วันนี้ฉินฮั่นชิวอยู่นอกเหนือความหมายของลุงฉิน ถามคำถามไปสองสามข้อฉินฮั่นชิวก็ไม่ได้เอาแต่ลังเลไม่ตอบทั้งคืนแบบนั้นอีก
ลุงฉินไม่ได้อยู่ที่นี่ต่อนาน จึงนำแฟลชไดรฟ์ทิ้งไว้ที่นี่
รถคันสีดำยังคงรออยู่ด้านล่าง ลุงฉินเข้าไปนั่งกับชายวัยกลางคน
ชายวัยกลางคนหมุนกุญแจรถ สีหน้าผิดปกติ
“มีปัญหาอะไร” วันนี้ลุงฉินมีความสุข ท่าทีผ่อนคลายเป็นพิเศษ
ชายวัยกลางคนขับรถไปที่ถนนใหญ่ ได้ยินเสียง หันมองไปทางกระจกด้านหลัง “พ่อบ้านตระกูลฉิน คุณเห็นของขวัญที่นายท่านคนที่สองวางไว้ไหม”
“ไม่เห็น” ลุงฉินหยิบแฟลชไดรฟ์ ส่ายหน้า
“บรรจุภัณฑ์สวยงาม เป็นแบรนด์ใหญ่ที่ไม่เปิดเผยสู่ภายนอก เตรียมไว้สำหรับสมาชิกภายในโดยเฉพาะ” ชายวัยกลางคนอธิบายสิ่งนี้ ค่อนข้างประหลาดใจ
ก่อนหน้านี้สภาพแวดล้อมในการใช้ชีวิตของฉินฮั่นชิวกับฉินหลิงไม่ดีนัก สิ่งของระดับนี้ยังใช้จ่ายไม่ได้ ทั้งยัง…ฉินฮั่นชิวดูแล้วไม่เหมือนคนที่มีเพื่อนแบบนี้
เข้าใจยากจริงๆ
พ่อบ้านตระกูลฉินวางแฟลชไดรฟ์ ไม่ได้คิดอะไรมาก เขามองไปนอกหน้าต่าง ครุ่นคิดเล็กน้อย “ฉันกำลังคิดว่า ท้ายที่สุด ‘เสี่ยวเฉิง’ ที่นายท่านคนที่สองพูดเป็นใคร มาเมืองหลวงนานขนาดนี้ไม่เคยพบเจอ…”
ตอนนี้เป็นตอนเช้า รอกระทั่งรถขับไปถึงสำนักงานหลักของตระกูลฉิน ยังไม่ถึงแปดโมง
ตระกูลฉิน
ตระกูลฉินในปัจจุบันไม่สามารถเปรียบเทียบกับในอดีตได้แล้ว อาคารใหญ่ของสำนักงานหลักไม่เจริญรุ่งเรืองเหมือนในอดีตแล้ว
น้อยลงเรื่อยๆ
พ่อบ้านตระกูลฉินมองดูอยู่ด้านล่างอาคารใหญ่สักพักจึงเข้าไป
“พ่อบ้านตระกูลฉิน”
“…”
ระหว่างเดินเข้าไป มีหลายคนหยุดทักทายพ่อบ้านตระกูลฉิน
พ่อบ้านตระกูลฉินเดินมาถึงห้องประชุม ในห้องประชุมมีเพียงผู้ชายอายุราวสี่สิบปีสามคน ท่าทางค่อนข้างหดหู่ และยังได้กลิ่นเหล้าด้วยนิดหน่อย เห็นพ่อบ้านตระกูลฉิน ทั้งสามคนยืนขึ้นทันที
นี่คือหลังจากตระกูลฉินแตกแยกกัน ไม่กี่คนที่เคยได้รับบุญคุณของนายท่านเฉิงซวี่หยวน ไม่เคยถูกนายท่านฉินคนที่สี่กับตระกูลโอวหยางดึงตัวไปได้
“คนของพวกนายท่านคนที่สี่ล่ะ” พ่อบ้านตระกูลฉินทักทาย มองไปรอบๆ ไม่เห็นคนอื่น
ทั้งสามคนยืนขึ้น ส่ายหัวกันหมด
พ่อบ้านตระกูลฉินก้มหน้าดูเวลานาฬิกาข้อมือ แปดโมงสิบนาที เลยเวลาประชุมตอนเช้าไปแล้ว เขาขมวดคิ้ว
รออีกไม่กี่นาที ใครบางคนเหยียบย่างรองเท้าส้นสูง ผู้หญิงที่ม้วนผมอย่างประณีตผลักประตูเข้ามา ในมือของเธอยังถือแฟ้มข้อมูล พลังงานเต็มเปี่ยม “พ่อบ้านตระกูลฉิน วันนี้นายท่านคนที่สี่ต้องไปเข้าร่วมการประมูลของอวิ๋นกวงกรุ๊ปตอนเก้าโมงครึ่ง ตอนนี้ออกไปแล้ว ไม่มีเวลาบอกคุณ ลำบากพ่อบ้านตระกูลฉินรอนานแล้ว”
