ตอนที่ 404 จะไปไหน?
เธอเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ไม่รู้ว่าในถ้วยคืออะไร มันเป็นโจ๊กข้าวที่ผสมกับอะไรสักอย่างที่ถูกบดละเอียดและมีสีเทาขุ่น แถมยังมีกลิ่นแปลกๆ อีกต่างหาก
หน้าเธอเหยเก “นี่อะไรคะ?”
อาหารหน้าตาคล้ายๆ แบบนี้เธอกินในโรงพยาบาลทุกวัน ซึ่งพ่อบ้านเฉินเป็นคนสั่งให้แม่ครัวปรุงให้เธอเป็นพิเศษ ไม่เพียงหน้าตาแปลกประหลาด รสชาติก็แปลกประหลาดไม่แพ้กัน เธอต้องกินอย่างน้อยวันละถ้วย แค่เห็นเธอก็ขนลุกแล้ว เธอนึกว่าออกจากโรงพยาบาลแล้วคงไม่ต้องกินมันอีก ปรากฎว่ากลับถึงบ้านแล้วเธอยังต้องกินมันอีก
เธอหมดความอยากอาหารในบัดดล
จิ้นหยวนหน้าขรึมลง “ไม่ได้ นี่เป็นอาหารบำรุง คุณต้องกิน”
“ไม่เอา กินยากจะตาย ฉันไม่กิน” ท่าทางเฉียบขาดของเขาทำให้เธอรู้สึกโมโหทันที เธอสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น แสดงออกชัดเจนว่าเธอไม่กิน
อาหารรสชาติแย่กลืนลงคอยากจะตาย
จิ้นหยวนลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่ข้างกายเธอ จับคางเธอเชิดขึ้นมองตน “ไม่กินใช่ไหม?”
“ไม่กิน!” แม้เธอจะขยับศีรษะไม่ได้ แต่เธอยังคงยืนยันในสิ่งที่คิด
“ก็ได้” เขาหมุนตัวหยิบถ้วยโจ๊กขึ้นมาซดคำหนึ่ง เธอต้องเบิกตาโพลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะจู่ๆ เขาก็ก้มลงจูบริมฝีปากเธอ
“คุณ… อือๆ…” เธอนึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะใช้วิธีนี้ เธอตกใจจนอ้าปากโดยไม่รู้ตัว ทำให้เขาป้อนโจ๊กเข้าปากเธอได้อย่างง่ายดาย
จิ้นหยวนจูบเธออยู่อย่างนั้น สักพักจึงถอนริมฝีปากออกแล้วมองหน้าเธอ “เป็นไง? กินง่ายขึ้นเยอะเลยใช่ไหม?”
เธอถูกเขาจูบจนหน้ามืดตาลาย พยักหน้าหงึกๆ เหมือนสติหลุดลอยไปแล้ว
เขาเห็นท่าทางเธอแล้วหมุนตัวหยิบถ้วยโจ๊กขึ้นมา คิดจะใช้วิธีเดิมอีก เธอดึงสติกลับ รีบรับถ้วยโจ๊กมาจากเขาอย่างว่องไว “ไม่… ไม่ต้องป้อนแล้ว ฉันกินเองได้ ฉันกินเอง”
เขาจ้องมองเธอนิ่ง “แน่ใจนะ?”
