大姐大 บทที่ 17: เธอมาที่นี่อีกทำไม

เวินน่วนพาเจี่ยนอีหลิงเข้าไปในหอพักผู้ป่วย

“เจี่ยนอีหลิง ทำไมเธอต้องแกล้งทำเป็นแมวร้องไห้เพื่อหนู เมตตาจอมปลอมงั้นรึ”

เจี่ยนหยุ่นน่าวยังคงโกรธ เมื่อเขาเห็นเจี่ยนอีหลิง ดวงตาของเขาลุกโพลง

หัวใจของเวินน่วนเหมือนถูกบีบเค้นอย่างรุนแรง เธอต้องการที่จะห้ามแต่ก็ถูกสายตาของเจี่ยนหยุ่นเฉิงหยุดไว้

ยิ่งเธอห้ามปราม เธอก็จะยิ่งเพิ่มความไม่พอใจที่เจี่ยนหยุ่นน่าวมีต่อเจี่ยนอีหลิงมากขึ้น

ในความขัดแย้งนี้จะเป็นการดีกว่าถ้าเวินน่วนไม่ปกป้องเจี่ยนอีหลิง

เมื่อเผชิญหน้ากับความโกรธและการกล่าวหาจากเจี่ยนหยุ่นน่าว เจี่ยนอีหลิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ อธิบาย หรือบ่นแต่อย่างใด

เธออยู่อย่างเงียบๆ รับฟังคำติเตียนกล่าวโทษทั้งหมดจากเจี่ยนหยุ่นเฉิง และยอมรับความโกรธทั้งหมดของเขาไว้

ใบหน้าของเธอสงบ ดวงตากระจ่างใสราวกับสายน้ำสะอาดจากภูเขา

ในเวลานี้ไม่เพียงเวินน่วนที่รู้สึกแย่ กระทั่งเจี่ยนหยุ่นเฉิงยังขมวดคิ้ว

“เจี่ยนอีหลิง อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบเพียงแค่นี้ ฉันจะไม่ยกโทษให้เธอ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเธอ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรให้ฉันมากเท่าไหร่ก็ตาม ฉันก็จะไม่ถือว่าเธอเป็นน้องของฉันอีก”

เจี่ยนหยุ่นน่าวด่าว่าอยู่นาน สุดท้ายเขาก็หยุดไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเขาเหนื่อยจากการด่าว่าหรือเพราะรู้สึกว่าไร้ความหมายที่จะตะคอกใส่เจี่ยนอีหลิงซึ่งไม่ตอบสนองใดๆเลย

“แม่ ผมจะอยู่ที่นี่ดูแลหยุ่นน่าววันนี้ แม่ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว แม่กลับบ้านแล้วพักผ่อนเถอะ” เจี่ยนหยุ่นเฉิงกล่าวขึ้นมาในเวลาที่เหมาะสม

เวินน่วนพยักหน้าโดยไม่เกรงใจเจี่ยนหยุ่นเฉิง

เธอควรที่จะกลับบ้านและอาบน้ำให้สบายจริงๆ เธอต้องไปโรงแรมใกล้ๆเพื่อที่จะอาบน้ำในช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมานี้ และเพราะว่าเธอไม่กล้าที่จะทิ้งเจี่ยนหยุ่นน่าวไว้นานเกินไป เธอจึงรีบไปรีบกลับทุกครั้ง

“ขอบคุณ”

เวินน่วนเดินไปที่ประตูห้อง เธอจงใจเดินช้าเพื่อที่เจี่ยนอีหลิงที่อยู่ด้านหลังจะสามารถติดตามได้ทัน

หลังจากที่ออกจากประตูหอผู้ป่วยและไปถึงลานจอดรถ เวินน่วนก็เอื้อมมือไปลูบหัวของเจี่ยนอีหลิง

“เซียวหลิง ลูกทำได้ดีมากในตอนนี้ แม่ดีใจมาก พี่ชายของลูกโกรธลูกก็เข้าใจอยู่บ้างแล้ว เขาต้องการดุด่าลูกก็ปล่อยให้เขาทำไป ใจเขาขื่นขมมากในตอนนี้ อุปสรรคเหล่านี้จะผ่านพ้นไปตราบเท่าที่ลูกยังคงเชื่อฟังอยู่ต่อไป ในที่สุดเขาก็จะยอมรับลูกได้อีกครั้ง…”

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเวินน่วน

ลูกของเธอสองคนตกอยู่ในสภาพแบบนี้ หัวใจของผู้เป็นแม่เหมือนกับถูกกรีดเฉือนด้วยมีด

เมื่อเห็นน้ำตาของเวินน่วน เจี่ยนอีหลิงก็คิดที่ช่วยเช็ดน้ำตาออกให้กับเธอ

แต่เมื่อเธอยื่นมือออกไปได้ครึ่งทางเธอก็หยุดและวางมือลง

รับรู้ถึงการกระทำของเจี่ยนอีหลิง เวินน่วนก็ก้มหน้ามองไปที่เธอ

เมื่อเห็นดวงตาสดใสของเจี่ยนอีหลิง เวินน่วนก็น้ำตาไหลพราก เธอโน้มตัวลงกอดเจี่ยนอีหลิงไว้ในอ้อมแขนแน่น

ต่อหน้าเจี่ยนหยุ่นน่าวในหลายวันมานี้ เธอไม่กล้าที่จะแสดงแม้ร่องรอยของความเศร้า ด้วยกลัวว่าจะมีผลกระทบต่ออารมณ์ของลูกชายของเธอ

แต่ตอนนี้เธออดไม่ไหว

ยามเมื่อน้ำตาทะลักออกมามันก็เหมือนกับน้ำท่วมที่จะไม่มีวันหยุดจนกว่าความขมขื่นในใจจะถูกระบายออกไปจนหมดสิ้น

เมื่อเจี่ยนอีหลิงถูกกอด ร่างกายของเธอก็แข็งทื่อ

เจี่ยนอีหลิงไม่มีประสบการณ์ในการรับมือกับสถานการแบบนี้ นอกจากปล่อยให้เวินน่วนกอดแล้วเธอก็ไม่รู้ว่าเธอควรทำอะไรต่อไปอีก

หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เจี่ยนอีหลิงก็ค่อยเอื้อมมือออกไปกอดเวินน่วน

ร่างของเวินน่วนอบอุ่น น้ำตาที่ไหลออกมาก็อบอุ่นเช่นกัน

หลังจากที่เวลาผ่านไปนาน เวินน่วนก็หยุดร้องไห้ และส่งเสียงพูดกับเจี่ยนอีหลิงเบาๆว่า “เซียวหลิง จากนี้ไปลูกต้องเชื่อฟังและต้องเชื่อฟังทุกอย่างด้วย สัญญากับแม่นะ ได้ไหม”

“อื่อ” เจี่ยนอีหลิงยอมรับด้วยเสียงกระซิบ

เวินน่วนเช็ดน้ำตา “เมื่อกี้แม่ทำให้ลูกกลัวไหม ทั้งหมดนี้เป็นแม่ไม่ดีเอง ร้องไห้ทำไมนักหนา พ่อของลูกจะต้องสามารถติดต่อคนที่สามารถทำการผ่าตัดพี่ชายลูกได้แน่ แล้วมือของพี่ชายลูกก็จะหายโดยเร็ว ไม่มีอะไรต้องเสียใจ” คำพูดของเวินน่วนไม่เพียงเพีื่อปลอบประโลมเจี่ยนอีหลิง แต่ก็ปลอบประโลมตัวเธอเองด้วย