มาเล่นในสระกลางคืนกันเถอะ
“นี่มันหมายความว่าไงกันนะ…” (ยูกิ)
ในตอนนี้มันก็เป็นวันนึงในฤดูร้อนที่ดวงอาทิตย์จะตกดินได้ช้ามากในช่วงเวลากลางวัน และเมื่อผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ตอนนี้มันก็เป็นสีน้ำเงินครามจัด ที่เหมือนกับเครื่องรายครามที่มีลายน้ำเหลือบแสง ซึ่งกำลังจะเปลี่ยนจากช่วงพลบค่ำไปเป็นความมืดในยามค่ำคืน
ผมรู้สึกว่ากำลังอยู่ผิดที่ผิดเวลา แค่การได้มาอยู่ที่นี่ ตัวตนของผมในฐานะของคนที่คิดลบก็แทบจะพุ่งทะลุหลอดไปติดเพดานเลยล่ะ จิตใจของผมนั้นกำลังขุ่นมัวมาก ถึงแม้ว่าจะมีเสียงที่เริงร่าอยู่รอบๆตัวผมก็ตาม
“ยูกิโตะ ขอบคุณที่รอนะ” (ทริสตี้)
“เฮ้ นี่ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ เขาไม่ได้จะหนีไปไหนซะหน่อย” (มิโอะ)
“ก็ด้วยความกังวลที่ฉันกำลังมีอยู่ด้วยน่ะ ฉันก็เลยอยากรีบๆไปจากที่นี่แล้วล่ะนะ” (ทริสตี้)
บ้าชิบ มันเกิดขึ้นแล้ว! และทั้งสองคนก็ได้ออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด ผมนั้นน่ะได้ถูกชวนให้ไปที่สระว่ายน้ำตอนกลางคืนจากมิโอะซังและทริสตี้ซัง และสิ่งนี้มันเป็นราวกับเวทมนต์ที่สามารถสร้างความเสียหายได้ใหญ่หลวงให้กับคนที่มืดมนแบบผมนี้เลย มีสิ่งเดียวที่ผมนั้นได้เคยทำในฤดูร้อน มันก็คือการดูภาพยนตร์ฉลามเกรดB ดังนั้นที่นี้จึงไม่ใช่สถานที่ที่ผมนั้นสามารถเข้าถึงมันได้เอาซะเลยน่ะสิ และการให้ความสำคัญเรื่องนี้กับมันก็ออกจะต่ำเลยด้วย แล้วผมก็ไม่แน่ใจนักหรอกนะว่าผมนั้นมาลงเอยในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร กับคนที่ดูจะไม่สามารถปล่อยวางโลกในด้านมืดได้ แล้วนั่นล่ะคือผม ยูกิโตะ โคโคโนเอะ
แล้วผมก็เหลือบตาไปมองที่มิโอะซัง กับทริสตี้ซัง และมันก็ถึงกับต้องทำให้ความคิดของผม ได้หลุดรอดออกมาจากปากของตัวผมเองไปอย่างเป็นธรรมชาติ
“เอ๋—–!” (ยูกิ)
“เดี๋ยว— นี่มันจะไม่แสดงออกตรงไปหน่อยเหรอ!?” (ทริสตี้)
“ฉันอายมากนะที่จะต้องโดนมองน่ะ……” (มิโอะ)
“นี่พวกคุณไม่มีชุดที่มันพอจะมีผ้ามากกว่านี้ ที่จะพอปกปิดตัวเองได้อีกหน่อยแล้วหรือไงเนี่ย?” (ยูกิ)
“มันดูฉูดฉาดเกินไปเหรอ? นี่ฉันคิดมาอย่างหนักในการเลือกมันเลยนะ!” (ทริสตี้)
“เฮ้อ กับไอ้สิ่งที่เธอใส่มา กับตัวเธอดูที่มีหุ่นดีนี่ ฉันอิจฉาเธอจัง” (มิโอะ)
“ผมคิดว่ามันก็เป็นทั้งสองคนนั่นล่ะ” (ยูกิ)
