ตอนที่ 321 ขายออก
ผ่านไปสักพัก หูชิงชิงก็พยักหน้า ” ฉันฝึกฝนแล้ว “
” งั้นเธอใช้เวลาฝึกฝนนานแค่ไหนในแต่ละวัน ? ” หลิ่วมีดเดียวถามต่อ
หูชิงชิงแสดงสีหน้าที่ยากจะพรรณนาออกมา ” อาจารย์ ฉันไม่ต้องเข้าเรียนรึไง ? ฉันยุ่งจะตาย ไม่มีเวลามากนักหรอก “
” นี่มันเป็นข้ออ้างของเธอ ไม่ใช่เหตุผล ! ” หลิ่วมีดเดียวพูด
หูชิงชิงก้มหน้าลงมองโต๊ะ ด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา
เมื่อหยางโปเห็นแบบนั้น จึงได้รีบพูดโน้มน้าวว่า ” เอาละๆ เรื่องนี้ช่างมันเถอะนะครับ ต่อไปก็ขยันเพิ่มอีกหน่อยละกัน ! “
” พูดจาเหลวไหล ! ” หูชิงชิงตะโกนใส่หยางโป
หลิ่วมีดเดียวเองก็มองไปทางหยางโปเช่นเดียวกัน ” เรื่องนี้นายไม่ต้องมายุ่ง ! ถ้าฉันสอนเธอไม่ได้ เธอก็จะไม่มีวันจำได้ ! “
หยางโปเองก็จนปัญญา ทำได้เพียงแค่นั่งลงด้านข้างเท่านั้น พร้อมกับมองไปทางหลิ่วมีดเดียวที่กำลังสอนลูกศิษย์ของเขาอยู่
ในฐานะที่หลิ่วมีดเดียวที่เป็นอาจารย์ ย่อมมีคุณสมบัติมากกว่าเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ต่อให้เขาพูดติดต่อกันเป็นชั่วโมงเธอก็ไม่มีวันหุบปากลงได้
เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงตอนกลางคืน หลิ่วมีดเดียวไม่ได้ตอบตกลงว่าจะไปทานข้าวกับหยางโป นอกจากจะเดินจากไป
หูชิงชิงมองไปทางหยางโป ด้วยทัศนคตที่อ่อนลง ราวกับเด็กสาวทั่วไปคนหนึ่ง ” ฉันจะเลี้ยงข้าวนาย นายช่วยบอกประสบการณ์ของนายให้ฉันฟังได้ไหม ? “
หยางโปประหลาดใจเล็กน้อย เขากำลังอ้าปากจะปฏิเสธออกไป แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาให้อีกฝ่ายช่วยเขาเมื่อครั้งที่แล้ว จึงทำได้เพียงแค่ตอบตกลงไปเท่านั้น
หูชิงชิงเลือกร้านอาหารเหมือนเมื่อครั้งที่แล้วอีกครั้ง อีกทั้งยังพาเขาเข้าไปนั่งในที่นั่งพิเศษอีกด้วย หลังจากที่เข้าไปแล้ว เขาก็ได้เห็นคนที่นั่งอยู่ในนั้น หยางโปก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที เพราะเขาเห็นหูเหยาหลงพ่อของ
หูชิงชิง เซวียหู่ผู้ติดตามของหูชิงชิง รวมทั้งเซวียเหยียนปิงแม่ของเซวียหู่ด้วย !
หยางโปมองไปทางคนเหล่านี้ จากนั้นก็หันไปมองทางหูชิงชิง !
หูชิงชิงไม่มองหยางโปเลยสักนิด นอกจากจะหันไปพูดกับหูเหยาหลงว่า ” หนูพามาให้แล้วนะคะ จะจัดการยังไงมันก็เป็นเรื่องของพ่อ หนูหวังว่าต่อไปจะไม่มีการติดต่อปฏิสัมพันธ์กันอีกนะคะ ! “
หูเหยาหลงรีบพยักหน้า ” ได้ ! ได้ ! พ่อจะฟังลูก ! “
หูชิงชิงมองไปทางหยางโปแวบหนึ่งจากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปทันที เธอพาหยางโปมาขายที่นี่แล้ว !
หยางโปมองไปทางคนทั้งสาม โดยที่ไม่รู้ว่าพวกเขาต้องการอะไร !
นึกไม่ถึงว่าหูชิงชิงที่เพิ่งจะออกไปได้จากที่นั่งพิเศษไม่นาน หยางโปก็ได้ยินเสียงแรงเสียดทานของเก้าอี้ เมื่อหันไปมอง ก็พบว่าเซวียหู่ได้คุกเข่าลงไปกับพื้นแล้ว !
