ตอนที่ 7 สถานการณ์ตึงเครียด
หลังจากที่เทียนหนิงเจี้ยนวางแผนการรับมือเสร็จสิ้น
หลินหยางเดินไปกับกลุ่มคนหนุ่มสาวผู้ถูกคัดเลือก ส่วนมากเป็นนักศึกษาและคนว่างงานรวมแล้วมีทั้งสิ้นสิบสี่คน
พวกเขาเอาธนูและหน้าไม้ที่เลือกมาตั้งแต่ต้นไปแลกกับดาบ ขวาน หอกและค้อน เมื่อได้อาวุธประชิดตามที่ต้องการแล้วทั้งสิบสี่คนรวมกลุ่มกันเดินคอตกไปยังทางเข้าเมือง
หลังจากนั้นทีม”สนับสนุน”ก็เดินตามมา ซึ่งพวกเขายืนอยู่ด้านหลัง ใบหน้าดูผ่อนคลายส่วนมากจะเป็นวัยกลางคนรวมแล้วยี่สิบคน ในจำนวนคนที่เหลืออีกสิบคนนั้นไม่สามารถจับอาวุธต่อสู้ได้ มันมีตั้งแต่เด็กที่มีอายุเพียงสิบขวบและคนชราที่เดินแทบไม่ไหว พวกเขาจึงหลบซ่อนอยู่ภายในเมือง
เหตุผลที่เด็กและคนแก่เหล่านี้มาเข้าประตูสู่สวรรค์นั้นไม่มีใครทราบ
‘มดไฟระดับ 2 จำนวน 200 ตัวจะมาถึงเมืองของท่านในอีก 10 นาที’ มีเสียงใสดังขึ้นมา
ทุกคนมีสีหน้าวิตกกังวลและตื่นตัว
“พี่ชายชื่อหลินหยางใช่ไหม ผมชื่อซิ่นก้ง” ชายหนุ่มร่างผอมทักทายในมือมันถือขวานอยู่ มันตัวสั่นเล็กน้อยใบหน้าซีดขาว ราวกับจะเป็นลมตลอดเวลา
“ใช่ผมหลินหยาง” หลินหยางยิ้มตอบ
“ทำไมพี่หยางถึงมาเข้าประตูสวรรค์หรอ” ซิ่นก้งถาม
หลินหยางยิ้มเมื่อเห็นร่างกายที่สั่นเทาของมัน
ซิ่นก้งนั้นแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว มันจึงหาเรื่องชวนคุยเบี่ยงเบนความสนใจมิให้นึกคิดถึงเจ้าสัตว์ประหลาดที่กลำังจะพบเจอ มันพยายามสงบสติอารมณ์สุดกลั้น ตอนนี้หากไม่ทำอะไรซักอย่างมันคงจะบ้าตายเพราะความวิตกไปแล้ว
“ผมต้องการใช้เงินน่ะ” หลินหยางกล่าว
“ฮ่าๆ พี่หยางพี่นี่ตรงไปตรงมาจริงๆ ผมก็เหมือนพี่แหละต้องการเงิน” ซิ่นก้งหัวเราะ ใบหน้ามีเลือดฝาดมาบ้าง
“นั่นอะไรน่ะ”
ณ ตอนนั้นเองมีคนตะโกนเสียงดัง
หลินหยางมองไปตามทางที่ชายคนนั้นชี้ เขาเห็นเงารางๆรูปร่างคล้ายมดอยู่ห่างออกไป มันกำลังเดินเข้าใกล้พวกเขามาอย่างช้าๆ หลังเข้ามาใกล้ในระยะสามร้อยเมตร จนสามารถมองได้อย่างชัดเจนมันเป็นมด!
