เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 597-598

ตอนที่ 597 หมดปัญญา

เมื่อดูจากการตวาดฝ่ามือโจมตีของมันเมื่อครู่มิต้องสงสัย สำหรับความเร็วที่แวมไพร์ตนนี้มีคงไม่ต่ำไปกว่าสองเท่าหากเทียบกับคนปกติและนั่นก็เป็นหนึ่งในข้อได้เปรียบที่ตัวหลินหยางที่ชัยเหนือกว่าเล็กน้อย

แต่มันก็เป็นเพียงแค่ข้อมูลคร่าวๆเท่านั้นไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกันอย่างแน่ชัดได้

ใครจะทราบบางทีการโจมตีของเจ้าปีศาจเมื่อครู่อาจจะใช้ออกด้วยความเร็วสูงสุดของตนหรือบางทีมันอาจใช้เพียงสามส่วนสิบของกำลังทั้งหมดก็เป็นได้

รายละเอียดความสามารถของมันยังคงเป็นปริศนาอันดำมืดขวากหนามอันยิ่งใหญ่ที่ขวางกั้นหนทางแห่งชัยชนะอยู่ สำหรับค่าสถานะทางด้านร่างกายนั้นมิได้น่าเป็นห่วงเท่าทักษะของคู่ต่อสู้

สำหรับการต่อสู้กันแล้วสำหรับมนุษย์หนึ่งคนแม้นจะมีเพศเป็นอิสตรีร่างกายบอบบางผ่ายผอมค่าสถานะทางร่างกายต่ำต้อยด้อยค่าไม่ควรค่าแก่การมอง แต่หากเธอคนนั้นมีทักษะการโจมตีเด็ดขาดรุนแรงเพียงทักษะเดียว ก็เกินพอสำหรับการล้มชายร่างยักษ์ที่มีระดับสูงกว่าตนหลายระดับได้อย่างไม่ยากเย็น

เห็นได้ชัดว่าทักษะนั้นช่วยลดส่วนต่างของกำลังรบทางกายภาพได้อย่างดี แต่น่าเสียดายที่ทักษะเหล่านั้นหลินหยางไม่มีอยู่ในครอบครอง ทักษะที่หลินหยางมีอยู่ในตอนนี้ไม่สามารถสร้างประโยชน์ให้เขาเป็นฝ่ายมีเปรียบได้เลย

สำหรับกรณีของแวมไพร์ปีศาจผู้นำแห่งถ้ำค้างคาวนี้ ด้วยทักษะการโจมตีทั้งสองทักษะที่มีประสิทธิภาพสูงสุดสำหรับการโจมตีศัตรูเป้าหมายเดี่ยวแล้ว มันถึงขั้นไม่สะทกสะท้านไม่มีบาดแผล

ปัญหาหลักอาจเป็นเพราะกำลังในการโจมตีของเขาด้อยเกินไปและทักษะหลอมไฟและพิษผึ้งเองก็มีระดับต่ำเช่นกัน มิต้องกล่าวถึงทักษะโจมตีระดับสูงอย่างทักษะสบั้นพสุธาเพราะมันเป็นทักษะการโจมตีศัตรูในวงกว้างสำหรับการเผชิญหน้ากำลังศัตรูจำนวนมากมิเหมาะมิควรสำหรับการปะทะกันตัวต่อตัวยิ่งนัก

หากเทียบกันแล้วทักษะสบั้นพสุธาระดับสี่ขั้นที่หนึ่งนี้ไม่สามารถเทียบเคียงกับทักษะหลอมไฟที่มีเพียงระดับหนึ่งขั้นที่ห้าในด้านพลังโจมตีเสียด้วยซ้ำ ฉะนั้นหลินหยางจึงมิใช้ทักษะระดับสูงดังกล่าวออกไปให้เปลืองเรี่ยวแรงเสียเปล่า

คิ๊คิ~

จู่ๆเจ้าปีศาจแวมไพร์ก็ปริปากเผยเสียงที่น่าขนลุกออกมา ดวงตาของมันขยับขึ้นลงมองชายหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า มีของเหลวใสเหนียวไหลยืดย้อยลงตามขอบมุมปากของมันซึ่งดูแล้วคงเป็นน้ำลายของเจ้าตัวเป็นแน่ ราวกับว่ามันเห็นชายหนุ่มเป็นอาหารอันโอชะที่อยากลิ้มลองรสชาติมาอย่างยาวนาน

การแสดงออกทางใบหน้าของหลินหยางแตกต่างจากเจ้าปีศาจตรงหน้าอย่างสุดขั้ว บัดนี้คิ้วทั้งสองข้างของเขาขมวดแน่นเข้าหากันเผยให้เห็นผิวหนังหน้าผากย่นราวกับคลื่นลูกย่อม ตอนนี้เขาเคร่งเครียดยิ่งนัก แผนการที่ตระเตรียมพร้อมลงมือทำไปกลับไม่สำเร็จดั่งที่หวัง

ตอนที่ 598 รุก(ตอนแรก)

