FSTB บทที่ 14: ฝีมือการปรุงอาหารของเจี่ยนอีหลิง

เมื่อเขาไม่ตื่นขึ้นในวันนี้ เจี่ยนอีหลิงก็รู้สึกว่าต้องมีปัญหาอะไรสักอย่าง หลังจากที่รอให้เขาตื่นอยู่ชั่วขณะ เธอก็เปิดประตูห้องของเจี่ยนหยุ่นเฉิงเข้าไป

เมื่อเห็นเจี่ยนหยุ่นเฉิงยังคงหลับ เจี่ยนอีหลิงจึงเดินไปที่เตียงและแตะหน้าผากของเขา

ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าเขามีไข้

เจี่ยนหยุ่นเฉิงรู้ว่าตัวเองมีไข้ ถ้าไม่อยากไปโรงพยาบาล เขาก็ต้องเชื่อฟังยอมกินยา

ก่อนที่เจี่ยนหยุ่นเฉิงจะทันได้ยื่นมือออก มือเล็กๆนุ่มๆก็ส่งยาเข้าไปในปากของเขา

เจี่ยนหยุ่นเฉิงอ้าปากและรับยาไปไว้ในปาก

ในทันใดหลังจากนั้น เจี่ยนอีหลิงก็นำเอาน้ำอุ่นกำลังดีส่งไปที่ปากของเขา ซึ่งเขาสามารถดื่มได้ด้วยการผงกหัวขึ้นมาเล็กน้อย

ด้วยน้ำอุ่น เจี่ยนหยุ่นเฉินก็กลืนยาลงไป

เมื่อยาออกฤทธิ์ เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็หลับไปอีกครั้งด้วยความง่วง

ในช่วงเวลานั้น เจี่ยนหยุ่นเฉิงรู้สึกเสมอว่ามีใครสักคนอยู่ข้างกายเขา แต่เธอคนนั้นไม่ได้รบกวนเขาดังนั้นมันจึงเงียบมาก

แต่เขาสามารถรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายได้ทำการเปลี่ยนผ้าขนหนูที่หน้าผากเขาเป็นระยะ

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็รู้สึกดีขึ้นมากเมื่อเขาได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

และสิ่งที่เขาเห็นเป็นอันดับแรกตอนที่เขาลืมตาขึ้นก็คือเจี่ยนอีหลิงที่นั่งอยู่ข้างเตียงถือหนังสืออยู่อย่างเงียบๆ

สงบเสงี่ยมและน่ารักมาก เธอนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงเขาอย่างเงียบๆ

เมื่อเธอรู้สึกว่าเจี่ยนหยุ่นเฉิงตื่นขึ้นแล้ว เจี่ยนอีหลิงก็ยืนขึ้น

จากนั้นเธอก็ออกจากห้องไป

เจี่ยนหยุ่นเฉิงถึงกับผงะไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง

หลังจากนั้นชั่วขณะ เจี่ยนอีหลิงก็กลับมาพร้อมกับถือชามโจ๊กหอยเชลล์นึ่งไว้ในมือ

เจี่ยนอีหลิงวางโจ๊กหอยเชลล์ไว้บนโต๊ะข้างเตียงของเจี่ยนหยุ่นเฉิง จากนั้นก็มองไปที่เขาด้วยดวงตาที่กระจ่างใส…

เธอกำลังควบคุมให้เขาดื่มโจ๊กใช่ไหม

เจี่ยนหยุ่นเฉิงเหลือบมองไปยังโจ๊กหอยเชลล์ซึ่งมีสีสันกลิ่นหอมน่าอร่อย และทำให้เขารู้สึกอยากอาหาร

จริงแล้วตอนนี้เขาหิวมาก เขายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้ามาจนถึงป่านนี้

เจี่ยนหยุ่นเฉิงถือชามโจ๊กขึ้นมาและหลังจากที่เขาได้ลองชิมไปหนึ่งคำเขาก็หยุดไม่ได้

โจ๊กชามนี้อร่อยมาก เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าตัวเขาเองหิวหรือเปล่าจึงทำให้โจ๊กหอยเชลล์ที่ดูธรรมดาชามนี้รสชาติยอดเยี่ยมมาก

ขณะที่เจี่ยนหยุ่นเฉิงกำลังดื่มโจ๊ก เขาก็เห็นเจี่ยนอีหลิงหันตัวกลับออกจากห้องไปอีกครั้ง

เธอกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน

เธอถือถาดไว้ในมือ มีถ้วยจานเล็กๆอีกแปดใบวางอยู่บนถาดอย่างประณีต และในถ้วยจานเล็กๆแต่ละใบนั้นก็มีอาหารเช้ารสเลิศใส่ไว้ในนั้น

แซลมอนทอดหนึ่งจาน โกโบผัดแครอทกับเห็ดหนึ่งจาน หัวไชเท้าขาวดองหนึ่งจาน ไข่ออนเซ็นหนึ่งฟอง ซุปเต้าหู้โบนิโตะหนึ่งชาม ทามาโกะยากิหนึ่งจาน ปลาทูน่าหนึ่งชิ้น และผลไม้จานเล็กๆ

แต่ละถ้วยจานล้วนมีสีสันน่ากิน

เจี่ยนหยุ่นเฉิงเดิมคิดว่าเขาอิ่มแล้วหลังจากที่ดื่มโจ๊กไปหนึ่งชาม แต่หลังจากที่เห็นของว่างชั้นเยี่ยมนี้ เขาก็พลันรู้สึกหิวอีกครั้ง

จากนั้นอาหารทั้งแปดจานจึงถูกกวาดเรียบ

หลังจากที่รับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็พลันรู้สึกว่าตัวเองกระปรี้กระเปร่ามีกำลังวังชาอีกครั้ง

อาหารทั้งแปดจานถูกกินเรียบไม่มีอะไรเหลือ

เจี่ยนอีหลิงถือถ้วยจานออกไปอีกครั้ง

เจี่ยนอีหลิงไม่ได้พูดอะไร แต่เธอแสดงออกด้วยการกระทำ

เจี่ยนหยุ่นเฉิงมองดูรูปลักษณ์ที่น่ารักอ่อนโยนและละเอียดอ่อนของน้องสาวของตนเอง ความโกรธที่อยู่ในใจก็หายไปเกือบหมดโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็เปิดคอมพิวเตอร์ เขาหลับไปเกือบทั้งวัน ดังนั้นจึงมีเรื่องที่ต้องทำอีกเยอะ

ขณะที่เขาจัดการกับธุรกิจ เจี่ยนหยุ่นเฉิงยังอดนึกถึงมื้ออาหารก่อนหน้านั้นเป็นระยะไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าป้าอันฝึกทำอาหารสไตล์ญี่ปุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ซึ่งมันอร่อยมาก

เจี่ยนหยุ่นเฉิงต้องการรอจนกว่าหยุ่นน่าวกลับมาจากโรงพยาบาล จากนั้นค่อยขอให้ป้าอันทำอาหารแบบนั้นให้กับน้องชาย

เจี่ยนหยุ่นเฉิงไม่รู้ว่าป้าอันขอลาหยุดในวันนี้ ป้าโม่ก็ยังอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อช่วยเวินน่วน มีเพียงคนสองคนอยู่ที่บ้าน ก็คือเขากับเจี่ยนอีหลิง