เศรษฐีผู้ร่ำรวย เริ่มจากการได้รับซองแดง 7 พันล้านซอง – ตอนที่ 147 : ขอบคุณจากใจ

เจียวหยางและคนอื่นๆไม่ใช่คนโง่
พวกเขาฉลาดกว่าคนทั่วไป และฉลาดกว่าอย่างมาก
พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมหัวหน้าแผนกเหลียงถึงไปทำให้หลินฟานขุ่นเคืองได้
ถึงเจียวหยางจะไม่รู้จักกับหัวหน้าแผนกเหลียงก็ตาม แต่ใบหน้าของเขาตอนนี้ก็ได้เต็มไปด้วยความโกรธ
วันนี้ ในที่สุดเขาก็อุตส่าห์เชิญหลินฟานมาทานอาหารเย็นได้
ทำไมเขาต้องถูกรบกวนด้วยเรื่องแบบนี้ทุกรอบ!
ไชโป๋ หัวหน้าทีมเอกสารที่ยืนอยู่ถัดจากเจียวหยางรู้ดีว่าตัวตนของหลินฟานนั้นน่าสะพรึงกลัวถึงเพียงใด และในขณะเดียวกัน เขาก็เข้าใจด้วยว่าสถานะของหลินฟานที่อยู่ในหัวใจของเจียวหยางนั้นสูงถึงขนาดไหน
และในตอนนี้ ลูกน้องที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของเขาได้ไปทำให้หลินฟานรู้สึกขุ่นเคือง!
ชิบหาย… ไอ้สารเลว!
ไชโป๋โกรธมาก “หัวหน้าแผนกเหลียง! นายทำอะไรลงไป?”
เหลียงเจี้ยนรู้สึกกลัว เขารีบก้มหน้าและก้มตัวของเขาลง ซึ่งความกลัวนั้น ก็ได้ทำให้เหงื่อของเขาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง และมันก็หยดลงพื้นอยู่ตลอดเวลา
ไชโป๋รู้สึกโกรธมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นเขาก้มหน้าและไม่ยอมพูดอะไร
“เหลียงเจี้ยน ถ้าวันนี้นายทำให้คุณหลินพอใจไม่ได้ล่ะก็ พรุ่งนี้ก็เตรียมลาออกจากงานไปได้เลย!”
เมื่อเหลียงเจี้ยนได้ยินประโยคนี้ ร่างกายของเขาก็อ่อนตัวลงจนแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้น จมูกกับตาของเขาก็ค่อยๆมีน้ำไหลออกมา
เหลียงเจี้ยนพูด “หลิน…คุณหลิน ฉันขอโทษ…ฉันขอโทษจริงๆ…”
ซึ่งเมื่อหลินฟานได้มองดูรูปลักษณ์อันน่าสมเพชของเหลียงเจี้ยนแล้ว เขาก็ไม่อยากสนใจเรื่องนี้อีกต่อไป “ถ้ามีครั้งหน้า คำขอโทษก็คงจะช่วยอะไรนายไม่ได้แล้ว”
“ครับ…ขอบคุณครับคุณหลิน ขอบคุณมากๆครับคุณหลิน” เหลียงเจี้ยนพูดอย่างเร่งรีบ
จ่างหรู่ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาถึงกับตกตะลึงทันทีเมื่อได้เห็นฉากนี้
ทำไมจู่ๆ หัวหน้าแผนกเหลียงถึงได้พูดสุภาพกับหลินฟานล่ะ?
หลินฟานเพิกเฉยต่อท่าทีของจ่างหรู่ เขาหันกลับมาและเริ่มพูดแนะนำจงเทียนชิง”ป้าชิง คนนี้คือเจียวหยาง เป็นผู้ว่าของจังหวัดเจียงเป่ย”
“เปรี้ยง!”
เมื่อประโยคนี้ถูดพูดออกมา ก็ราวกับว่ามีสายฟ้าฟาดผ่าลงมาที่หูของจ่างหรู่ จงเทียนชิงและคนอื่นๆที่อยู่บริเวณนั้นทันที
ผู้ว่าของจังหวัดเจียงเป่ย!
บุคคลที่ยิ่งใหญ่คนนั้น!
ตอนนี้ได้ปรากฏตัวต่อหน้าของเรา!
นอกจากนี้ เขายังเป็นคนริเริ่มที่จะจับมือกับหลินฟาน และเรียกหลินฟานว่าน้องชายอีกด้วย!
ไม่น่าแปลกใจ… ไม่น่าแปลกใจเลยจริงๆ ว่าทำไมหัวหน้าแผนกเหลียงถึงได้พูดขอโทษหลินฟ่านอย่างสุภาพขนาดนั้น
จากนั้นเจียวหยางก็ยื่นมือออกมาอีกครั้งและพูดว่า “คุณชิง สวัสดี”
“สะ…สวัสดีเช่นกันค่ะ ท่านผู้ว่า” จงเทียนชิงผงะไปครู่หนึ่ง เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าเธอจะได้มีโอกาสพบกับผู้ว่าของจังหวัดเจียงเป่ย
และก็ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าจะได้จับมือกับเขาแบบนี้!
