EP13: เลขาบนเตียง
สามวันต่อมา ฉากสวาทของหล่อนกับภาคก็ยังคงต่อเนื่องไม่มีวันหยุดพัก ตั้งแต่เช้าก่อนมาถึงที่ทำงาน และก็ทุกโอกาสที่ภาคมีเวลา ซึ่งตอนนี้ก็เช่นกัน หล่อนกำลังถูกภาคจับกระแทกอยู่ในห้องน้ำภายในห้องทำงานของเขานั่นเอง
เขาจับหล่อนคว่ำหน้าลงกับอ่างล่างหน้า สอดเสียบดุ้นชายเข้ามาทางด้านหลัง เขาโยกคลึงบั้นท้ายของหล่อนอย่างดุดัน หนักหน่วง กระทำจนหล่อนสุขสมไปหลายรอบก็ยังไม่ยอมหยุด
“อ๊า…. อู๊ยยยย… บอส… บอสขา… อ๊า… จะแตกแล้ว… อ๊า… อ๊า…”
“โอ้ว… ผมก็จะแตกแล้ว… อืมมมม โอ้ว… ทำไมรูของคุณกระเด้ามันส์แบบนี้ โอ้ว… แก้ว… แก้ว…”
แล้วสองร่างก็เกร็งกระตุกเข้าหากันแรงๆ เมื่อจูงมือกันวิ่งเข้าเส้นชัย
ภาคนอนทาบอยู่บนแผ่นหลังบอบบางอยู่หลายวินาทีก็แยกออก เขาล้างดุ้นชาย และเก็บมันเข้าไปในกางเกงขายาวจนเรียบร้อย ในขณะที่หล่อนยังคงยืนขาถ่างเพราะเพิ่งผ่านการร่วมรักดุเดือดมา
เขามองที่เนินฉ่ำของหล่อนด้วยสายตาพึงพอใจ ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าหล่อน
“คืนนี้ผมจะเลียให้คุณ… จะเลียจนกว่าคุณจะแตกคาปากผม แก้ว…”
“บอส…”
คำพูดของเขาทำให้อุ้งเชิงกรานของหล่อนหดเกร็งจนน่าละอาย หล่อนต้องการให้เขาเลียเดี๋ยวนี้เลย ต้องการให้เขาเลียร่องจนกว่าหล่อนจะเสร็จ แต่ก็จำต้องอดใจเอาไว้
“งั้นคุณแต่งตัวไปนะ ผมออกไปก่อน”
“เอ่อ… ค่ะ…”
เขาเดินออกไปแล้ว ในขณะที่หล่อนยังคงยืนขาถ่างอยู่เหมือนเดิม ความเสียวซ่านยังคงกรุ่นอยู่ในความรู้สึกอย่างล้ำลึก
ภาคเก่งเหลือเกิน เขาทำให้หล่อนลุ่มหลงอยู่ในบ่วงตัณหาของเขาโดยที่ไม่อาจจะหลีกหนีได้
“บอส… บอสกำลังทำให้แก้ว… เคยตัวนะคะ…”
หล่อนใส่เสื้อผ้าจนเรียบร้อย ก็ตัดสินใจเดินออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้านวลเปื้อนรอยยิ้ม เพราะความสุขที่เพิ่งได้รับยังเอ่อล้นอยู่ภายในอก แต่แล้วสองเท้าก็ต้องชะงึกกึก เมื่อดวงตารับภาพเบื้องหน้า
หัวใจที่เคยพองฟูแน่นอก ตอนนี้ร่วงลงไปกระแทกกับพื้นจนแหลกละเอียด
ภาพของภาคกำลังโอบกอดร่างอรชรของผู้หญิงหน้าตาสวยมากคนหนึ่งอยู่ รอยยิ้มบนใบหน้าของภาคบอกให้รู้ว่าเขากำลังดีใจแค่ไหน
น้ำตาไหลรินออกมาโดยไม่รู้ตัว หล่อนไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่จากสิ่งที่เห็นก็พอจะประเมินได้ว่า พวกเขาจะต้องสนิทสนมกันมากเลยทีเดียว
โอ้… หล่อนเจ็บไปทั้งหัวใจ
หญิงสาวกำลังจะหมุนตัวกลับเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ แต่เสียงนุ่มของภาคก็ดังขึ้นเสียก่อน หล่อนจำต้องกะพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาให้ไหลกลับเข้าไปในอก และกัดฟันเดินออกมา
“คุณแก้ว ยังไม่หายปวดท้องหรือครับ”
“เอ่อ… หายแล้วค่ะ”
หล่อนจำต้องเดินไปหยุดตรงหน้าของเขากับผู้หญิงคนนั้น
ภาคระบายยิ้มบางๆ สีหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย ท่าทางของเขาห่างเหินจนหล่อนปวดใจ
“พอดีคุณแก้วเข้ามาหาพี่ในห้องทำงานน่ะ แล้วก็เกิดปวดท้องกะทันหันก็เลยต้องเข้าห้องน้ำ”
ภาคแก้ตัวกับผู้หญิงของตนเอง
“น้ำยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะคะ ทำไมพี่ภาคจะต้องรีบแก้ตัวด้วย นี่ชักมีพิรุธแล้วนะคะ”
