เมื่อผมโดนระบบครองร่าง (Seized by the System) – ตอนที่ 61 บอสใหญ่เจ้าเล่ห์

บทที่ 61 บอสใหญ่เจ้าเล่ห์

เมื่อวิดีโอจบลง ผู้อาวุโสตระกูลไป๋ก็พูดขึ้นเบาๆ “แล้วทำไมในสามครั้งนี้เขาถึงไม่ลงมือ? พวกเจ้าคิดว่ายังไง?”

ทันทีที่เขาพูดจบ เด็กชายชุดดำก็ยกมือขึ้น

“ซื่อซิน ลุกขึ้นพูดได้” น้ำเสียงขอผู้อาวุโสตระกูลไป๋มีความหนักแน่นและเปี่ยมสุข

ไป๋ซื่อซิน “เมื่อรวมกับหัวข้อ PPT ของท่านผู้อาวุโส เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสต้องการเตือนเราว่าอย่าคิดว่าเราสามารถพึ่งพาท่านได้ทุกอย่าง เราต้องเป็นเหมือนเมื่อเรามาครั้งแรก รักษาใจให้เดินบนน้ำแข็งบางๆ เสมอ พึงระวังชาวโลกนี้ไว้ให้ดี อย่าหยิ่งผยอง เพราะมันจะนำมาซึ่งการทำลายล้างตัวเราเอง อัศวิน A ผู้นี้ นอกจากท่านผู้อาวุโส ก็ไม่มีใครในห้องนี้จะเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขาได้ การที่ผู้อาวุโสตั้งดาบเดโมคลีสไว้บนหัวของเราก็เพื่อปลุกเราให้ตื่นตัว”

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋พยักหน้าและโบกมือให้เขานั่งลง

ไป๋ซื่อซินนั่งลง แต่สายตากลับแอบชำเลืองมอง เพื่อดูว่ามีใครยกมือขึ้นบ้าง

ในเวลานี้อีกคนก็ยกมือขึ้น

“ซื่อฟู่ ไหนว่ามา”

ไป๋ซื่อฟู่ “ข้าไม่เห็นด้วยกับคำกล่าวของพี่ใหญ่ซื่อซิน อัศวิน A นี้ไม่ใช่ดาบของเดโมคลีส ตรงกันข้ามเขาเป็นหินลับที่ท่านผู้อาวุโสของเราคัดสรรมาอย่างดี ใครก็ตามที่สามารถเอาชนะเขาได้หมายความว่าคนผู้นั้นคือผู้ประสบความสำเร็จอย่างแท้จริงในการฝึกฝน”

“ดี นั่งลงได้”

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋โบกมือให้ตัวชี้เลเซอร์ กล่าวเป็นนัยว่าคนอื่นไม่ต้องยกมือขึ้นแล้ว

เขากล่าวต่อ “เมื่อครู่ทั้งสองคนพูดได้ดีมาก ตอนแรกเมื่อข้าได้ยินว่าสมาชิกครอบครัวของซื่อผิงต้องทนทุกข์ทรมาน หัวใจของข้าก็เหมือนมีมีดกรีดลงมา มันแสนเจ็บปวดนัก! พวกเขาทั้งห้ามายังโลกนี้พร้อมกับข้า พวกเขามีมโนธรรมและสติสัมปชัญญะ แต่พวกเขาได้รับคำสั่ง และต้องประสบกับความโชคร้าย!”

ในเวลานี้ ทุกคนฟังด้วยสีหน้าจริงจัง ยกเว้นเด็กชายชุดขาวคนสุดท้ายที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือ

เขามีใบหน้าเฉยเมย ได้ยินเช่นนั้น เขาก็ย่นจมูกเล็กน้อย เอ่ยเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน “อะไรคือความโชคร้าย ข้าคิดว่าบาปของพวกเขาสิ้นสุดแล้วต่างหาก…”

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋ไม่ได้ยิน เขาเอ่ยต่อไป “โชคดีที่ซื่อผิง ผิงเอ๋อร์ และภรรยาของเขาทราบถึงร่างแท้จริงของอัศวิน A ได้ทันเวลาเลยตัดสินใจฆ่าตัวตาย จากนั้นพวกเขาก็กอบกู้จิตวิญญาณของตัวเองกลับมาได้ ข้าได้เก็บวิญญาณของพวกเขาไว้แล้ว ตราบใดที่ภารกิจยิ่งใหญ่เสร็จสิ้น เมื่อเผ่าพันธุ์ของเรายืนอยู่หนึ่งเดียวในโลกนี้ ก็เป็นวันที่พวกเราจะกลายเป็นเจ้าแห่งโลก!”

ทุกคนอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้ยินดังนั้น ขวัญกำลังใจกลับคืนมา

มีเพียงชายหนุ่มชุดขาวที่อยู่ด้านหลังเท่านั้นที่เปลี่ยนสีหน้า เขาหยุดเล่นโทรศัพท์ ร่างกายเริ่มสั่นเทิ้มเล็กน้อย

“หลังจากที่ข้ารู้เรื่องราวทั้งหมดจากวิญญาณของสองสามีภรรยา ข้าก็วางแผนไว้มากมาย ถึงกับยอมให้สัมปทานกับสมาคมราชาผีอย่างเร่งด่วน เพื่อให้ทั้งสองฝ่ายได้ทำสัญญาร่วมกัน ให้ได้นำมาซึ่งโอกาสที่สมบูรณ์แบบและแผนซุ่มโจมตีอัศวิน A แต่นาทีสุดท้ายข้ากลับยอมแพ้!”

“เขากลัวที่จะต้องต่อสู้กับอัศวิน A งั้นหรือ? !”

ซื่อซินและซื่อฟู่เอ่ยขึ้น ก่อนที่เขาจะเริ่มลงมือ จู่ๆ ก็มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นในใจ นั่นคือสาเหตุที่ครอบครัวซื่อผิงโชคดี หากคราวนี้พวกเขาได้พบกับชายที่แข็งแกร่ง ทั้งครอบครัวจะถูกทำลายล้างหรือเปล่า? แม้ว่าอัศวิน A จะกดขี่ข่มเหง อย่างน้อยสามพี่น้องก็สามารถฆ่าตัวตายได้ทันเวลาเพื่อช่วยจิตวิญญาณของตัวเองเช่นเดียวกับพ่อแม่ของพวกเขา และรอโอกาสที่จะกลายเป็นเทพเจ้าในอนาคต!

ทุกคนเข้าใจดีแล้ว คราวนี้จึงไม่มีใครพูดอะไร ได้แต่ฟังเงียบๆ

“เหตุผลที่พวกเจ้าควรรู้ หากเจอผู้เล่นที่แข็งแกร่งจริงๆ อีกฝ่ายจะมองศักดิ์ศรีของพวกเจ้า แต่อัศวิน A นั้นคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าเป็นใคร เพราะฉะนั้นห้ามประมาทเด็ดขาด โลกนี้ไม่ได้หมุนรอบความคิดของคนๆ เดียว! คราวหน้าพวกเจ้าทุกคนต้องจำไว้ จงระแวดระวังและรอบคอบให้มากขึ้น แม้ว่าข้าจะมีอำนาจและมีชื่อเสียง แต่ก็ไม่สามารถปกป้องพวกเจ้าได้ชั่วชีวิต พวกเจ้าต้องทำงานอย่างหนักเพื่อปรับปรุง เจียมเนื้อเจียมตัวและรอบคอบ ทำงานในระดับสูงแต่ปฏิบัติตนอย่างต่ำต้อย!”

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋สอนอย่างจริงใจซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้ทุกคนในที่นั้น พวกเขาตัดสินใจที่จะกินคนให้มากขึ้นเพื่อ เสริมสร้างพละกำลังในการสังหานอัศวิน Aชำระแค้นให้ให้กับตระกูล!

