เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ – ตอนที่ 239 : ฉันไม่เคยเห็ยคนไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน!

ตอนที่ 239 : ฉันไม่เคยเห็ยคนไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน!

เจียงเฉินคาดเดารายละเอียดได้ทันที

ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นลูกสาวของเติ้งจิงเซียว

ก่อนที่ชายชราจะเสียชีวติเธอนั้นไม่เคยปรากฏตัวออกมาให้เห็น แต่หลังจากที่ชายชราจากไป เธอก็กระโดดออกมาเพื่อมรดก แต่สุดท้ายกลับพบว่าพ่อของเธอได้บริจาคมรดกส่วนใหญ่ให้กับเจียงเฉินและพยาบาล!

นี่มันพล็อตเรื่องละครน้ําเน่าชัดๆ!

เจียงเฉินไม่อยากจะเสียเวลาของเขา

แต่สักพักผู้หญิงคนนั้นก็โทรกลับมาอีก

เจียงเฉินไม่รับและตัดสายทิ้ง

และไม่นานก็มีสายเข้ามาอีก

เจียงเฉินรับสายและครั้งนี้ก็เป็นเสียงของผู้ชายที่ฟังดูเหมือนจะกําลังคุกคามเขา

“คุณคือคุณเจียง คุณรู้รึเปล่าว่าคุณมีส่วนกับเหตุการณ์สําคัญ?”

“เหตุการณ์สําคัญ?”

เจียงเฉินรู้สึกตลก ชายหญิงคู่นี้คงจะไม่พ้นเป็นญาติกันล่ะมั้ง? พวกชอบทําตัวเจ้ากี้เจ้าการ และน่ารังเกียจ!

“มีอะไรมากรึเปล่า?

เจียงเฉินหยุดรถและพูดออกมาอย่างขี้เกียจ

ถ้าเขาไม่จบเรื่องนี้คนพวกนี้ก็คงจะเปลี่ยนเบอร์และโทรมาหาเขาตลอดเวลาและมั่นคงทําให้เขาต้องรําคาญมาก

“พ่อของผมโอนทรัพย์สินของเขาให้คุณไป!”

ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างเย็นชา “ผมก็เลยสงสัยว่าคุณหลอกลวงพ่อของผมหรืออาจจะเป็นฆาตกรฆ่าพ่อของผม แล้วปลอมหลักฐานขึ้นมาเพื่อเอาทรัพย์สินของเขาไป! ผมให้เวลาคุณสามวัน—”

“อีกสามวันเดี๋ยวไปหา”

เจียงเฉินวางสายและกดบล็อกเบอร์ไป

สําหรับคนง่เง่าแบบนี้เขานั้นขี้เกียจจะลงไปยุ่งด้วย

และการที่คนพวกนี้หาเขาเจอได้ พวกเขาก็คงจะไปหาทนายความของเติ้งจิงเซียวก่อนที่จะได้รับข่าวร้ายที่พ่อของพวกเขาได้มอบมรดกให้คนที่พวกเขาไม่แม้แต่จะรู้จัก!

และก็จะต้องเป็นทนายความที่นําพินัยกรรมที่ชายชราเขียนให้พวกเขาดูและรวมถึงเอกสารรับรองต่างๆ

หลังจากนั้นพวกนั้นก็เริ่มเข้ามาขู่เขา

ซึ่งนั่นก็หมายพวกเขานั้นไม่ยอมรับการตัดสินใจของพ่อตัวเอง

สําหรับพวกคนที่ปลุกไม่ตื่นแบบนี้เขาจะไปเสียเวลาด้วยทําไม?

 

เจียงเฉินยังคงขับตี้ตี้ต่อไป–

ไม่ว่าชายหญิงคู่นั้นจะโทรมาเบอร์ไหนเมื่อไหร่เจียงเฉินก็ทําการบล็อคเบอร์ไปทั้งหมด

หลังจากผ่านไปครึ่งวันพวกเขาก็หยุดไป

เจียงเฉินก็รู้สึกสงสัยว่าคนพวกนี้ยอมง่ายๆได้ยังไง?

และในเวลานี้เองก็มีสายเข้ามาอีกสายหนึ่ง

เป็นเสียงของหญิงสาวที่ฟังดูแล้วเหมือนจะกําลังเหนื่อยหน่าย

“คุณเจียงใช้ไหมคะ?”

 

“คุณคือ?”

“ฉันเป็นพยาบาลที่ดูแลคุณเติ้งจิงเซียวค่ะ ฉันเป็นคนที่ดูแลเขาจนวินาทีสุดท้ายของเขา ฉันชื่อเซินหยูถึงค่ะ”

เซินหยูถึงพูดอย่างประหม่า “และฉันก็เคยพบกับคุณมาก่อนด้วยค่ะ”

“โอ้”

เจียงเฉินจําได้ว่าตอนที่เขาไปส่งเพิ่งจิงเซียวที่โรงพยาบาล เขาเองก็ได้พบเซินหยู่ถึงเธอเป็นพยาบาลที่ดูกระตือรือร้น จริงจังและยังมีความรับผิดชอบมาก

ก่อนที่ผู้อาวุโสเต็งจิงเซียวจะเสียชีวิตเขายังมอบมรดกส่วนหนึ่งให้กับเซินหยู่ถึงคนนี้ด้วย

เห็นได้ชัดว่าเซินหยู่ถึงคนนี้ได้ดูแลเขาเป็นอย่างดีจนกระทั่งช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของเขา

 

“โอ้….สวัสดีครับ”

เจียงเฉินยิ้ม “มีอะไรผิดปกติหรอครับ?”

