เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 595-596

ตอนที่ 595 ผลลัพธ์

เมื่อถึงตอนนี้หลินหยางสูดลมหายใจลึกเข้าจนเต็มปอดและกลั้นลมหายใจไว้มิได้ปลดปล่อยออกมา ใช้สมาธิเต็มขีดความสามารถลดอาการสั่นจากมือของตนพยายามให้อยู่ในความนิ่งมากที่สุดเพื่อเล็งเป้าหมายมิให้คลาดเคลื่อนไปจากจุดตกกระทบ

ราวกับมิติเวลาถูกแทรกแซง เวลาโดยรอบราวกับหยุดนิ่ง เสียงหัวใจเต้นแรงดั่งกลองศึก

ใบหน้าของเขาเขียวคล้ำเนื่องเพราะกลั้นหายใจอยู่นานกว่ามือของตนจะหยุดสั่น ภายในดวงตาขาวเผยให้เห็นเส้นเลือดฝอยนับสิบ ลำคอของเขาเองก็มีเส้นเลือดใหญ่ปูดโปนอย่างน่ากลัว

บัดนี้ปลายแหลมคมดาบสั้นจ่ออยู่บริเวณหัวใจจากแผ่นหลังทางด้านซ้ายของแวมไพร์ปีศาจไม่ผิดเพี้ยนไปแม้แต่สักช่วง

ชายหนุ่มกำหมับออกกำลังแขนจับดาบสั้นมั่นถึงขีดสุด เกร็งกำลังหัวไหล่ชักง้างลำแขนดึงกลับเล็กน้อย ส่งแรงไหลผ่านข้อศอกข้อมือ พร้อมกับพ่นลมหายใจออกเฮือกใหญ่เค้นกำลังทั้งหมดที่ร่างกายตนเองครอบครองอยู่ ใช้กำลังออกสูงสุดแทงใส่เป้าหมายด้วยความรวดเร็วและแม่นยำ

กึก~

เกิดเสียงประหลาดที่มิควรเกิดขึ้นจากการใช้ดาบแทงใส่ผิวกายของสิ่งมีชีวิต คล้ายกับเสียงของโลหะกระทบกันด้วยความรุนแรง

“!” หลินหยางใบหน้าแตกตื่นตกใจกับผลลัพธ์ที่ตามยิ่งนัก ดาบของเขาที่บรรจงแทงกลับไม่สามารถเจาะทะลุแผ่นเนื้อหนังของแวมไพร์ปีศาจไปได้!

วินาทีต่อมาใบหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นบูดเบี้ยวเนื่องจากความเจ็บปวดที่ส่งผ่านมาจากใบดาบภายในมือ มือขวาของเขาเจ็บปวดอย่างยิ่งราวกับว่าเมื่อครู่ตัวเขาใช้ดาบฟาดฟันใส่หินผาอันแข็งกร้าว ไม่นานนักจากความเจ็บปวดกลายเป็นด้านชาไร้ความรู้สึก

“ฮึ่ม” ชายหนุ่มมิสนใจความเจ็บปวดที่ได้รับ กัดฟันเค่นเสียงออกแรงดันคมดาบหมายจะทะลวงผ่านผิวกายของปีศาจตรงหน้าให้จงได้ แต่ทว่า…ปลายดาบคู่กายของเขาหยุดนิ่งอยู่กับที่ไม่สามารถขยับเคลื่อนไปต่อได้แม้เพียงนิด

ทันใดนั้นเอง ศรีษะของแวมไพร์ปีศาจที่กำลังง่วนอยู่กับการทานอาหารมันหันควับมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่แยกออกจากเป็นสี่แฉกของมันหุบกลับมาเป็นปกติตั้งแต่เมื่อใดมิทราบ มันจ้องมองผู้ที่ขัดขวางการทานอาหารของตนด้วยดวงตาทั้งสองข้างที่ปูดโปนเกือบจะถลนออกนอกเบ้า

“!?” หลินหยางดึงมือกลับด้วยความตกใจ ตอนนี้สถานการณ์ย่ำแย่อย่างยิ่งเขามิเคยคาดฝันถึงผลลัพธ์ที่ออกมาเป็นเช่นนี้มาก่อน

อนึ่งแม้การลอบสังหารไม่สามารถปลิดชีพศัตรูตนนี้ได้เป็นผลสำเร็จ แต่อย่างน้อยมันย่อมได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือสามารถฝากบาดแผลไว้บนร่างกายของมันได้บ้าง แต่ใครจะคาดคิดว่าไม่เพียงไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างที่ควร แม้แต่รอยขีดข่วนยังไม่มี เลือดสักหยดยังไม่เห็น!

