ตอนที่ 55 สรรพคุณของอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษ (2)
แต่…นางรู้ดีว่าเสด็จพ่อลงโทษนางสถานเบาที่สุดแล้ว
“ขอบพระทัยเพคะเสด็จพ่อ”
ต่อให้ภายในใจของนางจะคับแค้นสักเพียงใด เฟิงหรูชิงก็สะกดอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้แล้วถวายบังคมแสดงความขอบคุณ
“พวกเจ้าไปได้แล้ว”
แววตาของเฟิงเทียนอวี้สงบลง ถ้าหากเขาตรวจสอบพบว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเกี่ยวข้องกับหลิวหรงละก็ สกุลหลิวอย่างหวังจะได้อยู่เป็นสุขอีกเลย!
…
นับตั้งแต่วันนั้นที่เฟิงหรูชิงนำเมล็ดพันธุ์ยาวิเศษปลูกเสร็จเรียบร้อย นางก็สั่งให้หลิวลี่ออกไปซื้อมาอีก และนำวิธีการปลูกถ่ายทอดให้กับบรรดาสัตว์วิเศษ
แต่เฟิงหรูชิงกลับพบว่า เมล็ดเทียนหลิงกั่วแบบเดียวกัน ต้นที่นางปลูกงอกและโตได้ทันที แต่ต้นที่พวกสัตว์วิเศษปลูกนั้น งอกเป็นต้นกล้าน้อยๆ ได้แค่นั้นเอง
ต่อให้เป็นแบบนั้น หากมีคนรู้เรื่องเขาท้ายจวนในจวนองค์หญิงเข้า เป็นไปได้ว่าคนทั้งแคว้นหลิวอวิ๋นจะลุกฮือกันไปหมด โชคดีที่เวทมนตร์พรางตาของเฟิงหรูชิงใช้งานได้สำเร็จ เมื่อมีเวทมนตร์พรางตา นางก็คงนอนหลับได้อย่างสบาย
“ยาวิเศษโตพอแล้ว ยาวิเศษพวกนี้พอให้ข้าต้มน้ำซานเกินได้ชามหนึ่ง กับดองเหล้าวิเศษได้กาหนึ่ง”
เฟิงหรูชิงเอามือลูบคางอันกลมเกลี้ยง เมื่อมีของพวกนี้ นางก็ค่อยๆ หยั่งรากฐานในทวีปนี้ได้อย่างมั่นคง
‘โฮ่ง!’
หมาป่าสีขาวเห่าเพื่อแสดงท่าทีต่อต้าน มันมองดูผลยาวิเศษที่แกว่งไปมาน้ำลายสอ มันกลืนน้ำลายหลายอึกอย่างทุกข์ทน
“เจ้าห้ามแตะต้องของพวกนี้” เฟิงหรูชิงยกมือตบลงที่อกของหมาป่าสีขาว “ต่อไป ยาวิเศษที่พวกกระต่ายวิเศษปลูก ข้าจะแบ่งให้เจ้าบางส่วน”
หมาป่าสีขาวเห่าเบาๆ สีหน้าของมันดูซึมๆ
เพราะในบรรดาสัตว์ทั้งหลายที่อยู่ที่นั่น มีเพียงมันตัวเดียวที่ยังไม่ได้ทำสัญญากับเฟิงหรูชิง ดังนั้นมันจึงเป็นเพียงหมาป่าเฝ้าบ้าน ไม่สามารถปลูกยาวิเศษได้
เฟิงหรูชิงไม่สนใจหมาป่าสีขาว เมื่อนางเด็ดยาวิเศษเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปที่ห้องครัว
ห้องครัวในจวนองค์หญิงใหญ่มาก หลังจากเฟิงหรูชิงไล่คนที่อยู่ในครัวออกไปข้างนอกแล้ว นางก็ลงมือปรุงอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษด้วยตัวเอง
ไม่นานนัก อาหารบำรุงสุขภาพวิเศษร้อนๆ ชามหนึ่งก็ถูกยกมาไว้ที่โต๊ะ
“ไว้วันหลังข้าค่อยหาพวกสัตว์วิเศษรับใช้มาเพิ่ม งานปรุงอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษจะได้ยกให้พวกมันทำ”
เฟิงหรูชิงหยีตา ต่อไปงานจะยุ่งยิ่งกว่านี้ งานจุกจิกพรรค์นี้ หาสัตว์วิเศษสักตัวมาทำแทนก็ได้
เมื่ออาหารบำรุงสุขภาพชามนั้นตกถึงท้อง เฟิงหรูชิงรู้สึกว่าท้องร้อนผ่าวขึ้น ราวกับว่ามีของบางอย่างใกล้จะพุ่งออกมา