เธอตอบสีหน้าจริงจัง “แน่ใจสิ”
จะปล่อยให้เขาจูบเธอไม่ได้อีกแล้ว มิเช่นนั้น ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
จิ้นหยวนรู้สึกเสียดายนิดๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากเธอชั่วครู่ จากนั้นยืดตัวยืนตรง “เด็กดี กินให้หมดนะ เพราะมันดีต่อสุขภาพของคุณ”
เธอทำแก้มป่องพองลม ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเธอจึงต้องกินของพวกนี้ด้วย
เขามองเธอกินทีละคำๆ ไม่วางตา ความเย็นเยือกในดวงตาละลายไม่น้อย
เขาเสียเงินก้อนใหญ่ซื้อยาบำรุงสูตรนี้ให้เธอโดยเฉพาะ มันเป็นสูตรลับจากตระกูลดังตระกูลหนึ่ง จุดประสงค์ก็เพื่อบำรุงร่างกายเธอให้แข็งแรงดังเดิม
เขาหาแพทย์แผนโบราณที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศมาตรวจอาการเธอ ยาบำรุงหน้าตาธรรมดาพวกนั้น เขาต้องใช้เส้นสายที่มีอยู่มากมายกว่าจะได้มันมา และต้องปรุงอย่างพิถีพิถันเพื่อเธอคนเดียว อาจจะพูดได้ว่า ยาบำรุงถ้วยนั้น ราคาของมันสูงมากจนสามารถเลี้ยงคนได้ทั้งครอบครัวเป็นปีๆ
แต่เขาไม่เคยบอกเรื่องพวกนี้ให้เธอรู้ หวังเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ขอให้สุขภาพเธอดีขึ้น ใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข เขาไม่กล้าหวังให้เธอมีลูกให้เขา อย่างน้อยก็ขอให้เธอมีสุขภาพที่ดีและอายุยืนยาว
เขาคุมเธอกินยาบำรุงจนหมด เธอขยี้เปลือกตาเบาๆ เพราะความง่วง เขาจึงเอ่ยกับเธอเสียงอ่อนโยน “คุณพักผ่อนเถอะ”
เอ่ยพลางช่วยถอดเสื้อตัวนอกของเธอออกแล้ววางพาดไว้บนเตียง
เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้เธอ ขณะที่เขากำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้องนั้น เธอก็คว้าจับข้อมือเขาหมับ เขาหมุนตัวกลับไปมอง เห็นสายตาอาลัยอาวรณ์ของเธอกำลังจับจ้องมาที่เขา “คุณจะไปไหนคะ?”
เขายิ้มบางๆ “ไปห้องหนังสือ สบายใจเถอะ ผมไม่ไปไหนหรอก” เอ่ยจบแล้วตบหลังมือเธอเบาๆ
ใบหน้าเธอซับสีเลือด ค่อยๆ คลายมือออก
เธอมองตามจนเงาร่างสูงใหญ่หายลับจากประตู “ความสุข” ค่อยๆ เติมเต็มหัวใจเธอ เธอค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ
ตอนที่ 405 ระงับเงินทุนสนับสนุน
จิ้นหยวนนั่งอยู่ในห้องหนังสือ เขาไม่ได้ทำงานอย่างที่เฉียวซือมู่คิด หากแต่กำลังคุยกับใครบางคนผ่านโซเชียลเน็ตเวิร์ก
อีกฝ่ายแต่งตัวซอมซ่อแตกต่างจากจิ้นหยวนที่แต่งกายดูดีทุกกระเบียดนิ้วอย่างสิ้นเชิง แต่เขากลับไม่แยแสเลยสักนิด และยังแสดงความเบื่อหน่ายออกมาอย่างเต็มที่โดยไม่คิดปิดบัง “เข้าประเด็นเลย ผมยังทำงานวิจัยค้างอยู่”
จิ้นหยวนสีหน้าเย็นชา “นอร์แมน ที่ผมให้คุณวิจัยหัวข้อเรื่องโรคหัวใจไปถึงไหนแล้ว?”
เนื่องจากนอร์แมนช่วยรักษาจนเฉียวซือมู่รอดชีวิต ทำให้เขาได้รับเงินรางวัลก้อนใหญ่และเงินทุนสนับสนุนงานวิจัยอย่างไม่จำกัด เขาเป็นนักวิจัยสติเฟื่องที่วันๆ เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องทดลอง ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะเจ้าของเงินทุนอย่างจิ้นหยวนเป็นคนเรียกตัว เขาไม่มีวันออกมาจากห้องทดลองหรอก
กระนั้นก็เถอะ เขายังคงปั้นหน้าเบื่อหน่ายมากอย่างเห็นได้ชัด ราวกับคนที่เรียกเขาออกมาทำให้เขาต้องเสียเวลาอันมีค่าของตนอย่างเปล่าประโยชน์
นอร์แมนเอ่ยเสียงเนิบนาบ “คุณคิดว่าทำวิจัยหัวใจเทียมมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง? ทำอย่างกับในโลกนี้ไม่มีนักวิทยาศาสตร์วิจัยเรื่องนี้อย่างนั้นแหละ ผมแค่คนเดียวจะไปสู้คนพวกนั้นได้ยังไง? คุณก็ให้เกียรติผมมากเกินไป อยากได้งานที่สมบูรณ์แบบ อย่างน้อยก็ต้องให้เวลาผมสามปี”
“ไม่ได้” จิ้นหยวนสีหน้าเคร่งขรึม “มากสุดหนึ่งปี”
เขาถามแพทย์ประจำตัวของคุณพ่อแล้ว เขาบอกว่าคุณพ่อยังมีเวลาอีกแค่สองปีเท่านั้น
นอร์แมนฟังคำตอบของเขาแล้วตกใจจนเกือบกระเด้งตัวลุกออกจากเก้าอี้ “คุณกำลังพูดบ้าอะไรเนี่ย? หนึ่งปี? มันจะเป็นไปได้ยังไง?”