ทริสตี้นั้นขอให้ผมไปกับเธอเพื่อเป็นการขอโทษ แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มาสระว่ายน้ำตอนกลางคืนแบบนี้ ถึงนี่มันอาจจะดูสบายกว่าในตอนกลางวันก็เถอะ แต่ว่าผมนั้นก็เหมาะกับถ้ำที่มืดมิดหรืออุโมงค์ลมมากกว่า แต่อย่างไรก็ตาม ผมนั้นไม่รู้จักใครเลยที่จะชวนผมไปที่นั่น ก็เพราะว่าผมนั้นไม่ได้มีคนรู้จักอยู่มากนักนี่นา! แล้วในขณะที่ผมกำลังคิดประชดประชันตัวเอง ผมก็ถูกทั้งสองเข้ามาเรียงขนาบทั้งสองข้างทันที และทางหนีของผมก็ได้ถูกขวางปิดไว้โดยสมบูรณ์
“งั้นคืนนี้มาเล่นน้ำกันให้มากสุดๆกันไปเลย!” (ทริสตี้)
“นี่ฉันดูเป็นยังไงบ้างล่ะ ยูกิโตะ?” (มิโอะ)
“มันดูน่ารักครับ ชุดเหมือนกับสไตล์โรโคโคเลยล่ะ” (ยูกิ) (ใครอยากรู้ลองถามอากู๋เอานะ)
“นี่ฉันถือว่านั่นเป็นคำชมได้ใช่ไหมเนี่ย?” (มิโอะ)
“แน่นอนที่สุด” (ยูกิ)
แล้วผมก็ได้ถูกถามว่าผมนั้นคิดอย่างไรกับชุดว่ายน้ำของเธอ และผมก็ได้บอกไปตามความจริง มันไม่มีทางที่ผมจะแสดงความคิดเห็นเป็นเชิงลบได้ในสถานการณ์แบบนี้หรอกนะ มิโอะนั้นสวมชุดบิกินี่แบบเปิดไหล่ และทริสตี้ก็สวมบิกินี่ด้วยเช่นกัน แต่ว่าทริสตี้ที่มีรูปร่างที่ดีและแถมยังเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอีก มันก็เลยดูเหมือนราวกับเป็นนางแบบในชุดบิกินี่เลยล่ะ และเธอนั้นได้รับความสนใจจากคนรอบข้างเป็นอย่างมากด้วย แต่ว่าในตอนนี้พวกเขาทั้งหมดต่างก็สวมชุดว่ายน้ำ และในสภาพเช่นนี้ หากได้สัมผัสกันล่ะก็ ผิวหนังของพวกเขาก็จะได้สัมผัสกันโดยตรงเลยล่ะ
“นี่นายมีดอกไม้ในมือทั้งสองข้างเลยนะ ยูกิโตะ” (มิโอะ)
“คือมันมากเกินไปสำหรับผมน่ะ” (ยูกิ)
“มาเซลฟี่กันดีกว่า!” (ทริสตี้)
“นั่นมันจะโอเคเหรอ? นันมันจะไม่ทำให้โซเชียลมีเดียนั้นลุกเป็นไฟเอาเหรอนั่น?” (ยูกิ)
“ไม่ต้องห่วงไปน่า! มีแค่เพื่อนของฉันเท่านั้นที่จะเห็นมันน่ะ” (ทริสตี้)
“ผมไม่อยากที่จะเปิดเผยตัวตนนา……” (ยูกิ)
“ฉันคิดว่าคุณถูกเปิดเผยไปอยู่แล้วนะ” (ทริสตี้)
“นี่ผมได้บัตรผ่านฟรีสำหรับสิทธิมนุษยชนมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย?” (ยูกิ)
ยาเระ ยาเระ! แล้วผมยักไหล่ ผมนั้นอดไม่ได้ที่จะลองแสดงให้ดูสมกับเป็นพวกฮีโร่ แต่บอกตามตรง ผมนั้นน่ะรู้สึกสนุกมากเลยล่ะ และดูเหมือนว่าผมไม่ได้ถูกคัดออกเพื่อไปเป็นฮีโร่อะไรนั่นนะ แล้วนี่มันก็นานแล้วทีผมนั้นไม่ได้ลงสระว่ายน้ำแบบนี้ด้วย
“ยูกิโตะ คุณอยากดื่มอะไรไหม” (ทริสตี้)
