大姐大 บทที่ 349 เจี่ยนหยุ่นน่าวอารมณ์เสีย
เมื่อเจี่ยนอีหลิงลงมาจากชั้นบน เจี่ยนหยุ่นน่าวก็ได้ลุกขึ้นจะไปทักทายเธอ อย่างไรก็ตาม เจี่ยนหยู่หมินและเจี่ยนหยู่เจี๋ยได้ลุกขึ้นยืนก่อนหน้าเขาแล้ว
จากนั้น เขาก็เห็นเจี่ยนอีหลิงคุยกับทั้งสองคน เธอพยักหน้าเป็นครั้งคราวและพูดสองสามคำ เธอดูน่ารักน่าเอ็นดูอย่างไม่น่าเชื่อ
เจี่ยนหยุ่นน่าวอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากตอนที่เขายังเป็นเด็ก และน้องสาวเขากำลังเกลี้ยกล่อมเขาด้วยหมากฝรั่งหมี
“หยุ่นน่าว หยุ่นน่าว อย่าร้องไห้ ไม่เป็นไรถ้ารถของเล่นพัง บอกหยุ่นเฉิงให้ซื้ออีกให้นายอีกคันสิ ฉันจะให้หมากฝรั่งหมีแก่นาย หยุ่นโม่แอบส่งมาให้ฉัน ฉันจะให้พวกมันแก่นายนะ ฉันยังไม่ได้กินพวกมันเลย แต่ว่าอย่าให้แม่รู้นะ แม่ไม่ให้กินขนม แม่บอกว่าจะตีฉัน”
มือขาวนุ่มยัดหมากฝรั่งหมีทั้งห่อเข้าใส่ในมือเขา จากนั้นเธอก็ฉีกยิ้ม เมื่อกลับไปตอนนั้น จะเห็นเธอฟันหลอ
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ความทรงจำได้แวบเข้ามา เขาก็กลายเป็นยืนห่างจากเธอไปไกลเสียแล้ว
เขาเป็นพี่ชายที่แท้จริงของอีหลิง… หยู่หมินและหยู่เจี๋ยเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องของเธอ…
แต่ตอนนี้… ความสัมพันธ์ของเขากับอีหลิงนั้นโดยพื้นฐานแล้วเหมือนไม่มีอยู่ อีหลิงคุยกับพวกเขามากกว่าที่เธอจะพูดกับเขา…
ภาพลักษณ์ของทั้งสามคนดูกลมกลืนกันและสวยงาม
จากนั้นเขาก็ดูที่เสื้อสเวตเตอร์ที่อีหลิงถักให้พวกเขา เจี่ยนหยุ่นน่าวอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงภาพมือเล็กๆของอีหลิงที่ถักทอทุกตะเข็บ ทันใดนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสีย
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว เจี่ยนอีหลิงก็นั่งระหว่างเจี่ยนหยุ่นโม่และเจี่ยนหยู่เจี๋ยโดยมีหยู่หมินนั่งตรงข้ามเธอ
เจี่ยนหยุ่นน่าวนั่งที่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ เขาไม่มีโอกาสได้ส่งอีหลิงอาหารที่เธอชอบด้วยซ้ำ
หลังอาหารกลางวัน เจี่ยนหยู่เจี๋ย เจี่ยนหยู่หมิน เจี่ยนหยุ่นโม่และเจี่ยนอีหลิงก็พากันไปเล่นเกม
ทั้งสี่คนได้ตั้งทีม มันเป็นจำนวนที่ลงตัว
สำหรับเจี่ยนหยุ่นเฉิง แม้ว่าเขาจะไม่ได้เล่นเกมกับพวกเขา แต่เขาก็ยังรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าอย่างไร เกมที่พวกเขาเล่นนั้นก็ได้รับการพัฒนาโดยบริษัทเขา
ทันใดนั้นเจี่ยนหยุ่นน่าวก็ไม่รู้จะไปที่ไหนอีกต่อไป เขาทำได้แค่ตรงไปที่มุมห้อง เพื่อทำแบบฝึกหัดฟื้นฟูมือตัวเองเท่านั้น พอเบื่อก็อ่านหนังสือ
อย่างไรก็ตาม คนทั้งสี่ที่เล่นเกมอยู่ตรงนั้นส่งเสียงดังมากจนยากที่จะไม่ให้เขาสนใจ
“อีหลิง รีบเข้าไปกันเถอะ ฆ่าพวกมันให้หมด”
“อาาา อีหลิงโปรดช่วยฉันด้วย ฉันถูกเซิร์กพวกนี้ล้อมแล้ว”
เมื่อใดก็ตามที่ เจี่ยนหยู่หมินเล่นเกม เขาลืมท่าทางการวางตัวของเขาโดยสิ้นเชิง เขาเริ่มตะโกนจนลมหมดปอด ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเขารู้สึกตื่นเต้นเขาก็สนใจอยู่กับตัวเองเท่านั้น