“คุณ…” สีหน้าของชายวัยกลางคนด้านหลังพ่อบ้านตระกูลฉินโกรธขึ้ง
แต่สีหน้าของพ่อบ้านตระกูลฉินยังคงยิ้มอยู่ เขาหันด้านข้างเล็กน้อย “อาเหวิน”
ชายวัยกลางคนอดกลั้นคำพูด
“เลขาอิ่น ไม่ทราบว่านายท่านคนที่สี่จะกลับมาตอนไหน” น้ำเสียงของพ่อบ้านตระกูลฉินคงเดิม ไม่แสดงออกถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลง
เลขาอิ่นมองพ่อบ้านตระกูลฉินอย่างครุ่นคิด “ประมาณสิบเอ็ดโมง”
พ่อบ้านตระกูลฉินพยักหน้าเล็กน้อย ยังคงยิ้ม ราวกับไม่มีอารมณ์ความรู้สึก “โอเค ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะรอนายท่านคนที่สี่กลับมาที่นี่”
**
ในขณะเดียวกัน ถิงหลาน
วันนี้ฉินหร่านไม่ได้ไปโรงเรียน เธอมีวันหยุดทั้งหมดห้าวัน เวลานี้ เฉิงเวินหรูกำลังรอเธออยู่ด้านล่าง
เฉิงเวินหรูจะพาเธอไปชมวิวของเมืองหลวง
ปฏิเสธคำเชิญของเฉิงเวินหรูในวันไหว้พระจันทร์ไปแล้ว ดังนั้นวันนี้เฉิงเวินหรูมาหาเธอ ฉินหร่านจึงไม่ได้ปฏิเสธ
เฉิงเจวี้ยนถือกุญแจรถ ตอนแรกอยากขับรถไปส่งทั้งสองคน แต่เฉิงจินกลับขึ้นมาจากด้านล่าง “นายท่านเจวี้ยน เฉิงถู่มีข่าวใหม่”
เฉิงเจวี้ยนจึงยืนอยู่ที่เดิม วางมือบนโต๊ะมองเฉิงจินสักพัก หางตาตก มองอย่างทะลุปรุโปร่ง “มาถูกเวลาจริงๆ ”
เฉิงเวินหรูกอดอก เท้าคางไปทางเฉิงเจวี้ยน ยิ้มอย่างมีความสุข “น้องสาม ดูเหมือนว่าต้องให้เลขาหลี่ไปส่งพวกเราแล้ว”
เฉิงเจวี้ยนโยนกุญแจให้เฉิงเวินหรู เขาโยนได้แม่นยำ เฉิงเวินหรูยกมือขึ้นรับที่กลางฝ่ามือ
เฉิงจินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รอเฉิงเจวี้ยนขึ้นไป หลังจากฉินหร่านกับเฉิงเวินหรูออกไป เขาจึงมองไปที่ทำสวนตัวเล็กแล้วถาม “เกิดอะไรขึ้น”
เฉิงมู่มองเขาอย่างเห็นใจมาก “นายท่านเจวี้ยนแค่อยากออกไปส่งคุณฉิน”
เฉิงจิน “…”
เข้าก้มหน้ามองข้อมูลในมือ กล่าวว่าเฉิงถู่ในใจหนึ่งประโยคค่อยขึ้นไป
“มีปัญหาที่ชายแดนเหรอ” ห้องหนังสือ เฉิงเจวี้ยนหันเก้าอี้มา ในมือหมุนปากกาดำ เผชิญหน้ากับเฉิงจิน เลิกคิ้ว
เฉิงจินถือแฟ้มขึ้นมา “จระเข้ยักษ์มีแฮ็กเกอร์ที่เก่งกาจมาก เฉิงหั่วจัดการไม่ได้ เขาได้ไปหาคุณฉิน แต่ท้ายที่สุดก็หารายละเอียดไม่เจอ ข่าวดีคือ แฮ็กเกอร์ของจระเข้ยักษ์ไม่มีการลงมืออีก เฉิงถู่ ‘พูดคุย’ ทางธุรกิจกับเขาสำเร็จแล้ว”
‘การพูดคุย’ นี้ไม่ใช่ ‘การพูดคุย’ ธรรมดาแน่นอน
ได้ยินคำว่าแฮ็กเกอร์ ปากกาที่หมุนอยู่ในมือเฉิงเจวี้ยนหยุดลง เบิกตา “ไม่ลงมืออีกแล้วงั้นเหรอ”
เฉิงจินมองดูท่าทีของเฉิงเจวี้ยน เขาทำงานกับเฉิงเจวี้ยนมานาน จึงพอเดาความคิดของเฉิงเจวี้ยนได้บ้าง “คุณมีเบาะแส?”