“ผมอยากได้เครื่องดื่มเกลือแร่น่ะ” (ยูกิ)
และหลังจากที่ได้สนุกสุดเหวี่ยงกันแล้ว เราก็ได้หยุดเพื่อพัก ก่อนจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พวกเรานั้นรู้สึกทั้งสบายตัวและเมื่อยล้าไปพร้อมกัน เนื่องจากการว่ายน้ำนี้มันก็เป็นการออกกำลังกายแบบทั้งตัว มันใช้พลังงานมากกว่าที่คุณคิดไว้ ผมนั้นแน่ใจว่าผมคงจะต้องหลับทันทีที่กลับถึงบ้านแน่ และนี่เวลาผ่านไปถึง 21.00 น.แล้ว
“วันนี้ฉันได้มีช่วงเวลาที่ดีเลยนะ แล้วหลังจากนี้นายจะทำอะไรล่ะยูกิโตะคุง” (มิโอะ)
“ผมก็จะต้องกลับบ้านน่ะ ผมเองยังไม่บรรลุนิติภาวะนะ ดังนั้นผมจึงไม่สามารถนอนดึกขนาดนั้นได้” (ยูกิ)
“โอ้ ถูกต้อง งั้นฉันจะขอชวนนายอีกครั้งได้ไหมล่ะ” (มิโอะ)
“ได้สิ ก็นะ ผมเองก็สนุกมากด้วย” (ยูกิ)
พอผมได้บอกกับแม่และพี่สาวว่าผมนั้นจะออกไปข้างนอก พวกเขาก็ดูไม่ค่อยจะมีความสุขกันเท่าไหร่ ผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นถ้าหากว่าผมนั้นยังจะกลับเข้าบ้านดึกอีกด้วยน่ะ
“อืม ยูกิโตะคุง เธออยากจะมาที่บ้านฉันสักครั้งไหม?” (ทริสตี้)
“บ้านของทริสตี้? ผมก็ไม่แน่ใจว่าผมจะรู้สึกสบายใจได้ไหมกับเรื่องนี้น่ะ ……” (ยูกิ)
“มันไม่ดีเหรอ?” (ทริสตี้)
แล้วดวงตาของทริสตี้ดูเศร้าและหดหู่ขึ้นทันที แต่ถ้าให้พูดตามตรง มันมีบางอย่างที่กำลังกวนใจผมอยู่ แม้ในขณะที่เรากำลังเล่นกันในวันนี้ก็ด้วย
“ก็แฟนคุณคงจะไม่ชอบน่ะ” (ยูกิ)
“แฟน? Who?” (ทริสตี้)
“เฮ้~ ทริสตี้ คุณมีแฟนแล้วรึเนี่ย?” (มิโอะ)
“มะ-ไม่ ฉันไม่ ฉันยังไม่ใครแบบนั้นนะ!” (ทริสตี้)
“เอ่อ แต่วันก่อน ผมบังเอิญเห็นคุณสองคนกอดกันที่หน้าห้าง” (ยูกิ)
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทริสตี้?” (มิโอะ)
“ฉันไม่มีจริงๆ! ห้าง…… นี่คุณกำลังหมายถึงพี่ชายของฉันรึเปล่า?” (ทริสตี้)
“นั่นคือพี่ชายคุณเหรอ?” (ยูกิ)
“ใช่ เมื่อวันก่อนเราไปซื้อชุดว่ายน้ำกัน พอดีในที่สุดลีออนก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ได้น่ะ เราเพิ่งจะได้เจอกัน แต่เขาไม่ใช่แฟนฉันหรืออะไรทั้งนั้นนะ!” (ทริสตี้)
“คือผมนะเป็นกังวลที่คุณน่ะ ว่ามันจะดีเหรอที่จะมาเล่นน้ำกับผม ถ้าหากคุณมีแฟนแล้วน่ะ” (ยูกิ)
“นั่นไม่ใช่! เด็ดขาด ไม่ใช่เด็ดขาด! ถ้าคุณต้องการล่ะก็ จะพาให้ไปเจอก็ได้นะและลีออนเองก็อยากจะเจอกับยูกิโตะคุงด้วย พ่อกับแม่ของฉันก็คงอยากพบคุณด้วยเหมือนกัน ดังนั้น คุณพอจะมาที่บ้านฉันสักครั้งได้ไหม?” (ทริสตี้)
