรจ์รอบข้าง
‘รีบไปสิพวกเราไม่ได้มีเวลามากนะ เส้นตายก็คือร่างของชายคนนั้น หากเจ้าปีศาจมันทานใกล้หมดเมื่อไหร่พวกเราจะถอนทัพทันที’ หลินหยางกล่าวกับชายผู้เคาะห์ร้าย ดังคำกล่าวของเขา ตอนนี้ร่างของชายขี้ขลาดเป็นดั่งนาฬิกาทรายที่นับถอยหลังถึงเส้นตายของเวลา
ตอนนี้หลินหยางเองก็ร้อนลนไม่ต่างกัน เหตุที่เขาต้องเร่งรีบเช่นนี้ก็เป็นเพราะว่าเมื่อครู่นั้นเขาพบว่าเจ้าแวมไพร์ปีศาจตรงหน้ากำลังฉีกขาข้างหนึ่งออกจากร่างไร้วิญญาณของชายขี้ขลาด
ซึ่งตอนนี้สภาพร่างของมันหาได้มีความครบถ้วนสมบูรณ์ดังปกติไม่ แขนขาอย่างละข้างของมันบัดนี้ไม่เหลือติดอยู่บนร่างกายอีกแล้ว
ทั้งแขนและขาถูกเจ้าปีศาจกระหายเลือดตนนี้สวาปามเข้าไปเสียหมด ตอนนี้ก็มาถึงขาข้างสุดท้ายที่พึ่งถูกกระชากหลุดออกมาจากร่างต้น
ตอนนี้ทั้งร่างของชายขี้ขลาดจึงเหลือเพียงแต่ศรีษะและช่วงลำตัวเท่านั้นที่ยังอยู่ในสภาพเดิม ส่วนอื่นๆล้วนขาดหายไปจากร่างกายหมดสิ้น
และนั่นเองก็เท่ากับว่าเวลาของพวกเขาลดลงเหลือน้อยเต็มที
‘…’ ชายผู้ได้รับมอบหมายงานที่ซึ่งมันมิอยากได้มากที่สุด มันมองหลินหยางซึ่งเป็นต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายที่เป็นภัยคุกคามต่อชีวิตของมันด้วยดวงตาแวววับจากน้ำตาที่เอ่อคลอ ราวกับมันอยากจะร้องไห้ออกมาให้ดังๆเพื่อระบายความอัดอั้น
‘ฮึก’ มันยกข้อมือขึ้นซับน้ำตาที่ใกล้จะล้นขอบตาของตนเต็มที
ในขณะที่ชายฉกรรจ์รอบกายของมันยังคงใช้สายตาดุจดั่งคมดาบจ้องมองแกมบังคับมันอยู่ไม่ลดละ สายตาที่ดูเหมือนจะฆ่าคนได้นี้บางทีอาจจะน่ากลัวไม่น้อยไปกว่ากันเลยทีเดียว หากเทียบเคียงกับเจ้าปีศาจที่กำลังสวาปามร่างไร้วิญญาณสดๆของมนุษย์อยู่ข้างกาย
ท้ายสุดแล้วมันก็จำต้องทำตามคำบัญชาอย่างไร้ทางเลือก หันกายแทรกตัวผ่านกลุ่มฝูงชนไปด้วยความไม่เต็มใจพร้อมกับหยดน้ำตาร่วงโรยปลิวไสวตามทางที่มันวิ่งไปอย่างน่าสงสาร
ตอนที่ 586 ห้านาที
เฮ้ออ~
มีเสียงถอนหายใจเกิดขึ้นจากเหล่าชายฉกรรจ์ พวกมันโล่งใจที่ชายผู้น่าสงสารรายนั้นยอมทำตามความปราถนาแต่โดยดี หากไม่แล้วก็จำเป็นต้องเลือกผู้โชคร้ายรายใหม่เพื่อมารับหน้าที่แทนมัน ซึ่งก็คงจะเป็นหนึ่งในเหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลายนั่นแล
‘…’ หลินหยางมองดูปฏิกิริยาของพวกมันก็ทำได้เพียงแค่สายหัว เขามิได้เลือกคนขึ้นมาสุ่มๆอย่างที่พวกมันคิด ชายผู้ที่โชคร้ายรายนั้นคือตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับงานที่เขามอบหมายให้แก่มัน
