________________________________________
เมื่อหลินฟานมาถึงห้องเรียน สายตาของเพื่อนร่วมห้องทั้งหมดก็เพ่งมองมาที่เขาในทันที
แต่หลินฟานไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาเดินเข้ามานั่งตามปกติของเขา
จากนั้นเจิ้งจินเป่าก็อดไม่ได้ที่จะถาม “พี่ชายฟาน เมื่อวานนี้ฉันได้ยินมา… ว่าพี่ไม่เพียงแต่แก้ไขปริศนาของโจว แต่ยังแก้ไขปัญหาการคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่อีกด้วยงั้นหรอ”
การบรรยายที่จัดขึ้นเมื่อวานนี้ มีข้อกำหนดในการเข้างานที่สูงมาก
ที่แม้แต่อาจารย์ธรรมดาๆก็ยังไม่สามารถเข้าร่วมได้ นับประสาอะไรกับนักศึกษาธรรมดาๆแบบพวกเขา
ซึ่งแน่นอนว่าเจิ้งจินเป่าและเพื่อนคนอื่นๆ ไม่สามารถเข้าร่วมการบรรยายได้
แต่เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยินเรื่องซุบซิบพวกนี้มาจากปากของคนอื่น
หลินฟานตอบ “ใช่แล้ว”
น้ำเสียงของเขาที่ตอบออกมาผ่อนคลายเป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าสิ่งที่เขาได้ทำไปเป็นแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเท่านั้น
แต่เมื่อทุกคนได้ยิน หูของพวกเขาก็เหมือนกับมีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นมา
และในตอนนี้ สายตาของทุกคนที่มองไปที่หลินฟานนั้นราวกับว่าพวกเขากำลังมองไปที่เทพ นี่แหละเทพ!

“พี่ฟาน ฉันขอคุกเข้าให้พี่!” เจิ้งจินเป่า,ซงหยี่และหม่าจงตะโกนออกมาพร้อมกัน
และไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้นที่ต้องการคุกเข่าให้หลินฟาน แต่นักศึกษาทุกคนในห้องเรียนแห่งนี้ก็ต้องการคุกเข่าให้กับเทพเจ้าหลินฟานด้วยเช่นกัน
เพราะนั่นเป็นปริศนาของโจว และการคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่เลยนะ!
ไม่ต้องพูดถึงคำตอบเลยด้วยซ้ำ แค่จะมองให้เข้าใจก็เป็นเรื่องที่ยากแล้ว!
เมื่อหลินฟานเห็นท่าทางของทุกคน เขาอดไม่ได้ที่จะขำออกมา
จากนั้นเจิ้งจินเป่ารีบหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กออกมาแล้วพูดว่า: “พี่ฟาน ฉันขอลายเซ็นหน่อยได้ไหม กรุณาเซ็นให้ด้วยนะพี่!”
เมื่อได้ยินที่เจิ้งจินเป่าพูด หลินฟานก็หยิบปากกาออกมาและเขียนลายเซ็นของเขาลงไป
ซงหยี่ หม่าจง หรือแม้แต่เพื่อนร่วมชั้นทุกคนที่อยู่ในห้องเรียนแห่งนี้ ต่างก็รีบหยิบสมุดออกมาและขอลายเซ็นของหลินฟานด้วยเช่นกัน
คุณรู้ไหม ว่าหลินฟานได้ไขปริศนาทางคณิตศาสตร์ที่ไม่มีใครสามารถแก้ได้มานับศตวรรษตั้งสองข้อ
ลายเซ็นของเขาจะต้องหายากอย่างมากแน่นอนในอนาคต!
ซึ่งในตอนนี้ทั่วทั้งห้องเรียนก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย
“กริ๊ง!”
ในทันทีที่เสียงกริ่งของห้องเรียนได้ดังขึ้น พวกเขาก็ค่อยๆสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงอย่างช้าๆ
วันนี้ยังเป็นคาบเรียนของอาจารย์เฒ่าอีกเช่นเคย
วิธีการสอนของเขาช้าเหมือนกับบทเพลงกล่อมเด็ก และมันก็ได้ส่งให้หลินฟานไปยังดินแดนในฝันของเขาอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้อาจารย์เฒ่าจะสอนอย่างสบายๆ ดูไม่ค่อยสนใจเรื่องระเบียบวินัยในชั้นเรียนก็ตาม
แต่ทุกท่าทางที่แสดงออกมาของนักศึกษา ล้วนแล้วแต่ตกอยู่ในสายตาของเขา และเขาเองก็จดจำใบหน้าของนักศึกษาเอาไว้ในหัวสมองเป็นอย่างดี
นักเรียนที่มักจะนอนหลับในห้องเรียนและเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บ่อยๆ ได้มีชื่ออยู่ในบัญชีดำของอาจารย์เฒ่ามานานแล้ว และเมื่อถึงกำหนดการสอบปลายภาคเมื่อไหร่ บัญชีดำจะช่วยเขาจำแนกคนและจัดการนักศึกษาที่มีชื่ออยู่ในนี้ให้หมด
และหลินฟานที่หลับไหลในชั้นเรียนของเขาทุกวัน ก็ถูกอาจารย์เฒ่าตัดสินโทษสูงสุดเรียบร้อย
ในตอนแรกศาสตราจารย์เฒ่าได้คิดไว้แล้วว่า ถ้าจบภาคเรียนเมื่อไหร่ เขาจะตัดสินให้หลินฟานตกในรายวิชาของเขาทันที
แต่ในตอนนี้ สายตาของของศาสตราจารย์เฒ่าที่มองมายังหลินฟานได้เปลี่ยนไปแล้ว เขามองหลินฟานด้วยความซาบซึ้ง
เขาพึมพัมในใจ: ที่ผ่านมาเขาคงพยายามแก้ไขปริศนาของโจวและการคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่อยู่ตลอด เลยทำให้ตอนกลางคืนของเขาไม่มีเวลานอนแน่ๆ!