“ก็ ถ้าเป็นอย่างนั้น…” (ยูกิ)
และก่อนที่ผมจะรู้ตัว จำนวนของคนที่อยากจะเจอผมก็เพิ่มมากขึ้น นั่นก็คือลีออนซัง ฉันคิดว่าเขากับทริสตี้เป็นคู่ที่เหมาะสมนะ แต่ถ้าเขาเป็นพี่ชายของทริสตี้ มันก็ต้องเป็นธรรมดาอยู่แล้วที่เขานั้นจะดูหล่อ และดูเหมือนว่าความกังวลของผมเองนั้นดูจะไม่มีมูลอะไรแล้วสิ ซึ่งก็ดูเหมือนว่าผมจะหลีกเลี่ยงสถาณะการณ์วิกฤติมาได้สินะ
—————————————-
ขอโทษทีผมโกหกน่ะ มันก็ไม่ได้หลีกเลี่ยงได้ซะทั้งหมดหรอกนะ อย่างชูร่าที่อยู่ตรงนี้ (หน้าฝั่งโกรธของอาชูร่า)
“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” (ยูริ)
และในทันทีที่ผมนั้นกลับถึงบ้าน ผมก็ถูกบังคับให้นั่งคุกเข่าบนพื้น พี่สาวผมในวันนี้ก็ยังสวยอยู่เหมือนเดิม แต่ตอนนี้สายตาอันแหลมคมของเธอก็จับจ้องมาที่ผม บนโทรศัพท์มือถือของผมนั้นกำลังแสดงภาพเซลฟี่ที่ทริสตี้ นั้นส่งมาให้กับผม
“มันก็เป็นแค่รูปถ่าย…” (ยูกิ)
“ดูเหมือนนายกำลังมีช่วงเวลาที่ดีสินะ นายนี่เจ้าชู้ซะจริง” (ยูริ)
“หาา นี่ผมน่ะถึงจะเคยได้รับฉายาว่าเป็นคนหน้านิ่งและน่ากลัวซึ่งออกจะเกินจริงไป แต่ว่าผมก็ไม่ใช่คนเจ้าชู้นะ” (ยูกิ)
“นายไม่ต้องมาคุยอวด แต่นายคงจะไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ใหญ่ไปกว่านี้แล้วสินะ” (ยูริ)
“พี่กำลังโกหก……” (ยูกิ)
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับการระวังตัวของตัวนายเองกันล่ะ? แล้วนี่นายมีความสัมพันธ์แบบไหนกัน?” (ยูริ)
“ผู้เสียหายกับผู้กระทำความผิดน่ะ….” (ยูกิ)
“อะไรนะ–?” (ยูริ)
“ฮี๊—” (ยูกิ)
ก่อนหน้านี้ ทริสตี้ได้มาที่บ้านของเราแล้ว เพื่อทำการขอโทษพร้อมกับครอบครัวของเธอ และก็ต้องขอบคุณเธอ ที่ได้ทำให้แม่ของผมนั้นรู้ว่าทริสตี้นี้เป็นใคร แต่พี่สาวของผมซึ่งตอนนั้นไม่อยู่ด้วย ก็เลยไม่รู้เรื่องนี้ พอผมได้อธิบายสถานการณ์ให้เธอได้ฟัง เธอก็ดูจะตกตะลึง ผมเองก็คิดเหมือนกันแหล่ะ ในแวบแรกนั้น มันก็ดูไม่สมเหตุสมผลเลยที่ผู้เสียหายและผู้กระทำความผิดนั้นจะออกไปเที่ยวเล่นด้วยกัน
“นี่นายคงจะมีออร่ารอบตัวที่ดึงดูดคนที่อายุมากกว่าใช่ไหมเนี่ย?” (ยูริ)