เนื่องจากชายผู้นั้นมีสิ่งที่เหล่าชายฉกรรจ์ตรงหน้าเขาไม่มี นั่นก็คือผู้เลื่อนระดับจากผู้เริ่มต้น แถมค่าสถานะที่เลือกเพื่อเลื่อนขั้นนั้นก็คือความเร็ว
แถมร่างกายผอมเพรียวยิ่งเพิ่มความสอดคล้องกับค่าสถานะที่มันมี ชายผู้นี้จึงเหมาะสำหรับการแทรกตัวผ่านฝูงชนจนกว่าจะไปถึงแนวหน้าโดยใช้เวลาได้กระชั้นมากที่สุด
ซึ่งมิต้องห่วงว่ามันจะแอบหลบหลังคนอื่นเพื่อแอบข้ามฟากมายังแนวหลัง เพราะมันไม่ทางลอดผ่านสายตาของหลินหยางและชายฉกรรจ์นับสิบที่จ้องมันจนจดจำใบหน้าได้อย่างแน่นอน
ยิ่งความรักตัวกลัวตายของมัน ย่อมไม่ชักช้าทำสิ่งโง่เขลาให้เสียเวลา มันต้องเร่งรีบมากกว่าใครอื่นเพื่อจะทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จโดยไว เพื่อกลับมาถอยกลับเข้าร่วมกับแนวหลังที่ปลอดภัย
ครืนน~
ทันใดนั้นก็มีเสียงการเคลื่อนที่ของกลุ่มคนขนาดใหญ่ถาโถมดั่งเกลียวคลื่น มันมาจากทางด้านหลังของหลินหยางหรือกลุ่มแนวหลังนั่นเอง
ตอนนี้พวกมันสามารถเคลื่อนทัพถอยหลังได้อย่างที่หวังแล้ว
ดูเหมือนผู้รอดชีวิตกลุ่มใหม่ที่มาสมทบและปิดเส้นทางเอาไว้จะรับรู้สถานการณ์ที่เป็นอยู่แล้ว ทำให้การถอยทัพกลับไปยังส่วนลึกของถ้ำสามารถทำได้ตามปกติ สำหรับตอนนี้คงต้องให้ความชื่นชมแก่เต๋อหลงที่ทำหน้าที่ของตนได้อย่างดีโดยใช้เวลาไม่นานก็สำเร็จตามความปราถนา
‘เร่งหน่อย’ หลินหยางยืนโบกมือขวาที่ถือดาบสั้นเอาไว้เป็นสัญญาณให้เหล่าชายฉกรรจ์ทั้งซ้ายขวาเร่งสาวเท้าก้าวเดินข้ามมาอีกฟาก
ตอนนี้ตัวเขาเสมือนเจ้าหน้าที่จราจรที่ยืนโบกรถ แต่เปรียบรถเป็นเหล่าชายฉกรรจ์และเปลี่ยนสัญญาณไฟเป็นปีศาจแวมไพร์…
แม้ไม่ต้องมีหลินหยางคอยเร่งเร้าเหล่าชายฉกรรจ์ก็เร่งรีบกันเต็มความสามารถ แม้แต่จังหวะการก้าวเท้าของพวกมันยังหลอมหลวมเป็นจังหวะเดียวกันเพิ่มความรวดเร็วเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างยิ่ง
หนึ่ง สาม ห้านาทีผ่านไป
‘ทำได้ดีมากไอหนุ่ม’ ชายคนนึงยกนิ้วโป้งให้แก่หลินหยางพร้อมกับใบหน้าแย้มยิ้ม มันคือส่วนหนึ่งของสมาชิกจากแนวหน้าและพึ่งก้าวข้ามผ่านร่างของแวมไพร์ปีศาจมายังแนวหลังมาหยกๆ
ตั้งแต่เริ่มจนจบมันเห็นหลินหยางยืนคุมพื้นที่จ้องมองแผ่นหลังของเจ้าปีศาจไม่ลดละ
คอยระแวดระวังให้แก่เหล่าชายฉกรรจ์โดยรอบ ระยะระหว่างร่างของเด็กหนุ่มและแวมไพร์ปีศาจห่างกันไม่ถึงเมตร เรียกได้ว่าชายหนุ่มคนนี้ต้องแบกรับความเสี่ยงสูงสุดในหมู่คนเลยทีเดียว