ตอนนั้นเองเด็กชายชุดขาวที่นั่งอยู่แถวสุดท้ายก็แอบย่อตัวลงมาที่ประตูหลังห้องเรียน

“บ้าจริง ทำไมข้าเปิดไม่ได้” เด็กชายชุดขาวพยายามเปรียบเทียบความแรงของเขากับประตูหลังอย่างสุดความสามารถ ประตูที่เคยเปิดออก ในเวลานี้กลับเปิดไม่ออก

“ชางเอ๋อร์ เจ้าไม่ตั้งใจฟังการบรรยายของข้า แล้วคิดจะโดดเรียนอีกหรือ?” น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายของผู้อาวุโสตระกูลไป๋ทำให้เด็กชายตื่นตกใจ

ในเวลานี้ทุกคนหันมามองเขา บ้างอิจฉาตาร้อน บ้างก็ท่าทางราวกับกำลังดูละคร

รอยยิ้มน่าเกลียดผุดขึ้นใบหน้าของเด็กชายในชุดขาว “ท่านผู้อาวุโส ชางเอ๋อร์ต้องรีบไปปัสสาวะ”

“รีบปัสสาวะหรือ มนุษย์บอกว่าตกใจกลัวจนปัสสาวะ ดูเหมือนว่าชางเอ๋อร์จะตกใจกลัวสินะ ลูกพี่ลูกน้องทั้งสามของเจ้าเสียชีวิตหมดแล้ว ทั้งลุงรองและป้ารองก็ฆ่าตัวตาย นั่นทำให้เจ้ากลัวหรือเปล่า?” ผู้อาวุโสตระกูลไป๋เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยน

ไป๋รั่วชางรีบพยักหน้า “แน่นอน ชางเอ๋อร์ขี้กลัว ได้ยินเรื่องน่าเศร้าแบบนั้นก็อดตกใจไม่ได้”

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋ผุดยิ้ม “โอ้ เจ้าช่างเป็นเด็กดีและใจดีจริงๆ แต่ข้าได้ยินรายงานลับแล้ว หลังจากเจ้าพบว่าครอบครัวของพวกเขาตายหมด เจ้าก็ไปเผาเงินกระดาษให้ ไหว้พระเพื่อสักการะและร้องห่มร้องไห้ทั้งคืน มันคงยากลำบากสำหรับเจ้าจริงๆ”

ไป๋รั่วชางพยักหน้า “ใช่ๆ ผมสนิทกับครอบครัวของอารองมาก ได้ยินสถานการณ์น่าเศร้าของพวกเขา หัวใจของผมก็เหมือนกับมีมีดทิ่มแทง แทบทนไม่ไหว”

มุมปากของผู้อาวุโสตระกูลไป๋กระตุก “ข้าเกรงว่าจะมีคนอื่นที่เจ้าไปกราบไหว้เสียอีก? อย่างเช่นคนในตระกูลที่แท้จริงของลุงรองเจ้า?”

ใบหน้าของไป๋รั่วซีดเผือด “นี่ จะเป็นไปได้ยังไงกัน จะมีใครในครอบครัวของลุงรองอีก?”

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋ส่ายหัว “เอาล่ะ ข้าเหนื่อยแล้ว หยุดแสดงเถอะ วิญญาณของผิงเอ๋อร์บอกแล้ว ว่าเจ้าเป็นคนทรยศ! แม้ว่าความตายของทั้งสามจะไม่เกี่ยวกับเจ้า แต่ซื่อผิงและผิงเอ๋อร์ก็ตายแล้ว คนที่ทำให้ อัศวิน A ไปยังหุบเขาที่ซ่อนอยู่ได้นั้น ไม่มีใครแล้วนอกจากเจ้า!”

หลังจากได้ยินไป๋รั่วชางก็งุนงง ในตอนนั้นเขาไม่ได้แจ้งอัศวิน A เกี่ยวกับที่ตั้งของไป๋ซื่อผิงและภรรยาเลย หลังจากที่ทั้งสองเสียชีวิต เมื่อสบโอกาสเขาก็แจ้งเฉียวจื่อซานและคนอื่น ๆ ดังนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่เฉียวจื่อซานและพวกเขาคนอื่นๆ จะบอกเรื่องนี้กับอัศวิน A แต่แล้วเขาก็เข้าใจว่าอัศวิน A คงจะมีวิธีการของตัวเอง แต่เขาไม่ได้โต้แย้งกลับไป

