ตอนที่ 924 กระทืบกลับ
หยางโปต่อยทั้งสองลงบนพื้นอย่างสะอาดหมดจด เขาจ้องมองไปที่ชุดของคนทั้งสอง ดูเหมือนจะเป็นนักศึกษา เขาเหยียบลงบนหลังชายที่ถือกระสอบ “ ให้ฉันแจ้งตํารวจตอนนี้เอาไหม ?
บอกมาพวกแกมาขโมยอะไร ? ”
พอพูดจบ หยางโปก็หยิบกระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดลงบนนิ้วของเขา
จากนั้นก็โยนลงพื้น !
อีกคนต้องการจะช่วยชีวิตคนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า แต่เมื่อเห็นฉากนี้ก็ตกตะลึงไปทันที ใจดํามาก !
คนที่ถูกเหยียบไว้นั้นมีความแข็งกร้าวมาก “ งั้นแกก็ลองโทรแจ้งตํารวจดูสิ !”
หยางโปหัวเราะเยาะและตอบกลับไปว่า “ ดี หนักแน่นดีนิ ฉันชอบผู้ชายที่หนักแน่นแบบนี้แหละ !”
เขาหยิบมือถือออกมากดเลื่อนดู “ โทษขโมยของ นาจะถูกตัดสินจําคุกไม่กี่ปี ไม่เห็นจะเป็นไรเลยแค่ให้ฉันเพิ่มเงินให้พวกแกอีกสักหน่อย บางทีอาจจะหาเงินได้สองสามแสนหยวนเลยทีเดียว
แต่หลังจากออกมาคงน่าเวทนาหน่อยนะ พวกแกสอบเข้ามหาวิทยาลัยนี้ได้คงไม่ง่ายนัก
พ่อแม่ที่บ้านยังรอพวกแกกลับบ้านไปแสดงความกตัญญูอยู่นะ…”
” อย่าแจ้งตํารวจ ! “ อีกคนร้องตะโกนเสียงดัง “ คุณต้องการอะไรกันแน่ ? ”
หยางโปหัวเราะ และเงยหน้ามองอีกฝ่าย “ ฉันแค่อยากรู้ว่า ใครส่งพวกแกมากันแน่ ? “
“ พวกเราอยากมากันเอง” ชายหาด
อีกคนเป็นคนขี้ขลาดอย่างเห็นได้ชัด ” หลิวหมิงหยุนมาปรับทุกข์กับเรา เขาบอกกับเราว่าถ้ากระทับคุณได้ เขาจะให้เงินเราหนึ่งหมื่นหยวน ! “
หยางโปส่ายหัว “ ฉันมีค่าแค่หนึ่งหมื่นหยวนเท่านั้นจริงๆเหรอ ?”
“ ไม่กล้าแล้ว คราวหน้าก็ไม่กล้าอีกแล้ว ” ชายขี้ขลาดคุกเข่าลงบนพื้น ร้องขอความเมตตา
หยางโปหัวเราะ “ ทุกคนทําอะไรต่างก็เพื่อเงินทองกันทั้งนั้น ฉันเข้าใจพี่น้องอย่างพวกนายดี
เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ฉันจะให้พวกนายหนึ่งหมื่นหยวน แล้วช่วยฉันไปกระทืบเขาที !”
“ แบบนี้… แบบนี้มันไม่ค่อยดีมั้ง !” ชายขี้ขลาดพูด
ชายที่ถือกระสอบอยู่ กลับตอบตกลงทันทีว่า “ มีอะไรไม่ดี ฉันจะไปซื้อผ้าปิดจมูกเดี๋ยวนี้ขอกล
เดี๋ยวสักครู่พวกเราไปกระทืบเขากัน !”
หยางโปยกเท้าขึ้นและหยิบกระเป๋าเงินออกมา เงินในนั้นมีไม่ถึง 10,000 หยวน เขาจึงฉีกเช็คใบหนึ่งแล้วเอ่ยออกมาว่า “ รับเช็คได้ไหม ?”