วูบ~

จู่ๆแขนข้างหนึ่งที่กำลังถือก้อนเนื้ออันเคยเป็นชิ้นส่วนของมนุษย์มาก่อน แวมไพร์ปีศาจใช้แขนข้างนี้กวาดผ่านอากาศในแนวขวางหมายจะตะครุบเข้าใส่ทรวงอกของชายผู้ขัดขวางความสุขตน

ตอนที่ 596 เผชิญหน้า

เมื่อหลินหยางดึงมือกลับเป็นที่เรียบร้อยจากการโจมตีพลาด เขามิปล่อยให้ระยะห่างระหว่างตนและมันใกล้จนเกินไปอย่างแน่นอน

ในยามนั้นเองโชคดีที่ประจวบเหมาะกับช่วงเวลาเดียวกับการโจมตีของเจ้าปีศาจตรงหน้า ทำให้เขาสามารถหลบการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด

ส่งผลให้การโจมตีตอบโต้ของแวมไพร์ปีศาจคว้าลมไปเต็มๆ แต่นั่นก็เป็นเพียงเพราะโชคช่วยเท่านั้น ด้วยระยะการมองเห็นที่ถูกจำกัดจึงเป็นไปไม่ได้ที่ตัวหลินหยางจะสามารถมองเห็นมือของมันขณะที่เงื้อมหมายคว้าตัวเขาจากมุมอับ

การโจมตีของมันเฉียดชายเสื้อเขาไปเพียงปลายนิ้ว หาไม่แล้วตอนนี้ร่างกายของเขาอาจจะมีแผลฉีกขาดขนาดใหญ่เกิดขึ้นมาแล้วก็เป็นได้

ตอนนี้ร่างของเขาและแวมไพร์ปีศาจห่างกันราวหนึ่งเมตร เขามิสามารถถอยห่างออกไปได้มากกว่านี้เนื่องจากมันคือระยะสูงสุดของการมองเห็นในปัจจุบัน หากอยู่นอกเหนือระยะดังกล่าวจะทำให้เขามิสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของเป้าหมายได้อย่างชัดเจน

หลินหยางหอบหายใจรุนแรงใบหน้าร่างกายขับเหงื่อชโลมทั่วร่าง ตั้งแต่ตระเตรียมการโจมตีจนถึงตอนนี้นับเวลารวมแล้วผ่านไปเพียงหนึ่งนาทีเศษเท่านั้น

ภายในหนึ่งนาทีที่ผ่านมาตัวเขานับว่าผ่อนคลายอย่างยิ่งยวด และกดดันถึงขีดสุด จวบจนปัจจุบันที่พึ่งผ่านสถานการณ์เฉียดตายมาหยกๆ

เพียงนาทีเดียวกลับมีเหตุการณ์แปรผันอารมณ์หลากหลาย จึงเป็นเหตุให้ร่างกายของเขาทั้งกล้ามเนื้อและสตินึกคิดบัดนี้ตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

เจ้าปีศาจเลิกคิ้วขึ้นสูงแสดงออกถึงความแปลกใจเมื่อการโจมตีของมันพลาดเป้า ไม่นานนักมุมปากของมันค่อยยกขึ้นราวกับมันกำลังยิ้มย่องดีใจก็มิปาน

ดวงตาของมันถลึงโตพร้อมกับน้ำลายเหนียวยาวยืดย้อยลงมุมปาก สายตาที่มันมองเขาตอนนี้ให้ความรู้สึกไม่ปลอดภัยต่ออวัยวะภายในยิ่งนัก สีหน้ามันวิปริตเกินมนุษย์มนาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้

มันโยนเนื้อมนุษย์ภายในมือทิ้งไปอย่างไม่ใยดีพร้อมกับหันตัวเบี่ยงร่างกายมาทางหลินหยางเต็มกาย บัดนี้ทั้งสองคนยืนประจัญหน้ากันไม่มีสิ่งใดขวางกั้นระหว่างมันทั้งคู่

ชายหนุ่มยืนตรงข้ามกับศัตรูยืนตระหง่านประจัญหน้าอย่างองอาจไม่หลบเลี่ยง

‘…’ ทว่าแท้จริงแล้วหลินหยางกำลังตกอยู่ในห้วงความสับสน เป้าหมายแต่เดิมคือการลอบสังหารศัตรู ถึงจะมิได้หวังให้มันตกตายไปเพียงเพราะการโจมตีเพียงคราเดียวแต่ยังคิดฝันว่ามันได้รับบาดเจ็บบ้าง เมื่อถึงตอนนั้นเขาจะใช้ช่วงเวลาที่มันได้รับบาดเจ็บทั้งสับสนอยู่นั้นหนีเข้าไปยังส่วนลึกของถ้ำ

แต่ตอนนี้มันคงมิสามารถทำเช่นนั้นได้แล้ว เพราะแวมไพร์ปีศาจตนนี้ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนทั้งยังไม่ตกอยู่ในความสับสนอลหม่านดั่งที่หวัง หนำซ้ำมันยังหันกายตอบโต้การโจมตีกลับอย่างทันทีทันใดจนเกือบทำให้เขาสิ้นชีวีไปแล้วเสียด้วยซ้ำ