大姐大 บทที่ 233 งานราตรีการกุศล 2

เมื่อว่าเธอเห็นหลานสาวของตัวเองในที่สาธารณะ และแสร้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้จักอีกฝ่ายนั่นต้องเป็นปัญหาแน่นอน

เมื่อเหอเยี่ยนมาถึงตรงหน้าเจี่ยนอีหลิง เธอก็พบว่าอีกฝ่ายมาคนเดียว โดยไม่มีพ่อแม่หรือใครๆ

“น้องสาวทำไมเธอถึงมาที่นี่คนเดียว” เจี่ยนหยู่หมินเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงถามเจี่ยนอีหลิง

“มาหาคน” เจี่ยนอีหลิงตอบ

เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ว่าทำไมท่านผู้เฒ่าจึงขอให้เธอมาพบเขาในโอกาสนี้

สำหรับการมาของเธอนั้น ไม่มีอะไรให้ทำ นอกจากจะมาหาคนเท่านั้น

“ป้าใหญ่ไปไหน ทำไมมาที่นี่คนเดียว” เจี่ยนหยู่หมินรีบถามพร้อมขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเขาโกรธหรือไม่

ในใจของเขา เจี่ยนอีหลิงเป็นเด็กออกไปไหนคนเดียวอาจหลงทางได้

“ใช่แล้ว พี่สะใภ้ล่ะ ทำไมไม่เห็นเธอมาด้วย” ในใจของเหอเยี่ยนก็มีคำถามเหมือนกัน แต่จุดประสงค์ของเธอกับเจี่ยนหยู่หมินนั้นไม่เหมือนกัน

“ฉันมาคนเดียว” เจี่ยนอีหลิงตอบ

“เธอออกมาข้างนอกด้วยตัวเองได้ยังไง แล้วในโอกาสแบบนี้อีกด้วย” เจี่ยนหยู่หมินคิดว่าการที่น้องสาวออกมาตามลำพังนั้นอันตราย โอกาสแบบนี้ย่อมมีทั้ง หมาป่า เสือ และเสือดาว การที่เธอออกมาตามลำพังนั้นเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้

โชคดีที่เจ้าภาพงานเลี้ยงไม่ได้ยิน ถ้าเธอได้ยิน ก็คงไม่รู้ว่าเธอจะพูดอย่างไร

“ใช่พี่สะใภ้ปล่อยให้เธอมาที่นี่ตามลำพังได้ยังไง”เ หอเยี่ยนจงใจพูดเมื่อเห็นคนมาอยู่รอบๆ

“ฉันไม่ใช่เด็ก” เจี่ยนอีหลิงมองด้วยสีหน้าที่ไม่หวั่นไหว และดวงตาโตที่เป็นประกาย

“ไม่ใช่เด็กอะไรกัน เด็กขี้แย” เจี่ยนหยู่หมินตัดสินใจในทันที “ตกลง เธออยู่กับฉันก็แล้วกัน ฉันจะส่งเธอกลับไปเมื่อจบงาน”

ในขณะนั้นเลดี้ฉินก็เข้ามา เธอมาเพราะพนักงานต้อนรับที่ประตูได้แจ้งว่ามีแขกรับเชิญพิเศษมา

มีบัตรเชิญสองประเภทที่เลดี้ฉินส่งออกไป และส่วนใหญ่แล้วเป็นบัตรเชิญธรรมดา

แต่อย่างไรก็ตาม มีบัตรเชิญสองสามใบที่มีความพิเศษ พนักงานต้อนรับที่ประตูจะสามารถบอกความแตกต่างได้ และพวกเขาจะแจ้งให้เธอทราบเมื่อมีบัตรเชิญพิเศษเข้ามา

แต่เมื่อเธอเดินไปถึงประตูก็ไม่เห็นคนที่เธอได้คาดหวังไว้

เลดี้ฉินเป็นหญิงสาวสวย ในช่วงต้นยุค 40 สวมชุดดอกไม้สีม่วงสง่าผ่าเผย ด้วยบรรยากาศที่เป็นเอกลักษณ์ของสาวงามแบบคลาสสิก

แม้ว่าจะรู้สึกแปลก แต่มารยาทของเลดี้ฉิน ทำให้เธอสามารถสร้างความชื่นชอบให้กับสามคนที่ยืนอยู่ตรงประตูได้อย่างงดงามเป็นกันเอง

“ฉันพอจะสอบถามได้ไหมว่าคุณผู้หญิงชื่ออะไร”

เพราะดูเหมือนว่าพวกเขาอยู่ด้วยกัน และทั้งสามคนก็พูดคุยกันอย่างสนิทสนม ก่อนที่เลดี้ฉินจะเข้ามา เลดี้ฉินจึงยอมรับว่าพวกเขาเป็นคนที่เข้ามาพร้อมกับบัตรเชิญนั้น

“สามีของฉันนามสกุลเจี่ยน เขาเป็นคนที่สองของบ้าน” เหอเยี่ยนยิ้มด้วยความสุขใจ

ไม่คาดคิดว่า เลดี้ฉินจะออกมาทักทายเธอด้วยตนเอง ซึ่งเป็นเรื่องยากมากสำหรับคนทั่วไปที่จะได้รับการปฏิบัติแบบนี้

“เป็นเลดี้เจี่ยนนี่เอง เลดี้เจี่ยนดูเด็กมาก ที่อยู่ข้างๆนี่เป็นลูกของคุณเหรอ”

มีเพียงตระกูลเจี่ยนเดียวเท่านั้นในเมืองเหิงเหย่วน และเลดี้ฉินก็เข้าใจในตัวตนของเหอเยี่ยนในทันที

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอไม่เข้าใจก็คือ เลดี้เจี่ยนได้รับบัตรเชิญพิเศษนี้ได้อย่างไร

เธอจำได้ว่าเธอส่งบัตรเชิญไปหาเลดี้เจี่ยน แต่มันเป็นบัตรเชิญธรรมดา