ตอนที่ 300 ไม่ใช่สุสานหลวง
ใบหน้าของนายตำรวจเสี่ยวหวังเรียบเฉย ” ผมจะไปหาผู้นำที่ทนต่อแรงกดดัน ! “
ในระหว่างการพูดคุยนายตำรวจเสี่ยวหวังกำลังจะออกไป ชายผู้หยิ่งผยองก็เข้ามา ” ฉันต้องการพาพวกเขาไป ! “
” ไม่ได้ พวกเขาต้องอยู่ที่นี่ ! ” นายตำรวจเสี่ยวหวังกล่าว
” เฮ้ ! เฮ้ ! ” ชายคนนั้นหัวเราะเยาะแล้วยกมือถือขึ้นมา ” หัวหน้าของคุณพูดว่าอะไร ? “
หยางโปตบไหล่ของเสี่ยวหวัง ” คุณช่วยพาเราไปพบหัวหน้าของพวกคุณได้ไหม ? “
เสี่ยวหวังลังเลขึ้น ลัวย่าวหัวกล่าว ” พวกเรามีบางอย่างที่จะขอให้คุณเป็นผู้นำ คุณวางใจได้ว่าเรื่องนี้จะไม่ทำให้คุณเดือดร้อนอย่างแน่นอน ! ” ชายคนนั้นเข้ามาใกล้มาก เขาทำหน้าเย้ยหยัน ” พวกแกหนีไม่พ้น ปฏิบัติตามที่ฉันบอกก็พอ ไปสิ ! ” นายตำรวจเสี่ยวหวัง ตำหนิ ” คุณออกไปห่างๆซะ ! “
ชายคนนั้นเพิกเฉยและยังคงเดินหน้าต่อไป นายตำรวจเสี่ยวหวังจ้องมองที่เอวของฝ่ายตรงข้ามและตกใจทันที เขาชักปืนออกมาแล้วตะโกนใส่ฝ่ายตรงข้าม: ” หยุด อย่าขยับ ยกมือขึ้น ! บอกให้ยกมือขึ้น ! “
เสี่ยวหวังอาจจัดการกับเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก การแสดงออกของเขาดูเครียดมาก ! ขณะพูดน้ำเสียงก็สั่นเทา !
ไม่นานลัวย่าวหัว ก็ค้นพบเรื่องแปลกๆ ด้วยเช่นกัน สิ่งที่นูนออกมานั้นน่าจะเป็นปืน เขาผลักหยางโปและตาอ้วนหลิว ” ไปยืนอยู่ด้านข้าง ! “
ในไม่ช้า เจ้าหน้าที่ในสำนักงานตำรวจก็วิ่งเข้าไปหาตำรวจสองคนและตะโกนว่า ” เกิดอะไรขึ้น ? ” โทรศัพท์ของเสี่ยวหวังก็ดังขึ้น
เสี่ยวหวังจ้องที่ฝ่ายตรงข้ามถือปืนด้วยมือเดียวเขาพูดด้วยความโกรธ ” ยกมือขึ้น ! “
ในขณะที่พูด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกและกำลังจะรับสาย ลัวย่าวหัวตะโกน ” หมอบลง ! “
หยางโปเห็นฝ่ายตรงข้ามหัวเราะเยาะและหยิบปืนออกมา เขารีบหมอบลงอย่างรวดเร็ว !
” ปัง ” หยางโปตกใจเมื่อได้ยินเสียงปืนดัง เขาไม่สนใจอะไรแล้ว กลิ้งลงบนพื้นต้องการซ่อนที่ใต้โต๊ะ !
” ปัง ” เสียงปืนอีกนัดหนึ่งดังขึ้น หยางโปมองไม่เห็นสถานการณ์ข้างหน้า เขาก็ไม่รู้ว่าใครยิงใคร แค่ได้ยินเสียงกรีดร้องข้างนอกเท่านั้น
หลายคนแห่กันเข้ามา !
” ปัง ! ปัง ! ปัง ! ” สามนัดติดต่อกัน หยางโปกลิ้งตัวลงบนพื้นแล้วพบกับลัวย่าวหัว ทั้งสองคนหยุดนิ่งมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ !
เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง หยางโปเห็นชายคนนั้นพร้อมกับปืนล้มลงอย่างช้าๆ และมีตำรวจหลายคนยืนอยู่ไม่ไกล !