หลินฟานกล่าวต่อไปว่า “นี่คือลูกชายของป้าชิง ชื่อเจิ้งหยง เขาเคยเป็นนายทหารชั้นสัญญาบัตรมาเมื่อหลายปีก่อน และตอนนี้เขาก็ต้องการที่จะอยู่ในทีมตรวจสอบของจังหวัดเจียงเป่ย ฉันสงสัยว่าพอจะมีตำแหน่งว่างอยู่หรือเปล่า”
จงเทียนชิงรีบพูด “เขาเคยได้เหรียญจากกรมทหารด้วยนะ… ”
แม้ว่าจงเทียนชิงจะรู้สึกหวาดกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้าของเจียวหยางและคนอื่นๆก็ตาม
แต่ด้วยความเป็นห่วงลูกชาย เธอเลยอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
จากนั้นเจียวหยางก็พูดอย่างจริงจัง “ทหารได้เสียเลือดเสียเหงื่อไปเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนเพื่อความมั่นคงของประเทศชาติ! คนอย่างเขาสมควรที่จะได้รับโอกาส!”
เติ้งจี้หู หัวหน้าทีมสืบสวนที่ยืนอยู่ใกล้ๆพูดว่า “คุณชิง เจิ้งหยง สวัสดี ฉันเป็นหัวหน้าทีมสืบสวนของเมืองเจียงเป่ย ชื่อ เติ้งจี้หู!”
“ท่านเจียวหยางพูดถูก นี่คือสิ่งที่คุณควรได้รับ! ยิ่งไปกว่านั้น เจิ้งหยงยังดูเก่งมากด้วย!”
หลังจากหยุดชั่วคราว เติ้งจี้หูก็พูดอีกครั้ง “ในเขตฉางเซิงของจังหวัดเจียงเป่ย มีตำแหน่งว่างสำหรับหัวหน้าทีมสืบสวนอยู่ ถ้าเจิ้งหยงไม่ติดอะไรก็ไปเดินเรื่องได้เลยนะ”
หัวหน้าทีมสืบสวนของเขตฉางเซิง!
รู้ไหม… หลายคนต้องดิ้นรนตลอดชีวิตเลยนะกว่าจะได้เป็นถึงหัวหน้าทีมสืบสวน!
และยิ่งไปกว่านั้น เขตฉางเซิงยังเป็นเมืองหลักของเจียงเป่ย!
ในวันนี้ จงเทียนชิงได้ขอความช่วยเหลือจากหัวหน้าแผนกเหลียง เขาหวังแค่ว่าเจิ้งหยงจะได้เป็นตำรวจของถนนสายใดสายหนึ่งก็พอ แค่นั้นเขาก็จะขอบคุณมากๆแล้ว
แต่ตอนนี้เขากับได้เป็นหัวหน้าทีมสืบสวนในเขตฉางเซิง!
ใบหน้าของจงเทียนชิงเต็มไปด้วยความตกใจ
อย่างไรก็ตาม เจิ้งหยงลังเลและกล่าวว่า “หัวหน้าเติ้ง ฉันไม่เคยเข้าหน่วยนี้มาก่อน และจะให้ฉันไปเป็นหัวหน้าทีมสืบสวนในเขตฉางเซิงเลย มันก็…”
เติ้งจี้หูไม่ได้รอให้เขาพูดให้จบ เขารีบพูดขึ้นมาต่อทันที “นายจัดการทหารจำนวนมากในกองทัพหนิ ก็แค่ควบคุมทีมสำรวจเล็กๆเอง ฉันเชื่อว่านายทำได้! นายไม่จำเป็นต้องถ่อมตนหรอก”
ซึ่งเมื่อเจิ้งหยงโดนเติ้งจี้หูจ้องเขม็งมาที่เขา เอวกับอกของเขาก็ยืดตรงโดยอัตโนมัติ และกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ขอบคุณครับ หัวหน้าเติ้ง ฉันจะไม่ทำให้ความคาดหวังของคุณต้องผิดหวังอย่างแน่นอน!”
“ฮ่าฮ่า! ฉันอยากจะขอบคุณนายเหมือนกันที่ยอมรับคำเชิญของฉัน! เพราะเหตุนี้ เขตเจียงเป่ยในฉางเซิงของเราก็จะมีหัวหน้าทีมสืบสวนมากความสามารถแล้ว!” เติ้งจี้หูยิ้มอย่างจริงใจ
บรรยากาศในที่เกิดเหตุผ่อนคลายลงในทันที
จากนั้น หลินฟานก็ยิ้มและพูดว่า ” เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองที่จะมีหัวหน้าทีมสอบสวนมากความสามารถคนใหม่ในเขตที่เจริญรุ่งเรืองอย่างฉางเซิง หัวหน้าเติ้งจะให้เกียรติชนแก้วกับฉันได้รึเปล่า!”