“คุณคิดว่า มีความเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหนที่คนฝั่งจระเข้ยักษ์จะเป็นหมาป่าเดียวดาย” เฉิงเจวี้ยนโยนปากกาลงบนโต๊ะ
เฉิงจินชะงัก “เขาหรอ?”
เฉิงเจวี้ยนหยิบข้อมูลขึ้นมา เปิดออก น้ำเสียงไม่แยแสแต่มั่นใจ “ร้อยเปอร์เซ็นต์”
นอกจากคนของ 129 เฉิงเจวี้ยนนึกไม่ออกแล้ว จะมีใครมีกำลังยับยั้งเฉิงหั่วกับฉินหร่านได้
“น้อยมากที่ 129 จะเข้าไปแทรกแซงปัญหาอำนาจของผู้อื่น” เฉิงจินขมวดคิ้วกังวล “เฉิงถู่มีปัญหารึเปล่า”
อีกอย่างช่วงปีนี้หมาป่าเดียวดายเพิ่งรับงาน แต่คำสั่งในมือยังน้อยอยู่ จนถึงตอนนี้เพิ่งรับมาไม่ถึงแปดคำสั่ง…
“ถ้าเป็นความจริง เฉิงถู่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้” เฉิงเจวี้ยนเงยหน้า
ตอนนี้เฉิงจินประหลาดใจจริงๆ เขารู้ดีว่า 129 ไม่สามารถคาดเดาได้ แต่ธุรกิจของเขาไม่ได้ข้องเกี่ยวกับ 129 ดังนั้นจึงไม่ค่อยเข้าใจรายละเอียดของอิทธิพลนี้
ส่วนโอวหยางเวยที่บ้าคลั่งอยู่ในเมืองหลวงนั้นไม่ได้สนใจเลย
ตอนนี้ได้ยินเฉิงเจวี้ยนยืนยันความแข็งแกร่งของ 129 เฉิงจินเกรงกลัวใน 129 มากขึ้น “ไม่แปลกที่จู่ๆ คนของหลายตระกูลจะแสดงความปรารถนาดีต่อตระกูลโอวหยาง…”
ด้านล่าง เลขาหลี่ที่ตอนแรกกลับบริษัทไปแล้วขับรถกลับมาอีก
“พวกเราอยากไปงานประมูลกันก่อน ที่อวิ๋นกวงกรุ๊ป” เฉิงเวินหรูกับฉินหร่านนั่งเบาะหลัง เธอวางมือบนตัก หลังเหยียดตรง “แต่ฉันผ่านทางมาแล้ว ครั้งนี้พวกเราจะไม่พูดถึง หลังจากนี้พวกเราจะไปเมืองโบราณที่ห่างจากอวิ๋นกวงกรุ๊ปหนึ่งกิโลเมตร ที่ที่ตอนเด็กพวกลู่จ้าวอิ่งน้องสามมักจะมาเที่ยว…”
ฉินหร่านวางมือที่หน้าต่างรถ ท่านั่งของเธอไม่ได้มาตรฐานอย่างเฉิงเวินหรู มืออีกข้างปัดลากไรผมที่คิ้วออก “ไม่ต้องหรอก”
“หืม?” เฉิงเวินหรูได้ยินคำพูดของฉินหร่านตอบสนองกลับ ที่ฉินหร่านพูดน่าจะหมายถึงผ่านไปทางอวิ๋นกวงกรุ๊ปไม่ได้ “ปัญหาของอวิ๋นกวงกรุ๊ปค่อนข้างซับซ้อน ภายในเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์มากมาย เธออาจไม่ค่อยเข้าใจนัก เอาเถอะ พวกเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ น้องสามที่ฉันบอกเธอ…”
ฉินหร่านมือแตะที่จมูก ไม่พูดอะไรอีก
จนกระทั่งถึงที่ประมูล เฉิงเวินหรูจึงหยุดพูด
