ตอนที่ 249 เฟิงหรูชิงถูกเสือคาบไปแล้ว (4)
“นี่…” เฟิงหรูชิงลังเล
ในตอนที่นางลังเลนี้เอง เสือโคร่งก็คาบลูกเสือน้อยขึ้นมาทิ้งออกไปนอกถ้ำ
หมายความว่า หากนางไม่รับมันไว้ มันก็จะเอาไปทิ้งเสีย ไม่เอาแล้ว
เฟิงหรูชิง “…”
หากไม่ได้เห็นว่าก่อนหน้านี้เสือโคร่งรักทะนุถนอมลูกตัวเองอย่างไร นางคงสงสัยว่ามันคิดจะหาแม่นมให้ลูกเสือของมันเสียอีก
แต่เฟิงหรูชิงเข้าใจแจ่มชัด เสือโคร่งต้องการใช้วิธีนี้บีบให้นางรับลูกเสือกลายพันธุ์ไว้
บางทีเริ่มแรกเสือโคร่งอาจมองออกว่านางชอบลูกเสือกลายพันธุ์ มันไม่มีอย่างอื่นที่จะตอบแทนนาง จึงจำต้องให้ลูกเสือกลายพันธุ์กับนาง
เฟิงหรูชิงคิดถึงเมื่อก่อนเจ้าของร่างทำดีกับหรงกุ้ยเฟยและเฟิงหรูซวงเช่นนั้น สิ่งที่ได้รับคือการทำร้ายอย่างหนักหนา
ตอนนี้ แม้แต่เสือโคร่งตัวหนึ่งยังรู้จักใช้วิธีนี้ตอบแทนบุญคุณ
เทียบกับคนเหล่านั้นแล้ว สัตว์วิเศษ…เรียบง่ายกว่ากันเยอะ
ในใจของพวกมันมีคนอยู่เพียงสองประเภท คนที่ดีกับพวกมัน คนที่ทำร้ายพวกมัน ไม่มีประเภทอื่นอีก
“เจ้าอยากให้ข้ารับมันไว้เช่นนั้นข้าก็จะพามันไป เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงลูกเสือน้อย ที่บ้านข้ายังมีสัตว์วิเศษอีกมากมายสามารถเป็นเพื่อนมันได้ ข้าก็จะดูแลมัน”
ในความคิดของเฟิงหรูชิง ในเมื่อเลือกที่จะอยู่แล้วก็จะพยายามสุดชีวิตที่จะดูแลมัน
สำหรับนางแล้ว เหล่านี้ไม่ใช่สัตว์วิเศษแต่เป็น…คนในครอบครัวที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต
ชาติก่อนในตอนที่น้องชายเพิ่งจะเลือกพานางออกจากบ้านหลังนั้น นางไม่เอาสิ่งใดเลยหยิบมาเพียงเสื้อผ้าชุดหนึ่ง กับหมาจรจัดตัวหนึ่งที่นางเก็บเอามาเลี้ยง
แม้ว่าชีวิตจะยากลำบากเพียงใด สองคนหนึ่งหมาก็ไม่เคยละทิ้งกัน
เลือกที่จะเลี้ยงแล้วก็จะต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต!
“โห่ว”
เสือโคร่งใช้หัวถูไถเฟิงหรูชิงด้วยความขอบคุณ นัยน์ตาซาบซึ้ง
ที่มันยกลูกให้เฟิงหรูชิงหนึ่งเพื่อเป็นการทดแทนบุญคุณ สองคือ อยู่กับมนุษย์ผู้นี้ลูกจะไม่ลำบาก
มันเชื่อในตัวนาง!
“ชิงชิง!”
ฉับพลันก็มีเสียงแตกตื่นดังมาจากด้านหลัง
ในตอนที่เฟิงหรูชิงหันกลับไปมอง ก็ได้เห็นกับฉินเฉินที่สีหน้าตื่นตกใจปรากฏตัวอยู่หน้าถ้ำ
หลังจากนั้น หมาป่าสีขาว เหล่าสัตว์วิเศษ คนในกองทัพเลือดเหล็กทุกคนก็ตามมาด้วย…
นี่ต้องโทษเสือโคร่งที่วิ่งเร็วเกินไป พวกเขาหารอบๆ อยู่นานกว่าจะเจอถ้ำแห่งนี้
โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นเสือโคร่งกับเฟิงหรูชิงใกล้กันขนาดนั้น หัวใจฉินเฉินตกใจแทบหยุดเต้น…
เฟิงหรูชิงไม่ได้รับรู้อะไรเลย ฉีกยิ้มทักทายทุกคนที่อยู่ด้านหลัง
“พวกเจ้ามาได้อย่างไรกัน?”
