大姐大 บทที่ 207 รักษาแผลซ้ำอีกครั้ง

จ๋ายหวินเชิ่งยิ้มและมองไปยังเจี่ยนอีหลิงด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก “เธอเป็นคนแรกที่ขออะไรแบบนี้กับนายท่านคนนี้”

“แผลที่แขนจำเป็นต้องรักษาซ้ำอีกครั้ง” เจี่ยนอีหลิงพูดเสริม

หยูซีรีบประสานรับอยู่ด้านข้าง “ใช่ ใช่ นายท่านเชิ่ง ผมเห็นผ้ากอซของท่านชุ่มไปด้วยเลือด”

จ๋ายหวินเชิ่งมองดูเจี่ยนอีหลิงชั่วขณะ แต่ก็เลือกที่จะให้ความร่วมมือและถอดเสื้อที่เพิ่งใส่ออกไป

เจี่ยนอีหลิงคอยเฝ้าระวังไม่ให้เขาสัมผัสกับบาดแผลระหว่างทีี่ถอดเสื้อผ้าออก

เมื่อเห็นความระมัดระวังของเธอ มุมปากของจ๋ายหวินเชิ่งยกขึ้นเล็กน้อย

จากนั้นเจี่ยนอีหลิงก็เริ่มคลายผ้าพันแผลบนแขนของจ๋ายหวินเชิ่งออก

นิ้วของเธอนั้นค่อนข้างยาวเมื่อเทียบกับฝ่ามือของเธอ

อย่างไรก็ตามเพราะว่าเธอนั้นตัวเล็ก ดังนั้นเมื่อเทียบความยาวนิ้วกับของคนอื่น ก็จะรู้สึกว่าสั้นเกินไปอยู่บ้าง

นิ้วที่เรียวยาวและยืดหยุ่นของเธอนั้นค่อยแกะผ้ากอซที่ชุ่มเลือดออกมาจากแขนของจ๋ายหวินเชิ่ง

การเคลื่อนไหวของเธอนั้นทำได้อย่างชำนาญและตั้งใจ นิ้วของเธอนั้นเบาและยืดหยุ่น

จ๋ายหวินเชิ่งเอียงคอหันมองไปยังเจี่ยนอีหลิง หูของเขาแดงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

จากนั้นเขาก็หันหน้าไปทางด้านอื่น

การรักษาแผลครั้งแรกนั้นเละเทะเป็นเพราะว่าจ๋ายหวินเชิ่งไม่ให้ความร่วมมือ และหลังจากนั้นจ๋ายหวินเชิ่งยังไปวิ่งซึ่งไม่เหมาะสม เลือดจึงไหลเปรอะเปื้อนไปทั่ว

เจี่ยนอีหลิงหยิบเอาแอลกอฮอล์สำหรับฆ่าเชื้อออกมาจากกล่องยาและฆ่าเชื้อบนบาดแผลของจ๋ายหวินเชิ่ง

จ๋ายหวินเชิ่งไม่ได้ต่อต้าน เขาปล่อยให้เจี่ยนอีหลิงเล่นกับบาดแผลของเขา

หยูซีมองดูอยู่ด้านข้าง ด้วยความรู้สึกประทับใจอย่างมาก

พระเจ้าจะรู้บ้างไหมว่าพวกเขาต้องใช้แรงมากมายเพียงไหนที่จะทำแผลให้กับนายท่านเชิ่งเมื่อกี้นี้

ถ้าเขารู้ว่านายท่านเชิ่งนั้นจะเชื่อฟังอย่างนี้เมื่อเจอกับเทพหลิง เขาก็ควรจะขอความช่วยเหลือแบบนี้ไปนานแล้ว

หลังจากที่เจี่ยนอีหลิงรักษาจ๋ายหวินเชิ่งอีกครั้งแล้ว บอดี้การ์ดก็ได้นำสิ่งที่เธอพูดก่อนหน้านั้นมาให้

อันดับแรกเจี่ยนอีหลิงเช็ดตัวจ๋ายหวินเชิ่งด้วยผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่น

“เธอกำลังจะทำอะไรน่ะ” เมื่อผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นถูไปบนหลังของเขา จ๋ายหวินเชิ่งก็หยุดเจี่ยนอีหลิงไว้

ในเวลาเดียวกัน เขาก็ยื่นมือของเขาออกและดึงเอาผ้าห่มข้างตัวมาคลุมขาเอาไว้

“นายเหงื่อออก นายจำเป็นจะต้องเช็ดเหงื่อออก” เจี่ยนอีหลิงอธิบายด้วยเสียงเบาๆ

“เดี๋ยวไปอาบน้ำ”

“วันนี้อาบไม่ได้” เจี่ยนอีหลิงดูท่าทางจริงจัง

บาดแผลของเขานั้นลึกสองถึงสามมิลลิเมตร และเขาก็ยังต้องการที่จะไปอาบน้ำอีกยังงั้นเหรอ

เมื่อจ๋ายหวินเชิ่งพบกับดวงตาที่มั่นคงของเจี่ยนอีหลิง เขาก็กลืนสิ่งที่เขากำลังจะพูดกลับไป

เจี่ยนอีหลิงทำการเช็ดตัวส่วนบนของจ๋ายหวินเชิ่งด้วยผ้าขนหนูอุ่น

“เธอให้หยูซีทำ” จ๋ายหวินเชิ่งขอเปลี่ยนตัว

หยูซีรีบโบกมือ “นายท่านเชิ่ง ผมนั้นงุ่มง่ามมาก ผมกลัวว่าผมจะทำไม่ได้…”

หยูซีไม่เคยเช็ดหลังให้ใครมาก่อนในชีวิตนี้ แล้วเขาจะทำได้อย่างไร

ไม่มีทางที่เขาจะทำได้ดีเหมือนกับเจี่ยนอีหลิง

ดูสิว่ามือเล็กๆของน้องสาวอีหลิงนั้นอ่อนโยนนุ่มนวลเพียงใด

ทันทีที่หยูซีพูดจบ จ๋ายหวินเชิ่งก็จ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

หยูซีรีบเข้าไปหาและรีบพูดว่า “เทพหลิง ให้พี่ทำเถอะ ให้พี่ทำงานหยาบๆแบบนี้”

เจี่ยนอีหลิงยื่นผ้าเช็ดตัวชุบน้ำอุ่นให้เขาและบอกเขาอย่างจริงจังว่า “ใช้ผ้าเปียกเช็ดก่อนแล้วใช้ผ้าแห้งเช็ดตามทีหลัง”

เจี่ยนอีหลิงลงจากโซฟาแล้วคอยดูหยูซีทำความสะอาดร่างกายให้จ๋ายหวินเชิ่ง

หยูซีก้มหน้าลงและกล่าวกับจ๋ายหวินเชิ่งขณะที่เช็ดร่างกายให้เขาว่า “นายท่านเชิ่ง ทนหน่อยนะ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมถูหลังให้คนอื่น”

จ๋ายหวินเชิ่งนั้นมีท่าทางอดรนทนไม่ได้ เขาเกลียดความรู้สึกของการถูกกระทำแบบผู้ป่วย เขาเกลียดมันมานับตั้งแต่เป็นเด็ก แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะกำจัดสถานการณ์นี้ออกไปจากชีวิตของเขาได้