นางรีบนั่งขัดสมาธิ ใช้พลังวิเศษเพื่อจัดการกับพลังในร่างกาย
แม้อาหารบำรุงสุขภาพที่ทำคราวนี้นางจะใช้เพื่อลดความอ้วน แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษ แน่นอนว่าต้องมีพลังวิเศษที่รุนแรง และพลังวิเศษแบบนี้มีผลต่อการฝึกตบะรุนแรงยิ่งกว่าการกินยาวิเศษเข้าไปตรงๆ
เฟิงหรูชิงไม่ยอมปล่อยพลังนี้ไปเปล่าๆ นางรีบเคลื่อนพลังวิเศษทั้งหมดไปไว้ที่จุดตานเถียน
พลังวิเศษที่แข็งแกร่งแบบนี้ ชั่วพริบตาเดียวก็เติมเต็มจุดตานเถียน และในขณะนั้นเอง พลังวิเศษนี้ก็พุ่งไปถึงจุดเปิดลมปราณ บรรลุถึงอีกขั้นหนึ่ง
ความจริงแล้ว ความสามารถที่ติดตัวเฟิงหรูชิงมาไม่ได้แย่ขนาดนั้น ถึงอย่างไรนางก็เป็นลูกสาวของน่าหลานเยียนกับเฟิงเทียนอวี้ มีความสามารถที่สืบทอดมาทางสายเลือด จะแย่อย่างไรก็คงไม่ถึงขั้นห่วยแตก
แต่เสียดาย…
องค์หญิงคนเดิมเป็นพวกเอาแต่กินไม่ยอมทำการทำงาน ไม่เคยฝึกตบะ แม้แต่อาจารย์ที่เฟิงเทียนอวี้หามาให้นางกี่คนต่อกี่คนก็โดนนางยั่วโมโหเสียจนลมปราณปั่นป่วน เวลานานเข้า เฟิงเทียนอวี้ก็ปล่อยนางไปตามแต่ใจนางต้องการ
ดังนั้น หลายปีที่ผ่านมา เฟิงหรูชิงไม่เคยบรรลุฌานเลยสักขั้น นางอยู่ที่ขั้นล่างของระดับชูอู่มาตลอด จนกระทั่งได้รับพลังวิเศษนี้เข้าสู่ร่างกาย นางจึงบรรลุถึงขั้นกลางได้ในระยะเวลาสั้นๆ
แต่มันไม่ได้จบเพียงเท่านี้
ในขณะเดียวกันกับการฝึกตบะ ไขมันสีเหลืองเป็นชั้นๆ ก็ไหลออกมา เป็นชั้นบางๆ ห่อหุ้มผิวขาวๆ ของเฟิงหรูชิงเอาไว้
ตอนที่ 56 งานพบปะ (1)
“เจี๊ยกๆ”
ลิงสี่แขนดึงชายเสื้อของเฟิงหรูชิงแล้วชี้นิ้วไปที่ถังอาบน้ำซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ราวกับกำลังบอกเฟิงหรูชิงให้รู้ว่า มันเตรียมน้ำสำหรับอาบไว้ให้นางเรียบร้อยแล้ว
กระต่ายสองตัวกำลังกระโดดดึ๋งๆ ราวกับเร่งนางให้รีบมาอาบน้ำ
เฟิงหรูชิงมองดูไขมันที่ไหลซึมออกมาจากร่างกาย นางขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ “เมื่อก่อนนางกินเนื้ออะไรเข้าไปบ้างเนี่ย เจ้าลิงน้อย เจ้าไปหาน้ำสำหรับอาบมาเพิ่มให้ข้าอีก เจ้ากระต่าย พวกเจ้าสองตัวเฝ้าประตูต่อไป ห้ามใครเข้ามาทั้งนั้น”
กระต่ายวิเศษสองตัวพยักหน้ารับอย่างรู้ความ ส่งเสียงร้องแล้วกระโดดออกไปนอกประตู ราวกับเทพสององค์เฝ้าประตูไม่ขยับไปไหน
ไขมันบนผิวของเฟิงหรูชิงมีเยอะมาก น้ำเพียงถังเดียวล้างออกไม่หมด ดังนั้นนางจึงอาบไปทั้งหมดสี่รอบ ร่างกายถึงสะอาดหมดจด
ผิวของนางผุดผ่องเหมือนหยกเช่นเดิม ทั้งขาวทั้งนุ่ม สวยใสไร้ตำหนิ
เมื่อยืนอยู่หน้ากระจก เฟิงหรูชิงตาค้าง นางเอามือบีบๆ คลำๆ ชั้นไขมันที่เอวของนางแรงๆ นัยน์ตาแสดงความตกตะลึง
“ข้าผอมลง…จริงๆ หรือ”