“ใช่ค่ะ…”

เซินหยู่ถึงพูดออกมาพร้อมกับร้องไห้ “วันนี้ฉันไปทํางาน ฉันก็พบกับผู้ชายสองคนและผู้หญิงหนึ่งคนรวมกันเป็นสามคนโทรมาก่อกวนหลายต่อหลายครั้ง ทั้งยังตะโกนด่าทอใส่ฉันและอ้างว่า พวกเขาเป็นลูกชายและลูกสาวของเติ้งจิงเซียว พวกเขานั้นไปอยู่ที่ต่างประเทศมาก่อนที่จะได้ข่าวว่าผู้อาวุโสนั้นได้เสียชีวิตแล้ว พวกเขาจึงพากันกลับมาจัดงานศพและรับมรดก แต่พวกเขากลับคิดไม่ถึงว่าผู้อาวุโสจะให้มรดกกับคุณแล้วก็ฉัน…”

เจียงเฉิน “”

เห็นได้ชัดว่าพยาบาลตัวน้อยคนนี้กําลังเผชิญกับสถานการณ์เดียวกับเจียงเฉิน!

แต่เพราะว่าเจียงเฉินนั้นมีความแข็งแกร่งของตัวเองดังนั้นเขาจึงกล้าบล็อกพวกเขา และด้วยการที่เขานั้นเป็นคนขับตีตี้คนพวกนั้นจึงหาเขาได้ไม่ง่ายเลย แต่นั้นไม่ใช่กลับเซินหยู่ถึงที่เป็นพยาบาลทํางานที่โรงพยาบาลที่พวกเขาสามารถยื่นมาเข้าไปก่อความวุ่นวายได้ง่ายๆ!

“ พวกเขาพูดว่าอะไรบ้างครับ?”

เจียงเฉินขมวดคิ้ว “การที่พวกเราได้รับมรดกจากผู้อาวุโสซึ่งเป็นเจตจํานงของเขาตามกฎหมาย มันก็สามารภพิสูจน์ได้แล้วว่าเขามอบให้พวกเราด้วยความสมัครใจ คนพวกนั้นจะมาเอะอะอะไรกับเราได้?”

เซินหยู่ถึงพูดออกมาด้วยน้ําเสียงที่กําลังร้องไห้ “ไม่ค่ะ พวกเขามาจริงๆ และพวกเขายังเกรี้ยวกราดมากด้วย คุณมาช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ ตอนนี้ฉันกลัวมากเลย–“

 

เมื่อได้ยินเสียงของเซินหยู่ถึงที่สั่นเทาและเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

และเจียงเฉินก็ยังได้ยินเสียงคนที่กําลังเอะอะโวยวายดังมาจากปลายสายก่อนจะตามด้วยเสียงของคนที่ถูกทุบตี!

 

มันจึงอดไม่ได้ที่จะทําให้เจียงเฉินรู้สึกโกรธ!

พวกคุณอาศัยอยู่ต่างประเทศเป็นปีๆแต่กลับไม่มีใครสนใจผู้อาวุโสที่กําลังจะเสียชีวิตแต่พวกคุณก็กลับมาเพียงเพราะมรดกของเขา

แถมยังทุบตีพยาบาลที่คอยดูแลเขาจนวินาทีสุดท้าย?

ที่ดี เป็นลูกที่กตัญญเสียจริงๆ!

เจียงเฉินเหยีบคันเร่งและตรงไปที่โรงพยาบาลทันที

แม้เซินหยู่ถึงจะไม่ได้บอกเขาว่าเธออยู่โรงพยาบาลไหน แต่เจียงเฉินก็พอที่จะเดาได้จากการที่เขาเคยไปส่งผู้อาวุโสไปที่โรงพยาบาล!

เขาจอดรถที่ริมถนนก่อนจะเดินเข้าไปในแผนกผู้ปวยของโรงพยาบาล

ตอนนี้ในแผนกผู้ปวยของโรงพยาบาลมีเสียงดังออกมา

ชายวัยกลางคนและหญิงใจร้ายกําลังล้อมพบาบาลสาวตัวน้อยเซินหยู่ถึงเอาไว้พวกเขาจับไปที่ใบหน้าของเซินหยู่ถึงแอละพูดดูถูกเธอ

“เธอหลอกพ่อของฉันใช่ไหม หม?! เธอพูดออกมาสิ! ต้องเป็นเธอแน่ๆ!”

“ยัยอัปลักษณ์!”

“ยัยโสเภณี รีบเอาบ้านกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!”

แม้ว่าจะมีพยาบาลและรูปภ.อยู่ใกล้ๆ แต่พวกเขาก็ถูกคนปาเถื่อนเหล่านี้ขวางทางเอาไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้

“หยุด!”

เจียงเฉินตะโกนออกมา

ผู้หญิงคนนั้นก็ปล่อยมือ

เซินหยู่ถึงก็ใช้โอกาศนี้วิ่งไปหาเจียงเฉิน

ใบหน้าของเธอถูกตีจนเลือดไหลออกมา

เจียงเฉินมองไปที่ใบหน้าของเซินหยู่ถึงด้วยดวงตาที่เย็นชา

ชายสองหญิงหนึ่งตอบสนองทันทีที่พวกเขาเห็นเจียงเฉิน

“แกคือเจียงเฉินใช่ไหม?!”

“เป็นแกที่ฆ่าพ่อของพวกเราแล้วขโมยบ้านของพวกเราไปใช่ไหม?!”

 

“บ้านสองหลังนั้นมีมูลค่ากว่า 10 ล้านแกกล้าดียังไงถึงได้มาเอามันไป?!”

“แกยังเป็นคนอยู่รึเปล่า?!”

ชายสองหญิงหนึ่งพูดออกมาอย่างฉะฉาน คนหนึ่งพูดออกมาอย่างหยาบคายคนหนึ่งก็พูดออกมาอย่างเฉียบแหลมพวกเขาต่างพูดราวกับนัดแนะกันมา!

ผู้หญิงชี้มาที่เจียงเฉินและพูดอย่างชั่วร้าย “แกกับยัยพยาบาลที่อยู่ข้างหลังจะต้องร่วมมือกันหลอกพ่อของฉันแน่ ไม่งั้นทั้งๆที่เขาก็มีลูกชายลูกสาวแต่ทําไมเขาถึงได้มอบทรัพย์สินมูลค่ากว่าสิบล้านให้กับพวกแก?!”