เมื่อคิดอย่างนี้ศาสตราจารย์เฒ่าก็ค่อยๆเดินมาจากหน้าห้อง และถอดเสื้อคลุมออกมาสวมให้หลินฟาน

คนประเภทนี้ที่ต่อสู้อย่างหนักเพื่อคณิตศาสตร์จะต้องถูกดูแลอย่างดี!
…………
ในเวลานี้ เนี่ยเจิ้นเจียงได้กลับมาถึงที่มหาวิทยาลัยชิงหัวแล้ว
ซึ่งเนี่ยเจิ้นเจียงเป็นนักศึกษาดีเด่น และเขาก็ไม่อยากเสียเวลาให้สิ่งอื่นนอกจากการเรียน
หลังจากที่เขาลงมาจากเครื่องบิน เขาก็ไม่กลับไปพักผ่อนที่หอแต่อย่าใด แต่เขารีบตรงเข้าไปในห้องทดลองและทำการศึกษาค้นคว้าอย่างหนัก
“จุดทศนิยมหนึ่งจุดหลังจากนั้น”
“ตรวจสอบอีกครั้ง!”
“คำนวณวิถี!”
……
เสียงอันทรงพลังได้ดังก้องกังวานอยู่ในห้องทดลองตลอดทั้งวัน
ตอนนี้เนี่ยเจิ้งเจียงเต็มไปด้วยพลังและจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้!
และในขณะนั้น ชายหน้ากลมที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ก็ได้เดินเข้ามา
จากนั้นเอง ชายหน้ากลมก็พูดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ: “บัดซบ! เจิ้นเจียง ดูเหมือนว่าตอนนี้ที่ทางเหนือของเมืองหลวงกำลังจะนำการออกแบบท่อระบายน้ำจากการประกวดแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ของใครก็ไม่รู้มาใช้!”
“นี่มันเกินไปแล้วนะ!”
เมื่อเนี่ยเจิ้งเจียงได้ยินเรื่องนี้ เขาก็รีบละทิ้งในสิ่งที่เขาทำอยู่ทันที และได้ถามขึ้นด้วยความสงสัย “รูปแบบเป็นยังไง?”
จากนั้นเขาหยิบก็โทรศัพท์ของชายหน้ากลมมาแล้วพลิกขึ้นดูอย่างรวดเร็ว
และเมื่อเขาได้เห็นกราฟิกของการออกแบบทั้งหมดแล้ว ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
สมบูรณ์แบบ!
ในการประกวดการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ เนี่ยเจิ้งเจียงได้เลือกหัวข้อการออกแบบบ้าน
แต่อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่สามารถออกแบบท่อระบายน้ำได้
แต่ถึงแม้เขาเลือกที่จะออกแบบท่อระบายน้ำ เขาก็ไม่มีทางทำได้สมบูรณ์ขนาดนี้!
นี่คือการออกแบบที่เหนือชั้นกว่าเขาอย่างมาก!
ในมุมมองของเนี่ยเจิ้งเจียง เขาคิดว่าแม้แต่อาจารย์ของเขาเองก็ยังไม่สามารถออกแบบท่อระบายน้ำได้เสมบูรณ์ขนาดนี้เลย
และในตอนนี้ เนี่ยเจิ้งเจียงก็ค่อยๆมองไปดูที่ชื่อของนักออกแบบที่อยู่มุมด้านล่าง
หลินฟาน, เซี่ยปิง, เซี่ยเสว่.
เนี่ยเจิ้งเจียง ตกตะลึงในทันที
มันคือพวกเขา!
และในที่สุด เนี่ยเจิ้งเจียงก็เข้าใจแล้ว ว่าผู้ตัดสินการแข่งขันแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ไม่ได้ตัดสินให้หลินฟานชนะเพราะเขาสามารถแก้ไขปริศนาของโจวได้
แต่เป็นเพราะแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ของหลินฟานมีความสมบูรณ์ถึงขนาดนี้ต่างหาก
เนี่ยเจิ้งเจียงพึมพัม “หลินฟาน นายเก่งถึงขนาดใหนกันแน่?”
