ตอนที่ 113 หมาป่าอยู่ดีๆ ก็กลายเป็นแพะ (2)
จากนั้น…
หมาป่าสีขาวรู้สึกโมโหมาก มันทิ้งตัวลงนอนบนพื้น แล้วกลิ้งไปกลิ้งมา ขนของมันเลอะฝุ่นดินเต็มตัว
“ลุกขึ้นมา!”
เฟิงหรูชิงรู้สึกว่าหมาป่าสีขาวตัวนี้ช่างทำให้นางเสียหน้า นางทำหน้านิ่วคิ้วขมวดดุใส่มัน
“อิ๋งๆ ”
ไม่ลุก ถ้าเจ้าไม่รับปากว่าจะให้ผลเทียนหลิงกั่วข้า ข้าก็ไม่ลุก!
เฟิงหรูชิงสีหน้าเซ็งกว่าเก่า เจ้าลูกหมาป่า ทำตัวเหมือนหมาบ้านขึ้นทุกที
แม้นางจะชอบให้สัตว์เลี้ยงทำตัวออดอ้อนน่ารัก แต่ไม่ได้หมายความว่า นางจะชอบให้หมาป่าทำตัวดื้อรั้นหน้าไม่อายแบบนี้
“เจ้าหมาป่า ข้าจะให้โอกาสเจ้าแก้ตัว” เฟิงหรูชิงจ้องมองมันอยู่นาน ทันใดนั้น นางก็ยิ้ม “ถ้าเจ้าช่วยข้าเรื่องนึง ข้าจะ…งดเว้นโทษเจ้า”
หมาป่าสีขาวได้ยินดังนั้น จึงหยุดดิ้นทันที มันรีบลุกขึ้น มองเฟิงหรูชิงตาปริบๆ
“ไป ตามข้าไปเขาสัตว์วิเศษ”
ช่วงนี้จวนองค์หญิงสงบสุขเกินไป ไม่มีใครกล้ามารุกราน ทำให้หมาป่าสีขาวไม่ได้ใช้ความสามารถของตัวเอง นางจะเลี้ยงมันเปล่าๆ ไม่ได้ เพราะแต่ละวันต้องให้ผลเทียนหลิงกั่วมันกิน ดังนั้นมันต้องทำงาน!
เมื่อเดินออกจากจวน เฟิงหรูชิงก็รับรู้ถึงความเคลื่อนไหวขององครักษ์สองนายจากในวัง นางหยุดเดินแล้วพูดกับสิ่งที่ติดตามมาด้านหลัง
“พวกเจ้าไม่ต้องคอยตามข้า ข้ามีหมาป่าสีขาวคอยอารักขาข้าอยู่ ข้าไม่เป็นไรหรอก ถ้าพวกเจ้ายังตามข้ามา…ข้าจะถือว่าพวกเจ้าคอยจับตาดูข้า”
สิ่งที่นางจะไปทำจะให้ใครรู้ไม่ได้ ดังนั้น จึงห้ามมีคนคอยตามอารักขานาง
ที่ด้านหลัง องครักษ์ที่หลบซ่อนตัวอยู่ทั้งสองคนต่างอึ้งและมองหน้ากัน
“จะทำอย่างไรดีคราวนี้” องครักษ์หมายเลขหนึ่งขมวดคิ้วเอ่ยถาม
องครักษ์หมายเลขสองมองดูเฟิงหรูชิงที่พาหมาป่าสีขาวเดินจากไป เขายิ้มเจื่อนๆ แล้วพูดว่า “ในเมืองหลวง มีหมาป่าระดับสามคอยอารักขาองค์หญิง คงไม่มีใครอยากรนหาที่ตาย! ถ้าพวกเราดึงดันสะกดรอยตามไป จะทำให้องค์หญิงไม่พอพระทัย ดังนั้นพวกเรากลับไปทูลให้ฝ่าบาททรงทราบดีกว่า”
แม้บัดนี้องค์หญิงจะเปลี่ยนแปลงไปมาก แต่นิสัยบางอย่างก็ยังเหมือนเดิม พวกเขาไม่กล้ากวนโมโหองค์หญิง
องครักษ์ทั้งสองมองหน้ากัน พวกเขากลับหลังแล้วมุ่งหน้ากลับวังหลวงโดยเร็ว
ตั้งแต่เฟิงหรูชิงเกิดมา ไม่เคยออกนอกวังหลวงมาก่อน องครักษ์ทั้งสองคิดว่านางคงเดินเล่นอยู่ในเมือง คิดไม่ถึงว่านางจะออกจากเมืองหลวงเพื่อมุ่งหน้าเข้าป่าที่อยู่ของสัตว์วิเศษ
ป่าที่อยู่ของสัตว์วิเศษกว้างใหญ่มาก เขาลูกเดียวอยู่ในรอยต่อของทั้งหกแคว้น