คนผู้ชายก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา “ใช่แล้ว ฉันเป็นลูกชายคนโตของเขา ก่อนหน้านี้ฉันก็ได้คุยโทรศัพท์กับเขาและตอนนั้นเขายังไม่เป็นอะไรด้วยซ้ํา! การตายของเขามั่นไม่ปกติเลย! บางทีพวกแกอาจจะวางยาให้เขาตายก็เป็นได้!”

“พวกแกจะต้องฆ่าเขาแน่ๆ!”

ลูกชายคนรองพูดออกมาอย่างขมขึ้น “แม้แต่ลายเซ็นพ่อของฉันพวกแกก็ยังปลอมมัน! ยังไงซะ พวกเราก็อยู่กับเขามานานพวกเรารู้ดีว่านั่นไม่ใช่รายเซ็นของเขา!”

คนที่ฟังอยู่รอบๆและไม่ได้รู้ความจริงอะไรมาก่อนก็เริ่มพูดออกมา

“ใช่แล้ว มรดกมูลค่าสิบล้านแต่เขากลับไม่ให้ลูกของตัวเองแต่เขากลับมอบให้คนขับตีตี้กับพยาบาลได้ยังไง?”

“อันนี้ก็น่าสงสัยจริงๆ”

“บางทีอาจจะมีความลับซ่อนอยู่ก็ได้นะ”

“ฉันว่ามีบางอย่างผิดปกติ…”

 

“เฮอะ” เจียงเฉินเยาะเย้ยออกมา

สมแล้วที่กลับมาจากต่างประเทศ

การแสดงทําได้ดีจริงๆ ทั้งเจ้าเล่ห์และวางแผนมาเป็นอย่างดี!

คนจีนธรรมดาๆที่ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนจะรู้ตัวทันได้ยังไง?

เจียงเฉินพูดออกมา “พวกคุณกลับมาและเจอเขาครั้งล่าสุดเมื่อไหร่? ครั้งสุดท้ายที่พวกคุณเจอเขาคือเมื่อไหร่?”

ชายสองหญิงหนึ่งกลายเป็นใบ้ไปในทันที

เพราะว่า–

พวกเขาไม่ได้กลับมาหาพ่อของพวกเขาหลายปีแล้ว!

ครั้งนี้ตอนที่พวกเขาได้ยินว่าพ่อของตัวเองเสียแล้ว และมอบมรดกให้กับคนที่ไม่รู้จักสองคน พวกเขาก็เลยขึ้นเครื่องและกลับมาทันที

เจียงเฉินสามารถมองทุกอย่างออกได้อย่างชัดเจน!

ตอนที่เขาส่งผู้อาวุโสท่านนั้นไปที่โรงพยาบาลเขาดูมีความเหงาอย่างมากจากการที่เขาไม่มีลูกหลานคอยอยู่ด้วย เขาเล่าหลายๆเรื่องให้กับเจียงเฉินฟัง

เจียงเฉินพูดออกมาอย่างสงบ “วันนั้นผมมาส่งผู้อาวุโสเต็งจิงเซียวที่โรงพยาบาล ตอนนั้นเขาเพิ่งจะล้มป่วยอย่างกระทันหันและตรงนั้นไม่มีลูกๆอยู่ข้างๆ เขาเลยแม้แต่คนเดียว! ผมพาเขามาโรงพยาบาลจ่ายเงินค่ารักษาให้เขา จ่ายค่าอาหารให้เขา! หลังจากนั้นผมก็ทิ้งเบอร์ติดต่อเอาไว้ให้เขา หากเขามีเหตุฉุกเฉินเขาจะได้ติดต่อผมได้ตลอดเวลา!”

พูดจบเจียงเฉินก็ชี้ไปที่เซินหยู่ถึง “พยาบาลคนนี้ที่พวกคุณทุบตี เธอเป็นคนที่ดูแลพ่อของพวกคุณจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตเขา!”

“แล้วพวกคุณที่เป็นลูกล่ะ?!”

“ระหว่างทางที่ผมพาเขามาที่โรงพยาบาลเขาก็เล่าให้ผมฟังว่าภรรยาของเขาจากไปก่อนวัยอันควร เขามีลูกอยู่สามคนและลูกของเขาทั้งสามคนก็ไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กๆ เขานั้นอดทนต่อความยากลําบากเพื่อส่งเงินเลี้ยงดูพวกคุณเพื่อเรียนต่อในระดับปริญญาตรีและเก็บเงินซื้อบ้านให้พวกคุณ!”

“แต่หลังจากผ่านไปเกือบสามสิบปีพวกคุณก็ไม่เคยกลับมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว!”

“ก่อนวันปีใหม่เขาก็จะโทรหาพวกคุณทุกครั้ง แต่พวกคุณกลับบอกกับเขาว่าพวกคุณยุ่ง! และไม่มีเวลากลับมา!”

“ แถมยังเปลี่ยนเบอร์โดยที่ไม่บอกเขา!”

“ไม่ว่าเขาจะโทรไปกี่ครั้งพวกคุณก็จะบอกว่ากําลังยุ่งอยู่เสมอ!”

“พ่อของพวกคุณมีสุขภาพที่แย่ลงเรื่อยๆพวกคุณเคยคิดถึงเขาบ้างไหม?! กลับมาหาเขาสักครั้งไหม?! ไปกินข้าวกับเขาสักครั้งไหม?!”

ยิ่งเจียงเฉินพูดออกมาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น “พวกคุณไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว!

“พวกคุณทําเป็นว่าบนโลกใบนี้พวกคุณไม่มีพ่อ!”

“อากาษของต่างประเทศมันหอมหวานขนาดนั้นเลยหรอ?!”

“พวกคุณเป็นสุนัขเฝ้าบ้านอยู่ต่างประเทศหรอ?!”

“ก่อนที่พ่อของพวกคุณจะเสีย พวกคุณยังไม่กลับมาอยู่เคียงข้างเขาด้วยซ้ํา!”

“และเหตุผลที่เขาไม่ได้ให้มรดกพวกคุณมันก็อยู่พินัยกรรมของเขาแล้ว!”

