ตอนที่ 379 : ให้ดูและสัมผัสด้วยตัวเอง!
เจียงเฉินที่ถูกสาวสวยอย่างซูเอ่อร์บังคับให้แลกวีแชทก็อุ้มเจ้าลูกหมากลับคืนมาก่อนจะวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว
ในแววตาของซูเอ๋อร์ในตอนนี้ก็เต็มไปด้วยความกลัวว่าเจียงเฉินจะหายไป
จนในที่สุดเจียงเฉินก็วิ่งหนีออกมาได้ก่อนจะนั่งหอบและลูบหัวของเจ้าหมาขี้เหร่“ฉันไม่รู้จริงๆว่าสรุปแล้วนายเป็นตัวซวยของฉันรึเปล่าทําไมตั้งแต่นายมาอยู่กับฉันถึงได้เกิดเรื่องตลอดเลยนะ?
เจ้าลูกหมาขี้เหร่ที่ฟังภาษาคนไม่ออกก็กระดิกหางอย่างดีใจ
มันเห่าออกมาเราก็กําลังจะพูดว่า “ผมเจ๋งรึเปล่าล่ะ?”
เจียงเฉินพูดไม่ออก
“เห้อ วิ่งมาขนาดนี้ชักหิวแล้วสิ ไปหาข้าวกินกันดีกว่า”
เจียงเฉินจงมันเดินตรงไปร้านอาหารระดับไฮเอนด์ที่อยู่ใกล้ๆ
เจียงเฉินผ่าหมาน้อยเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูร้าน
“ขอโทษนะครับคุณลูกค้า”
พนักงานต้อนรับที่หน้าประตูร้านเหลือบมองเจียงเช่นที่อยู่ในชุดขนทําธุระก่อนจะหันไปมองที่เจ้าลูกหมาที่ตัวสกปรกด้วยความดูถูก“ทหารของเราไม่อนุญาติให้นําสัตว์เลี้ยงเข้าครับ!”
เจียงเฉินชี้ “แต่ทําไมผู้หญิงคนนั้นถึงพาแมวเข้าไปได้ล่ะ?”
การที่พนักงานต้อนรับไม่ให้เจียงเฉินเข้าไปในร้านเพราะการนําสุนัขมามันเป็นเพียงแค่ข้ออ้างแต่ความจริงเท่านั้นไม่ต้องการให้เจียงเฉินเข้าไป!
“หึหึ เป็นแค่คนทําธุระแต่อยากเข้าไปในร้านอาหารระดับไฮเอนด์งั้นหรอ?”
“ดูไหมว่าหากฉันปล่อยให้คนทําธุระอย่างนายเข้าไปในร้านมันจะทําให้ร้านเสียชื่อเสียงขนาดไหน?”
“ในเมื่อการที่ฉันบอกอ้อมๆให้แล้วว่าห้ามนําสัตว์เลี้ยงเข้าไปแล้วนายยังดึงดันที่จะเข้างั้นฉันก็คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!”
พนักงานต้อนรับแอบยิ้มออกมา “อีกสาวคนเมื่อกี้เธอเป็นลูกค้าวีไอพีตลอดชีวิตของร้านเราดังนั้นการบริการที่เธอได้รับจริงแตกต่างจากคนทั่วไปและนายก็ไม่ใช่ลูกค้าวีไอพีดังนั้นน่าจะเข้าไปได้ยังไง?”
จียงฉันหันไปมองพนักงานและรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายนั้นต้องทําให้เรื่องมันยุ่งยาก
เจียงเฉินยิ้มออกมา “แล้วกลับเป็นวีไอพีของร้านต้องทํายังไงล่ะ?”
“สะสมยอดบิลยังไงล่ะ!”
พนักงานต้อนรับพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ “นายต้องมียอดใช้จ่ายครบ 1 ล้าน!”
ยังไม่ทันที่จริงฉันจะพูดอะไรออกมาในเวลานี้ก็มีสาวสวย 93 คะแนนเดินขมวดคิ้วออกมา
“มีอะไรเหรอเสี่ยวเหมิง?”
