“ฉันไม่มีอะไรจะซ่อนจากพวกเธอ อย่าคิดมากเรื่องนี้ นี่เป็นเรื่องดี ไม่ใช่เรื่องร้าย หยุดกังวลได้แล้ว เรียนรู้ที่จะมีความสุข” เหอเยี่ยนกล่าวด้วยน้ําเสียงที่ผ่อนคลาย เธอยิ้มให้ลูกชายทั้งสอง
เจียนหยู่หมินและเงี่ยนหยู่เจี้ยมองไปที่เหอเยี่ยน แม้ว่าแม่จะพูดแบบนั้น พวกเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจนัก
แน่นอน พวกเขารู้ว่าแม่ต้องการอะไร
และนั่นหมายความว่า ตอนนี้เมื่อเงี่ยนหยู่โปได้หุ้นของตระกูลเจียน แม่ของพวกเขาย่อมจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดโดยธรรมชาติ
แต่ทว่า แม่ของพวกเขาก็ไม่รู้เรื่องนี้ เจียนหยู่โปได้ทําเรื่องนี้โดยไม่มีใครรู้ นี่หมายความว่าเขาไม่ได้ใกล้ชิดกับพวกเขาอีกต่อไป มีความแตกแยกครั้งใหญ่ในตระกูลของพวกเขา
หลังจากนั้นไม่นาน บุคคลที่สําคัญที่สุดของวันนี้ ก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องประชุม ทุกคนรอเขาอ
ขาสวมชุดสีดํา ใบหน้าและดวงตาเขาดูเหมือนจะไร้อารมณ์ เป็นไปไม่ได้ที่ผู้คนจะมองเข้าไปในความคิดและอารมณ์ของเขา
ทันทีที่เขาเห็นเจี้ยนหยู่โป๋ เงี่ยนหยู่หมินก็พุ่งเข้าไป
ทั้งสองไม่ได้เจอกันนานหลายเดือน
และนี่คือโอกาสที่พวกเขาได้มาพบกันไม่ใช่เหรอ?
และเจียนหยู่โปก็ได้อยู่ในเมืองเหิงหยวนมาตั้งนาน แต่ก็ไม่ได้บอกเขาเรื่องนี้แม้แต่น้อย
เจียนหยู่หมินไม่แน่ใจว่าเขาโกรธหรือเศร้ากว่ากัน
“หยู่โปบอกฉันที ว่าทําไมนายถึงทําแบบนี้” เจียนหยู่หมินถาม ดวงตาเขาแดงก่ําและกําหมัดแน่นเส้นเลือดที่หลังมือโผล่ขึ้นมา
เขาจ้องไปที่ดวงตาของน้องชาย เขาพยายามค้นหาความคิดลึกๆ ของเจี้ยนหยู่โปี
สองพี่น้องห่างกันเพียงสามปี พวกเขาเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ
พวกเขาผ่านวันเด็กมาด้วยกัน ย้อนกลับไปในตอนนั้น พวกเขาเคยชินกับความซุกซนทุกอย่าง
อันที่จริงในสมัยนั้น พี่น้องสองคนสนิทกันมาก พวกเขาเล่นสนุกไปทั่ว มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น
แต่ทว่า เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้น พวกเขาต่างก็มีอาชีพของตัวเอง ไม่ได้เจอหน้ากันเหมือนแต่ก่อน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากเจียนหยู่หมินเข้าสู่วงการบันเทิง เขายุ่งเหลือเกินในช่วงสองสามปีแรกของอาชีพการงาน เจียนหยู่หมินปฏิเสธที่จะใช้ภูมิหลังของตระกูลและทรัพย์สินของเหอเยี่ยนเมื่อเขาเป็นเด็กฝึกงาน ด้วยเหตุผลนี้ เขาจึงต้องทํางานหนักมากมายเขาไม่ได้กลับบ้านเกือบทั้งปี
ไม่ว่าอย่างไร เขาคิดเสมอว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่เปลี่ยนแปลง
“ไม่มีเหตุผล” เจียนหยู่โป๊ตอบอย่างเฉยเมย
“ หมายความว่ายังไง? ทําไมนายถึงทําแบบนี้โดยไม่มีเหตุผล? ไม่ใช่นายบอกฉันว่าสิ่งที่นายชอบคือโกะเหรอ? นายบอกว่าความฝันของนายคือการเป็นผู้เล่นโกะระดับโลก ไม่ใช่ว่านายต้องการที่จะชนะหลายรายการติดต่อกันเหรอ”
“ทํานองนั้น” เจียนหยู่โป๊ตอบกลับ เขาพูดอย่างนั้นจริงๆ
เงี่ยนหยู่เจี้ยก็เดินเข้ามาหาเช่นกัน เขาดูราวกับว่าเขาอารมณ์เสียเหลือเกิน เขาท่วมท้นไปด้วยอารมณ์ในขณะที่พูดว่า “พี่ชาย ถ้านี่คือสิ่งที่พี่ต้องการ ผมจะสนับสนุนพี่ แต่ถ้าหากพี่ไม่มีความสุข ก็ให้พูดออกมา โอเค?”
