大姐大 บทที่ 69: ข้อสงสัยของพี่ชายคนโต

หลังจากทานอาหารเย็น เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็กล่าวว่าเขาต้องการดื่มกาแฟ และขอให้ป้าอันชงเอาไปให้เขาที่ห้องทำงาน

ไม่เหมือนป้าโม่ ป้าอันอยู่กับบ้านตระกูลเจี่ยนนานกว่า

เมื่อตอนที่เวินน่วนยังเป็นเด็ก ป้าอันดูแลชีวิตประจำวันของตระกูลเวิน

ตอนหลังเวินน่วนแต่งงานกับเจี่ยนชูฉิง เธอก็พาป้าอันมาที่ตระกูลเจี่ยนด้วย

ตั้งแต่แรก บ้านตระกูลเจี่ยนมีเพียงป้าอันที่เป็นคนรับใช้ที่อยู่ยาว ภายหลังป้าอันอายุมากขึ้นและความแข็งแรงทางร่างกายของเธอถดถอยไม่ค่อยมีแรง เวินน่วนจึงจ้างพี่เลี้ยงเด็กที่ค่อนข้างอ่อนวัยกว่ามาช่วยแบ่งเบาภาระป้าอัน

ด้วยวิธีนี้ป้าอันก็จะเพียงดูแลครัวเท่านั้นและปล่อยงานทำความสะอาดอื่นๆไว้กับป้าโม่

จวบจนถึงวัยนี้ป้าอันก็ยังไม่เคยได้แต่งงานและปฏิบัติต่อเวินน่วนกับเด็กๆเป็นเหมือนกับครอบครัวของเธอเอง

เพราะเธอได้ดูแลเด็กๆทั้งสี่คนในตระกูลเจี่ยนมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ เจี่ยนหยุ่นเฉิงจึงเชื่อใจเธอ

หลังจากที่ป้าอันมาถึงที่ห้องทำงาน เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็ถามเธอว่า “ป้าอัน ป้าโม่เป็นคนแบบไหนกัน”

ป้าโม่มาทำงานที่บ้านตระกูลเจี่ยนหลังจากที่เจี่ยนหยุ่งเฉิงเข้ามหาวิทยาลัย หลังจากนั้นเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็ไม่ได้ใช้เวลาอยู่ที่บ้านเท่าไหร่นัก

“นี่…” ป้าอันอธิบายไม่ถูก

“ป้าอัน ผมเชื่อใจป้า ป้าก็เหมือนกับคนในครอบครัวของเรา เพียงแค่บอกผมถ้าป้ามีอะไรอยากบอก”

“ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เธอก็ทำงานดี ฉลาด และก็ไม่ได้ขี้เกียจ ป้าคิดว่าบางเวลาสิ่งที่เธอพูด…”

“อะไรเหรอ”

ป้าอันไม่รู้ว่าจะอธิบายมันได้อย่างไร ดังเธอจึงเล่าให้เจี่ยนหยุ่นเฉิงออกมาตรงๆเกี่ยวกับสิ่งที่เธอได้ยินในช่วงสองวันก่อน “ป้าไปที่ห้องทำงานของนายน้อยสามเมื่อสองวันก่อนเพื่อดูแลนายน้อยสามระหว่างเรียน ในเวลานั้นป้าเห็นสะไภ้โม่นำเอาอาหารไปส่งให้กับนายน้อยสามซึ่งไม่ต้องการที่จะไปชั้นล่าง ป้าได้ยินสะไภ้โม่บอกกับนายน้อยสามว่ามือของเขานั้นหมดหวังแล้ว เขาต้องคิดทำอย่างอื่น เธอยังบอกนายน้อยสามถึงความทุกข์ของนายหญิง และพูดถึงคุณหนูด้วย”

ป้าอันไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งที่ป้าโม่พูดนั้นผิดหรือไม่ ในเมื่อทุกสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมานั้นล้วนเป็นความจริง

แต่ป้าอันรู้สึกเสมอว่าอีกฝ่ายไม่ควรพูดสิ่งเหล่านี้ต่อหน้าเด็กที่เพิ่งบอบช้ำ

ป้าอันไม่ใช่คนที่สามารถยุยงให้เกิดความร้าวฉานได้ หากไม่มีหลักฐานแน่ชัดเธอก็จะไม่ฟ้องป้าโม่ อย่างไรก็ตามเพราะว่านายน้อยได้ถามเธอวันนี้ เธอจึงบอกนายน้อยถึงสิ่งที่เธอรู้สึกไม่เหมาะสม

หลังจากที่ฟังคำป้าโม่ ใบหน้าของเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็มืดหม่นลง ดวงตาของเขาก็เย็นชาขึ้น

หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะ สายตาเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็ลดลงไปยังเสื้อกันหนาวไหมพรมและผ้าพันคอที่เจี่ยนนอีหลิงส่งมา

ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้น หยิบกุญแจรถบนโต๊ะแล้วก็เดินออกไป

ป้าอันงุนงง นายน้อยคนโตบอกว่ามีประชุมทางวิดีโอคืนนี้ไม่ใช่เหรอ

เจี่ยนหยุ่นเฉิงถอยรถออกจากโรงรถและขับตรงไปยังบ้านเก่าตระกูลเจี่ยน

เป็นเวลาสองทุ่มแล้วในตอนนี้ และปู่กับย่าเจี่ยนก็กำลังดูข่าวค่ำ

การมาเยี่ยมอย่างกระทันหันของเจี่ยนหยุ่นเฉิงทำให้สองผู้เฒ่าประหลาดใจเป็นอันมาก

“ทำไมหลานถึงมาที่นี่ล่ะ” ปู่เจี่ยนถาม บอกได้จากสีหน้าของหลานชายว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ย่าเจี่ยนยิ้ม “ฉันเดาว่าหลานชายของฉันมาเยี่ยมหลานสาว”

ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เพิ่งได้รับของขวัญจากเธอ

เจี่ยนหยุ่นเฉิงพยักหน้า “เด็กน้อยนั่นไปอยู่ไหนแล้ว”

“กำลังทำการบ้านอยู่ในห้องทำงานของเธอ” ย่าเจี่ยนบอกและเตือนเจี่ยนหยุ่นเฉิงว่า “เธอจะต้องไม่ทำรุนแรงกับน้องอีก ฉันรู้ว่าเธอชอบทำรุนแรงกับน้อง ฉันต้องการให้เธอข่มอารมณ์ เธอก็เห็นว่าน้องของเธอได้ยับยั้งชั่งใจได้เป็นอย่างดีก่อนหน้านี้ ถ้าเธอดุน้องของเธอมากเกินไป น้องของเธอก็อาจจะไม่ยอมรับเธอเป็นพี่ชายอีกต่อไปก็ได้”

“ผมเข้าใจ” เจี่ยนหยุ่นเฉิงไม่ได้มาที่นี่เพื่อที่จะดุเจี่ยนอีหลิง

เจี่ยนหยุ่นเฉิงเคาะประตูห้องทำงานของเจี่ยนอีหลิงและเปิดประตูหลังจากที่ได้ยินเสียงใสๆพูดว่า “เชิญเข้ามา” จากด้านใน