เมื่อเสี่ยวเหมิงเห็นสาวสวยเดินออกมาเขาก็รีบพูดออกมาทันทีว่า “คุณหนูครับพอดีผมเจอคุณทําธุระต้องการเข้าไปในร้านอาหารของเรา ”
เสียวเหมิงมองดูด้วยความรังเกียจ
สาวงาม 93 คนนี้ก็คือคนเดียวกับที่รีวิวแย่ให้กับเจียงเฉินก่อนหน้านี้!
อารมณ์ของเธอในตอนนี้นั้นไม่ดีเลยแม้แต่น้อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนทําธุระ
เธอมองดูยังเฉยเมยก่อนจะเดินจากไป
แต่ในเวลานี้เอง
ในขณะที่เธอกําลังเดินจากไปเจ้าสุนัขขี้เหร่ที่อยู่ข้างๆเจียงเฉินก็เห่าออกมา!
มันพยายามเห่าเรียกสาวสวย 93 คะแนน
ใครจะรู้
เมื่อได้ยินเสียงสุนัขเห่าสาวสวย 93 คะแนนก็รู้สึกราวกับว่าถูกฟ้าผ่าใส่อย่างกระทันหัน
เธอหันหน้ากลับมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ทําไมฉันถึงได้ยินเสียงของหวังไค?”
เธอหันไปมองลูกสุนัขที่นั่งยองๆอยู่ข้างเท่าของเจียงเฉิน!
“ไม่จริง
“เสี่ยวไค!!!”
สาวสวย 93 คะแนนรีบวิ่งเข้ามายังไม่สนใจอะไรอีก
หวังไคที่เห็นว่าเจ้าของตัวเองสามารถจําตัวเองได้แล้วมันก็วิ่งเข้าใส่อ้อมกอดของสาวสวย
เจียงเฉินตกตะลึง
“เจ้าหมาตัวนี้ไม่ใช่ว่ามันลืมเจ้าของเก่าไปแล้วเหรอ?”
“คุณเป็นเจ้าของมันหรอ?”
เจียงเฉินถามออกมา
วันนี้มันมีแต่อะไรกันเนี่ย?!
“หวังไค! แกทําให้ฉันเป็นห่วงแทบตาย!”
สาวสวย 93 คะแนนร้องไห้ออกมาตลอดเวลา “ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้เจอแกอีกแล้ว”
“ถ้าไม่มีแกฉันคงกินไม่ได้นอนไม่หลับ”
เจียงเฉิน “…”
ชื่อเดิมของเจ้าหมาขี้เหร่นี้ชื่อว่าหวังไคงั้นหรอ?
ชั่งไม่เหมาะกับความขี้เหร่ของมันเลย!
“บ็อก บ็อก!”
หวังไคเห่าใส่เจียงเฉิงสองครั้งเพื่อสื่อว่าเจียงเฉินนั้นใจดีกับมันมาก
(เจียงเฉิน : ก็นับว่าดีที่ยังจําได้)
“ขอบคุณมาก! ขอบคุณมากนะคะ!”
สาวสวยยืนขึ้นมาอย่างตื่นเต้นแล้วพูดกับเจียงเฉินว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉันคงไม่ได้เห็นหน้าหวังไคอีกแล้วขอบคุณนะคะ!”
“อะไรกัน?”
เมื่อเห็นว่าทัศนคติของคุณหนูของตัวเองที่มีต่อเจียงเฉินเปลี่ยนไป 180 องศาเสี่ยวเหมิงก็ผงะและถอยออกไปทันที
หน้าซีด
เจียงเฉินยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
หวังไคพยายามเห่าใส่เสี่ยวเหมิงอย่างต่อเนื่องเพื่อสื่อว่าเสี่ยวเหมิงนั้นไม่ยอมให้มันเข้าไปกันอาหารในร้าน
เสี่ยวเหมิงรู้สึกเกลียดมันแทบตายในทันที
ให้ตายเถอะ!
นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นทําไมหมาบ้าตัวนี้ถึงฉลาดได้ขนาดนี้?
มันเป็นนักแสดงหรือยังไง?
หรือว่าชาติที่แล้วมันเกิดเป็นคน?
สาวสวยหันไปมองที่เสี่ยวเหมิงดวงตามเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา “เสี่ยวเหมิงทําไมฉันถึงจําไม่ได้ว่าร้านของเราไม่อนุญาตให้นําสัตว์เลี้ยงเข้ามาหรือว่านายรังเกียจสัตว์เลี้ยง?”
“นี่”
เสี่ยวเหมิงพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก “ผะ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น! ผมรักมากที่สุดครับ ฮ่าๆๆ
เสียวเหมิงตอบออกมาอย่างหน้าไม่อาย!
“ถ้าอย่างนั้นทําไมนายถึงห้ามไม่ให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาในร้านอาหารเพราะสัตว์เลี้ยงหรือว่าเป็นเพราะอย่างอื่น?”
ในดวงตาของสาวงามเต็มไปด้วยความเย็นชา“หรือเพียงแค่เพราะว่าเขาใส่ชุดคนทําธุระนายก็เลยจงใจทําให้เขาล่าบาก?”
เจียงเฉินมองดูแล้วหัวเราะออกมาดีใจ
เสี่ยวเหมิงหลั่งเหงื่อเย็นไปทั่วตัวเขาพยายามโบกมือปฏิเสธ “คุณหนู คุณหนู ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเลือกปฏิบัติกับเขาจริงๆนะครับ ”
“งั้นหรอ นายพูดจริงงั้นเหรอ?”
สาวสวยพูดออกมาอย่างเย็นชา“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายไม่ใช่รองผู้จัดการพนักงานต้อนรับลูกค้าอีกนายถูกไล่ออก!”
“อะไรนะ?!”
เสี่ยวเหมิงมองไปที่สนันก่อนที่จะคุกเข่าลงกับพื้นและร้องไห้ออกมาะ
น่าสงสาร!
ถ้ารู้ก่อนตั้งแต่หน้านี้ฉันจะไม่หยิ่งผยองเลยแม้แต่น้อย
แต่ตอนนี้ฉันก็ต้องสูญเสียงานดีๆของฉันไป
ชื่อ
สาวสวยไม่สนใจเสี่ยวเหมิงที่กําลังร้องไห้ออกมาเธอหันไปหาเจียงเฉินแล้วพูดขอโทษออกมา “ฉันต้องขอโทษกับปัญหาการฝึกอบรมพนักงานของฉันจริงๆค่ะเชิญเข้ามาในร้านได้เลยค่ะฉันจะตอบแทนคุณเป็นอย่างดี”
“บ็อก บ็อก บ็อก!”
หวังไคเห่าออกมา
เจียงเฉิน “…”
ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านอาหาร
สาวสวย 93 คะแนนนั้นมีชื่อว่าผานเฉียนเฉียนหลังจากที่เธอได้คุยกับจียงเฉินเธอก็รู้ว่าเจียงเฉินคือคุณทําธุระที่จะมาส่งอาหารให้เธอ แต่ในตอนนั้นด้วยความที่เธอนั้นกําลังอารมณ์ไม่ดีเธอก็เลยกดยกเลิกออเดอร์และกดรีวิวแย่ให้กับเจียงเฉิน
แต่ในตอนนี้หวังไคนั้นไปกลับมาแล้วและผานเฉียนเฉียนก็รู้สึกผิดต่อเจียงเฉิน
“ฉันขอโทษจริงๆค่ะ! มันเป็นความผิดของฉันเอง!”