…………
หลินฟานไม่มีทางรู้ได้เลยว่าตอนนี้เนี่ยเจิ้งเจียงกำลังคิดอะไรอยู่
วันนี้หลินฟานก็ยังคงหลับเหมือนปกติ
และเมื่อถึงเวลาเลิกเรียน หลินฟานก็แยกย้ายกับเพื่อนๆและมุ่งหน้าตรงไปยังชุมชนยี่เกอ
ในตอนนี้ หลินฟานกำลังจะเปิดบ้านเลขที่ 2501
“บูม!”
“บูม!”
ดอกไม้ไฟสองดอกได้ถูงยิงออกมาหนือหัวของหลินฟาน และริบบิ้นสีแดงสดเหมือนละอองหิมะก็ค่อยๆตกลงมา
ฉิวจือเฉียนและหวงหลิงพูดออกมาพร้อมกัน “ขอแสดงความยินดีกับการที่ไขปริศนาของโจวและการคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่ได้นะ!”
เห็นได้ชัดว่าพวกเธอได้เห็นรายงานข่าวที่เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว
และในเวลานี้ ฉิวจือเฉือนกับหวงหลิงก็มองไปที่หลินฟานด้วยความรักและความยินดีอย่างยิ่ง
ซึ่งในความคิดของพวกเธอ การที่จะสามารถไขปริศนาทางคณิตศาสตร์พวกนี้ได้ ต้องมีการศึกษาที่สูงระดับเทพเพียงเท่านั้น
และหลินฟานยังไม่เพียงแต่ได้รับถ้วยอุดมศึกษา แต่ยังไขปริศนาสองข้อที่นักคณิตศาสตร์ทั่วทั้งโลกยังแก้ไม่ได้อีกด้วย
นี้เป็นมีเป็นความรู้ระใหนกันที่จะสามารถแก้ปริศนาสองข้อนี้ได้?
นี่เป็น… ความรู้ที่พวกเธอไม่สามารถจินตนาการได้!
ในคืนนั้น.
บ้านเลขที่ 2501 ในชุมชนยี่เกอ ได้สั่นไปมาทั้งคืน
ทั้งสามคนไม่ได้นอนทั้งคืน!
…………
ถ้าจะบอกว่าว่านเจียฮัวฟู่ เป็นคอนโดที่แพงที่สุดในเจียงเป่ย
อย่างนั้น สวนจักรพรรดิเทียนดี้ก็เป็นอาคารอยู่อาศัยที่แพงที่สุดในใจกลางเมืองเจียงเป่ยเช่นกัน
เนื่องจากสวนจักรพรรดิเทียนดี้ไม่เพียงแต่อยู่ในทำเลที่ดีเท่านั้น แต่ยังมีอาคารสำนักงานและรถไฟใต้ดินอยู่แถวนั้นอีกด้วย
แถมสภาพแวดล้อมของชุมชนก็ดีมาก และภูมิทัศน์กับสวนสไตล์ยุโรปโดยรวมนั้นก็ถือว่างดงามราวกับว่าได้อยู่ในสวนสาธารณะ… ซึ่งหาได้ยากในใจกลางเจียงเป่ย

ในตอนนั้น หูเทียนก็ได้ขับรถมินิเข้ามายังสวนจักรพรรดิเทียนดี้
“ติ๊งต่อง!”
หลังจากที่เสียงกริ่งดังขึ้น ประตูชั้นที่ 23 ก็ค่อยๆ ถูกเปิดออกมาอย่างช้าๆ
และคนที่ออกมาจากด้านใน ก็เป็นหญิงสาวสวยในชุดสีดำ ผิวขาวและมีรูปร่างที่ดี
ซึ่งเมื่อเธอเห็นว่าคนๆที่มาคือหูเทียน ใบหน้าสวยๆของเธอก็มีรอยยิ้มออกมาทันที และรีบพูดทักทายหูเทียนอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ประตูปิด สาวสวยก็อ้าแขนของเธอและพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของหูเทียน แล้วพูดอย่างมีความสุข “เทียนเถียน ฉันรอเจอเธอมาเป็นเวลานานแล้ว”
แต่ในไม่ช้า สาวสวยก็สังเกตุเห็นท่าทีที่ผิดปกติของหูเทียน
เธอจึงถามด้วยความสงสัย: “เทียนเถียน วันนี้เธอดูไม่เหมือนเดิมนะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”
หูเทียนรู้สึกลังเลอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็พูดว่า “ฉันมีอะไรจะบอกเธอ ฉันพบกับผู้ชายที่ฉันชอบแล้ว”
เมื่อคำเหล่านี้ได้ออกจากปากของหูเทียน ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบทันที
