ตอนที่ 388 ตบ
หยางโปอดไม่ได้ที่จะทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เขารู้ว่าลัวย่าวหัว และอีกฝ่ายดูเหมือนจะมีอดีตที่ไม่ชัดเจนกันมาช่วงหนึ่ง แต่เขาไม่เคยเห็นซุนเชี่ยนหยุนพูดแบบนี้ต่อหน้าคนส่วนใหญ่เลย นี่จึงทำให้เขารู้สึกตกใจ
ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันไร้ยางอายจริงๆ เขาทิ้งเธอไปแล้ว ตอนนี้ยังจะมาเอะอะโวยวายอีก หรือว่าเธอไม่รู้จักมารยาทและความซื่อสัตย์ว่ามันคืออะไรเหรอ ?
หยางโปหันกลับไปมอง เห็นเหมินย่าหนานลุกขึ้น คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน ใช้ตัวกั้นลัวย่าวหัวเอาไว้ ท่าทางแบบนี้ของเธอดูมีเสน่ห์มากทีเดียว !
ซุนเชี่ยนหยุนหัวเราะเยาะเย้ย ลัวย่าวหัว นายพูดมาสินายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม หลบอยู่หลังผู้หญิงแบบนี้จะไปมีความสามารถอะไร ? หรือว่าทั้งชีวิตของนายจะหลบอยู่แต่หลังผู้หญิงไปตลอดโดยทำอะไรไม่สำเร็จเลย ?
ลัวย่าวหัวก้าวไปทางซ้ายหนึ่งก้าว อยากจะอ้อมออกไป แต่เหมินย่าหนานก็ก้าวตามไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ปิดกั้นเขาเอาไว้ด้านหลังอีกครั้ง
หยางโปจ้องไปที่ซุนเชี่ยนหยุน พูดถึงเรื่องพวกนี้ หรือว่าเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจใช่ไหม
ซุนเชี่ยนหยุนมองไปทางหยางโป สีหน้าเต็มไปด้วยความเกลียดชัง หยางโป ! แกยังกล้าอยู่ในปักกิ่งอีกเหรอ ! มีเรื่องบางเรื่องที่แกทำเอาไว้ หรือแกคิดว่าแกจะหนีพ้นจากการโดนลงโทษไปได้เหรอ ?
หยางโปเงยหน้าขึ้นจ้องเขม็งไปที่ซุนเชี่ยนหยุน อ่อ ใช่ ฉันลืมไปน่ะ ?
ซุนเชี่ยนหยุนเห็นหยางโปดื้อด้านแบบนั้น ก็โมโหเดือดดาลขึ้นมาทันที เธอรู้ดีว่าครั้งนี้เพราะเรื่องตราสืบราชบัลลังก์ ตระกูลซุนจึงสูญเสียอย่างใหญ่หลวง ไม่เพียงแต่ในด้านเศรษฐกิจ ที่สำคัญยิ่งกว่าคือในทางการเงิน เดิมทีพวกเขาเคยใช้ชีวิตที่รุ่งเรืองของพ่อซุนคุนหลินแต่ตอนนี้พวกเขากลับถูกกดดันเพราะเรื่องนี้ !
หยางโป แกรอดูให้ดี เมื่อแกออกไปจากปักกิ่ง มันจะเป็นเวลาที่แกจะต้องได้เห็นดีกัน !
ซุนเชี่ยนหยุนพูดเย้ยหยัน เอ่ยคำข่มขู่ออกมา
หยางโปหัวเราะเบา ๆ ตระกูลซุนยิ่งใหญ่จริงๆ เธอถึงกล้าที่จะพูดคำๆนี้ออกมาจากปาก
ได้แบบนี้ ?
ซุนเชี่ยนหยุนจ้องหยางโปด้วยความโกรธ !
ในมือเหมินย่าหนานถือจี้เอาไว้ หันไปมองพนักงานขาย ช่วยห่อจี้นี้ให้ฉันหน่อย !
พนักงานขายหญิงคนนั้นเหลียวไปมองซุนเชี่ยนหยุน แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ
เหมินย่าหนานขมวดคิ้ว ไม่ได้ยินฉันเหรอ ? ห่อจี้นี้ให้ฉัน !
พนักงานขายหญิงเหลียวมองเธออย่างขอโทษ และหันไปมองซุนเชี่ยนหยุนอีกครั้ง
ซุนเชี่ยนหยุนหัวเราะเบา ๆ และพูดเยาะเย้ย ฉันเป็นแขกประจำของที่นี่ ฉันบอกว่าจอง ก็คือจองแล้ว !