เธอหันหน้าตรง ก้าวรองเท้าส้นสูงลงมา เงยหน้าเล็กน้อย ดวงตาคมกริบ เปลี่ยนเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งอีกครั้ง
ฉินหร่านเดินตามหลังเธออย่างไม่เร่งรีบ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ มือข้างหนึ่งสวมหมวกลงที่หัว
เฉิงเวินหรูหยุดลงสักพัก รอฉินหร่านตามมา จึงเดินตรงเข้าไปที่ด้านในอวิ๋นกวงกรุ๊ปต่อ ชะลอฝีเท้าเล็กน้อย
เธอเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในเมืองหลวง ทุกสองก้าว ล้วนมีคนทักทายเธอ
แต่ส่วนมากเฉิงเวินหรูแค่พยักหน้าอย่างเย็นชา
ตำแหน่งของสนามประมูลมีป้ายชื่ออยู่ เฉิงเวินหรูอยู่แถวแรก ฉินหร่านจึงนั่งที่ตำแหน่งของเลขาหลี่
“เห็นรึเปล่า นั่นคือนายท่านคนที่สี่ตระกูลฉิน” เฉิงเวินหรูชิดขา ท่านั่งค่อนข้างมาตรฐาน มือข้างหนึ่งป้องมุมปาก พูดกับฉินหร่าน “ก่อนหน้านี้ตระกูลฉินรับผิดชอบคนในสถาบันวิจัยที่สี่ สถาบันวิจัยคืออะไรหลังจากนี้เธอไม่นานเธอจะรู้ แม้ว่าตระกูลฉินจะไม่ได้ล่มจม แต่นายท่านคนที่สี่ของตระกูลฉินกับตระกูลโอวหยางเป็นพันธมิตรกันแล้ว สองตระกูลนี้จัดการด้านไอที ครั้งนี้มีพวกเขาอยู่ ดังนั้นฉันพูดได้ว่า ฉันก็เป็นผู้มีส่วนร่วมคนหนึ่ง”
ตอนแรกฉินหร่านไม่ได้สนใจมากนัก หลังจากได้ยินเฉิงเวินหรูพูดถึงตระกูลฉิน จึงหันมองทางนายท่านคนที่สี่ของตระกูลฉิน
นายท่านคนที่สี่ของตระกูลฉินก็นั่งอยู่แถวแรก ห่างจากเฉิงเวินหรูไปห้าตำแหน่ง อายุประมาณสี่หรือห้าสิบปี นอกจากริ้วรอยบนใบหน้า ลักษณะท่าทางยังไม่แก่นัก สวมเสื้อสูทสีเทาเงิน
เหมือนจะมองเห็นเฉิงเวินหรู นายท่านคนที่สี่ของตระกูลฉินรีบเข้ามาทักทาย “คุณหนูใหญ่”
ถึงตอนนี้ตระกูลฉินจะไม่ได้ตกต่ำ แม้ว่าตระกูลฉินยังนับว่ารุ่งเรืองอยู่ ก็เทียบไม่ได้กับตระกูลเฉิงหัวหน้าของสี่ตระกูลใหญ่ พบเฉิงเวินหรู นายท่านคนที่สี่ของตระกูลฉินยังคงต่ำกว่าหนึ่งระดับ
เพราะฉินหร่าน เฉิงเวินหรูจึงรู้สึกดีกับคนนามสกุลฉินขึ้นมามากขึ้นนิดหน่อย เธอหันไปทางนายท่านคนที่สี่ของตระกูลฉินแล้วพยักหน้า ท่าทีดีกว่าที่ผ่านมามาก
นายท่านคนที่สี่ของตระกูลฉินแปลกใจ เขากลับไปที่นั่งของตัวเอง
“คาดว่าในไม่ช้านายท่านคนที่สี่ของตระกูลฉินจะกลายเป็นหนึ่งในผู้พัฒนาเทคโนโลยีใหม่ของอวิ๋นกวงกรุ๊ป” ผู้ถือหุ้นที่นั่งอยู่ด้านข้างพูดเสียงเบา
