FSTB บทที่ 13: เจี่ยนหยุ่นเฉิงมีไข้

เขามาที่เมืองเหิงเหย่วนอย่างงั้นเหรอ ไม่ได้มีคำอธิบายมากมายกับบทบาทเพิ่มเติมนี้ในช่วงเวลานี้ในหนังสือต้นฉบับ ดังนั้นกระทั่งเจี่ยนอีหลิงเองก็ไม่รู้ว่าทำไมนายท่านคนนี้จึงปรากฏตัวที่เมืองเหิงเหย่วนในเวลานี้

ในหนังสือต้นฉบับนั้น จุดจบของนายท่านคนนี้จะเป็นอย่างไร และการต่อสู้กับพระเอกนั้นมีจุดจบเป็นอย่างไรนั้น เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ เพราะว่าเจี่ยนอีหลิงไม่มีเวลาที่ได้เห็นจุดจบ เมื่อเธอเห็นเจี่ยนอีหลิงตาย เธอก็ประสบอุบัติเหตุที่ห้องในสถาบันและเธอก็มาปรากฏตัวที่โลกนี้

สิ่งที่เจี่ยนอีหลิงรู้ก็คือว่านายท่านคนนี้มีอารมณ์ร้ายและมีชื่อเสียงเลวร้าย

ขวางโลกและบ้าบิ่น ไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา รวมไปถึงชีวิตของตนเองด้วย

เขาไม่กลัวความตาย แต่ว่าตระกูลของเขากลัวเขาตาย

มีคำกล่าวกันที่เมืองหลวงว่า ไม่กลัวฟ้ากลัวดิน แต่กลัวนายท่านเซิ่งพูดว่าหัวใจของเขาเจ็บ

หากว่านายท่านเซิ่งพูดว่าหัวใจของเขาเจ็บ ตระกูลจ๋ายย่อมต้องกระโดดออกมาและคนอื่นๆก็จะอยู่ไม่เป็นสุข

หลังจากดื่มชาแล้ว ก็ค่อนข้างดึก ดังนั้นย่าเจี่ยนจึงไม่ยอมให้เจี่ยนอีหลิงกลับไป

“เวินน่วนต้องดูแลหยุ่นน่าว บริษัทเธอก็ยุ่งต้องเข้าไปดูแล ทำไมเธอไม่ปล่อยให้หลานน้อยอยู่ที่นี่กับฉัน” ย่าเจี่ยนต้องการที่จะเก็บเจี่ยนอีหลิงไว้

“หยุ่งเฉิงได้จ้างอาจารย์สอนพิเศษไว้ให้อี้หลิง และเธอก็ต้องทำการบ้านทุกวัน”

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ขอให้อาจารย์สอนพิเศษมาสอนอี้หลิงที่นี่สิ” ย่าเจี่ยนไม่ได้คิดว่านี่เป็นปัญหา ไม่ว่าอย่างไรไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าหลานรัก

“แม่–” เจี่ยนชูฉิงดูเหมือนจนหนทาง เขามองไปยังชายชราเพื่อขอให้ช่วย

เซียวหลิงเพิ่งมีพฤติกรรมดีขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขาจะทำอย่างไรถ้าปล่อยให้เธออยู่กับย่า แล้วพฤติกรรมเดิมๆนั้นกลับคืนมา

“ไม่ว่าอย่างไร ถ้าเธอคิดถึงเซียวหลิง ก็ให้เธอมาอยู่ที่นี่สักสองวันทุกสองสัปดาห์”

ปู่เจี่ยนพูดขึ้น พยายามหว่านล้อมย่าเจี่ยน ขอร้องให้เธอยอมให้เจี่ยนอีหลิงกลับบ้าน

#####

ในช่วงเวลาสามวันจากนั้น เจี่ยนอีหลิงอยู่ที่บ้าน หากว่าไม่ได้อยู่ในห้องทำงานของพี่ชายคนที่สองก็จะเข้ารับการสอนจากฉินชวนในห้องทำงานของเธอเอง

เช้าวันนี้เมื่อเจี่ยนหยุ่นเฉิงลุกขึ้นมาในตอนเช้า เขาก็รู้สึกวิงเวียนและลำคอร้อนผ่าว เขาต้องการพูดแต่ก็พบว่าตัวเขาเองได้เพียงแต่ส่งเสียงแหบๆ

เจี่ยนหยุ่นเฉิงรู้สึกว่าตัวของเขามีไข้เล็กน้อย

เจี่ยนหยุ่งเฉิดคาดว่าเขาเป็นหวัดและมีไข้ น่าจะเป็นไข้หวัดที่เพิ่งระบาดไม่นานมานี้

ในตอนนี้พ่อของเขาได้ไปบริษัทเรียบร้อยแล้ว และแม่ของเขาก็ยังคงดูแลเซียวน่าวที่โรงพยาบาล

เจี่ยนหยุ่นเฉิงได้แต่นอนลงไปอีกครั้ง เขาต้องการที่จะนอนต่ออีกสักพัก บางทีอาจจะรู้สึกดีขึ้น

ในความมึนงง ประตูได้เปิดออกและ ร่างเล็กๆก็เข้าประตูมา

เธอเขย่งตัวขึ้นแล้ววางมือเล็กๆนุ่มๆลงบนหน้าผากของเขา

เจี่ยนหยุ่นเฉิงรู้ได้ลางๆว่านี่เป็นน้องสาวของเขา เจี่ยนอีหลิง

เพียงแค่เขาไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรต่อไป

หลังจากนั้นไม่นาน เจี่ยนอีหลิงก็ออกจากห้อง

เจี่ยนหยุ่นเฉิงคิดว่าเธอจากไปแล้ว แต่ไม่นานนักก่อนที่เธอจะกลับเข้ามาอีก

เธอถืออะไรบางอย่างไว้ในมือ

หลังจากที่ของเย็นๆถูกวางไว้บนหน้าผากของเขา เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็ตื่นขึ้นอย่างเต็มที่

เมื่อเห็นร่างที่กำลังวุ่นวายง่วนอยู่ข้างเตียงของเขา ดวงตาของเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็เปี่ยมไปด้วยความงุนงงและอยากรู้อยากเห็น

เจี่ยนอีหลิงส่งยาลดไข้และยาแก้อักเสบให้กับเจี่ยนหยุ่นเฉิง

“น้องรู้ได้อย่างไรว่าพี่ป่วย”

เจี่ยนหยุ่นเฉิงคอแหบแห้ง และยากที่จะพูด เหมือนกับว่าการที่จะพูดออกมาสักคำนั้นต้องใช้แรงทั้งหมดของเขา

“พี่ไม่ตื่นตอนเช้า”

เจี่ยนหยุ่นเฉิงนั้นจะทำสิ่งต่างๆตามกิจวัตรประจำวันเป็นปกติ และเขาจะตื่นขึ้นมาในเวลาเดียวกันทุกวัน