“ รับ ! ”
“ ดี ! ตรงไปตรงมาดี ! ” หยางโปเซ็นเช็คและส่งให้อีกฝ่าย “ พวกเราไปที่นั่นด้วยกัน”
หยางโปเดินตามพวกเขาไป จนเดินมาถึงด้านหน้าอาคารหอพักหลังหนึ่ง หยางโปจึงเข้าไปหลบซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้และเริ่มรอ
อันที่จริง หยางโปก็กําลังคิดอยู่ว่า ทั้งสองอาจจะแอบนําเงินของเขาหนีไปแล้ววิ่งกลับเข้าไปในหอพักเพื่อไปเรียกคนมาเพิ่ม ถ้าเป็นแบบนี้ต่อให้หยางโปอยากจะสั่งสอนพวกเขาแค่ไหน
เกรงว่ามันคงยากเอามากๆ
โชคดีที่ทั้งสองถือว่าเป็นคนมีสัจจะ รออยู่แต่นอกหอพักเท่านั้น
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง จู่ๆก็มีคนสองคนเดินมาจากข้างนอก พวกเขาเมามาย กอดคอกันร้องเพลง “ น้องสาว ผมก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ ก้าวไปข้างหน้า อย่าหันหลังกลับ…”
หยางโปดูออกว่าหนึ่งในนั้นคือหลิวหมิงหยุน
สองคนที่รออยู่นอกประตูตอบสนองอย่างรวดเร็ว พวกเขาพากันวิ่งตรงมาที่ริมฟุตบาทอย่างรวดเร็ว
ทั้งสองช่วยกันใช้ถุงกระสอบคลุมตัวหลิงหมิงหยุนไว้ทันที เมื่อหลิวหมิงหยุนและเพื่อนถูกใส่เข้าไปข้างใน ก็อดไม่ได้ที่จะร้องตะโกนเสียงดังออกมา
“ พวกแกเป็นใคร ? พวกแกจะทําอะไร ? พวกเราเป็นเพียงแค่นักเรียนจนๆ ไม่มีอะไรให้ปล้น
“รีบปล่อยฉันนะ พวกแกรู้ไหมว่าพ่อของฉันเป็นใคร ? รู้ไหมว่าลุงของฉันเป็นใคร ? ถ้าโดนฉันจับได้พวกแกไม่รอดแน่ !”
ทั้งสองดูเหมือนจะมีประสบการณ์มาอย่างโชกโชนมาก หลังจากที่พวกมันยัดคนใส่กระสอบเสร็จแล้ว ก็ดึงเชือกที่ปากกระสอบและปิดปากกระสอบทันที และทําการพันรอบทั้งสองไว้อย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้พวกเขามีทางหนีหลุดรอดไปได้ !
คนหนึ่งฉุดคนหนึ่งผลัก ผลักจนหลิวหมิงหยุน ทั้งสองคนเข้าไปในพุ่มไม้ด้านข้าง
พวกเขาใส่หน้ากากอยู่ จึงไม่เอ่ยปากพูดอะไร ลงมือเตะต่อยและกระทบทันที !
หยางโปที่ยืนอยู่ด้านข้าง มองทั้งสองคนกระทืบคนอย่างบ้าคลั่ง เขาเหลือบมองเล็กน้อยจากนั้นก็หันหลังเดินจากไป
เมื่อกลับมาถึงบ้าน หยางโปอาบน้ําล้างหน้าล้างตาเล็กน้อย จากนั้นเขาก็โทรหาตาอ้วนหลิวปรึกษาหารือเรื่องเปิดโรงงานกําจัดขยะด้วยกัน ทางด้านตาอ้วนหลิวก็สนับสนุนเขามากเช่นกันแต่เขากลับไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่การลงทุนสําหรับเขาแล้วมันไม่ใช่ปัญหาเลย
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ลู่เจียเฟยก็รีบมาเอารถ “ เมื่อคืนเป็นไงบ้าง ?”
“ เมื่อคืนขอบคุณคุณมากจริงๆ ” หยางโปพูดด้วยรอยยิ้ม
เมื่อลู่เจียเฟยเห็นหยางโปมีสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก็ดีใจมาก “ ดูเหมือนว่าพวกนายจะกลับมาคืนดีกันแล้ว วันนี้นายจะไปหาเธอไหม ?”
หยางโปครุ่นคิดเล็กน้อย “ ตอนเที่ยงผมค่อยไปหาเธอเอา เดี๋ยวสักพักผมต้องออกไปทําธุระสักหน่อย”
“ ไปไหนเหรอ ?” ลู่เจียเฟยอยากรู้มาก
“ ผมกําลังคิดที่จะสร้างพิพิธภัณฑ์สักแห่งหนึ่ง ตอนนี้กําลังอยู่ในระหว่างการก่อสร้าง ผมจะไปดูที่ไซต์งานสักหน่อย ” หยางโปกล่าว
“ นายจะสร้างพิพิธภัณฑ์เหรอ ? ” สู่เจียเฟยตกใจมาก “ พิพิธภัณฑ์มันไม่ใช่โครงการทั้งหมดของรัฐบาลหรอกเหรอ ? นายจะสร้างมันขึ้นมาได้ยังไง ?”