มดสีแดงหากแต่มิใช่มดธรรมดา เพราะตัวมันสูงเกือบเมตรราวกับเด็กอายุเจ็ดถึงแปดขวบเลยก็ว่าได้
“นั่นมด มดไฟมันมาแล้ว เอ..แล้วไหนตอนแรก ‘เสียงนั่น’ บอกว่ามา 200ตัว เห็นมาแค่ตัว” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าว เนื่องจากตอนนี้มันเห็นเพียงมดตัวโตเพียงตัวเดียวเท่านั้น
พลางผ่อนคลายเพราะถึงแม้จะตัวสูงเกือบเมตร แต่ก็ยังไม่เท่านกยักษ์ที่พวกเขาเห็นตอนแรกและอย่างไรมันก็เป็นแค่มด
“ไม่ใช่ มันไม่ได้มาตัวเดียว” จู่ๆหลินหยางก็ตะโกนขึ้น
หลังจากผ่อนคลายกันได้ไม่นาน
ผู้คนจึงตกใจนั่นเพราะเมื่อพวกมันเพ่งมองอย่างถี่ถ้วนแล้ว “มดไฟ” ตรงหน้ามันเดินเรียงแถวตอนยาวเรียงเป็นไปไกล เหตุที่พวกเขาเห็นมันเพียงตัวเดียวนั่นเพราะว่ามดพวกนี้เดินเรียงกันอย่างเป็นระเบียบไม่เหลื่อมล้ำกันเลยแม้แต่น้อย มดตัวหน้าสุดจึงบดบังฝูงมดที่ติดตามมาด้านหลังเกือบมิด
หลังจากมดไฟเข้ามาในระยะที่ 200 เมตร ก็มีเสียงดังขึ้น
‘มดไฟระดับ 2 กำลังจะเข้าโจมตีเมืองของท่าน ปกป้องเมืองไว้ให้ดี’
มดไฟ
ระดับ 2
พลังโจมตี 2
พลังป้องกัน 1
ความเร็ว 1
คำอธิบาย : มักจะเดินเรียงแถวกันเพื่อหาอาหาร อยู่รวมกันเป็นกลุ่มและเดินช้า
คำเตือน : ระวังการกัดและกรงเล็บ
ตอนนี้เทียนหนิงเจี้ยนมันกลัวจนตัวสั่นงันงก ไม่ออกคำสั่งใดๆทั้งสิ้น
หลินหยางเห็นท่าไม่ดี
“ทีมสู้ระยะประชิดเดินไปข้างหน้า ทีมสนับสนุนระยะไกลเตรียมตัว” หลินหยางจึงตะโกนออกคำสั่งแทน พวกเขาควรจัดการมันก่อนที่มันจะได้เข้าประชิดตัว
ทีมแนวหน้าทั้งสิบสี่คน กลับมีเพียงหลินหยางและซิ่นก้งเท่านั้นที่เดินไปอย่างช้าๆ เขาหันหลังกลับไปมองก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะที่เหลืออีกสิบสองคนนั้นกำลังขาสั่นจนแทบยืนไม่ไหวก้าวเท้ามิออก
“ไอพวกบ้าพวกแกอยากรอความตายอยู่ที่นี่หรือไง” ซิ่นก้งสบถ
“ไม่ต้องกลัว พวกมันเดินช้ามากพวกเรายังไม่เสียเปรียบ อย่าให้มันประชิดเมืองได้หากอยากมีชีวิตรอดก็ก้าวออกมา” หลินหยางตะโกนปลุกใจให้พวกมันลุกขึ้นสู้หากยังคงยืนสั่นเป็นเจ้าเข้านี้ก็คงต้องรอเพียงความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามาเท่านั้น
หลังจากได้ฟังพวกแนวหน้าทั้งสิบสองคนเริ่มตั้งสติได้บางและมองไปที่มดไฟ
เมื่อสังเกตุเห็นว่าพวกมดเหล่านี้เดินช้ายิ่งนัก ทีละก้าว ทีละก้าว
พวกมันคิดว่าที่หลินหยางพูดมานั้นถูกแล้ว หากปล่อยให้มันเข้ามาใกล้กว่านี้พวกเขาคงไม่มีทางรับมือได้แน่ ถึงแม้จะสู้ไม่ได้พวกเขาก็ยังถอยได้
“ซิ่นก้งนำคนไปครึ่งนึง เดินเรียงเถียวไปประกบด้านขวาเว้นระยะห่างไว้ ผมจะไปทางด้านซ้าย” หลินหยางพูด
“ได้เลยพี่หยาง” ซิ่นก้งทำตามคำสั่งทันทีพาทีมระยะประชิดอีกหกคนเดินขนาบไปด้านขวา
“ทีมระยะไกลยิงได้!!” หลินหยางตะโกน
เมื่อหลินหยางตะโกนเสียงดังให้สัญญาณโจมตีศัตรู เหล่าทีมสนับสนุนระยะไกลสะดุ้งตกใจพลางถือลูกธนูใส่ในคันอย่าง ทุลักทุเล บางคนยิงแล้วลูกธนูตกไม่ห่างจากตัวเองมากนัก เหตุผลนั่นเพราะว่าพวกมันใช้ธนูไม่เป็น!!!
