ตอนที่ 201 ไอ้ลูกชั่ว
วันหยุดสุดสัปดาห์ แม่หยางทำความสะอาดบ้านหันไปกล่าวกับพ่อหยาง “พวกเราไปซุปเปอร์มาร์เก็ตกันไหม?”
พ่อหยางนอนบนโซฟาหลังจากทานอาหารแล้ว ในเวลานี้เขาถือถ้วยชาในมือข้างหนึ่ง ลูบไล้ท้องด้วยมืออีกข้างหนึ่งอย่างสบายอกสบายใจมาก จะยังอยากออกไปที่ไหนได้อีก “ฉันไม่ไป ไปเดินซุปเปอร์มาร์เก็ตให้เสียเงินทำไม! “
“ทำไมฉันต้องเสียเงินด้วย? ไปเดินเล่นที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตไม่จำเป็นต้องซื้อของหรอก ทำไมจะไปไม่ได้ล่ะ?” แม่หยางพูดอย่างไม่เต็มใจ
พ่อหยางขมวดคิ้ว แต่ก็คิดถึงเมื่อสองวันก่อนที่ลูกชายพาลูกสะใภ้แสนสวยมาหา ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นลูกสะใภ้ที่แสนสวย แต่การแต่งตัวเซ็กซี่มันทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ แต่สำหรับลูกที่สามารถหาสาวสวยแบบนี้ได้ เขาก็ยังมีความสุขมาก
เขามองเข้าไปในห้อง เฟอร์นิเจอร์เหล่านั้นที่ซื้อมาตอนย้ายบ้านยังคงอยู่เหมือนเดิม ยังมีข้าวของอยู่ไม่น้อยที่ยังไม่ทันได้ซื้อ
“ถ้าอย่างงั้นไปดูเฟอร์นิเจอร์เครื่องใช้ในบ้านกันดีไหม?”
แม่หยางก็หันมองไปรอบๆ เช่นกัน พยักหน้าและกล่าว “ก็ดี ควรต้องไปแล้วล่ะ เมื่อวันก่อนเสี่ยวหล่างพาหลานเย่วมาอย่างกะทันหันมาก พวกเราไม่ได้เตรียมตัวเลย เห็นหน้าตาสาวคนนั้นดูสง่างาม ทางบ้านต้องมีฐานะดีแน่นอน เราไม่ควรทำให้คนอื่นดูถูกเราได้”
พ่อหยางพยักหน้า “ดี งั้นคุณไปเอาบัตร ATM ของพวกเราไปซื้อเฟอร์นิเจอร์เครื่องใช้ในบ้านกัน”
แม่หยาง “เฮ้” ตอบกลับ แล้วเดินไปที่ห้องนอน
พ่อหยางสวมรองเท้า กำลังไปเข้าห้องน้ำ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงอุทาน “โอ้” เขาจึงรีบวิ่งไปที่ห้องนอน
พอเข้าประตูไป เห็นภรรยานั่งอยู่ที่พื้น พ่อหยางตกใจ “เกิดอะไรขึ้น? หกล้มเหรอ?”
“ตาแก่ บัตรATM มันหายไป!” แม่หยางกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ
พ่อหยางนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วกระทืบเท้าทันที หยิบกระเป๋าผ้าที่มักจะใส่ของสำคัญเอาไว้ แล้วกล่าว “เป็นไปได้ยังไง?”
เปิดกระเป๋าผ้าออกมาซิ ไม่นานพ่อหยางถึงกับนิ่งอึ้งไป เพราะเปิดมาแล้วเขาก็ไม่พบบัตรATM เขาตกใจแล้วหันไปถามแม่
หยาง “แจ้งตำรวจ! แจ้งตำรวจ!แจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้เลย! พวกเราถูกขโมยขึ้นบ้าน!”
แม่หยางนิ่งอึ้งแล้วพยักหน้า พวกเขาสองสามีภรรยาไม่มีรายได้ใดๆ เงินนี้เป็นเงินบำนาญของพวกเขา ถ้ามันถูกขโมยไปจริงๆ ผลที่ตามมาคือหายนะ พวกเขาก็จะแก่เฒ่าอย่างไร้ที่พึ่งพิง!
หยิบมือถือออกมามือไม้สั่น กดแป้นพิมพ์ แม่หยางกำลังจะโทรออก พ่อหยางก็ห้ามเธอเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน!”