“พี่ไม่ได้แก้ตัวสักหน่อยครับ พี่ก็แค่บอกให้ฟังเฉยๆ”
เขาหัวเราะร่วนกับผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะหันมามองหล่อนเล็กน้อย
“คุณมีอะไรก็ออกไปทำเถอะคุณแก้ว”
“ค่ะ… บอส…”
หล่อนก้มหน้า และกำลังจะเดินผ่านเขากับผู้หญิงของเขาไป แต่เสียงห้าวเรียกเอาไว้เสียก่อน
“แล้วอย่าให้ใครเข้ามากวนผมนะ ผมมีแขกสำคัญ”
แขกสำคัญ…
หล่อนเจ็บช้ำจนทำได้แค่เพียงพยักหน้าตอบรับแทนคำพูดเท่านั้น จากนั้นก็รีบก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว น้ำตาไหลรินทันทีที่อยู่นอกห้องทำงานของภาค
หล่อนเจ็บเหลือเกิน…
หญิงสาวเดินโซซัดโซเซกลับไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง น้ำตาท่วมหน้า บอกตัวเองให้หยุดคร่ำครวญ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เหนือความคาดหมายเลย แค่มันเกิดขึ้นเร็วเกินไปเท่านั้นเอง
หล่อนกับภาคก็แค่แลกเปลี่ยนความสุขกัน ใช่… แค่ความสุขที่ไร้ค่าสำหรับเขา
น้ำตาของหล่อนทะลักไม่หยุด จนหล่อนต้องก้มหน้าลงฟุบกับโต๊ะทำงาน และปล่อยให้ความเสียใจมากมายสำแดงฤทธิ์ออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เนิ่นนานเลยทีเดียวกว่าหล่อนจะควบคุมตนเองและหยุดร้องไห้ได้สำเร็จ
ร่างอรชรหยัดขึ้น และเดินโซเซไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก ฝังตัวอยู่ภายในนั้นหลบเลียแผลใจ แต่ก็ไม่อาจจะอยู่ได้นานนัก เพราะรู้ดีว่าตนเองมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบรอคอยอยู่
หล่อนก้าวออกมาจากห้องน้ำ มองตัวเองในกระจกบานใหญ่เหนืออ่างล้างหน้า
ผู้หญิงดวงตาบวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักตรงหน้าช่างน่าเวทนายิ่งนัก นี่ถ้าไม่ได้สวมใส่แว่นหนาปิดบังเอาไว้หล่อนคงต้องอับอายแก่สายตาของคนอื่นอย่างแน่นอน
กนกแก้วควักน้ำขึ้นล้างหน้าของตนเอง ก่อนจะซับจนแห้ง สวมแว่นตาเหมือนเดิม และเดินออกไปจากห้องน้ำ มุ่งหน้าตรงไปยังโต๊ะทำงาน
“บอส…”
หล่อนชะงักกึก เมื่อเดินมาถึงโต๊ะแล้วพบว่าภาคกับผู้หญิงคนนั้นยืนรออยู่ที่โต๊ะทำงานของตนเอง
“เข้าห้องน้ำมาหรือ”
“ค่ะ”
หล่อนเสหลบสายตาคมกริบของเขา
“ว่าแต่บอส… มีอะไรให้แก้ว… ทำเหรอคะ”
“ผมจะออกไปข้างนอกกับน้ำน่ะ น่าจะกลับเข้ามาเกือบห้าโมง คุณรอผมอย่าเพิ่งกลับบ้านล่ะ”
“…”
“เข้าใจคำสั่งของผมใช่ไหม”
หล่อนทำได้แค่เพียงผงกศีรษะรับเท่านั้น และก็มองเขาระบายยิ้มพึงพอใจ พร้อมกับควงผู้หญิงหน้าตาแฉล้มที่ทรวดทรงองค์เอวไม่ต่างจากนางแบบเดินจากไป
หัวใจของหล่อนแหลกเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อจินตนาการได้ว่าพวกเขาไปไหนกัน
ร่างอรชรทรุดฮวบลงนั่งกับเก้าอี้หนังอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง หยาดน้ำตาไหลรินออกมาอีกครั้งอย่างสุดจะหักห้ามได้
เมื่อก่อนหล่อนทนได้… ทนเห็นเขามีผู้หญิงมากมายได้ แต่หลังจากที่เขากับหล่อนมีความสัมพันธ์กันแล้ว หัวใจของหล่อนก็กลับอ่อนแอลงอย่างน่าตกใจ ตอนนี้แค่เห็นเขายิ้มให้กับผู้หญิงคนอื่น ดวงใจบอบบางก็แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี
“ทรมาน… ทำไมทรมานแบบนี้…”