เมื่อหันกลับมามองเสี่ยวหวังเห็นเขาคลุมแขนของเขาด้วยปืน เขาล้มลงไปกับพื้น ! คนร้ายถูกจับกุม พวกของหยางโปไม่กล้าเคลื่อนไหวตาอ้วนหลิวซ่อนตัวอยู่ข้างๆตัวสั่นสะท้าน !
” หมอบลง ! หมอบลงไปเดี๋ยวนี้ ! ” คนข้างนอกเข้ามาและตะโกนใส่ทั้งสามคน ทั้งสามคนต้องนอนราบ หลายคนแห่กันเข้ามา ทั้งสามคนถูกใส่กุญแจไขว้เอาไว้ที่ข้างหลัง !
” เสี่ยวหวัง ! นายเป็นอะไรไหม ! ” ชายวัยสามสิบต้นๆ เข้ามาช่วยเสี่ยวหวัง
เสี่ยวหวังส่ายหน้าและชายในชุดเครื่องแบบตำรวจกล่าว ” นายวางใจได้ รถพยาบาลจะมาที่นี่ในไม่ช้าแล้ว ! ” พูดจบ เขาหันไปมองที่ หยางโปและพวก ด้วยสีหน้าที่สับสน ” ปล่อยทั้งสามคนและพาไปที่สำนักงานของผม ดูแลรักษาความปลอดภัยพวกเขาอย่างใกล้ชิดพร้อมอาวุธครบมือ ! “
ทั้งสามคนมองหน้ากันก็โล่งใจในที่สุด
นั่งอยู่ในสำนักงาน มือถือของลัวย่าวหัวดังขึ้นได้ยินเสียงที่รีบร้อนกล่าวอย่างกังวล ” ย่าวหัว แกเป็นอะไรไหม ? “
” ไม่เป็นไรพ่อ พวกพ่อช้าเกินไปไหม คนอื่นๆ จัดการจบแล้ว ! ” ลัวย่าวหัวกล่าว
” ทางนี้ฉันกำลังตรวจสอบข้อมูลอยู่ แกก็ทำมันไปแล้ว ควรรู้ด้วยว่าไม่สามารถทำอะไรได้หากปราศจากหลักฐาน ” ลัวซือเต๋อกล่าว ” แต่เรื่องที่ทำได้ในตอนนี่คือเพียงแค่เคลื่อนไหวไม่จำเป็นต้องมีหลักฐาน ! “
” ที่แท้แล้วถ้าเกิดเรื่องขึ้นกับลูกชายพ่อ มันคงเป็นเรื่องที่ดีมากเลยใช่ไหม ! ” ลัวย่าวหัวถาม
” ดูแลตัวเองด้วย ! ” พูดจบ ลัวซือเต๋อก็ว่าสายไป
เสียงไซเรนดังไปทั่วทั้งเมือง ควบคู่ไปกับเสียงปืนที่ยังไม่รู้สาเหตุ ทันใดนั้นประชาชนก็วิตกกังวลไปต่างๆนานา
ในไม่ช้าก็มีข่าวถูกส่งกลับมาว่าสถานที่ก่อสร้างว่างเปล่า !