หากแฟนๆเห็นเขาแบบนี้ เขาอาจจะสูญเสียผู้ติดตามจำนวนมาก
“อีหลิง ไม่ต้องช่วยเขา เขาเป็นพวกอ่อนแอ เขาเป็นแค่อุปสรรค ไม่มีอะไรสูญเสียถ้าเขาตาย”
เจี่ยนหยู่เจี๋ยปฏิเสธที่จะช่วยพี่ชายของตัวเอง
“ขอโทษ นายแค่อิจฉาฉันละสิ”
“ทำไมผมต้องอิจฉา คะแนนของพี่ต่ำกว่าของผม”
“ไอ้เวร รอเดี๋ยวเถอะ”
ทั้งสองคนทะเลาะกันบ่อย
อย่างไรก็ตาม สุดท้าย เจี่ยนอีหลิงก็ได้ไปช่วยเจี่ยนหยู่หมินในเกม สิ่งนี้ทำให้ เจี่ยนหยู่หมินมีความสุขอย่างมากมาย
จากนั้น เจี่ยนหยู่เจี๋ยก็พบว่าเจี่ยนหยุ่นโม่ไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่ “เฮ้ หยุ่นโม่ นายเอาแต่ตามอีหลิงไปทั่วไม่ได้นะ นายเดินคนเดียวไม่ได้เหรอ”
ผ่านไปสักพัก เจี่ยนหยู่เจี๋ยก็พบว่าเจี่ยนหยุ่นโม่ติดตามเจี่ยนอีหลิงมาตลอด ยิ่งไปกว่านั้น เขาเพียงแต่รับแต่ความช่วยเหลือ เขาไม่มีการฆ่าแม้แต่ครั้งเดียว
อ่า… นี่คือสาเหตุที่เขาขโมยอีหลิงจากหยุ่นโม่ไม่ได้…
เมื่อไหร่หยุ่นโม่จะกลับต่างประเทศสักทีนะ
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เจี่ยนหยู่หมินก็ตัดสินใจเยาะเย้ยเจี่ยนหยุ่นโม่ “หยุ่นโม่ นายมีคะแนนต่ำสุดในทีมของเรา”
เจี่ยนหยุ่นโม่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ตราบใดที่อีหลิงมีคะแนนสูงสุด”
เจี่ยนหยู่หมินมองเจี่ยนหยุ่นโม่ด้วยความรังเกียจ เขาทำอย่างนั้นได้ยังไง เขาใช้วิธีไร้ยางอายเพื่อให้ได้มาซึ่งความโปรดปรานจากอีหลิง
ในทางกลับกันเจี่ยนหยุ่นน่าวก็ฟังการสนทนาจากระยะไกล เขาไม่สามารถอ่านตัวอักษรจากหนังสือในมือได้
บทที่ 350 เวินน่วนทำให้เหอเยี่ยนโกรธอีกครั้ง
ในทางกลับกัน เจี่ยนชูฉิงและเจี่ยนชูหงมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานกับปู่เจี่ยน พวกเขากำลังวางแผนที่จะปรึกษาหารือเกี่ยวกับธุรกิจของตระกูล
เวินน่วนและเหอเยี่ยนอยู่เป็นเพื่อนย่าเจี่ยน พวกเธอจิบชาขณะพูดคุย
ทุกวันนี้ เหอเยี่ยนโกรธทุกครั้งที่เห็นเวินน่วน
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอไม่สามารถยืนอยู่ข้างเหตุผลในเรื่องก่อนหน้านี้ได้ ต่อหน้าย่าเจี่ยนและปู่เจี่ยนเธอจึงต้องอดทน
เธอไม่เพียงต้องทนเท่านั้น แต่เธอยังต้องแสร้งยิ้มอีกด้วย เธอต้องทำตัวราวกับว่าเธอรู้สึกขอบคุณพี่สะใภ้ที่รับงานใหญ่แบบนี้แทนเธอ
“ช่วงนี้พี่ทำงานหนักมาก ฉันผิดเองที่ไม่สามารถจัดการเรื่องกองทุนได้อย่างเหมาะสม ฉันทำให้พี่ต้องลำบาก” เหอเยี่ยนกล่าว ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อพูดสิ่งนี้
รอยยิ้มและคำพูดของเธอดีมากจนไม่มีใครจับผิดได้
“กองทุนเป็นของตระกูลเจี่ยน ในเมื่อฉันเป็นสะใภ้ของตระกูลเจี่ยน ฉันก็มีหน้าที่ดูแลมัน โปรดอย่ากังวลอีกต่อไป” เวินน่วนตอบกลับ แม้ว่าเสียงของเวินน่วนจะเบา แต่เสียงเธอก็ยังคงมั่นใจ
ต่อจากนั้น เวินน่วนก็ถามเหอเยี่ยนว่า “โอ ฉันได้ยินมาว่าโครงการที่เธอลงทุนมีปัญหาเกิดขึ้น หากเธอต้องการความช่วยเหลือใดๆ ก็โปรดอย่าลังเลที่จะถามฉันนะ”