หยางโปยิ้ม “ คุณอาจจะยังไม่ค่อยเข้าใจ ในประเทศยังมีพิพิธภัณฑ์เอกชนอยู่อีกหลายแห่ง ”
“ ฉันจะไปดูกับนายด้วย ฉันไม่เคยเห็นโครงการแบบนี้มาก่อนเลย ” ลู่เจียเฟยยิ้มและกล่าวออกมา
หยางโปพยักหน้า ” ดีเลย เดี๋ยวตามหลังรถผมมาเลย”
หยางโปไม่ได้ไปที่ไซต์ก่อสร้างนานมากแล้ว เขารู้รายละเอียดและความคืบหน้าของสภาพโครงการจากภาพถ่ายมาโดยตลอด เมื่อเขามาถึงหน้าไซต์งาน เขาถึงได้เห็นการก่อสร้างโดยรวมทั้งหมด
สําหรับพิพิธภัณฑ์ทั้งหมดแห่งนี้ หยางโปได้มอบให้กับหลูตงซึ่งเป็นคนดูแล ทางด้านหลูตงซึ่งก็ได้เชิญนักออกแบบมาและได้เชิญผู้ประมูลเพื่อมาดําเนินการก่อสร้าง สิ่งที่หยางโปต้องจ่ายมีเพียงแค่เงินลงทุน ไม่บอกไม่ได้เลยว่า เพราะความช่วยเหลือจากหลูตงชิง จึงทําให้หยางโปหมดห่วงไปมากเลยทีเดียว
เมื่อเขามาถึงหน้างาน เขตก่อสร้างถูกปิดล้อมไว้ทุกด้าน หยางโปเดินเข้าทางประตูใหญ่
และเห็นว่าฐานของไซต์งานถูกสร้างเอาไว้แล้ว โครงสร้างอาคารถูกก่อสร้างขึ้นสูงห้าหกเมตรแล้ว
ลู่เจียเฟยจ้องมองสิ่งปลูกสร้างหลังนี้ด้วยความแปลกใจอยู่ไม่น้อย “ นายเริ่มสร้างตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
“ เริ่มมานานแล้ว ” หยางโปตอบ
ลู่เจียเฟยมองไปรอบๆ “ ฉันรู้สึกว่าพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ของนายคงต้องขาดทุนแน่นอน รอบๆบริเวณนี้ไม่ค่อยมีคนนิยมเข้ามา การคมนาคมขนส่งก็ไม่สะดวกสบาย เกรงว่าต่อไปในอนาคตคงจะมีคนมาเยี่ยมชมไม่มากนัก !”
หยางโปพยักหน้า “ ไม่เป็นไร พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ยังเหลือเวลาอีกสองปีถึงจะเปิดทําการ
ใกล้ๆนี้มีรถไฟใต้ดินอยู่สายหนึ่ง อยู่ใกล้ที่นี่มาก ”
“ นายรู้ได้ยังไง ? ” ลู่เจียเฟยมองหน้าหยางโป ด้วยความรู้สึกค่อนข้างแปลกใจ
หยางโปส่ายหน้าโดยไม่พูดอะไร
ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น ก็มีรถเมอร์เซเดส-เบนซ์สีดําเข้ามาจอดอยู่ข้างหลังทั้งสองคน
พอหยางโปหันกลับไปก็เห็นหลูตงซิงกําลังลงจากรถมา
“ พิพิธภัณฑ์สร้างขึ้นมาได้ ก่อนอื่นเลยต้องขอบคุณคุณก่อนเลยนะ !” หยางโปรีบเข้าไปทักทาย
หลูตงซิง เหลือบมองฐานรากของสิ่งปลูกสร้าง “ คุณมันก็ได้แต่พูดแบบนี้ โดยไม่จําเป็นต้องจ่ายเงินสักแดงเดียว ผมลงทุนลงแรงไปมากเพื่อพิพิธภัณฑ์ของคุณ คุณจะไม่แสดงน้ําใจอะไรสักหน่อยเลยจริงๆเหรอ ? ”
“ หลังจากพิพิธภัณฑ์สร้างเสร็จ คุณก็จะได้เป็นรองภัณฑารักษ์ ” หยางโปกล่าว
หลูตงชิงส่ายหน้า “ รองภัณฑารักษ์ ? ผมไม่ทํา กลับไปคุณช่วยผมซื้อของดีๆ สักสองสามอย่างก็พอแล้ว”
“ คุณอยากได้อะไร ? ” หยางโปถาม
“ โสมคนพันปี บัวหิมะพันปี อาหารเสริมที่ยอดเยี่ยมพวกนี้ มันสามารถทําให้ผมมีอายุที่ยืนยาวได้ !” หลูตงซิงกล่าว
“ ผมไม่มีของพวกนี้หรอก ! ” หยางโปตอบ
“ ผมมี ! ” จู่ๆหลูตงชิงก็เอ่ยขึ้นมา