“เพราะพวกคุณไม่กตัญญกับเขาเอง!”

เจียงเฉินหยิบสําเนาพินัยกรรมของชายชราออกมาซึ่งมันเป็นตัวที่ทนายได้ทิ้งเอาไว้ให้เขา!

บนกระดาษมีลายมือที่ชายชราเขียนด้วยมือที่สั่นเทา

ตัวหนังสือชุ่มไปด้วยน้ํา

มันเต็มไปด้วยน้ําตาของชายชราคนนั้น

“ชายชราคนนี้เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขารู้ว่าเวลาของตัวเองกําลังจะหมดลง ระหว่างที่เขาเขียนพินัยกรรมเขายังร้องไห้ออกมา!”

เจียงเฉินพูดออกมาด้วยเสียงต่ํา “เขาไม่เคยกลัวความตายของตัวเอง! แต่เขากลับรู้สึกเศร้าที่เขาไม่มีลูกๆที่กตัญญ! ผมอยากจะรู้จริงๆว่าพวกคุณต้องหน้าด้านถึงขนาดไหนถึงกล้ากลับมาเพื่อต่อสู้เพื่อมรดกจากเขา?!!”

คนรอบข้างที่ได้ยินแบบนั้นก็เปลี่ยนฝ่ายกันทันที พวกเขาจ้องมองไปที่ชายสองหญิงหนึ่งที่หน้าด้าน

“ไร้ยางอาย!”

“บอกว่าคนอื่นทําร้ายพ่อของตัวเองหรอ?! พวกนายนั่นแหละที่ทํา! เป็นสิบปีแต่ไม่เคยหวนกลับมาหาพ่อของตัวเองเลย!”

“ พวกนายต่างหากที่ฆ่าพ่อตัวเอง!”

 

เมื่อได้ยินความโกรธทีปะทุออกมาจากคนรอบๆ การแสดงออกของชายสองหญิงหนึ่งก็เปลี่ยนไปทันที

ผู้หญิงกัดฟันและพูดออกมา “พวกเราไม่ได้กลับมาก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราไม่กตัญญเสียหน่อย! ในประเทศที่พวกเราอยู่พวกเขาก็ไม่ได้เจอพ่อแม่ตัวเองบ่อยขนาดนั้น! หลังจากที่ลูกๆของพวกเขาออกไปทํางานพวกเขาก็จะออกจากบ้านของพ่อแม่อย่างสมบูรณ์! พวกเขาจะไม่ได้เจอหน้ากันจนกว่าจะถึงวันคริสต์มาส! หรือบางทีก็แค่โทรศัพท์หากันแค่นั้น!”

ชายอีกคนหนึ่งหยักหน้าและพูดออกมา “ถูกต้องแล้ว! พวกคุณนั้นแหละที่บ้าและยึดติดกับสิ่งเดิมๆ! กตัญญูแล้วยังไงช่วยชาติพัฒนาไหม?! นั่นแหละสาเหตุที่ว่าทําไมจีนถึงตามหลังสหรัฐ!”

ลูกชายคนที่สองก็พูดออกมา “ชีวิตของพวกเราอยู่สูงเกินไป พวกงี่เง่าในจีนไม่รู้หรอกว่าชีวิตของพวกเราที่นั้นเป็นยังไง?! ไม่รู้ว่าการมีอิสระเป็นยังไง เสรีภาพคืออะไร การปลดปล่อยมันเป็นยังไง!”

“การมีเสรีภาพหมายถึงการที่พวกคุณไม่ต้องการพ่อของพวกคุณแล้วงั้นหรอ?”

เจียงเฉินพูดออกมาอย่างเย็นชา “เสรีภาพมันดีถึงขั้นทําให้พวกคุณยอมทําลายสิ่งที่พวกคุณควรจะทําเลยงั้นหรอ?”

“อย่ามาพูดไร้สาระนะ! ไอ้บ้ากาม! ไร้สมอง!”

ผู้หญิงยืนขึ้นออกมาก่อนจะดูถูก “แกยังไม่รู้เรื่องเศรษฐศาสตร์หรือจิตวิทยาเลยด้วยซ้ํามั้ง?! ฉันเป็นจิตแพทย์ที่จบมาจากมหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ต่อให้ฉันอธิบายสิ่งที่ฉันพูดออกมาแกก็คงไม่เข้าใจหรอกจริงไหม?!”

ลูกชายคนโตพูดออกมาอย่างหยิ่งยโส “ระดับความรู้ของพวกคุณมันต่ําเกินไปแถมจิตใจยังต่ําทราม คุณภาพของคนในประเทศถึงจุดที่น่าเป็นห่วง พวกคุณไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับพวกเราด้วยซ้ํา!”

ลูกชายคนเล็กก็พูดออกมา “นั่นสิ! คนไร้สมองพวกนี้จะไปรู้อะไร?! อากาศที่นั่นน่ะปลอดโปร่ง แถมยังหอมหวานอีกด้วย! คนที่มีแต่ความกตัญญน่ะไม่มีวันได้สัมผัสอะไรแบบนั้นหรอก ”

เจียงเฉินที่เจอแบบนี้ก็พูดไม่ออก

คนรอบๆก็เริ่มเข้าใจความคิดของสองชายหญิงหนึ่งขึ้นมาทันที

“ฮ่าฮ่าฮ่า เข้าใจแล้ว!”

“สุดท้ายก็แค่พวกหยิ่งยโส!”

“ในเมื่ออากาษของต่างประเทศมันหอมหวานขนาดนั้นจะกลับมาที่นี่ทําไมล่ะ?! จะแย่งชิงบ้านที่พ่อให้คนอื่นเขาไปทําไม? ทําไมไม่ปล่อยมันทิ้งไปล่ะ?”