เงินออมของเหอเยี่ยนถูกใช้จนหมดสิ้น
อ่านตอนล่าสุดที่ mynovel.co หรือ www.thai-novel.com
เหอเยี่ยนไม่ได้มีเงินออมมากนักตั้งแต่แรก หลังจากที่ได้เป็นภรรยาของเจี่ยนชูหง เธอก็ได้ใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อให้เข้ากับรูปร่างหน้าตาฐานะศักดิ์ศรี
ไม่เช่นนั้น เธอคงไม่แอบย้ายเงินจากกองทุนการกุศลของตระกูล
เธอยังลงทุนเงินจำนวนมากในบริษัทเทคโนโลยีที่ตั้งใจจะผลิตผลิตภัณฑ์ไฮเทค อย่างไรก็ตามบริษัทเพิ่งประสบปัญหาคอขวด ดังนั้นกระบวนการของพวกเขาจึงหยุดนิ่งมาระยะหนึ่ง
เหมือนกับเพิ่มเกลือเข้าไปบนแผล บริษัทคู่แข่งเพิ่งจ้างช่างเทคนิคที่มีทักษะสูง เพื่อช่วยแก้ปัญหาทางเทคนิคด้วยวัสดุพอลิเมอร์
หากสินค้าของคู่แข่งถูกส่งออกมาขาย บริษัทเทคโนโลยีที่เธอลงทุนเข้าไปก็จะล้มละลาย นี่หมายความว่าการลงทุนเธอจะสูญเปล่า
หากการลงทุนล้มเหลว สถานการณ์ปัจจุบันเธอจะยิ่งแย่ลงไปอีก
เหอเยี่ยนกัดฟันอย่างลับๆ พี่สะใภ้เริ่มพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คำพูดของเธอเหมือนเข็มซ่อนอยู่ในไหมขัดฟัน
เหอเยี่ยนยิ้มขณะตอบคำถามของเวินน่วน “โอ พี่ไปได้ยินมาจากไหน โครงการที่ฉันลงทุนมีการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง โอกาสของมันมีแนวโน้มที่จะไปได้อย่างยอดเยี่ยมมาก หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ผู้ถือหุ้นของเราจะได้รับเงินปันผลในช่วงปลายปี”
การจัดการกองทุนการกุศลที่ผิดพลาดทำให้ย่ากับปู่เจี่ยนสงสัยในความสามารถของเหอเยี่ยนแล้ว ดังนั้นเหอเยี่ยนย่อมไม่สามารถปล่อยให้เวินน่วนบอกทั้งสองคนว่าวิสัยทัศน์การลงทุนของเธอนั้นมีปัญหา
“ฉันไม่ได้ยินข่าวจากที่ใดโดยเฉพาะหรอก ฉันแค่ได้ยินจากภรรยาของซีอีโอของบริษัท เมื่อตอนที่ฉันทานอาหารเย็นกับเธอเมื่อไม่นานมานี้” เวินน่วนตอบกลับ
เหอเยี่ยนแอบกัดฟัน เวินน่วน นางจงใจสร้างปัญหาให้กับเธอ
ไม่อย่างนั้น เธอจะไปทานอาหารเย็นกับภรรยาของซีอีโอทำไม เวินน่วนคงรู้ว่าเธอกำลังลงทุนในบริษัทนั้นอยู่
“บางทีพี่อาจเข้าใจผิด ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก” เหอเยี่ยนตอบกลับ ใบหน้าเธอยังคงมีรอยยิ้ม แต่หัวใจเธอนั้นเย็นชา
“เธอรู้หรือเปล่าว่าคู่แข่งของบริษัทเทคโนโลยีที่เธอลงทุนนั้นมีเจ้าของเป็นอาจารย์เหลียง” เวินน่วนพูดขณะจิบชาเธอช้าๆ
“อาจารย์เหลียงเหรอ พี่หมายถึงเหลียงโซ่วเหรอ” สีหน้าเหอเยี่ยนเปลี่ยนไปทันที
“ใช่แล้ว ดูเหมือนเธอจะไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน”
รอยยิ้มของเหอเยี่ยนเริ่มสั่นคลอน อย่างไรก็ตาม เธอยังคงพยายามบังคับตัวเองให้ยิ้ม “เอ้อ แม้ว่าจะเป็นบริษัทของอาจารย์เหลียง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องดีกว่าที่ฉันลงทุนเสมอไป นวัตกรรมขึ้นอยู่กับบริษัทไม่ได้ขึ้นกับคนที่เป็นเจ้าของบริษัท ไม่มีใครเป็นเจ้าแห่งอุตสาหกรรมเสมอไป คนรุ่นใหม่ย่อมเข้ามาแทนที่คนรุ่นเก่าอย่างต่อเนื่องเสมอ”
แม้จะพูดแบบนี้ แต่ใจของเหอเยี่ยนก็ขาดความมั่นใจ