ตอนที่ 8 มดไฟระดับ 2
หลินหยางหลังจากเห็นแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว แต่การต่อสู้จำต้องเดินต่อมิสามารถหยุดได้
หลังจากเขาเดินมาด้านข้างของแถวระยะห่างระหว่างเขากับพวกมดนั้นราวยี่สิบเมตร
เขาก็ต้องแปลกใจพวกมดนั้นไม่ได้หยุดเดินเลย ตัวที่ตามหลังหัวแถวเพียงหันมองหลินหยางและซิ่นก้ง หันไปมาและยังคงเดินตามต่อไปอย่างช้าๆ หลังจากเห็นอย่างนั้นหลินหยางจึงค่อยๆล่นระยะห่างลง สิบห้าเมตร สิบเมตร ทว่ามดไฟกลับยังเดินตรงไปทางเมืองมิสนใจหลินหยางแม้แต่น้อย
เขาจึงเดินเข้าไปต่อพอถึงระยะสามเมตรเขาก็ต้องตกใจ เพราะมดหัวแถวหยุดเดินกระทันหันและหันหัวมาทางเขา
ด้วยความตกใจจึงกระโดดถอยหลังกลับ พบว่ามดหัวแถวนั้นเลิกสนใจเขาและเริ่มเดินต่อไปช้าๆ
‘มดพวกนี้โง่หรือไง? ประสาทรับรู้ของมันต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาก หากเป็นแบบนี้พวกเราก็คงจัดการได้ไม่ยาก’ หลินหยางครุ่นคิด
“พวกนายรออยู่ตรงนี้ก่อน ผมจะลองอะไรสักหน่อย” หลินหยางพูดกับทีมด้านหลังของเขา
จากนั้นเขากระชับดาบในมือที่ยาวเกือบหนึ่งเมตร ที่ได้เลือกมาจากห้องปริศนาภายในต้นไม้
เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆพออยู่ในระยะห้าเมตร เขาจึงวิ่งเข้าใส่มดกลางแถวอย่างรวดเร็วและฟันไปที่ลำตัวของมัน
ฉึบ!!
มดที่โชคร้ายถูกฟันจนขาดสองส่วน มดตัวอื่นหยุดเดินชั่วครู่และหันมาทางเขา หลินหยางเห็นดังนั้นจึงรีบกระโดดถอยกลับมา
มดจึงเริ่มเดินตรงไปยังเมืองของพวกเขาต่อไป
‘คุณได้ฆ่ามดไฟระดับ 2 หนึ่งตัว’
มีเสียงใสดังขึ้น
“สำเร็จ”หลินหยางสูดลมหายใจลึกเขารู้สึกตื่นเต้นยิ่งนักสำหรับการปลิดชีพศัตรูตัวแรกลงไปได้อย่างไม่ยากเย็น
“ทีมระยะประชิดทุกคนฟัง!! มดพวกนี้ประสาทรับรู้ต่ำมากหากอยู่นอกระยะสามเมตรพวกมันจะไม่โจมตีเรา พวกเราจะปลอดภัยหากอยู่นอกระยะนี้ ให้พวกนายวิ่งเข้าไปโจมตีมันและรีบถอยกลับทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ” หลินหยางกล่าวต่อ
“ทีมสนุนหาอาวุธประชิดมาและทำตามทีมระยะประชิด พวกเรายังมีโอกาศชนะ!”