“ถ้าคุณทำไม่ได้ เดี๋ยวผมหาคนอื่นก็ได้” จิ้นหยวนเอ่ยเสียงเย็นชา
“งั้นคุณก็ไปหาคนอื่นก็แล้วกัน เวลาแค่นั้น ผมทำไม่ได้หรอก” นอร์แมนโบกมือไปมาอย่างไม่แยแส
จิ้นหยวนมองเขาแวบหนึ่ง “ก็ดี ตามสัญญาของเรา ถือว่าคุณทำผิดสัญญารายการที่สาม ข้อที่สี่ เพราะฉะนั้น ผมมีสิทธิ์ระงับเงินทุนสนับสนุนที่ให้คุณ รวมทั้งเรียกคืนห้องทดลองและเครื่องมือทั้งหมดที่คุณกำลังใช้ทำงานวิจัย…”
“เดี๋ยว เดี๋ยว คุณแค่พูดเล่นใช่ไหม” คราวนี้เขากระเด้งตัวลุกออกจากเก้าอี้จริงๆ “คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ เรามีหนังสือสัญญานะ” ถ้าจิ้นหยวนเรียกคืนทุกอย่างจริง มีหวังเขาได้โขกหัวกับกำแพงตายแน่
จิ้นหยวนเพียงแค่ยิ้มๆ “แต่เราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้ว ผมมีสิทธิพิเศษ คุณต้องทำตามความต้องการของผมเป็นอันดับแรก แต่ดูเหมือนคุณจะทำไม่ได้นี่”
“พูดเหลวไหล…” นอร์แมนตะเบ็งเสียงโต้แย้ง ทันใดนั้น เขาเห็นสีหน้าของจิ้นหยวนที่บ่งบอกว่ารู้ทุกอย่าง เขารู้ทันทีว่าจิ้นหยวนรู้ทุกอย่างจริงๆ จึงหดคอเล็กน้อย “ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ผมแค่… แค่…”
จิ้นหยวนกอดอกอย่างใจเย็น มองเขาด้วยท่าทางสบายๆ “ว่าไง? ตอนนี้คุณมีอะไรที่อยากจะพูดอีกหรือเปล่า?”
นอร์แมนเอ่ยอย่างยอมรับ “ก็ได้ ความจริงงานวิจัยเรื่องหัวใจเทียมยังไม่มีความคืบหน้าสักเท่าไหร่ แต่ผมก็เจอหลายจุดที่น่าสนใจ ถ้าคุณให้เวลาผม…”
“ให้เวลาคุณวิจัยระเบิดอะไรนั่นนะเหรอ?” จิ้นหยวนเอ่ยแทรกขึ้น
สีหน้านอร์แมนตลกมาก เดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว ท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
จิ้นหยวนโบกมือไปมา “ครั้งนี้ผมจะให้อภัยคุณก็แล้วกัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณต้องตั้งใจทำงานวิจัยหัวใจเทียม อย่างช้า ภายในหนึ่งปีผมต้องเห็นผลงานที่สมบูรณ์แบบ ได้ยินหรือยัง? ไม่อย่างนั้น ผมจะใช้สิทธิ์ที่คุณไม่ปฏิบัติตามข้อสัญญา ระงับเงินทุนสนับสนุนทั้งหมด”
นอร์แมนเหมือนไก่ชนที่แพ้ราบคาบ ก้มหน้าด้วยความไม่พอใจ ทว่ายังคงเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้ “แต่…”
จิ้นหยวนที่เข้าใจคนอย่างนอร์แมนเป็นอย่างดีเอ่ยขึ้นใหม่ “คุณไม่ต้องทิ้งงานวิจัยในมือก็ได้ แต่ต้องทำงานวิจัยเรื่องหัวใจเทียมเป็นหลัก เข้าใจหรือยัง?”