พวกเขาบางคนเคยได้ยินเรื่องของเด็กที่ได้ไปเรียนต่างประเทศแล้วหลงไหลไปกับสภาพแวดล้อมของประเทศนั้นจนพวกเขานั้นไม่เคยคิดที่จะติดต่อกลับมาหาคนข้างหลังตัวเองเลย หรือแม้แต่ตอนที่ผู้อาวุโสในบ้านของตัวเองป่วยก็ไม่มีความคิดที่จะกลับมาแม้แต่น้อย–

และพวกเขาจะกลับมาก็แค่ตอนที่ผู้อาวุโสของตัวเองป่วยและทรัพย์สินกําลังจะถูกแบ่ง พวกเขาก็จะวิ่งกันกลับมาอย่างกระตือรือร้นและหาข้ออ้างต่างๆนาๆมากดหัวคนอื่น

และประโยคที่พวกเขาจะใช้ประจําก็คือ “ฉันกลับมาจากต่างประเทศแล้วนี่คือสิ่งที่ฉันได้รับงั้นหรอ?”

ไม่เพียงแต่จะไร้ศีลธรรมแต่ยังมีปัญหาทางสมองอีก! และสิ่งที่ไม่อาจทนได้ก็คือการที่พวกเขาทําตัวเป็นคนชั้นสูงและโอ้อวดชีวิตของตัวเองในต่างประเทศชื่นชมแม้กระทั่งอากาศ

ท่ามกลางฝูงชนก็เริ่มมีการพูดคุยกัน

สําหรับชายสองหญิงหนึ่งพวกเขานั้นก็พากันชี้ใส่และส่ายหัว

 

หลังจากที่ถูกคนรอบข้างต่อว่า กลุ่มชายสองหญิงหนึ่งก็เริ่มโกรธขึ้นมาเช่นกัน

ดูเหมือนว่าพวกเขายกระดับจิตใจของตัวเองเอาไว้สูง ราวกับว่าพวกเขานั้นไม่ได้เติบโตขึ้นมาที่นี่!

ตอนนี้เจียงเฉินสามารถคาดเดาเรื่องได้ทั้งหมด เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะว่า พวกเขานั้นไม่ได้รับมรดกอะไรจากพ่อของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงมีใบหน้าที่น่าเกลียดและเต็มไปด้วยความโกรธจนทําลายศีลธรรมในใจของพวกเขาไปจนหมด!

“ประเทศจีนมีแต่คนจิตวิปริต!”

“หึหึ! ประเทศก็ล้าหลัง! แถมคนยังชอบสร้างปัญหา!”

“ขอบคุณจริงๆที่พวกเราได้ไปอยู่ต่างประเทศ พวกเราได้รับแต่สิ่งดีๆจากที่นั่น!”

“ประเทศไร้กฎหมาย! กฎหมายไร้ค่าจนใครก็ไม่รู้ก็สามารถชิงมรดกได้!”

ลูกสาวนั้นรู้สึกโกรธมากจนสุดท้าย

เธอก็วิ่งตรงไปหาเซินหยู่ถึงก่อนจะพยายามคว้าผมของเธอและทุบตีให้ตาย!

ส่วนลูกชายอีกสองก็วิ่งไปหาเจียงเฉินทันที

เกิดความโกลาหลขึ้นมาทันที!

ใครจะไปคิดว่าทั้งสามคนที่จะไม่ได้มรดกแล้วจริงๆจะกล้าลงมือขนาดนี้

“บัดซบ พวกเราไม่ใช่คนจีนอีกต่อไป พวกเราคือคนอเมริกัน!”

ใบหน้าของผู้หญิงดูน่าเกลียดเธอคว้าไปที่ใบหน้าของเซินหยู่ถึงที่กําลังส่งเสียงร้องออกมา “ตํารวจจีนก็จับพวกเราไม่ได้! ถ้าพวกเราจะทุบตีพวกแกใครจะสน?”

ชายสองคนก็เข้ามาหาเจียงเฉินอย่างดุร้าย “เราจะตีใครก็ได้ยังไงซะตํารวจก็ไม่กล้าจับพวกเราหรอก! เพราะพวกเรามาจากประเทศอเมริกา!”

คนรอบๆด่าทอออกมาทันที!

“เป็นคนจากประเทศเจ้าโลกมันสุดยอดนักรียังไง?!”

“ ต่อให้บอกว่าตัวเองเป็นอเมริกัน แต่พวกแกก็เปลี่ยนความจริงเรื่องชาติพันธ์ของพวกแกไม่ได้หรอก!”

“พวกแกมีสีเหลืองแต่กลับมีใจเป็นคนผิวขาว ไม่แปลกเลยว่าทําไมคนถึงเรียกพวกแกว่าหมาปาตาขาว!”

“โทรแจ้งตํารวจเลย! มาดูกันว่าตํารวจจะกล้าจับพวกมันไหม?!”

เจียงเฉินมองไปที่ชายทั้งสองคนในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา จนแทบกลายเป็นน้ําแข็ง!

ภาพดวงตาของผู้อาวุโสเต็งจิงเซียวที่เต็มไปด้วยความเศร้าและความเหงาก็ผ่านเข้ามา

เขานั้นเลี้ยงลูกมาทั้งชีวิต แม้ว่าเขาจะแก่ตัวแต่เขาก็มีเงินเก็บไม่น้อย แต่กลับไม่มีลูกของเขาคนไหนเต็มใจที่จะยืนอยู่กับเขาและกตัญญต่อเขา!

จนสุดท้ายเขาก็ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง จนทิ้งมรดกของตัวเองไว้กับเขาและเซินหยู่ ถึงที่เป็นคนแปลกหน้าก่อนจะจากไปอย่างโดดเดี่ยว

บางคนแม้จะดูมีชีวิตอยู่แต่ความจริงกลับไม่ได้ต่างอะไรกับคนตาย….

หัวในของเติ้งจิงเชียวคนนี้ได้ตายจากไปนานแล้ว

และคนที่ฆ่าเผึ้งจิงเชียวนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากพวกเขา ทั้งสามคนเป็นลูกชายและลูกสาวที่จบการศึกษาจากต่างประเทศ แต่พวกเขากลับประกาศว่าตัวเองไม่ใช่คนจีนและยังดูถูกคนจีนว่าเป็นคนชั้นต่ํา!