ตอนนี้แถวของมดอยู่ห่างจากแนวต้นไม้ของเมืองไม่ถึงหนึ่งร้อยเมตร พวกเขาต้องรีบจัดการมันซึ่งถือว่าไม่ยากเลย
หลังจากที่เขาบอกทีมสนับสนุนกลับไม่มีใครก้าวเท้าออกมาสู้เลย
หลินหยางขมวดคิ้ว
ถึงแม้จะจัดการมดไฟนั้นไม่ยากแต่จำนวนของมันนั้นมากถึงสองร้อยตัว พวกเขาจึงต้องรีบจัดการมันให้หมดก่อนที่จะเข้าประชิดตัวเมือง
เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงเลิกสนใจทีมระยะไกล
“ทีมระยะประชิดโจมตี” เขาตะโกน
หลังจากนั้นทีมระยะประชิดจึงทำตามวิธีของหลินหยางซึ่งมันก็ได้ผลดีทีเดียว หลินหยางคอยฟันและถอยอย่างรวดเร็ว
ผ่านไปสิบนาทีจำนวนมดลดลงเกือบร้อยตัว หลายคนเริ่มหมดแรงหลินหยางยังคงฆ่ามดไฟต่อไปไม่หยุดหย่อน
ยังคงมีเสียงดังขึ้นภายในหัวของเขา หลังจากที่เขาฆ่ามดตายทีละตัว ทีละตัว
‘คุณฆ่ามดไฟระดับ 2 เจ็ดตัว’
‘คุณฆ่ามดไฟระดับ 2 ยี่สิบตัว’
‘คุณฆ่ามดไฟระดับ 2 สามสิบตัว’
‘ยินดีด้วยคุณเลื่อนระดับถึง 2 สำเร็จแล้ว ได้รับแต้มค่าสถานะเพิ่มขึ้นหนึ่งจุด‘
หลังจากเขาฆ่าไปสามสิบตัว ก็มีเสียงที่แตกต่างจากเดิมดังขึ้นภายในหัว
‘หือ?อะไรน่ะ เลื่อนระดับมันคืออะไร?’ หลินหยางคิด แต่เขาก็ไม่สนใจยังคงฆ่ามดต่อไปเรื่อยๆ
“อ้ากกกกกก” จู่ๆก็มีเสียงร้องดังขึ้น
หลินหยางหันไปดูด้านข้างไม่ห่างจากเขามากนักหนึ่งในทีมระยะประชิดคนนึงพลาดท่าถูกมดไฟกัดเข้า
หลินหยางเร่งรีบผละจากกลุ่มมดวิ่งไปดูอาการของมันทันที เมื่อเห็นบาดแผลของมันแล้วเขาหน้าซีดเสียวสันหลังขึ้นทันที
มันเป็นแผลแหว่งเท่าฝ่ามือเด็กเลยทีเดียว ที่น่าแปลกใจคือไม่มีเลือดออก แผลที่ถูกกัดของมันมีอาการพุพองราวกับโดนไฟเผามันกรีดร้องอย่างเจ็บปวดและสลบไป
‘ที่บอกให้ระวังการกัดและกรงเล็บเพราะแบบนี้นี่เอง หากโดนเข้าไปคงยิ้มไม่ออกแน่ๆ’ หลินหยางคิดหลังจากดูคนที่โดนกัด เขาเจ็บปวดถึงขั้นสลบเลยทีเดียว
“ทุกคนระวังตัวด้วย หากใครไม่ไหวก็พักก่อน” หลินหยางตะโกน
‘แต่จะทำยังไงดีอีกนิดเดียวพวกมดเกือบแปดสิบตัวจะเดินไปถึงเมืองแล้ว คนข้างในคงไม่รอดแน่ๆ’ เขาคิด
จากนั้นเหมือนเขานึกอะไรขึ้นมาได้จึงรีบไปวิ่งหัวแถวของมดไฟและเข้าไปฆ่าหัวแถวและกลับออกมา
แต่เปล่าประโยชน์มดตัวหลังกลับขึ้นมาเดินนำทดแทนหัวแถวที่เสียไปทันที
‘ไม่ได้ผล’ เขาต้องรีบฆ่าให้หมด
เขาวิ่งเข้าไปเตรียมจะฆ่ามดหัวแถวแต่ยังไม่ทันได้ฟัน มดตัวนั้นกลับหันมาและเริ่มก้าวขาเดินมาทางเขา
เขาตกใจจึงถอยกลับ มดหัวแถวก็หันไปทางเมืองเหมือนเดิม
‘เอ๊ะ…หรือว่า’
“เดียวผมจะล่อมดออกไป พวกนายคอยฆ่าพวกมันไปเรื่อยๆ” หลินหยางตะโกนและย่องเข้าไปใกล้มดหัวแถว
จากนั้นมันจึงหันมาและเริ่มเดินเข้าใส่หลินหยาง มดไฟด้านหลังก็เดินตามหัวแถวไม่บิดพริ้ว
หลินหยางจึงกะจังหวะเดินของมดและค่อยๆถอยไปพร้อมๆกันนำแถวมดเดินออกจากเส้นทางเดิมห่างจากเมืองออกไปเรื่อยๆ
เขาฟันและถอยทำแบบนี้ซ้ำๆจนเขาฆ่ามดตัวสุดท้าย ทุกอย่างก็จบลง
‘คุณฆ่ามดไฟ ระดับ 2 เจ็ดสิบตัว’
‘ยินดีด้วยคุณเลื่อนระดับถึง 3 สำเร็จแล้ว ได้รับแต้มค่าสถานะเพิ่มขึ้นหนึ่งจุด‘