เช่นเดียวกับเจียนหยู่หมิน เงี่ยนหยู่เจี้ยไม่เชื่อว่าพี่ชายของเขาจะเปลี่ยนความฝันไปได้ง่ายๆ
เขาไม่เชื่อว่าพี่ชายเขาจะบังคับให้ปู่ย่าตายายทําสิ่งต่างๆ เขาไม่เชื่อว่าพี่ชายเขาจะทําร้ายตระกลเพราะเห็นแก่อํานาจและเงินทอง
“ฉันไม่มีความสุข” เงี่ยนหยู่โปตอบกลับ
เสียงเขาเยือกเย็นและไม่ใส่ใจ
ทันทีที่เจียนอีหลิงกลับมาที่เมืองเหิงหยวน เธอก็ได้รับแจ้งว่าเงี่ยนหยู่โป๊กําลังจะจัดประชุมผู้ถือหุ้น
เธอขึ้นรถที่มารับและมุ่งหน้าไปยังสํานักงานใหญ่ของบริษัท
เมื่อเจียนอีหลิงมาถึง ห้องประชุมก็เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว
ในอดีต คนที่นั่งท้ายโต๊ะประชุมก็คือปู่เจียน
แต่วันนี้ คนที่นั่งอยู่ที่นั่นคือเงี่ยนหยู่โป๊ บทที่ 426 ประธานกรรมการที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่เขาสวมชุดสีเข้ม
เหมือนเมื่อก่อน เขาไม่แสดงสีหน้าใดๆ
ดูเหมือนว่าการได้รับส่วนแบ่งของปู่เจียนจะไม่มีผลใดๆ ต่อเขา
นอกจากเหอเยี่ยนแล้ว ทุกคนในห้องประชุมมีสีหน้าเคร่งเครียด ไม่มีใครคิดว่าการเปลี่ยนแปลงการถือหุ้นกะทันหันนี้จะเป็นเรื่องดี
เจียนอีหลิงและเงี่ยนหยุ่นโม่มาพร้อมกัน หลังจากที่พวกเขามาถึง พวกเขาก็หาที่นั่งอ ย่างเงียบ
เจียนชูฉิงและเป็นนวนนั่งอยู่ไม่ไกลนัก เป็นนวนได้ถามเงี่ยนอีหลิงด้วยเสียงเบาๆว่า “เหนื่อยไหม ถ้าเหนื่อยก็ไปพักได้ พวกเราจะอยู่ที่นี่กัน”
เงี่ยนอีหลิงส่ายหน้าเบาๆ
เจี้ยนหยุ่นโม่พูดกับแม่ของเขาว่า “ไม่เป็นไร ระหว่างทางมาที่นี่ อีหลิงพิงผมหลับแล้ว เธอนอนมาตลอดทาง และเพิ่งตื่น”
เมื่อเธอถูกพี่รองเปิดเผย เจียนอีหลิงก็หน้าแดงเล็กน้อย
เมื่อเจียนหยุ่นโม่เห็นแบบนี้ เขาก็หัวเราะเบาๆ
เมื่อเป็นนวนมองดูลูกทั้งสองคน สายตาของเธอก็อ่อนโยนขึ้น สีหน้าซีดเซียวก็ดูดีขึ้นอยู่บ้าง
แม้ว่าจะเกิดสิ่งนี้ขึ้นกับธุรกิจตระกูลเจียน แต่อย่างน้อยครอบครัวของเธอก็ยังไม่เป็นไร
ทุกคนอยู่ที่นี่ ยกเว้นครอบครัวที่สามของตระกูลเจียน ในเมื่อตอนนี้ พวกเขายังอยู่ในที่อื่นของประเทศ นอกเหนือจากพวกเขาแล้ว ตระกูลเจียนที่เหลือและผู้ถือหุ้นธุรกิจตระกูลเจี้ยนทั้งหมดล้วนอยู่ที่นี่
เจียนหยู่โปเริ่มต้นด้วยการถามทุกคนว่า “จากนี้ไป ฉันเป็นประธานกรรมการ ใครมีปัญหาเรื่องนี้บ้าง”