ตรงกันข้ามเขากัดฟันและเงยหน้าขึ้นทันทีแล้วหัวเราะ “ฮ่าๆๆๆ ไป๋อวิ๋นเซิง! เจ้านี่มันปีศาจเจ้าเล่ห์จริงๆ! ตระกูลไป๋ของข้าได้รับการปลูกฝังมาหลายชั่วอายุคน เป็นสิ่งดีงาม จู่ๆ เจ้าก็มาที่โลกนี้ ปลอมตัวเป็นเซียน ปล้นปู่ทวดของข้าไปและตัดรอนตระกูลไป๋จากสูงศักดิ์ให้จมลงดิน! ข้าเกลียดตัวเองที่ขี้ขลาดและไร้ความสามารถ เมื่อก่อนอาจขี้เล่นและละเลยการฝึกฝน จึงทำให้เสียความสามารถในการฝึกฝนอันยอดเยี่ยมไป ถ้าข้าได้ร่างกลับคืนมาเร็วกว่านี้ กองทัพหนูคงตายไปนานแล้ว!”

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋ส่ายหัว “เจ้าคิดผิด”

ไป๋รั่วชางตะลึง “หมายความว่ายังไง?”

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋ “มีหลายคนในตระกูลไป๋ของเจ้าซึ่งเป็นรุ่นราวคราวเดียวกัน ความถนัดของพวกเขาแย่กว่าเจ้าเสียอีก แต่การฝึกฝนของพวกเขานั้นยากลำบากกว่าของเจ้ามาก และเจตจำนงของพวกเขาก็กดดันมากกว่าเจ้าด้วย ในการแข่งขันเจตจำนง ในที่สุด พวกเขาทั้งหมดก็ชนะ ข้าฆ่าลูกหลานของตัวเองไปหลายคน ไม่ปล่อยให้พวกเขามีชีวิตอยู่ในตอนท้าย เป็นเพราะว่าเจ้าขี้ขลาดและไร้ความสามารถ มีการฝึกฝนที่ย่ำแย่ที่สุด แต่เจ้าก็ได้รับเลือกจากข้าให้เป็นลูกหลานของลูกชายข้า ชางเอ๋อร์ของข้าเป็นเด็กจิตใจดี ถึงแม้ว่าเจ้าจะพรั่งพร้อมด้วยความช่วยเหลือของข้า แต่ข้าก็ทนไม่ได้ที่จะฆ่าเจ้า ”

เมื่อไป๋รั่วชางได้ยินดังนั้น แชก็แค่นเสียงเย้ยหยัน “งั้นท่านอยากรู้หรือไม่ว่าตอนนี้ลูกชายสุดที่รักของท่านอยู่ที่ไหน?”

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋ยิ้มจาง “เจ้าอยากจะพูดอะไร? ลูกชายของข้ามีสมบัติที่ข้ามอบให้เป็นการส่วนตัวเพื่อปกป้องจิตวิญญาณ แม้แต่มังกรตัวจริงก็ไม่สามารถทำลายได้ ”

ไป๋รั่วชางยังคงเยาะเย้ย “ใช่ เพราะเขามีสมบัติล้ำค่ ข้าถึงไม่สามารถทำลายจิตวิญญาณของเขาได้ แต่เขาหลอกง่ายเหลือเกิน! ข้าร้องไห้เพียงไม่กี่ครั้งโดยบอกว่าวิญญาณของข้าจะถูกค้นพบโดยเจ้าที่เป็นปีศาจไม่ช้าก็เร็วตระกูลไป๋ของข้าก็จะต้องถูกตัดขาดจากสายเลือด ดังนั้นเขาจึงมอบสมบัติชิ้นนั้นเพื่อปกป้องข้า!”

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋ใบหน้าถอดสี “นี่มันเป็นไปไม่ได้!”