ใจฉินเฉินแทบหลุดออกมาข้างนอก รีบสาวเท้าเข้าไปหยุดตรงหน้าเฟิงหรูชิง
เสือโคร่งคำรามเสียงต่ำ นัยน์ตาฉายแววหวาดระแวง
มันเชื่อใจแค่เฟิงหรูชิง ไม่เชื่อใจมนุษย์ผู้อื่น
“แม่ของเสือน้อย เจ้าอย่าขู่เพื่อนของข้า” เฟิงหรูชิงลูบหัวเสือโคร่ง ขมวดคิ้วพลางกล่าว
เสือโคร่ง “…”
แม่ของเสือน้อย? นี่มันอะไรกัน?
ทว่ามันก็เชื่อฟังแต่โดยดีเก็บแววตาเย็นยะเยือกกลับมา แต่ก็ยังมีสีหน้าไม่ดีนักใส่คนอื่นๆ
ในที่สุดฉินเฉินก็วางใจได้เสียที
“ชิงชิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บหรือไม่”
เฟิงหรูชิงยิ้มกริ่ม “ข้าไม่เป็นไร เสือโคร่งเหล่านี้เป็นเด็กดีมากไม่ได้ทำร้ายข้า”
เป็นเด็กดี?
นี่…ใช้อธิบายสัตว์วิเศษระดับห้าหรือ?
“เอ๋าว์วู!”
หมาป่าสีขาวที่เพิ่งพุ่งมาจากด้านหลังกลุ่มคน ก็ได้เห็นลูกเสือตัวน้อยน่ารักน่าเอ็นดูตัวหนึ่งเกาะอยู่ที่ขาเฟิงหรูชิง มันร้องคำรามใส่ลูกเสือน้อยด้วยความโมโห
เจ้าตัวดีนี่มาจากไหน กล้ามาแย่งนายท่านกับมัน!
………………….
ตอนที่ 250 เหมียว? โฮ่ง? (1)
“โห่ว!”
เสือโคร่งปกป้องลูกตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร มันเห็นหมาป่าสีขาวตัวนั้นไม่ฟังคำใดๆ พุ่งกระโจนมาทางลูกของมันก็คำรามขึ้นทันที นัยน์ตาฉายแววดุร้าย
หมาป่าสีขาวที่เดิมคิดจะตะปบลูกเสือน้อยสักทีพลันต้อง…หวาดกลัวเสียแล้ว
ใครใช้ให้มันมีแม่เป็นสัตว์วิเศษระดับห้าเล่า มันยุ่งไม่ได้ ยุ่งไม่ได้เลย
รอมันก้าวถึงสัตว์วิเศษระดับห้าก่อนเถิด จะต้องแย่งขาของนายท่านคืนมาให้ได้ หึ๊!
เฟิงหรูชิงก้มลงมองก็เห็นหมาป่าสีขาวหยุดยืนอยู่หน้านาง แววตามันฉายแววไม่ยินยอม เสียใจและโกรธ จ้องมองลูกเสือน้อยตาไม่กะพริบ
ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงคำรามเตือนเมื่อครู่ของแม่เสือ ลูกเสือตัวน้อยนี่จะต้องมันตบปลิวเป็นแน่
“หมาป่าสีขาว ต่อจากนี้เสือน้อยจะเป็นเพื่อนใหม่ของพวกเรา เจ้าห้ามทำร้ายมัน”
ต่อจากนี้เสือน้อยจะต้องกลับบ้านกับนาง หากห้ามปรามหมาป่าตัวนี้ไม่ไม่อยู่ ไม่แน่เสือน้อยอาจโดนมันรังแกได้
ราวกับฟ้าผ่าลงมากลางวันแสกๆ หมาป่าสีขาวตกตะลึงตาค้าง
ลูกเสือที่แย่งชิงต้นขากับมันตัวนี้ จะกลับบ้านกับพวกมัน?
ที่สำคัญไปกว่านั้น ลูกเสือนี่รู้จักกับนายท่านวันแรกมันกลับมีชื่อเสียแล้ว!
แม้ความสามารถในการตั้งชื่อของนายท่านจะ…ไม่ดีนัก แต่ว่าอย่างไรก็คือชื่อ มันเป็นเจ้าบ้านมาตั้งนานแม้แต่ชื่อเรียกยังไม่มี!
น้อยใจ น่าน้อยใจเสียจริง!
จู่ๆ หมาป่าสีขาวก็เกิดไม่อยากสนใจเฟิงหรูชิงขึ้นมา ผู้หญิงที่เห็นใครก็รักก็ชอบ แต่มันก็ยังตัดใจไม่ได้ ได้แต่ใช้สายตาแห่งความเสียใจจ้องมองไปยังนาง
เฟิงหรูชิงลูบหัวหมาป่าสีขาว ทำให้อารมณ์โกรธเคืองของหมาป่าสีขาวหายไปบ้างเล็กน้อย
นางเงยหน้าขึ้นหันไปทางเสือโคร่ง
“เจ้า…อยากไปกับข้าด้วยหรือไม่?”
เสือโคร่งตกตะลึง มันก้มหน้าลงเงียบไปสักพักสุดท้ายก็ส่ายหน้า
ภายในป่าสัตว์วิเศษมันยังมีเรื่องอื่นต้องทำ ไม่สามารถจากไปได้
“ตกลง” เฟิงหรูชิงถอนหายใจอย่างผิดหวัง นางเบนสายตามาที่หมาป่าสีขาวอีกครั้ง “หมาป่าสีขาว เสือน้อยอายุยังน้อยก็ต้องจากแม่แล้ว ต่อจากนี้เจ้าก็เป็นพ่อนมให้มันแล้วกัน”
หมาป่าสีขาวเบิกตาโตอ้าปากค้าง
แม้แต่ภรรยามันยังไม่มีก็ต้องเป็นพ่อแล้ว?
อีกอย่างลูกเสือตัวนี้ไม่เหมือนสัตว์วิเศษตัวอื่น สัตว์วิเศษตัวอื่นล้วนเป็นระเบียบไม่มีใครแย่งความรักกับมัน มีเพียงลูกเสือตัวนี้เท่านั้นที่ทำให้มันรู้สึกอันตรายผิดปกติ
“หมาป่าสีขาว ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากเป็นพ่อ แต่ว่า…เจ้าไม่รู้สึกว่าเสือน้อยน่าเอ็นดูมิใช่หรอกหรือ? ไม่อยากมีลูกแบบนี้หรือ?”
หมาป่าสีขาวเบะปาก นายท่านตาบอดหรือ ไอ้ตัวเล็กนั่นน่ารักตรงไหน?
น่ารักเท่ามันหรือ?
“เจ้าไม่รู้สึกว่ามันรูปร่างคล้ายแมวหรือ? ทั้งว่านอนสอนง่ายทั้งน่ารัก” เฟิงหรูชิงยิ้มกว้างเอาลูกเสือมาไว้ในมือแล้วเอ่ยถาม
หมาป่าสีขาวทำเสียงขึ้นจมูก หึ๊!
ตานายท่านมีปัญหาจริงๆ ก่อนหน้านี้จะเอามันมาเลี้ยงเหมือนหมา ตอนนี้ก็รู้สึกว่าลูกเสือเหมือนแมวอีก
มันเหมือนแมวตรงไหนกัน?
ลูกเสือถูกเฟิงหรูชิงกอดไว้ในอ้อมแขน รู้สึกราวกับมีความอบอุ่นโอบกอดมันเอาไว้
มันใช้ลิ้นเลียแก้มนางเบาๆ ส่งเสียงร้องเอาใจ “เหมียว”
เฟิงหรูชิง “…”
หมาป่าสีขาว “…”
คนในกองทัพเลือดเหล็ก “…”
แม่เสือ “…”
วินาทีนั้นเสือโคร่งก้าวถอยไปหลายก้าว มันไม่อยากรับว่าเจ้าลูกเสือไร้ยางอายนี่เป็นลูกชายของมันอีก
มันทนขายหน้าไม่ได้
“เอ๋าว์วู!”
หมาป่าสีขาวตาแดงก่ำด้วยความโมโห
มันมั่นใจแล้วว่าลูกเสือตัวนี้เป็นไอ้ตัวดี ไม่คิดว่าจะใช้วิธีนี้ทำให้นายท่านอารมณ์ดี
……………………………