เมื่อถึงตอนนี้เขาพลาดโอกาศที่จะใช้หนีดั่งที่คิดไว้หลังจากการโจมตีไปเสียแล้ว เพราะเจ้าปีศาจตนนี้มันมิสนใจเนื้อสดก้อนโตที่เหลืออยู่ของชายขี้ขลาดอีกต่อไป

ความสนใจของมันที่เคยถูกเบี่ยงเบนไปกลับมาชัดแจ้งเต็มเปี่ยมจากอาหารจานใหม่ด้วยเนื้อสดๆของเขาแทน ซึ่งดูจากสายตาของมันแล้วดูจะพอใจอย่างยิ่ง

หากเขาหันตัววิ่งหนีมันไปตอนนี้ก็ยังไม่ทราบว่าจะสามารถหนีพ้นเงื้อมมือของมันได้หรือไม่ หากความเร็วของมันที่แสดงออกจากการตวัดฝ่ามือเมื่อครู่มิใช่ความเร็วสูงสุดของมันแล้วละก็ชายหนุ่มก็จำต้องทิ้งชีวิตตนเองเป็นผีเฝ้าถ้ำเป็นแน่แท้

แม้จะมีความเป็นไปได้เพียงหนึ่งในร้อย เขาก็ยังหวั่นว่าหนึ่งจากร้อยนั้นจะเป็นจริงขึ้นมา

ตอนนี้หลินหยางก็มองมิเห็นหนทางใดที่จะสามารถหลุดออกจากไปจุดนี้ได้เลย

บัดนี้ชายหนุ่มที่กำลังตั้งท่าต่อสู้ราวกับว่าตัวเขาพร้อมปะทะกับปีศาจตนนี้อยู่ทุกเมื่อ แต่นั่นก็เป็นเพียงการกระทำที่ไร้แบบแผนเท่านั้น ตัวเขาไม่ทราบจักต้องทำสิ่งใดต่อไปเสียด้วยซ้ำ

ขนาดแผนที่เตรียมมายังล่มไม่เป็นชิ้นดีนับประสาอะไรกับการประมือมันโดยที่ต้องรับความเสี่ยงเอาชีวิตเป็นเดิมพันเช่นนี้

ขึ้นชื่อว่าสิ่งมีชีวิตใดในโลก ล้วนไม่มีผู้ใดมิรักชีวิตของตน หากไร้ชีวิตแล้วไซร้กลายเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณพานพบเพียงแต่ความมืดมิดชั่วกัปชั่วกัลป์ไร้วันคืน แม้มันผู้นั้นจะเป็นมหาราชผู้องอาจหรือชายขี้ขลาดผู้โง่เขลาก็ไม่ต่างกัน

หลินหยางหรือ…แน่นอนเขาเกรงกลัวความตายไม่ผิดแปลก เขาย่อมมิเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งในโลกอันวิปริตแห่งนี้อย่างแน่นอน

ตอนนี้ชายหนุ่มเพียงตั้งท่าแสดงละครตบตาทำใจดีสู้เสือเท่านั้น จิตใจมุ่งมั่นการต่อสู้ของเขาล้วนอันตรธานหายไปพร้อมกับความล้มเหลวจากการลอบโจมตีไปหมดแล้ว

อาการด้านชาจากแรงปะทะจากมือขวาของเขาค่อยบางเบาจนกลับสู่สภาวะปกติ ส่วนมือซ้ายของเขาเองก็บรรเทาลงไปบ้างอยู่เช่นกัน แต่กระดูกที่หักของนิ้วจากมือซ้ายของเขาเองก็ยังมิได้รับการรักษา ฉะนั้นแขนซ้ายของเขาก็ยังคงไร้ประโยชน์ไม่สามารถใช้งานได้เช่นเดิม

ทันใดนั้นเองจู่ๆขาข้างหนึ่งของแวมไพร์ปีศาจก็ขยับเขยื่อนก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวด้วยความเร็วปกติมิได้รวดเร็วหรือเชื่องช้าเกินไป

แต่นั่นทำให้หลินหยางที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดอันตึงเครียดถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติโดยที่สมองยังมิทันได้สั่งการเสียด้วยซ้ำ

“!?” เพียงแค่การก้าวเท้าของมันก็ทำให้หลินหยางตกใจแตกตื่นยิ่งนัก

มุมปากของเจ้าปีศาจฉีกยกขึ้นแสดงสีหน้าราวกับกำลังสนุกกับปฏิกิริยาของอาหารที่มีชีวิตนี้ หลังจากการเคลื่อนเข้าหาหนึ่งก้าวมันก็มิได้ขยับเข้ามาอีก

มันมิได้รีบร้อนที่จะเข้าดับชีวิตชายหนุ่มตรงหน้าของตนเลย คล้ายกับว่าชายหนุ่มคนนี้กลายเป็นของตายที่อยู่ในกำมือของมันเป็นที่เรียบร้อย ไม่มีหนทางให้ไปต่อสำหรับชีวิตน้อยๆของมันแล้ว