“แล้วดูนี่สิว่ามันคืออะไร!” จู่ๆ ไป๋รั่วชางก็ทุบหัวของเขาด้วยฝ่ามือ ฆ่าตัวตายในทันที

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋เดินข้ามไปอีกฝั่งของห้องเรียนในทันที ถือศพของไป๋รั่วชางด้วยมือข้างหนึ่งและใช้อีกมือหนึ่งร่ายพลังเวท

ทันใดนั้นลำแสงก็พุ่งออกมาจากศพของไป๋รั่วชางที่ห่อหุ้มด้วยจิตวิญญาณสีขาว โบยบินตรงออกจากห้องเรียนใต้ดินที่ปิดสนิทแห่งนี้ โดยไม่สนใจสิ่งกีดขวางใดๆ

ผู้อาวุโสตระกูลไป๋ร่ายพลังเวทออกมาแล้ว ฝ่ามือยักษ์ที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าบินตามลำแสงนั่นไป แม้พยายามไล่จับเพียงใด ทว่าลำแสงนั่นก็ทะลุฝ่ามือยักษ์ออกไปและหายตัวไปในทันที

…

ท่ามกลางหินแข็งใต้ดิน ลำแสงส่องผ่านเข้ามา

“นายน้อยชาง ตอนนี้เราจะหนีไปที่ไหนดี? ในตอนนี้ผู้อาวุโสตระกูลไป๋แข็งแกร่งและทรงพลังมาก ในดินแดนเฉินโจวแทบไม่มีใครยินดีต้อรับพวกเราเลย ส่วนที่สำนักสัจธรรม ข้าไม่สามารถผ่านเข้าไปได้ ใบหน้าของข้าตอนนี้ไม่คสรให้มครพบเห็น”

“มีที่อื่นที่เขาจะไม่ปรากฏตัว”

“ที่ไหน?”

“เมืองฉีเฉิง ”

“ทำไม? ข้าเข้าใจที่เจ้าหมายถึง นั่นคือที่ซ่อนของอัศวิน A แต่ผู้อาวุโสตระกูลไป๋ไม่ได้กล่าวไว้เหรอ? อีกฝ่ายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เขาเพียงทิ้งหินลับให้รังปีศาจหนูยักษ์โดยเฉพาะ แล้วดาบของเดโมครีสล่ะ เพื่อที่จะได้เจ้ากลับมา เขาจะไม่สนใจอัศวิน A อย่างแน่นอน”

“ฮ่าๆ เจ้าจะเชื่อที่เขาพูดงั้นหรือ ราชวงศ์หนูยักษ์ของเรามีพรสวรรค์พิเศษด้านสัญชาตญาณแห่งความตาย เขากล่าวในวิดีโอว่าเขามั่นใจ 99% ซึ่งจริง แต่ถ้าสิ่งที่เขาไม่แน่ใจในอีก 1% นั้นมันคงเป็นสัญชาตญาณแห่งความตายที่เตือนเขาว่า อัศวิน A ต้องมีวิธีที่สามารถฆ่าเขาได้แน่!”

“ข้าเข้าใจที่เจ้าหมายถึง ผีเฒ่าผู้นี้ทรยศจริงๆ! เห็นได้ชัดว่าเขากลัวท่อระบายน้ำจะพลิกคว่ำ ดังนั้นเขาจึงเลิกซุ่มโจมตีอัศวิน A แต่ใช้มันเพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้กับกลุ่มแทน ไม่เพียงแต่ไม่เสียศักดิ์ศรี แต่ยังทำให้คนในเผ่าพันธุ์มีกำลังใจและคิดบวกมากขึ้นแทน ช่างเป็นกลยุทธ์ที่ชาญฉลาดนัก”

“เฮ้ นี่คือกลอุบายทั้งหมดที่เขาเล่นในโลกก่อน สำหรับคนที่ไม่รู้รายละเอียดก็ยากจะมองออก ผู้ที่สามารถมาสู่โลกนี้ได้ล้วนแล้วแต่เป็นรุ่นน้องที่เขาคัดสรรมาอย่างดี ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น เพียงเพื่อซ่อนรายละเอียด”

“หลังจากที่ตระกูลหนูยักษ์พัฒนาในอนาคต ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจจะฆ่าอัศวิน A แน่นอน”

“ถูกต้อง และเท่าที่ข้ารู้ เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองทำเองแน่นอน แต่เป็นรุ่นน้องที่ได้รับแรงบันดาลใจจากเขาแทน”

“ตาแก่เจ้าเล่ห์เอ๊ย”

……………………………………………..