พูดจบ พ่อหยางก็ลุกขึ้นและมองไปที่หน้าต่าง วิ่งไปดูที่หน้าต่างของห้องครัวและห้องน้ำดูแล้วดูอีก สรุปว่าประตูนิรภัยไม่เสียหาย เขาวิ่งกลับมาที่ห้องนอน หยิบกระเป๋าผ้าขึ้นมา แล้วเอาทุกอย่างที่อยู่ข้างในออกมา
ค้นหาอีกรอบ พ่อหยางนั่งลงกับพื้นด้วยความขวัญหนีดีฝ่อ แล้วกล่าว “โฉนดบ้านก็หายไปด้วย”
แม่หยางตกใจมาก “โฉนดบ้าน? ขโมยบัตรATM ยังพอว่า จะขโมยโฉนดบ้านไปทำอะไร?”
พ่อหยางถอนหายใจ “ถ้าไม่มีรหัส ขโมยบัตรATM ก็เอาไปใช้ไม่ได้หรอก!”
“ก็จริงนะ!”แม่หยาง กล่าวแทรก แต่ว่าเธอมีปฏิกิริยาทันที มองไปที่พ่อหยาง “ที่คุณพูดหมายความว่าเสี่ยวหล่างเอาไปอย่างงั้นเหรอ?”
พ่อหยางนั่งอยู่ที่พื้น ไม่ได้เอ่ยปาก สักพักหนึ่งแล้วจึงกล่าว “สองสามวันมานี้มีแต่คนในครอบครัวเราตลอด ประตูและหน้าต่างยังคงดีอยู่ และก็ไม่มีคนนอกมา ในกระเป๋าก็มีเงินสดอยู่สองสามร้อย แต่โจรไม่ได้ขโมย แต่หยิบเอาเฉพาะบัตรATM ที่ไม่รู้รหัสไปทำอะไร?”
แม่หยางพยักหน้า “ฉันจะโทรไปหาเขาตอนนี้เลย”
พ่อหยางถอนหายใจเบาๆ ช่างน่าผิดหวังจริงๆ
แม่หยางกดโทรเบอร์มือถือของหยางหล่าง ไม่มีใครรับโทรศัพท์เลย โทรไปสามครั้งติดๆ กันก็ไม่รับสายเลย สิ่งนี้ทำให้แม่หยางกังวลใจขึ้นมา “ไม่น่าจะเกิดอะไรขึ้นนะ?”
พ่อหยางส่ายหน้า “รออีกหน่อย รอเขาโทรกลับมา!”
ทุกๆ สองสามนาที แม่หยางจะโทรไปหนึ่งครั้ง เป็นเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมง หยางหล่างก็ไม่รับสาย แม่หยางก็อดใจรอไม่ไหวแล้ว
“พวกเราไปหาเขากันเถอะ!” แม่หยางเอ่ยปากกล่าว
“จะไปหาเขาที่ไหน?” พ่อหยางมองออกไปข้างนอก ในเวลานี้เกือบจะเที่ยงแล้ว หยางหล่างแม้ว่าจะนอนตื่นสาย ก็น่าจะตื่นแล้ว
ไม่กี่วันที่ผ่านมา หยางหล่างเริ่มไม่กลับบ้าน ในเวลานั้นเขาบอกว่าเขามีแฟน เขาทั้งคู่ไม่ได้สนใจ ต่อมาเขาได้พาแฟนสาวแสนสวยกลับมาด้วย ทั้งคู่สนใจแต่เรื่องสนุกเท่านั้น ไม่ได้คิดไปว่าเขาอยู่ที่ไหน ในเวลานี้อยากไปหาเขา แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนจริงๆ
“จะไปที่ไหนได้อีก? ร้านเหล้า บ่อนคาสิโน ร้านเกมส์ โรงแรม เพียงแค่นี้ก็จะหาเขาเจอ!” แม่หยางกล่าว
พ่อหยางพยักหน้าแล้วตอบกลับมา “พวกเราไปแจ้งอายัดบัตรที่ธนาคารก่อน ไม่ให้เขาเอาเงินออกไปได้!”
แม่หยางเห็นด้วย ทั้งคู่ไม่คำนึงถึงเรื่องอื่นๆ เอาบัตรประจำตัวประชาชน ล็อคประตูแล้วจึงมุ่งหน้าไปธนาคาร
แม้จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โชคดีที่ย่านนี้ธนาคารยังเปิดให้บริการอยู่ พ่อหยางก็ตรงไปที่เคาน์เตอร์พร้อมกับบัตรประจำตัวประชาชน “ผมต้องการแจ้งอายัดบัตรATMครับ!”
ยื่นบัตรประจำตัวประชาชนให้ พ่อหยางรอพนักงานเคาน์เตอร์สาว ช่วยตามขั้นตอน เขารีบถาม “ในบัตรนี้ยังมีเงินเหลืออยู่เท่าไหร่ครับ?”