ถึงแม้ว่ามีย่าจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง เธอยืนอยู่ด้านเหมินย่าหนาน
ไร้ยางอายจริงๆ ! เลิกกันแล้ว ยังกล้าพูดถึงสิ่งพวกนี้ได้อีก ? หรือว่ายังคิดเพ้อเจ้อในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่อีก ?
ฮ่าฮ่า ! ซุนเชี่ยนหยุนยิ้ม เธอคิดว่ามันจะเป็นไปได้ไหมล่ะ ?
พูดไปก็เท่านั้น ซุนเชี่ยนหยุนก็หันมองไปทางลัวย่าวหัว เขาเป็นเพียงสิ่งที่ฉันไม่ต้องการ …
เธอพอเถอะ ! ลัวย่าวหัวก้าวออกมาจากด้านหลังเหมินย่าหนาน เขาขัดจังหวะการพูดของ
ซุนเชี่ยนหยุน จากนั้น ก็ได้ยินเสียง ” เพียะ “ผมของซุนเชี่ยนหยุนสะบัด และเธอก็เอามือกุมหน้าหันข้างไป ！
ลัวย่าวหัวตบหน้าไปครั้งหนึ่ง !
ทุกคนเห็นแบบนั้นต่างก็ตกใจกันในทันที !
พนักงานขายยังถือจี้อยู่ในมือ เมื่อเห็นเหตุการณ์เป็นแบบนี้ เธอตกใจกลัวจนตัวสั่น ไม่กล้าที่จะขยับ
มีย่าก้าวถอยหลังไปสองก้าว สีหน้าเหมินย่าหนานเต็มไปด้วยความสุข เธอมองหน้าลัวย่าวหัวด้วยสีหน้าที่มีแต่ความสุข
ลัวย่าวหัว ! แก ! ซุนเชี่ยนหยุนสงบลงชั่วครู่หนึ่งถึงจะได้สติกลับมา เธอชี้ไปที่ลัวย่าวหัว เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่มองปร้าดเดียวก็เห็นหยางโปก้าวมาด้านหน้า ทันใดนั้นเธอก็ตกใจกลัวทันที !
เธอเป็นอะไรไปล่ะ？ยังไม่พอใจใช่ไหม ! หยางโปก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว เท้าเหยียบถึงพื้น
ซุนเชี่ยนหยุนเห็นแบบนั้นก็ตกใจรีบก้าวถอยหลังไปทันที !
ซุนเชี่ยนหยุนมองหยางโปและสองคนด้านหลังนั้น ด้วยความเกลียดชัง เธอก็กลืนน้ำลายแล้วเดินจากไปทันที !
มีย่าเหลือบตามองไปที่ลัวย่าวหัว ทำไมคุณถึงได้ตบผู้หญิงได้ ?
ตบนะดีแล้ว คนแบบนี้ต้องตบสั่งสอน ! เหมิงย่าหนานเห็นด้วย
หยางโปยืนอยู่ข้างๆ มองลัวย่าวหัวในเวลานี้อย่างหมดคำพูด เขารีบพูดว่า เราซื้อจี้แล้วก็ออกไปกันเถอะ !
เหมินย่าหนานถือจี้เอาไว้ ลัวย่าวหัวก็ไปจ่ายเงิน เหมินย่าหนานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ไม่ได้ขัดขวาง ให้ลัวย่าวหัวรูดบัตร
ต่อมา ทั้งสี่ก็ขับรถออกไป
หลังจากรอให้ผู้หญิงสองคนไปแล้ว ลัวย่าวหัวก็ดึงหยางโปเอาไว้ นายก็ได้ยินมาใช่ไหม ว่าเบื้องหลังของพวกเขายังมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรอีกมาก เพราะงั้นนายต้องระวังตัวเอาไว้หน่อยนะ
ต้องระวังตัวแล้ว หยางโปพยักหน้าเห็นด้วย
หยางโปกำลังจะเอ่ยปากเตือน โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าของเขาก็ส่งเสียงดังขึ้นอย่างฉับพลัน เขาหยิบมันออกมา เห็นเบอร์ของหลูตงซิง เขาแปลกใจเล็กน้อย และกดรับสายโทรศัพท์
ช่วงนี้นายสบายดีไหม ? หลูตงชิงเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ
หยางโปรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ทั้งสองไม่ได้ติดต่อกันมานานมาก เขาไม่รู้ว่าหลูตงซิงโทรมาหมายความว่าอะไร แต่เขาไม่ได้คิดอะไรมาก ” ช่วงนี้ก็ไม่เลวนะ ! “
ครั้งนี้นายมาปักกิ่ง ยังเก่งกว่านาจาเทพอิทธิฤทธิ์บุกทะเลซะอีก แถมยังทำให้ปักกิ่งกระสับกระส่ายอยู่ไม่เป็นสุขเลยจริงๆ ! หลูตงซิงหัวเราะแล้วพูด
” คำพูดนี้ดูยิ่งใหญ่เกินไป มันเป็นภาระหน้าที่ที่ผมต้องทำ ! ” หยางโปหัวเราะเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้อะไรมาบ้าง แต่ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของหลูตงซิงสามารถพัฒนามาถึงจุดนี้ได้ หากพูดว่าเบื้องหลังของเขาไม่มีใคร หยางโปก็ไม่อยากจะเชื่อ
ดังนั้นถ้าหลูตงซิงรู้ข่าาคราวของหนานกิง มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
หลูตงซิงหัวเราะ” ภาระหน้าที่ ? เป็นภาระหน้าที่ของนายเหรอ แต่ไม่ใช่ภาระหน้าที่ของบางคน ก็ไม่น่าแปลกใจที่จะถูกนายเปลี่ยนแปลงไป ! “
หยางโปหัวเราะ ฮิฮิ
หลูตงซิงส่งเสียงพึมพำ เอ่ยปากถาม ช่วงนี้นายว่างไหม ?
หยางโปกดมือเล็กน้อย สะกิดไม่ให้ลัวย่าวหัวพูด คุณมีเรื่องอะไรรึเปล่าว ?
หลูตงซิงทำสียงทุ้มต่ำ อาจารย์ฉินอยู่ที่นี่กับฉัน เขาพูดอะไรบางอย่าง ดังนั้นฉันแค่อยากถามว่านายพอมีเวลาเข้ามาที่นี่ไหม ?
หยางโปตกใจมาก เขาเหลียวมองลัวย่าวหัว อาจารย์ฉินเขาตกหน้าผาไปแล้วไม่ใช่เหรอ ?
” เขากลับมาแล้ว ” หลูตงซิงไม่ได้อธิบายอะไรมาก
เมื่อลัวย่าวหัวได้ยินสิ่งที่หยางโปพูด ก็ตกใจมากเหมือนกัน ในเวลานั้นพวกเขาเห็นอาจารย์ฉินกับซุนหนีตกหน้าผาไปพร้อมกันด้วยตาของพวกเขาเอง ตอนนี้เขากลับมาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง นี่ทำให้แปลกใจมากจริงๆ !
หยางโปสงสัย ” เขาพูดว่าอะไรบ้าง ? “
” ฉันคุยทางโทรศัพท์ไม่ชัดเจนนัก เขาบอกว่าเมื่อไหร่มีเวลา ให้พาลัวย่าวหัวมาด้วย “
หลูตงซิงพูด
ตกลง ! ผมจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้ พวกเราจะรีบไป ! หยางโปพูด
วางสายแล้วหยางโปก็เงยหน้าขึ้นไปมองลัวย่าวหัว นายคิดว่าไง ?
” ฉันไม่สามารถสรุปได้ในเวลานี้ ให้ฉันคิดสักครู่ ขอลองคิดดูหน่อย ! ” ลัวย่าวหัวกุมศีรษะ
เขาแปลกใจจริงๆ
” ฉันจะจองตั๋ว ฉันกลัวว่าเรื่องนี้จะไม่ธรรมดา อาจารย์ฉินเป็นคนที่เก่ง เขาอยู่กับหลูตงซิง มันต้องมีเรื่องเกี่ยวข้องอะไรกับเราแน่ ? ฉันคิดว่ามันต้องเป็นสิ่งที่เขาแก้ไม่ได้อย่างแน่นอน ! ” หยางโปพูดอย่างเยือกเย็น
พูดไปเขาก็มองไปทางลัวย่าวหัว ” ไม่ต้องคิดแล้ว หลังจากตกจากหน้าผา พวกเราก็ไม่เจอคนไม่เจอศพ การที่เขามีชีวิตรอดก็อาจเป็นไปได้ ！ ตอนนี้นายรีบโทรไปหาอ้วนหลิว ให้เขาเตรียมตัวหน่อย ดีที่สุดคือหาอวี่เหวินให้เจอก็จะดี แม้อวี่เหวินจะผลุบๆโผล่ๆ แต่ยังไงซะเขาก็เป็นพรรคพวกเดียวกันกับเรา !
อืม ! ลัวย่าวหัวรีบตอบกลับทันที