องค์หญิงคนเดิมตัวหนักสองร้อยห้าสิบชั่ง เป็นคนอ้วนอันดับหนึ่งของแคว้นหลิวอวิ๋น น้ำหนักขนาดนี้ จะให้ลดแบบเร็วๆ คงยาก ต่อให้เป็นอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษ ก็ไม่มีทางช่วยนางลงจากตำแหน่งคนอ้วนอันดับหนึ่งมาเป็นคนน้ำหนักตัวมาตรฐานได้
แต่ว่า…
เฟิงหรูชิงรู้สึกว่ารอบเอวตัวเองเล็กลงอย่างชัดเจน และไม่ได้ดูย้วยแต่อย่างใด
“สรรพคุณของอาหารบำรุงสุขภาพนี่ ดีกว่าที่ข้าคิดไว้ตั้งเยอะ” เฟิงหรูชิงเอามือลูบคางและยิ้ม
ถ้ากินอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษนี้หลายๆ ครั้ง นางต้องผอมลงอีกแน่นอน แต่ว่าปุบปับผอมลงอย่างรวดเร็วจะทำให้ผู้คนสงสัยเอาง่ายๆ ดังนั้นก่อนที่นางจะมีตบะอันแข็งแกร่ง นางไม่อยากเป็นที่จับจ้องของผู้คนนัก ดังนั้น…การลดความอ้วน ต้องค่อยเป็นค่อยไป
เมื่อเฟิงหรูชิงเปิดประตูออก นางรู้สึกว่าแสงแดดในวันนี้สวยงามกว่าทุกวัน และเป้าหมายที่จะได้นอนกับกั๋วซือนั้น ก็ใกล้เข้ามาอีกขั้นแล้ว
…
จวนองค์หญิง
ต้นไม้ในสวนทิ้งใบเกลื่อนกลาด ชิงหลิงกวาดใบไม้ที่ร่วงอย่างเหน็ดเหนื่อย นางปาดเหงื่อที่หน้าผาก ขณะที่กำลังเงยหน้าขึ้นนั้น มองไปเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากำลังเดินตรงเข้ามา
ชิงหลิงตกตะลึง นางรู้สึกว่า องค์หญิงในวันนี้มีบางสิ่งบางอย่างแปลกไป?
จริงด้วย…ดูเหมือนนาง…ผอมลงนี่?
“องค์หญิงเพคะ” ชิงหลิงขมวดคิ้วเบาๆ ถามด้วยความเป็นห่วง “ช่วงนี้อาหารในจวนไม่ถูกปากหรือเพคะ จะให้บ่าวไปทูลฝ่าบาทให้ส่งแม่ครัวเก่งๆ มาที่จวนหรือไม่เพคะ องค์หญิงกินไม่ลงจนผอมแล้วนะเพคะ”
องค์หญิงเป็นคนเลือกกินมาแต่ไหนแต่ไร แม่ครัวของจวนองค์หญิงช่วงนี้ต้องทำอาหารไม่ถูกปากแน่ๆ องค์หญิงถึงผอมลงแบบนี้
“ไม่ต้อง” เฟิงหรูชิงยิ้ม “ช่วงนี้ข้ากำลังออกกำลังกาย นี่เป็นผลจากการออกกำลัง อีกอย่าง ช่วงนี้ให้จัดอาหารรสไม่จัด ไม่เอาเนื้อให้ข้าด้วย”
ยังดีที่ช่วงหลายวันมานี้นางวิ่งช่วงเช้าทุกวัน จึงเอามาเป็นข้ออ้างว่าทำให้ผอมลงได้ มิเช่นนั้น คนอื่นรู้เรื่องอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษที่นางทำเข้า จะไม่เป็นคุณต่อแคว้นหลิวอวิ๋น
“…”
ชิงหลิงมึนงง องค์หญิงกำลังลดความอ้วนจริงๆ หรือ เพราะอะไร
เมื่อก่อนต่อให้เป็นการทำเพื่อหลิ่วอวี้เฉิน องค์หญิงก็ไม่เคยทุ่มเทเอาเป็นเอาตายแบบนี้ ตอนนี้เพื่อ กั๋วซือ นางทำได้ขนาดนี้เชียวหรือ?
ดูท่าในใจขององค์หญิง ความสำคัญของกั๋วซือ…คงมากกว่าคุณชายหลิ่วมากนัก
“จริงสิ ช่วงนี้หลิ่วอวี้เฉินไม่ได้มาหาข้าใช่หรือไม่”
ก่อนเดินจากไป เฟิงหรูชิงคิดอะไรบางอย่างออก จึงหันหน้ามาถามชิงหลิง
ชิงหลิงอึ้ง เมื่อนางตั้งสติได้ จึงพูดทั้งส่ายหน้าว่า “ตั้งแต่ที่คุณชายหลิ่วถูกหมาป่าสีขาวจับโยนออกไป เขาก็ไม่โผล่มาที่นี่อีกเลยเพคะ”