ส่วนตำแหน่งของแคว้นหลิวอวิ๋นอยู่ทางทิศตะวันออกของเขาสัตว์วิเศษ
ด้วยกำลังความสามารถของเฟิงหรูชิงในตอนนี้ นางทำได้เพียงอยู่ด้านนอก ถ้าเดินเข้าป่าลึก ต่อให้มีหมาป่าสีขาวระดับสามก็ไม่อาจรับประกันความปลอดภัยของนางได้
แต่ต่อให้อยู่ด้านนอกก็ยังดีกว่าเมืองหลวงทั้งเมือง เพราะมองเห็นสัตว์วิเศษจำนวนมากในทวีปนี้
“เจ้าหมาป่า คราวนี้จะสำเร็จหรือเปล่าก็อยู่ที่เจ้าแล้ว” เฟิงหรูชิงยิ้มและเอามือตบที่หัวของหมาป่าสีขาวเบาๆ
จากนั้น เฟิงหรูชิงก็ปลดที่นั่งบนหลังของหมาป่าสีขาวออก พร้อมกันนั้นก็หยิบกระดาษม้วนหนึ่งออกมา
“โฮ่ง!”
ไม่ไกลออกไปมีเสียงคำรามน่ากลัวดังขึ้น
เสียงคำรามนั้นทำให้เฟิงหรูชิงหัวใจเต้นแรง แน่นอนว่ามันไม่ได้ทำให้นางกลัว แต่ทำให้รู้สึกตื่นเต้น
นางยิ้มมุมปาก นั่งไขว่ห้าง ชายตามองดูสิ่งที่กำลังพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ในกระแสลมที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เสือดาวตัวหนึ่งกำลังพุ่งเข้ามาตรงหน้าเฟิงหรูชิงราวกับสายฟ้า
แววตาของเสือดาวดูดุร้าย เหมือนว่ากำลังไม่พอใจเฟิงหรูชิงซึ่งเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ พริบตาเดียวมันก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้านาง
………………………………….
ตอนที่ 114 เจ้าอยากมีงานทำหรือไม่ (1)
“ช้าก่อน!”
ขณะที่เสือดาวกำลังกระโจนมาตรงหน้า เฟิงหรูชิงยกมือขึ้นห้ามมันเอาไว้
แม้จะเป็นสัตว์วิเศษ แต่มันก็ฉลาดรู้ความ ดังนั้นเมื่อเห็นท่าทางของเฟิงหรูชิง เสือดาวเกิดอาการสงสัย จึงหยุดโดยสัญชาตญาณ แล้วมองดูเฟิงหรูชิงด้วยสายตาแบบงุนงง
มนุษย์ผู้นี้ จะตายอยู่แล้วยังจะพูดอะไรอีก
“เจ้าเสือน้อย” เฟิงหรูชิงยิ้ม ใช้น้ำเสียงที่เนิบช้าและน่าหลงใหลเอ่ยถาม “เจ้าอยากมีงานทำไหม”
งาน? มันคืออะไรกัน
เสือดาวยืนงุนงงอยู่พักหนึ่งจากนั้นมันก็คำราม และยกอุ้งเท้าขึ้นเพื่อตะปบเฟิงหรูชิง
“อู๊ว!” ในขณะที่เสือดาวกำลังจะตะปบเฟิงหรูชิง หมาป่าสีขาวที่ซ่อนตัวอยู่ข้างๆ ก็ได้รับสัญญาณจากเฟิงหรูชิง มันเห่าและกระโดดพุ่งเข้าใส่เสือดาว
เพราะตอนแรกเฟิงหรูชิงกลัวว่าพลังของหมาป่าสัตว์วิเศษระดับสามจะทำให้สัตว์วิเศษอื่นตกใจกลัว จึงให้มันซ่อนตัวไว้ก่อน ดังนั้นเมื่อเห็นว่ามนุษย์ผู้นี้มีสัตว์วิเศษระดับสามคอยติดตามอยู่ข้างกาย เสือดาวก็ตกใจจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
ตุบ!