” คุณหยาง คุณอย่าถือสาเด็กเลยนะครับ โปรดให้อภัยที่ผมไปล่วงเกินคุณด้วย ! โปรดให้อภัยผมด้วย ! “
เซวียหู่ได้คุกเข่าลงไปบนพื้น พร้อมกับก้มหัวลงไปขนาบกับพื้นดิน
หยางโปตื่นตกใจไม่น้อย เขานึกไม่ถึงว่าจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ !
เซวียหู่มองไปทางหยางโปแล้วพูดขึ้นว่า ” คุณหยาง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งที่แล้ว พ่อของพวกเราได้รับการสั่งสอนที่สมควรแล้ว ได้โปรดยกโทษให้พ่อของเราด้วย ! “
หยางโปมองออกไปอย่างเย็นชา เขาพอจะเดาเหตุผลที่ทั้งสองคนทำแบบนี้ได้ แต่เขาก็ยังไม่วายจะพูดว่า
” ผมไม่เข้าใจความหมายของคุณ ! “
” คุณหยาง ! ” เซวียเหยียนปิงตะโกนออกมาด้วยโทนเสียงเย็นชา พร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งกดหัวของเซวียหู่เอาไว้ จนเกิดเสียง ” ปัง ” ขึ้นมา หัวของเซวียหู่กระแทกลงไปบนพื้นอย่างแรง ” ผมเซวียหู่ ถ้าคุณไม่ยอมให้อภัยพวกเราละก็ ผมจะคุกเข่าต่อหน้าคุณจนตาย “
หยางโปมองออกไปยังทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้า เขาพอจะเดาออกได้ถึงความกดดันที่ชุยซื่อหยวนมีให้อีกฝ่ายได้ เมื่อตอนที่เขาฟังจากการพูดของลัวย่าวหัวแล้ว ตระกูลชุยนั้นยิ่งใหญ่มาก แต่เมื่อดูจากตอนนี้ เกรงว่าจะไม่เพียงแค่ความยิ่งใหญ่ของตระกูลเท่านั้นแล้วละ !
เมื่อหูเหยาหลงที่ยืนอยู่ด้านข้างได้เห็นเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ก็ตื่นตกใจขึ้นมาไม่น้อย ! การเชิญหยางโปมาในวันนี้ นั้นเป็นเพราะว่าเขาได้รับการร้องขอของพ่อลูกเซวีย จึงให้ลูกสาวไปเชิญมา พ่อลูกเซวียไม่ได้บอกอะไรเขาอย่างชัดเจน เพียงแค่บอกว่าอยากปรึกษาบางเรื่องกับหยางโปเท่านั้น เมื่อเห็นพ่อลูกเซวียวางอำนาจบาตรใหญ่ในตอนนั้น กับพฤติกรรมที่แสดงออกมาต่อหน้าของหยางโปในตอนนี้ เขาสัมผัสรับรู้ได้ถึงโลกทั้งใบที่กำลังจะพังทลายลงยังไงอย่างนั้น
” ผมไม่รู้ว่าพวกคุณพูดถึงเรื่องอะไร ? ” หยางโปพูดออกไปอีกครั้ง
เซวียเหยียนปิง.เบิกตากว้าง ลำคอเงยขึ้น สักพักก็ถอนหายใจอย่างหนักหน่วงออกมา เรื่องของหูชิงชิงครั้งที่แล้ว เราก็โหดร้ายกับคุณหยางมากเกินไป และยังล่วงเกินคุณชุย แล้วยังให้คุณมายกโทษให้กับพ่อลูกอย่างเราอีก ! เซวียเหยียนปิงพูด
หยางโปมองไปทางเซวียเหยียนปิง ก่อนจะส่ายหน้าแล้วพูดว่า ” เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผม พวกคุณไปหาคุณชุยเถอะ !