“รอสักครู่ค่ะ” พนักงานสาวเอาบัตรประชานไปทำข้อมูลเพิ่มเติม ไม่นานก็ตอบกลับมาว่า “คุณคะ ในบัตรของคุณยังเหลืออยู่สามหยวนสี่หยวน ขอถามนะคะ ยังต้องการแจ้งอายัดบัตรATMอยู่ไหมคะ?”
พ่อหยางนั่งอยู่บนเก้าอี้ ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกแทบล้มทั้งยืน ส่ายตัวไปมาแทบจะตกเก้าอี้
แม่หยางที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินประโยคนี้ ต่อหน้าต่อตา ก็กรีดร้องอย่างโหยหวน “พระเจ้า ฉันมันทำบาปอะไร พระเจ้าถึงทำแบบนี้กับฉัน!”
แม่หยางร้องไห้ออกมาอย่างสะอึกสะอื้น ในบัตรมีเงินมากกว่าสามแสนหยวน พวกเขาทั้งคู่ลังเลที่จะใช้จ่าย ก็เพื่อเอาไว้ให้
หยางหล่างตอนแต่งงานมีลูก ถ้าหยางหล่างเอามันไปจริงๆ นั้นก็เหมือนเนื้อเข้าปากเสือไปแล้วย่อมไม่ได้กลับคืน!
พฤติกรรมของทั้งคู่ทำให้เป็นที่สนใจแก่คนรอบข้าง พนักงานสาวลุกขึ้นยืน เอ่ยปากถาม “ไม่เป็นอะไรนะคะ?”
เจ้าหน้าที่รปภ.ของธนาคาร รีบวิ่งมาพยุงแม่หยาง ผู้จัดการธนาคารก็วิ่งเข้ามาด้วย “เงินในบัตรหายไปหรือเปล่า? ผมจะโทรไปแจ้งความ ที่ตู้ATM ทุกตู้มีกล้องวงจรปิดอยู่ ไม่นานก็จะสามารถหาขโมยได้ พวกคุณไม่ต้องกังวล!”
พูดจบ ผู้จัดการธนาคารก็จะโทรไปแจ้งความ พ่อหยางรีบห้ามเขา “อย่าแจ้งความเลย พวกเรามาตรวจสอบอีกครั้ง มาตรวจสอบอีกครั้ง”
พูดแล้ว มือถือของแม่หยางก็ดังขึ้นมา แม่หยางรีบรับทันที “เสี่ยวหล่าง เสี่ยวหล่างลูกอยู่ที่ไหน?”
“แม่ ผมอยู่ที่เมืองหลวง? กำลังเดินบนกำแพงเมืองจีน ผมเลยไม่ได้ยินเสียงตอนที่แม่โทรมา โทรมาตั้งหลายสายมีธุระอะไรหรือเปล่า?” หยางหล่างถามอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่
“ลูกเอาบัตรATM ที่บ้านไปหรือเปล่า?” แม่หยางถาม
“เหอะเหอะ” หยางหล่างหัวเราะ “แม่ มันไม่ใช่แค่บัตรATMนะ ที่ผมเอามา รวมถึงเงินทั้งหมดด้วย ผมวางแผนที่จะไม่เล่นพนันอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นจึงเอาเงินทั้งหมดมาเที่ยว!”
“นั้นมันสามแสนหยวนเลยนะ ไปเมืองหลวงต้องใช้เงินถึงสามแสนที่ไหนกัน!” แม่หยางน้ำตาไหลไม่หยุด เหมือนเลือดออกที่หัวใจของเธอ ถ้าเขาใช้เงินนี้ไปจริงๆ เธอคงต้องออกไปทำงานเพื่อคนในบ้านแน่!
“แม่ แม่ไม่รู้เหรอว่าโรงแรมหรูแห่งนี้ค่าพักแพงแค่ไหน สามแสนหยวนไม่มากเลย พักโรงแรมคืนหนึ่งก็หมื่นกว่าหยวนแล้ว ผมทั้งยังเช่ารถมาอีกคันหนึ่ง วันหนึ่งก็สองสามพันหยวน” หยางหล่างกล่าว
พ่อหยางนั่งอยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงไมโครโฟนตรงข้ามอย่างชัดเจน เขาโกธรจนเลือดขึ้นหน้า เขาอดไม่ได้ที่จะคว้ามือถือจากมือของแม่หยาง ขว้างลงกระแทกพื้น กล่าวด้วยความโกธร “ไอ้ลูกชั่ว!”
พูดจบพ่อหยางก็ตกเก้าอี้ลงมาอยู่ที่พื้น