และพี่สาวของผมก็กำลังพึมพำอยู่กับตัวเอง ซึ่งนี่มันก็ไม่ใช่เรื่องตลกเลยสำหรับผม ก็เพราะว่าผมนั้นมีชื่อเสียงมากมาก่อนในเรื่องความโชคร้ายของผู้หญิง และผมกำลังได้รับความประทับใจเป็นอย่างมากจากผู้หญิง ซึ่งมันกำลังเป็นสิ่งที่สร้างความลำบากใจให้กับผม แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็จะต้องหยุดปฏิเสธก็เลิกละเลยทุกสิ่งอย่างไปแบบเมื่อก่อนหน้านั้น เพื่อที่จะก้าวต่อไปข้างหน้าให้ได้ หากเป็นเมื่อก่อนผมก็คงจะไม่ตอบรับคำเชิญชวนเหมือนอย่างในวันนี้หรอก
มันเป็นเพราะผมนั้นต้องการที่สร้างความสัมพันธ์กับผู้อื่น เพื่อที่จะทำให้ตัวผมนั้นเปลี่ยนแปลงให้ได้ ผมนั้นต้องการให้คนอื่นนั้นมาช่วยผม และผมไม่ต้องการที่จะปล่อยให้ความรู้สึกใดก็ตามที่ถูกส่งมาหาผมนั้นเพียงแค่ผ่านไป ผมเองก็รู้สึกได้นะว่านี่มันก็เป็นการกระทำที่ขี้ขลาดและเป็นบาป ไม่ว่าคำตอบนั้นจะออกมาเป็นอย่างไร แต่ถ้าหากผมไม่สามารถจะตอบออกไป มันก็จะจบลงด้วยความทุกข์สำหรับทุกๆคน ผมน่ะทำตัวเฉื่อยชามามากพอแล้ว
ผมไม่สามารถจะทำตัวให้เป็นพระเอกฮาเร็มอย่างไม่รู้ตัวได้หรอกนะ (เหรออออออ)
“ฉันคิดว่าฉันคงจะต้องเริ่มใส่ไมโครบิกินี่ซะแล้วสิตอนนี้” (ยูริ)
“อยากเห็นจัง! ฮ๊ะ!? ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมจะพูดแบบนี้ออกไป……” (ยูกิ)
“นายพูดได้ตรงดี” (ยูริ)
ไม่นะ นี่เป็นผลสะท้อนแบบมีเงื่อนไข ในแบบที่เป็นพาลโลฟ(ทฤษฏีความเคยชินจากเสียงและพฤติกรรมที่ทำ)ของ ยูกิโตะ โคโคโนเอะ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงหรอกนะ
“ว่าแต่ไม่อยากดูเหรอ?” (ยูริ)
“อยากสิ” (ยูกิ)
“งั้นก็ได้” (ยูริ)
“นะ-แน่ใจนะพี่สาว?” (ยูกิ)
ผมเองยังคงมีข้อสงสัยอยู่ แต่ถ้าพี่สาวบอกว่าไม่เป็นไร ผมก็คงจะคิดว่ามันก็ไม่เป็นไรล่ะนะ ถ้าหากคุณยังมัวสนใจเกี่ยวกับมันอยู่ต่อไปอีก คุณจะอาจจะพลาดมันไป
“บู่-นี่นายยังไม่มีคนที่นายรักอยู่อีกเหรอเนี่ย……?” (ยูริ)
“นี่ปกติพี่กับน้องเค้าไม่น่าจะพูดถึงเรื่องนี้กันไม่ใช่เหรอครับ?” (ยูกิ)
“ก็เราเคยมีความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติมาจนถึงตอนนี้ใช่ไม๊ล่ะ? มันไม่เป็นไรหรอก” (ยูริ)
“นั่นก็จริงครับ แต่ว่า……” (ยูกิ)
“และก็ไม่ใช่แค่ฉันนะ จากนี้เรากำลังจะมีการประชุมแบบครอบครัวกับแม่ด้วยล่ะ” (ยูริ)
“หยุด เดี๋ยว กรรมการ ขอเวลานอกก่อน” (ยูกิ)
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ” (ยูริ)
แล้วหลังจากนั้นพวกเธอทั้งคู่ก็ได้ทำการสอบปากคำผมกันอย่างบ้าคลั่งเลยล่ะ
จบ Vol. 4