“เป็นเพราะฉันเองที่ตอนนั้นอารมณ์ไม่ดีเพราะหวังไคหายไป”
“เดี๋ยวฉันจะเปลี่ยนรีวิวให้นะคะดังนั้นยกโทษให้ฉันด้วยนะคะ”
ผานเฉียนเฉียนจับมือของเจียงเฉินและขอร้องให้จียงเฉินให้อภัย
เจียงเฉินพูดออกมา “ได้ครับ”
ผานเฉียนเฉียนลูบหัวของหวังไคก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าหากว่าฉันเสียหวังไคไปฉันคงกินไม่ได้นอนไม่หลับฉันต้องขอบคุณคุณจริงๆการที่คุณช่วยชีวิตของหวังไคไว้ก็เหมือนกับช่วยชี วิตฉัน”
ยิ่งผานเฉียนเฉียนพูดออกมามากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากเท่านั้นดังนั้นต่อจากนี้ร้านอาหารแห่งนี้จะบริการให้กับคุณฟรี!”
เธอหยิบเอกสารรับรองอสังหาริมทรัพย์ออกมาแล้ววางต่อหน้าเจียงเฉิน
“และบ้านขนาด 140 ตารางเมตรนี้ก็จะถือว่าเป็นของขวัญสําหรับการขอบคุณสําหรับการนําหวังไคกลับมา!”
เจียงเฉิน “???”
นี่มันบ้าอะไรกันอีก!
วันนี้ฉันโชคดีขนาดไหนกัน?
เจียงเฉินไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี!
เจียงเฉินพยายามปฏิเสธ “ฮ่าๆๆ ช่างมันเถอะครับผมช่วยหวังไคด้วยความหวังดีเพื่อไม่ให้บรรทุกรถชน ผมไม่ได้หวังอะไรเลยจริงๆนะ”
ยิ่งเจียงเฉินพูดแบบนั้นมากเท่าไหร่ผานเฉียนเฉียนก็ยิ่งรู้สึกชื่นชมเขามากขึ้นเท่านั้น
“น้องชายนายทั้งหล่อทั้งใจดีจริงๆ ทั้งที่ช่วยหวังไคให้กลับมาหาฉันแถมยังถูกฉันเข้าใจผิดแม้แต่ของขวัญขอบคุณก็ไม่ต้องการ”
“แล้วจะให้ฉันขอบคุณยังไงดีนะ?”
ผานเฉียนเฉียนยังคงยืนกรานที่จะมอบบ้านเพื่อขอบคุณเจียงเฉินแต่สุดท้ายเจ๋งฉันกลับปฏิเสธเธอก็เลยคิดจะมอบร้านอาหารแห่งนี้ให้กับเจียงเฉินแทน
“งั้นเอาเป็นร้านอาหารนี้ดีไหม? ร้านอาหารมีก็เป็นหนึ่งในกิจการของฉันแถมมูลค่าของมันสูงกว่าบ้านด้วยขอเพียงแค่คุณตอบตกลงมันก็จะกลายเป็นของคุณทันที”
มีเหรอที่เจียงเฉินจะสามารถยอมรับมันได้?
ไม่มีทางอย่างแน่นอน!
ผานเฉียนเฉียนยิ่งรู้สึกพอใจกับจียงเฉินมากขึ้นเรื่อยๆดวงตาของเธอเริ่มพร่ามัว –
เจียงเฉินเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมา
ถ้าผานเฉียนเฉียนคนนี้ต้องการที่จะครอบครองชั้นขึ้นมาแล้วก็
จะทํายังไงดี?
ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!
ต้องหนีเท่านั้น!
ก่อนที่ผานเฉียนเฉียนจะได้พูดอะไรต่อเจียงเฉินก็ได้วิ่งหนีออกไปแล้ว!
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่กะ”
เจียงเฉินหอบหายใจอย่างหนัก
“วิ่งกลับมาบ้านขนาดนี้แล้วคงจะปลอดภัยแล้วใช่ไหม?”
“ไม่สิ! วันนี้ฉันพบแต่เรื่องโชคร้ายมากขึ้นไปแล้ว!”
“ฉันไม่ไหวแล้ว!”
เมื่อนึกถึงความโชคร้ายที่เขาต้องประสบพบเจอในวันนี้จึงเชิญก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย
แต่ใครจะรู้ –
ในขณะที่เจียงเฉินกําลังสูดหายใจเข้าออกทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูขึ้นมา
เจียงเฉินเปิดประตู
ผลก็คือ
เจ้าหมาขี้เหร่ก็กระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของเขา!
เจียงเฉินตกตะลึง
“ให้ตายเถอะหวังไค แกมาได้ไงเนี่ย?!”
หวังไคเลียใบหน้าของเจียงเฉินและพยายามจดจ่าว่านี้คือเจ้านายอีกคนของมัน
“อะไรกัน?”
เจียงเฉินมองไปที่หน้าประตูด้วยความสับสน
ที่ประตูยังคงมีอีกร่างหนึ่งนั่นก็คือ
ผานเฉียนเฉียน?!
ผานเฉียนเฉียนยิ้มและมองไปที่เจียงเฉินด้วยความรัก
“คุณ คุณตามผมมาได้ยังไงกัน? แล้วคุณรู้บ้านของผมได้ยังไง?”
เจียงเฉินรู้สึกหวาดกลัว
ผานเฉียนเฉียนยิ้มและพูดออกมาว่า “หวังไคไง! จมูกของมันดีจะตายดีจนถึงขั้นตามมาที่นี่ได้ยังไงล่ะ”
เจียงเฉินก้าวถอยหลังทีละก้าว “คุณจะทําอะไรกันแน่?”
ผานเฉียนเฉียนยิ้มและพูดออกมา “ที่จริงแล้วฉันก็อยากกลับไปนอนกับหวังไคอย่างที่บอกก่อนหน้านี้แต่ฉันก็คงนอนไม่หลับถ้าไม่มีหวังไค”
“แต่
“ใครจะไปรู้กันว่าหวังไคมันจะอดใจไม่ไหว!”
“มันถึงกับวิ่งตามคุณมาที่นี่”
“ฉันเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน”
ผานเฉียนเฉียนทําตามแผนของตัวเองที่ละขั้นเธอเหวี่ยงแขนของเธอเข้าไปทางเจียงเฉิน“หวังไคเห่าออกมาดังมากจนฉันไม่สามารถนอนได้ฉันก็เลยต้องยอมปล่อยให้มันตามมาหาคุณที่
เจียงเฉิน “…”
เจริญพรเถอะแบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ?!
แต่พบเจ้านายของแกแล้วไม่ใช่หรอแกควรทําตัวเป็นหมาที่ซื่อสัตย์กับเจ้านายของแกสิ!
ทําไมแกถึงไม่ยอมปล่อยฉันไป!?
หวังไคเลียหน้าเจียงเฉิน
ผานเฉียนเฉียนหาวอกมาและเดินไปห้องนอนของเจียงเฉิน “ฉันง่วงมากเลยตั้งแต่ที่หวังไคหายตัวไปฉันก็ไม่เคยนอนหลับเลยหวังไคมานี่มาให้แม่กอดเร็ว!”
หวังไควิ่งเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของผานเฉียนเฉียนอย่างรวดเร็ว!
เจียงเฉิน “..”
จู่ๆก็สะดุ้ง
ผานเฉียนเฉียนยิ้มและพูดออกมาว่า “อ่า ช่วยไม่ได้จริงๆดูเหมือนว่าหวังไคจะชอบคุณมากและฉันก็คงทําอะไรไม่ได้และฉันเองก็คงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีหวังไคอยู่ด้วยดังนั้นดูเหมือนว่าฉันคงต้องย้ายมาอยู่ที่นี่กับคุณแล้ว”
“อาะ ไม่!!!”
จากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องของเจียงเฉินดังออกมาจากในห้อง
เจียงเฉินถูกสาวสวย 93 คะแนนอย่างผานเฉียนเฉียนกินไปทั้งตัว
เหตุทั้งหมดเกิดเพราะสุนัขตัวเดียว!
เมื่อมันเริ่มด้วยสุนัขสุดท้ายมันก็จบด้วยสุนัข!