แม้จะเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเกิดและโตที่นี่ แต่หลังจากที่พวกเขาได้ไปต่างประเทศพวกเขากลับกลายเป็นคนที่รังเกลียดคนจีนและยังรู้สึกอับอายที่เป็นคนจีน แต่กลับรู้สึกดีที่ได้เป็นคนของประเทศเจ้าโลก!

คนอื่นอาจจะทนได้ แต่เจียงเฉินคนหนึ่งที่ไม่ยอมทน!

ชก!!

หมักแรกผ่านไป! หันไปต่อยอีกหมัด!

เจียงเฉินน็อคฝั่งตรงข้ามได้อย่างง่ายดาย!

ชายทั้งสองคนคนหนึ่งนอนอยู่ทางซ้านคนหนึ่งนอนอยู่ทางขวา พวกเขาถูกเจียงเฉินทุบตีจนเลือดกําเดาพุ่งออกมา

“ฉันจะสอนบทเรียนแทนพ่อของพวกนายเอง!”

“ฉันจะให้พวกนายได้รู้ถึงคําว่ายุติธรรมที่แท้จริง!”

ตอนนี้เจียงเฉินนั้นมีร่างกายที่ไม่ได้ต่าอะไรจากหน่วยรบพิเศษเลย และเขาก็มีวินัยมากเพราะเขานั้นจะฝึกฝนเป็นพิเศษเป็นเวลาสองชั่วโมงทุกๆวัน!

ความแข็งแกร่งของเขาจึงปรากฏออกมานานแล้ว

ดังนั้นสําหรับการจัดการผู้ชายสองคนนี้ถือว่าง่ายมาก! สําหรับเจียงเฉินแล้วนี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเป็นคนลงมือกับคนจริงๆ!

ถ้าไม่ใช่เพราะการตายของผู้อาวุโสเพิ่งจิงเซียวที่ทําให้เจียงเฉินรู้สึกสงสารเขาคงไม่ลงมือเองง่ายๆแบบนี้แน่!

แต่ตอนนี้

เขาอดไม่ได้ที่จะโกรธ!

“แกกล้าดียังไงถึงมาทุบตีพวกเรา?!”

ผู้หญิงกร็ดออกมา!

เจียงเฉินกระชากผมของเธอก่อนจะกดหัวเธอลงกับพื้นโดยไม่พูดอะไรสักคํา แต่เขากลับหันหน้าไปพูดกับเงินหยู่ถึง “ใบหน้าของเธอถูกข่วนนะ! เธอน่าจะเอาคืนสักหน่อย!”

บนใบหน้าของเซินหยู่ถึงเต็มไปด้วยเลือด

เซินหยู่ถึงที่เดิมที่เป็นคนขี้ขลาดแต่เธอนั้นก็ยังพยายามรวมรวมความกล้าก่อนจะตบใบหน้าของหญิงตรงหน้าของเธอ!

เพี้ยะ!

ผู้หญิงคร่ําครวญออกมา “ฉันเป็นพลเมืองของสหรัญอเมริกานะ! พวกแกคนจีนชั้นต่ํา! พวกแกกล้าตบหน้าฉันงั้นหรอ?! ฉันจะไปสถานฑูต ฉันจะประท้วง! ฉันจะแจ้งตํารวจ—

“ไม่ต้องแจ้งตําราจหรอก เพราะตํารวจอยู่ที่นี่แล้ง!”

มีเสียงดังออกมา

เจ้าหน้าที่ตํารวจหลายนายเดินเข้ามาจุดเกิดเหตุ

 

เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ

เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ

Status: Ongoing
บทนำ ติ้ง! เจียงเฉินได้ส่งพัสดุและได้รับโอกาศสัมผัสกับประสบการณ์จากระบบลงชื่อ! ได้รับรางวัลเป็น Lamborghini Poison “ติ้ง…อีเว้นท์ลับเสร็จสิ้น ทำการลงทะเบียนสำเร็จ รับรางวัลเงินสด 1000 ล้าน!!!” “ติ้ง…อีเว้นท์ลับเสร็จสิ้น ทำการลงทะเบียนสำเร็จ คุณได้รับหุ้น 30% ตามรายการต่อไปนี้!!!” “ติ้ง…….” …… เจียงเฉินไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าเขาจะได้พบกับประสบการณ์แบบนี้!!! เรื่องย่อ “ผมเจียงเฉินผมเป็นคนที่ดูดีเกินไปจนมีผลกระทบอย่างมากต่อชีวิตของผม“ “สองเดือนก่อนผมเป็นผู้อํานวยการของบริษัท ที่มีรายได้ต่อเดือนมากกว่า 10,000 หยวน แต่ประธานสาวที่มีความงามที่โดดเด่นของ บริษัทของเราและลูกสาวของเธอตกหลุมรักฉันด้วยกัน“ “เพื่อป้องกันไม่ให้ความสัมพันธ์พังทลายลงระหว่างทั้งสองผมจึงเลือกที่จะลาออกอย่างเด็ดเดี่ยว“ “ตอนนี้ผมมีงานที่ยิ่งใหญ่ต้องทำ…” ลิฟต์มาถึงแล้ว ชั้น 7 เจียงเฉินมองไปที่พัสดุและเคาะประตูห้องหมายเลข 0702 เคาะประตู “เฮ้ มีใครอยู่บ้านไหมครับ“ “คุณเป็นใคร” มีเสียงหวานใสดังออกมา ฟังดูแล้วเป็นเสียงของผู้หญิงที่มีความอบอุ่นและถ้าจะให้คาดเดาจากประสบการณ์ของเขา เสียงนั่นก็ควรจะเป็นเสียงของเด็กสาว “พัสดุส่งด่วนครับคุณ ซู เสี่ยวเสี่ยว ช่วยออกมารับพัสดุด้วยครับ” เจียงเฉินกล่าวว่า ‎“รอฉันก่อนเหลืออีกแค่ 10 คนฉันจะกินไก่เร็ว ๆ นี้!” เสียงประหม่าดังออกมาจากห้อง‎ ‎“งั้นผมจะรอคุณสักครู่ ถ้าคุณยังไม่ออกมา ผมจะทิ้งพัสดุไว้หน้าประตูนะ” เจียงเฉินพิงกําแพงและเล่นกับโทรศัพท์ของเขาในขณะที่‎รอเจ้าของเสียงออกมารับพัสดุ ‎ไม่ถึงสิบห้าวินาที ‎ประตูก็ถูกเปิดออกมา ‎สาวสวยสวมเสื้อยืดสีขาวหลวม ๆ ออกมาด้วยรูปลักษณ์ที่น่ารักมาก ด้วยคะแนนที่สมบูรณ์แบบ 100 คะแนนสมควรมีคะแนนอย่างน้อย 95 คะแนน‎ ‎“ซู เสี่ยวเสี่ยวใช่ไหม? เพียงเซ็นชื่อที่นี่ ” เจียงเฉิน พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นๆ และส่งพัสดุออกไป‎ ‎“ฮึ เพราะนายเลยที่มาเร่งฉันคนนี้จนฉันต้องตาย!” ซูเสี่ยวเสี่ยว เซ็นชื่อและพึมพำอย่างเจ็บปวดเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาเล่นในแรงค์สูงระดับนี้“‎ ‎“มันก็แค่เกมไม่ใช่เหรอ? ” เจียงเฉินช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกตลกเล็กน้อย‎ ‎ซูเสี่ยวเซี่ยวเงยหน้าขึ้นและเห็นเจียงเฉินหล่อเหลาภายใต้หมวกเบสบอลสีดําทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจอย่างรวดเร็ว‎ ‎หล่อขนาดนี้เลยเหรอ?‎ ‎อย่างไรก็ตามเขาเป็นคนทำให้ฉันคนนี้แพ้ ไม่ว่าจะหล่อแค่ไหน ฉันคนนี้ก็จะไม่มีวันให้อภัย! ‎”ก็แน่สินายมันเป็นคนส่งพัสดุที่ต้องคอยส่งพัสดุทั้งวันจะเอาเวลาที่ไหนไปเล่นเกมส์กัน”ซูเสี่ยวเสี่ยวพูดออกมา “นี่คิดอย่างงั้นได้ไง คิดว่าคนส่งของแบบผมไม่มีเวลามาเล่นเกมส์งั้นหรอ ผมจะบอกอะไรให้นะ ไม่เพียงแค่ผมจะเคยเล่นเกมส์นี้แต่ผมยังเล่นเก่งมากด้วย”เจียงเฉินพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มที่แสดงถึงความตั้งใจ “จริงหรอ งั้นก็ลองโชว์มาหน่อยสิ”เธอตาของเธอเป็นประกายก่อนจะส่งคำเชิญไปให้เจียงเฉิน ฮิฮิ อย่างน้อยน้องชายหน้าหล่อคนนี้ก็ไม่เลวเลย “ตกลง” เจียงเฉินไม่พูดมากและตอบตกลงอย่างตรงไปตรงมา ซูเสี่ยวเสี่ยวนำเจียงเฉินเข้ามาในห้อง ให้เขาไปนั่งที่เก้าอี้เกมมิ่ง และกดเริ่มเกม ในตอนนี้นิ้วที่เรียวยาวของ เจียงเฉินควบคุมเมาส์และตัวละครในคอมพิวเตอร์ดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นฆาตกรที่โหดเหี้ยมในทันที! สาวสวยซูเสี่ยวเสี่ยวที่เห็นก็ตกตะลึงจนค้างไป สายตาของเธอตอนนี้กำลังจ้องสลับระหว่างตัวของเจียงเฉินกับหน้าจอ โอ้พระเจ้า! เขาจะเก่งเกินไปแล้ว เขาสามารถไปเป็นนักแข่งมืออาชีพได้เลยนะเนี่ย!!! เละเทะไปหมดแล้ว!!! ไม่นะ กวางน้อยของฉันกำลังถูกฆ่าแล้ว!!! เธอในตอนนี้ตื่นเต้นเป็นอย่างมากตั้งแต่วินาทีที่เจียงเฉินแตะพื้นเขาก็ไล่ฆ่าแบบไม่เลืกหน้า สามสิบนาทีต่อมาเขาก็สามารถฆ่าผู้เล่นคนสุดท้ายและเขาก็กลายเป็นที่หนึ่ง บนหน้าจอก็แสดงข้อความขึ้นมา “โชคดีและโชคดีคืนนี้กินไก่” ซูเสี่ยวเสี่ยวมองเจียงเฉินด้วยดวงตาที่มีประกายดาวอยู่ในตาของเธอ o(〃‘▽‘〃)o ในช่วงเวลาสั้นๆครึ่งชั่วโมง ซูเสี่ยวเสี่ยวก็พบว่าเธอนั้นถูกน้องชายแสนหล่อคนนี้ตกเข้าแล้ว ไม่เพียงแค่เขาหล่อเท่านั้นแต่ยังเล่นเกมเก่งอีกด้วย ซูเสี่ยวเสี่ยวกลอกตาของเธอและยิ้มออกมาอย่างเขินอายและถามออกมาว่า “น้องชาย นายอยากได้อะไรไหม” เจียงเฉินถอดหูฟังออกและถามออกไปอย่างสงสัยว่า “อะไรหรอ” ซูเสี่ยวเสี่ยวยื่นมือไปทางเจียงเฉินก่อนจะก้มหัวและพูดอย่างเขินอายว่า “ฉัน…ถคุณต้องการมัน?” เจียงเฉินเหลือบมองก่อนจะโบกมือ “ผมขอโทษ ผมขอโทษสำหรับอา..” ซูเสี่ยวเสี่ยว “???” เจียงเฉินลุกขึ้นและเตรียมที่จะออกไป และทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ “ยังไงก็ตาม คราวหน้าอย่าให้ใครก็ตามเข้ามาในห้องง่ายๆอีกนะ บางทีคนที่พาเข้ามาครั้งหน้าอาจจะเป็นหมาป่าที่หื่นกระหายก็ได้นะ” หลังจากพูดจบ เจียงเฉินก็เดินออกจากห้องไปอย่างเท่ๆ ซูเสี่ยวเสี่ยวก็ตกใจ ก่อนจะทำการดึงเสื้อของเธอไปด้านหลังเผยให้เห็นรูปร่างที่โค้งเว้าอย่างงดงาม ปกติแล้วคนส่วนใหญ่ก็คิดว่าขนาด 36D ก็ใหญ่มากแล้ว แต่ฉันต้องโทษเจ้าเสื้อตัวนี้เลยจริงๆมันปิดรูปร่างที่ฉันคนนี้ไปซะหมดเลย “น้องชายไปไหนแล้ว เอ๋ น้องชาย ให้พี่ได้อธิบายก่อน มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ!” ซูเสี่ยวเสี่ยววิ่งตามออกไปอย่าร้อนรน และก็พบว่าลิฟทต์นั้นลงไปแล้ว เธอจึงรีบกดปุ่มเรียกลิฟต์ทันทีเพื่อที่จะขอช่องทางการติดต่อของน้องชายคนนี้ …. ในตอนที่เจียงเฉินเพิ่งเข้ามาในลิฟต์ ก็เกิดเสียงดัง ติ้ง ติ้งขึ้นมาในใจเขาเหมือนกับเสียงของซอฟต์แวร์บางอย่าง [ติ้ง…อีเว้นท์พิเศษถูกเปิดใช้งานและทำการลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว] [ติ้ง…แจ้งเตือน : รถยนต์ของคุณกำลังจอดรออยู่ที่ลานจอดรถด้านนอกชุมชน กุญแจรถยนต์ของคุณถูกส่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของคุณแล้ว กรุณาตรวจสอบ] ว้าว! เจียงเฉินตกตะลึง,มันคือเรื่องจริง เขานั้นมาส่งของในครั้งนี้ก็เพื่อเปิดอีเวนท์พิเศษ สิ่งนี้คือระบบที่เขามักอ่านเจอในนิยายใช่ไหม ยังไงก็ตาม ตอนนี้เขาหันมาสนใจเรื่องกุญแจ เจียงเฉินเอามือไปสัมผัสที่กระเป๋ากางเกงและพบว่ามันมีบางอย่างอยู่ภายในจริงๆ เขาเอาออกมาดู มันมีรูปร่างเหมือนกุญแจรถทั่วๆไป แต่บนโลโก้ของมันมีกระทิงที่ดูดุดันและก้าวร้าวปรากฏอยู่ และแน่นอนว่ามันเป็นสัญลักษณ์ตัวแทนของแลมโบกินี่ “กุญแจรถยนต์มูลค่า 80 ล้านทำไมมันดูธรรมดาจังเนี่ย!” เจียงเฉินยังคงมีความรู้สึกไม่เชื่อเล็กน้อย แต่เขาก็เอาโทรศัพท์ของเขามาค้นหารูปกุญแจของรถ Lamborghini Poison ดูและปรากฏว่ามันเป็นแบบเดียวกับอันที่อยู่ในมือของเขาจริงๆด้วย พูดตามแนวคิดการออกแบบของมันคือ รถหรูมีความเรียบง่าย เจียงเฉินก็เลยลองขับรถสามล้อไปดูที่นอกชุมชนด้วยความสงสัยทันที ณ เวลานี้บริเวณด้านนอกชุมชนก็มีกลุ่มคนจำนวนมากกำลังมุงถ่ายอะไรบางอย่างกันอย่างบ้าคลั่งอยู่ “ว้าว! มันเท่อะไรอย่างนี้!” “รถสปอร์ตสีเทาเงินคันนี้ดูเรียบๆ มีเกียรติ และหรูหรามันเป็นรถ Lamborghini รุ่นไหนกัน” “ฉันเจอแล้วๆ! มันคือ Lamborghini Poison ตัวท็อปทั้งโลกนี้มีเพียงแค่ 3 คันเท่านั้น เป็นที่รู้กันว่ามันเป็นรถสปอร์ตที่ดูเท่ที่สุด และราคามันอยู่ที่ประมาณ 80 ล้าน!” “โอ้พระเจ้า ราคามากกว่า 80 ร้านหยวนฉันไม่สามารถทำใจซื้อมันได้จริงๆ” “ทุกคนรีบดึงลูกของตัวเองออกไปเร็วอย่าให้พวกเขาไปแตะมัน” “เมื่อกี้ฉันถ่ายรูปมันลงไปในโมเมนต์ มีเพียงแค่ 3 คนในโลกช่างดูเท่อะไรขนาดนี้” “80 ล้านใครกันที่รวยถึงขนาดนั้น ทรัพย์สินของคนคนนั้นต้องไม่ต่ำกว่าพันล้านแน่ๆ หรืออาจจะถึงหมื่นล้านเลยก็ได้ มันมีคนที่รวยได้ขนาดนั้นในชุมชนเราจริงๆหรอ” “แน่นอนว่าถ้ามี ฉันคนนี้จะไปเคาะประตูและเอาของไปให้เขาทุกวันเพื่อสร้างความสัมพันธ์เลยล่ะ” “จะไปกับฉันเลยไหมล่ะ” และในขณะนั้นเองทุกคนก็เห็นคนส่งพัสดุขับรถสามล้อเข้ามา “เฮ้ ระวังๆหน่อย!” “เวรเอ้ย น้องชายอย่ามาทางนี้ ตรงนี้มีรถยนต์มูลค่า 80 ล้านหยวนจอดอยู่ถ้านายทำมันเป็นรอยนายได้ตายแน่” “ใช่ๆ อย่าหาว่าพวกข้าไม่เตือนนะ” ฮึ! เจียงเฉินไม่สนใจก่อนจะจอดรถของเขาตรงช่องที่ยังว่างอยู่ซึ่งมันตรงข้ามกับรถ Lamborghini พอดี

Comment

Options

not work with dark mode
Reset