เสือดาวต้านทานการพุ่งชนของหมาป่าสีขาวไม่ไหว กายใหญ่ๆ ของมันนั่งอ้วนกลมลงบนพื้น มันส่ายหัวที่ถูกกระแทกจนมึนจากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นแบบงวยงง
ภาพที่ปรากฏอยู่ในตาของมันยังคงเป็นใบหน้าที่มีรอยยิ้ม และการถามด้วยน้ำเสียงที่โน้มน้าวใจ “เจ้าอยากมีงานทำไหม”
คราวนี้ เสือดาวไม่กล้าบุ่มบ่ามเหมือนตอนแรก มันนั่งนิ่งอยู่ที่พื้น สายตาขลาดกลัวคอยจ้องมองหมาป่าสีขาวเป็นระยะ
“เจ้าไม่ต้องมองเขา มองมาที่ข้า” เฟิงหรูชิงยกมือขึ้น ม้วนกระดาษคลี่ออกโดยปริยาย “เจ้าอ่านรู้เรื่องไหม”
เสือดาวนัยน์ตาว่างเปล่า นี่…มันของอะไรกัน ดูไม่รู้เรื่องเลย
เมื่อเห็นสายตาอันว่างเปล่าของเสือดาว เฟิงหรูชิงหันหน้าไปหาหมาป่าสีขาว “สัตว์วิเศษอ่านหนังสือไม่ออกหรือ”
หมาป่าสีขาวพยักหน้ารับอย่างซื่อๆ
เฟิงหรูชิงเซ็ง “ทำไมเจ้าไม่บอกแต่แรก เสียเวลาเปล่า”
“…”
หมาป่าสีขาวรู้สึกเหมือนถูกโยนความผิดให้
แต่ว่าเจ้าไม่ได้ถามข้าสักหน่อย ใครจะไปรู้ว่าเจ้าเขียนอะไรเมื่อกี้
เฟิงหรูชิงเลิกสนใจหมาป่าสีขาว นางหันหน้ากลับไปมองเสือดาว “ถ้าอย่างนั้นข้าจะพูดสั้นๆ ข้าอยากให้เจ้ามาทำงานให้ข้า ต้องทำอะไรบ้างนั้น ข้าจะให้คนมาบอกเจ้า ส่วนค่าตอบแทนคือผลเทียนหลิงกั่วที่จะมีให้เจ้ากินทุกวัน”
เมื่อนางยื่นมือออกไปก็ปรากฏผลเทียนหลิ่งกั่วอยู่ในมือ
เสือดาวมองดูผลเทียนหลิงกั่วในมือของเฟิงหรูชิงตาไม่กะพริบ มันอยากกินจนน้ำลายแทบยืดลงพื้น มันเอาอุ้งเท้าหน้าปัดทำความสะอาด แต่ไม่ได้รับเอามาทันที มันกำลังครุ่นคิดบางอย่าง
“เจ้ายังจะคิดอะไรอีก เรื่องดีๆ แบบนี้ต้องคิดอะไรเยอะแยะ ผลเทียนหลิงกั่วเป็นแค่สิ่งตอบแทนอย่างหนึ่งเท่านั้น ต่อไปข้ายังมียาวิเศษที่ดีกว่านี้ให้อีก ถ้าข้าอารมณ์ดีอาจมีอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษให้พวกเจ้ากินด้วย”
ผลเทียนหลิงกั่วส่งกลิ่นหอมเย้ายวนใจและกินหอมแบบนี้มันช่างดึงดูดใจเสือดาวมากเหลือเกิน มันไม่อาจปฏิเสธ สุดท้ายมันก็พยักหน้ารับด้วยความจำนน
“ดีมาก” เฟิงหรูชิงลูบหัวเสือดาว “เจ้าเสือน้อยต่อไปเจ้าเป็นสมาชิกของจวนองค์หญิง เจ้าต้องทำงานอย่างเต็มที่ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี”
พวกสัตว์วิเศษที่ยังไม่เคยผ่านโลกช่างใสซื่อหลอกง่ายเสียจริง กลับกันสมัยที่หลอกหมาป่าสีขาว ต้องใช้เวลามากกว่านี้
ถ้าคิดจะหลอกงูของกั๋วซือ ดูท่า…ยิ่งยากเข้าไปใหญ่
“พวกเจ้าสองตัวไปรออยู่ข้างๆ ซ่อนพลังของพวกเจ้าเอาไว้ดีๆ อย่าทำให้พวกสัตว์วิเศษอื่นๆ ตกใจกลัว เจ้าหมาป่า เจ้าสอนวิธีการซ่อนพลังให้เสือดาวด้วย”
…………………………………….