ลัวย่าวหัวยืนขึ้นและกระทืบเท้า ” มันต้องมีหนอนบ่อนไส้แน่ๆ ! “
” ลืมมันซะ กลับไปกันเถอะ มาถึงขั้นนี้แล้ว อยู่ที่นี่มันอันตรายเกินไป ! ” ตาอ้วนหลิวส่ายหน้า
” ตอนนี้พวกเราก็ไปที่สถานที่ก่อสร้างลองไปดูหน่อย ! ” หยางโปยืนขึ้นแล้วออกไปข้างนอก
ลัวย่าวหัวฉุดรั้งเขาเอาไว้ ” นายยังอยากจะไปจริงๆเหรอ ที่นั้นอันตรายแค่ไหน อาจมีสายสืบของชาวญี่ปุ่น ถ้าพวกเราถูกคนอื่นฆ่าตาย มันจะน่าละอาย และฉันเสียหน้าในประเทศของฉัน ! “
หยางโปลังเลเล็กน้อย ” ฉันยังรู้สึกอยากไปที่นั่น ฉันอยากรู้ว่าที่นั้นมีอะไรกันแน่ ! “
ลัวย่าวหัว ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องโทรศัพท์
ไม่นาน ทั้งสามคนก็ขึ้นรถตำรวจและมาถึงเมืองตงชาน
ณ จุดนี้ได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนาและระมัดระวังอย่างมากและเตรียมพร้อมอย่างดี ทั้งสามคนนั้นรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย
ตาอ้วนหลิวพูดอีกครั้ง ” เมื่อไหร่พวกเราจะกลับกัน ? “
” จะไม่กลับไปแล้ว ! ” หยางโปพูดติดตลก
” จะไม่กลับไปเหรอ ? นายจะทำอะไร ? นายต้องรอให้สุสานนี้ถูกขุดก่อนแล้วจะกลับงั้นเหรอ ? ” ตาอ้วนหลิวถาม
” จะไม่กลับไปได้ยังไง ? ” ลัวย่าวหัวผลักประตู
ทั้งสามคนออกจากรถและในไม่ช้า ก็พบกับลัวซือเต๋อและ เฉาหยวนเต๋อ ลัวซือเต๋อนั่งอยู่คนเดียว หยางโปประหลาดใจ เขาเข้าไปทักทายลัวซือเต๋อ ” อาลั่วสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ ? “
” พวกเขาหนีไปแล้ว นายวางใจได้ พวกเขามีบริษัทที่จดทะเบียนแล้วและเราจะตรวจสอบพวกเขาอย่างแน่นอน ! ” ลัวซือเต๋อการันตี
หยางโปพยักหน้าแล้วหันไปมองเฉาหยวนเต๋อ ” พี่เฉาขอบคุณมาก รบกวนคุณวิ่งเต้นมากไปแล้ว ! “
เฉาหยวนเต๋อกล่าวด้วยเสียงทอดถอนใจ ” แบบเดียวกับเต๋อจื่อเป้ย ฉันจะแตกต่างจากอธิบดีเฉายังไง ? มันเป็นรุ่นมาทั้งรุ่นฉันคิดว่าหยางโปเธอจะชอบเจ้าขุนมูลนายซะอีก ! “
หยางโปหัวเราะ ” ใครไม่ให้พี่เฉาเลื่อนขั้นขึ้นไปล่ะ ? “
พูดหยอกล้อกันไม่กี่ประโยค หยางโปกำลังนำทางไปข้างหน้า เฉาหยวนเต๋อก็หยุดเขา ” ทำไม นายอยากลงไปเหรอ ? “
หยางโปพยักหน้า ” มาถึงนี่แล้ว ผมแค่อยากไปดูสักหน่อย ! “
ลัวซือเต๋อและเฉาหยวนเต๋อมองหน้ากัน ลัวซือเต๋อกล่าว ” เสี่ยวโปข้างล่างมันไม่มีสุสานแมนจูเรีย ! “
หยางโปตกใจแล้วหันกลับมามอง ” ไม่ใช่สุสาน พวกเขาจะขุดดินไปทำไม ? แต่ขุดใต้ดินแล้วจะหนีไปทำไม ? “
ลัวซือเต๋อกำมือของเขา ” ไม่ต้องห่วง ฉันจะพานายลงไปดู ! “
พูดจบ ลัวซือเต๋อเข้ามานำและเดินไปข้างหน้า หยางโปประหลาดใจมากเขามองเฉาหยวนเต๋อ และเห็นว่าเขาไม่ได้ขยับ
” พี่เฉา พี่ไม่ไปเหรอ ? “
เฉาหยวนเต๋อส่ายหน้า ” ฉันเห็นมาแล้ว เนื่องจากไม่มีสุสาน ฉันจะต้องกลับไปแล้ว “
หยางโปพยักหน้า ” พอกลับตี้จิงแล้ว ผมขอเชิญพี่ทานอาหารค่ำ เดินทางปลอดภัยครับ “
หยางโปและพวกติดตาม ลัวซือเต๋อเข้าสู่ลิฟต์อัตโนมัติและลิฟต์ค่อยๆลงมา มีความมืดมิดด้านล่าง ไฟฉายบนหัวของเขาช่วยได้มาก
ลิฟต์ลงจอดอย่างช้าๆ หยางโปมองไปในทิศทางของแสงไฟ เขาก็ตกตะลึงเพราะเขาเห็นระเบิดจริงๆ !
” นี่มันอะไรกันเนี่ย ? ” หยางโปถามด้วยความประหลาดใจ
” มันเป็นคลังแสง ! ” ลัวซือเต๋อกระซิบ