ผู้ถือหุ้นรายอื่นไม่ได้ถือหุ้นส่วนใหญ่ ดังนั้น แม้ว่าพวกเขาจะมีข้อสงสัย แต่ก็ไม่มีใครตัดสินใจพูดออกมา
พวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งกับการต่อสู้ภายในของตระกูลเจียนได้
คนแรกที่พูดคือเจียนชูฉิง “หุ้นที่เธอถือตั้งแต่แรก และหุ้นที่ปูมอบให้เธอคิดเป็นสัดส่วนมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของธุรกิจตระกูลเจียน เราไม่มีสิทธิคัดค้านเธอหากเธอต้องการเป็นประธานบริษัท”
ตามที่เขี่ยนชูฉิงกล่าวไว้ ไม่มีใครคัดค้าน
สายตาของเงี่ยนหยู่โตกลงไปที่เงี่ยนหยุ่นเฉิง
คนที่มีแนวโน้มที่จะคัดค้านมากที่สุดในห้องก็คือเขา
“ทําตามที่นายต้องการ” เงี่ยนหยุ่นเฉิงตอบกลับ
แม้ว่าใบหน้าเขาจะดูไม่พอใจ แต่คําตอบสําหรับคําถามของเจียนหยู่โป๊ก็ตรงไปตรงมา
ปู่เจียนได้แจ้งพวกเขาเรื่องการโอนหุ้นล่วงหน้าแล้ว ทั้งเงี่ยนชูฉิงและเจียนหยุ่นเฉิงต่างเตรียมพร้อมสําหรับเรื่องนี้
เมื่อไม่มีใครคัดค้าน เงี่ยนหยู่โป๊ย่อมเข้ารับตําแหน่งแทนปู่เจี้ยนในฐานะประธาน
เมื่อฝนจางลง ความสุขอันยิ่งใหญ่ก็ผุดขึ้นมาในหัวใจของเหอเยี่ยน
ความปรารถนาอันยาวนานของเธอเป็นจริงแล้ว ความฝันเธอกลายเป็นจริงแล้วเหอเยี่ยนมีความสุขและตื่นเต้นจนน้ําตาไหล
แต่ทว่า เจียนหยู่โปไม่ได้แสดงความดีใจหรือตื่นเต้นแต่อย่างใด
ดวงตาเขามองไปยังผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขา หลังจากที่เขาแน่ใจว่าทุกคนที่ควรจะอยู่ที่นั่นมาถึงแล้วเงี่ยนหยู่โปก็ค่อยๆพูดขึ้น
“ผมต้องการเปลี่ยนแปลงบุคลากร”
เหอเยี่ยนนั้นมีความคิดในใจอยู่แล้วว่าจะได้ยินคําพูดเหล่านี้
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการเปลี่ยนแปลงนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลดอํานาจของครอบครัวเงี่ยนชูฉิงในธุรกิจตระกูลเจี้ยน
เนื่องจากพวกเขาได้กุมสายบังเหียนของตระกูลเจียนแล้ว พวกเขาย่อมไม่ยอมให้สมาชิกคนอื่นในตระกูลสั่งพวกเขาอีกต่อไป พวกเขาต้องปลูกฝังอํานาจของตัวเองในตระกูลเจียน
เจียนหยู่โดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที คําพูดของเงี่ยนหยู่โปเกี่ยวข้องกับความสนใจของพวกเขาเป็นการเฉพาะ
“ปลดรองประธานเจี้ยนชูหง”