ซึ่งเมื่อเติ้งจี้หูได้ยินอย่างนี้ ใบหน้าของเขาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขทันที
เขารู้สึกว่าการที่เขาได้จัดให้เจิ้งหยงนั้นเป็นหัวหน้าทีมสืบสวน เป็นสิ่งที่น่ายินดีที่สุดในชีวิตของเขาแล้วตอนนี้
แม้แต่เจียวหยางเองก็ยังมองเติ้งจี้หูด้วยความหึงหวง
ต่อมา เขาก็พูด “พวกเราไปดื่มกันดีกว่า!”
จากนั้น หลินฟานก็พาจงเทียนชิงกับเจิ้งหยงไปที่ห้องหรู 888 ด้วยกัน
และด้วยตามคำร้องขอของเจียวหยางและคนอื่น ๆ หลินฟานจึงได้นั่งที่หัวโต๊ะ
เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว…
หลินฟานไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น
เพราะในความคิดของเขา ไม่ว่าเขาจะนั่งตรงไหน เขาก็กินทุกอย่างได้อยู่ดี
ซึ่งในตอนนี้ โรงแรมเจียงเป่ยได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว
และหลังจากที่ทุกคนเพิ่งจะเข้ามานั่งได้ไม่นาน อาหารอร่อยๆก็ถูกนำมาเสิร์ฟทันที
เจียวหยางพูดเสียงดัง: “ก่อนอื่น ฉันขอแสดงความยินดีอย่างสุดซึ้งให้กับน้องหลินของเรา ที่ได้รับรางวัล ใบรับรองR&Dระดับชาติ! และจากนี้ ฉันขอให้ทุกคนร่วมดื่มยินดีให้กับน้องหลิน!”
เมื่อคำพูดจบลง เจียวหยางซึ่งเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็ทำการยกแก้วไวน์ขึ้นมา
“ชนแก้ว!”
ทันใดนั้น ทุกคนก็ยกแก้วขึ้นมาพร้อมกัน แล้วดื่มหมดในคราวเดียวอย่างรวดเร็ว
หลินฟานกล่าวว่า “ขอบคุณทุกคนนะ” จากนั้นเขาก็ยกไวน์ขึ้นดื่ม
หลังจากดื่มไวน์เสร็จ บรรยากาศในห้องก็เต็มไปด้วยความสนุกสนานอย่างมาก
จากนั้น หลินฟานก็รินไวน์อีกแก้วให้กับตัวเองแล้วพูดว่า “หัวหน้าเติ้ง ชนแก้วกับฉันหน่อยสิ”
เติ้งจี้หูยืนขึ้นอย่างตื่นเต้นและพูดว่า “หลินฟาน ฉันขอขอบคุณนายจากใจ…”
เมื่อพูดจบ เขายกแก้วขึ้นมาแล้วดื่มให้หมดในรวดเดียว
งานเลี้ยงกินเวลานานเกือบสามชั่วโมงก่อนที่มันจะจบลง
จงเทียนชิงที่ไม่เคยดื่มมาก่อนเลย วันนี้ก็ดื่มไปเยอะพอสมควร
และในเวลานี้ ใบหน้าของเธอก็แดงมากอย่างเห็นได้ชัด
“เสี่ยวฟาน ผู้ว่าเจียวหยางบอกว่านายได้รับรางวัล ใบรับรองR&Dระดับชาติ ใช่ไหม” ขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไปจากโรงแรม จงเทียนชิงก็นึกถึงมันขึ้นมาและอดไม่ได้ที่จะถามออกไป
หลินฟานกล่าวว่า “ใช่แล้ว เพราะผมได้ประดิษฐ์เครื่องทำนายแผ่นดินไหวขึ้นมา ดังนั้นรัฐจึงมอบใบรับรองR&Dระดับชาติให้”
“อะไรนะ นายเป็นคนสร้างเครื่องทำนายแผ่นดินไหวงั้นหรอ!” จงเทียนชิงอุทานด้วยความตกใจ และแอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายของเธอก่อนหน้านี้หายไปทันที
ก่อนหน้านี้ ตอนที่จงเทียนชิงได้เห็นข่าวเกี่ยวกับเครื่องทำนายแผ่นดินไหว
ตอนนั้น เธอก็พูดถึงผู้ที่ประดิษฐ์เครื่องเครื่องทำนายแผ่นดินไหวว่ามีชื่อคล้ายกับเด็กแถวบ้านในสมัยก่อน
และจู่ๆ ก็กลายเป็นคนๆเดียวกัน!