เมื่อพูดจบ หยางโปก็หมุนตัวออกไปทันที
” คุณหยาง คุณนี่ช่างเป็นดั่งท้องของเสนาบดีที่สามารถบรรจุเรือได้จริงๆเลย อีกทั้งยังให้อภัยพ่อลูกอย่างเราอีก ตอนนี้เราแทบจะเป็นเหมือนขอทานอยู่ริมถนนแล้ว ! ” เซวียเหยียนปิงพูด ” คุณชุยพูดกับเราแล้ว ขอเพียงแค่คุณให้อภัยพวกเรา เรื่องนี้ก็จะไม่ถูกตำหนิในความผิดของพวกเราอีก “
หยางโปมองกลับไป ” เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับผม ผมและเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ! “
เมื่อพูดจบ หยางโปก็เปิดประตูออกไปทันที
เซวียเหยียนปิงมองไปทางแผ่นหลังที่เดินออกไปของหยางโป ” เพี้ยง ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากศีรษะของเซวียหู่ ” ต้องโทษแกที่ไร้ประโยชน์แถมยังไปล่วงเกินเขาอีก ! ” เซวียหู่เงยหน้าขึ้น ด้วยหน้าผากที่แดงเถือก ” พ่อ ! ทำไมพ่อมาโทษผมละครับ วันนั้นไม่ใช่เพราะพ่อดื้อรั้นจะต้านทานกับเขาเหรอครับ ! ” ” แกยังพูดอีกเหรอ ! ” เซวียเหยียนปิงพูดขึ้นพร้อมกับใช้มือตบลงไปบนหัวของเขาจนเกิดเสียงดัง ” เพี้ยง ” อีกครั้งหนึ่ง
หูเหยาหลงมองไปทางพ่อลูกคู่นั้น ก่อนจะยืนขึ้นเงียบๆ แล้วเดินออกไปข้างนอกทันที
” หลาวหู คุณไม่สามารถเป็นคนที่ไม่เห็นคนตายไม่คิดช่วยจริงๆ ครั้งนี้ผมขอร้องให้คุณช่วยผมแท้ๆ ! “
เซวียเหยียนปิงพูด
หูเหยาหลงหมุนตัวกลับมาแสยะยิ้ม ” ผู้อำนวยการเซวีย คุณพูดผิดแล้ว ผมขอร้องคุณมาโดยตลอด ! “
” หลาวหู น้องหู ขอให้ชิงชิงช่วยเราด้วย เพียงแค่รักษาตำแหน่งของฉันในตอนนี้เอาไว้ หลังจากนี้ไม่ว่าคุณต้องการจะทำอะไรก็สั่งฉันมาได้เลย ! ” เซวียเหยียนปิงพูด
หูเหยาหลงแสดงสีหน้าตื่นตกใจ เขาจ้องเขม็งไปที่เซวียเหยียนปิง ” รักษาตำแหน่งในตอนนี้ ? ” เซวียเหยียนปิงพยักหน้าราวกับเครื่องบดกระเทียม ” ใช่ ! ใช่ ! ” ….
หยางโปเดินออกมาจากโรงแรม เมื่อเห็นหูชิงชิงอยู่ด้านนอกของโรงแรม เขาก็เดินเข้าไป ” เธอขายฉัน ! “
” กิโลละเท่าไหร่ล่ะ ? ” หูชิงชิงพูดล้อเลียน
หยางโปจ้องมองไปทางหูชิงชิง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ” ฉันไม่ได้ล้อเธอเล่น ! ฉันหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีกนะ ! “
เมื่อพูดจบ หยางโปก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ส่วนหูชิงชิงก็ถูกขู่จนถอยร่นไปข้างหลัง !
เมื่อหยางโปหมุนตัวเดินจากไป
หูเหยาหลงที่เดินตามออกมา เมื่อเห็นว่าเงาของหยางโปกำลังจะเดินจากไป จึงได้ตะโกนออกไป แต่ก็ไม่มีใครตอบรับ !
หูเหยาหลงหมุนตัวมองไปทางลูกสาว ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า ” ชิงชิง ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของลูกกับเขาเป็นยังไงบ้าง ? “
หูชิงชิงเงยหน้าขึ้น ” พ่อพูดมาเถอะ ? “
หูเหยาหลงยิ้มออกมาทันที ” มันดีมากเลย ? งั้น ลูกช่วยพ่อสักเล็กน้อยหน่อยได้มั้ย ? “
หูชิงชิงมองออกไป ด้วยความไม่เข้าใจ
หูเหยาหลงยิ้มออกมาด้วยความลำบากใจ “นั้น … นั้น ลูกก็รู้นิ ตอนที่เรากินข้าวด้วยกันเมื่อครั้งที่แล้ว อาเซวียของลูกล่วงเกินผู้มีชื่อเสียงคนนั้นยังไง ที่มาของผู้มีชื่อเสียงคนนั้นก็แตกต่างกัน แต่เขาก็มีความสัมพันธ์สนิทชิดเชื้อกับหยางโปไม่น้อย ลูกช่วยอาเซวียเรื่องนี้หน่อยได้ไหม ? “
หูชิงชิงกระตุกยิ้มมุมปาก จนเผยให้เห็นฟันขาวดุจหิมะขึ้นมาอย่างชัดเจน ” ขอร้องหนู ? “
หูเหยาหลงพยักหน้า ” ใช่ๆ ! “
” ลาก่อน ! ” หูชิงชิงส่งเสียงออกมา ” หนูไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ ! “
