ผู้ไม่สามารถทอดทิ้งอะไรได้
“ขอโทษทีนะ แต่แน่ใจว่านายพอจะมีเวลาน่ะ?” (มิกิยะ)
“ใช่ ไม่ต้องห่วงครับ ไว้ผมจะไปนอนทีหลัง” (ยูกิ)
โชคดีที่ผมน่ะมีเวลามากเกินพอ อย่างไรก็ตาม ในผมน่ะคงจะไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงการกลับไปห้องได้อยู่ดี
ในห้องที่ผมนั้นถูกพาไป ผมก็ได้รับชาและขนมหวาน มันคือถั่วแดงกวน และตอนนี้พวกเราก็ได้มาอยู่ที่ด้านหลังของอาคาร ซึ่งสถานที่ที่ลูกค้าไม่ควรจะได้เข้าไป กล่าวคือ มันเป็นห้องพักของพนักงานน่ะ อย่างไรก็ตาม ณ เวลานี้ก็มีเพียงแค่ผมและผู้ชายที่พาผมมาที่นี่ ไม่สิ แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใครกันน่ะ?
“คุณต้องการอะไรจากผมรึหรือเปล่าครับ?” (ยูกิ)
“คือไม่ใช่อย่างนั้น แต่จากที่ได้เจอกัน นี่นายจำไม่ได้เลยงั้นเหรอ?” (มิกิยะ)
“หรือว่าพวกเราเคยสัญญาว่าจะไปโคชิเอ็งด้วยกันกับผมตอนเด็กๆ โย๊ดจัง?” (ยูกิ)
“ไม่ใช่ซะหน่อย! แล้วนั่นใครกันน่ะ!? แถมอายุของเราก็ห่างกันเกินไปนะ” (มิกิยะ)
“ก็เพื่อนในจินตนาการของผมไง” (ยูกิ)
“แล้วฉันที่อยู่ข้างหน้านายล่ะ..…” (มิกิยะ)
“ผมก็ไม่เคยเล่นเบสบอลด้วยเหมือนกันนะ” (ยูกิ)
“แล้วทำไมนายจะต้องอ้างไปถึงโคชิเอ็งกันด้วยล่ะ?” (มิกิยะ)
ก็แล้วคุณเป็นใครกันเล่า? ผมน่ะจำเขาไม่ได้เลย ถึงแม้ว่าเขาจะพูดมาด้วยท่าทีที่งุนงง แต่มันเป็นเรื่องจริงนะ ที่ผมน่ะมักจะรู้จักมักคุ้นกับผู้คนไปมากกว่าที่ตัวผมจะรู้ได้ซะอีก และนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไปตัดสินคนอื่นว่ามันจะเป็นการรู้จักกันใหม่ซะด้วย
“ฉันได้เจอนายที่บ้านของมิซากิใช่ไหมล่ะ? และนั่นก็คือตัวนายที่ได้เรียกตัวเองว่าเป็นช่างไฟน่ะ” (มิกิยะ)
“ช่างไฟฟ้า? ผมเป็นนักเรียนนะ นี่คุณคงจะสับสนจำสลับกับคนอื่นนะ” (ยูกิ)
“ก็นายเป็นคนบอกฉันเอง! มิซากิ —- นายเจอฉันที่บ้านของฮิมิยามะซัง ตอนนั้นพวกเราก็เลยไม่ได้คุยกันเลย แต่นายคงจะจำไม่ได้จริงๆสินะ” (มิกิยะ)
พูดขึ้นมามากขนาดนี้ก็เลยนึกขึ้นได้
“โอ้ ผมจำได้ เรื่องชู้สาวในตอนนั้นน่ะเอง!” (ยูกิ)
“มันไม่ใช่เรื่องชู้สาวนะ!” (มิกิยะ)
ผมเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตรักของใครๆหรอกนะ แต่คุณเองก็ต้องมีเหตุมีผลหน่อยสิ
“ผมรู้ว่ามันค่อนข้างหยาบคายที่จะพูดแบบนี้กับผู้ใหญ่นะครับ แต่ฮิมิยามะซังจะเสียใจ และคุณควรเลิกหาเรื่องเธอด้วย เพราะอย่างในวันนั้น แม้แต่คนมีชื่อเสียงก็สามารถถูกไล่ออกจากโรงเรียนได้เลยล่ะ” (ยูกิ)
“นั่นน่ะไม่ใช่เรื่องนอกใจหรอกนะ แล้ว ……. ก็ไม่ใช่เรื่องชู้สาว แต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่ามิซากิได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากที่ฉันออกไปแล้วเหมือนกัน” (มิกิยะ)
“ผมน่ะจำได้ว่าเธอพูดอะไรบางอย่าง เหมือนจะบอกว่า จะทำให้มันถูกต้องมั้ง……?” (ยูกิ)
ผมจำไม่ค่อยจะได้นะ แต่ผมก็คิดว่าเธอพูดมาแบบนั้น
“จะทำให้มันถูกต้อง หา ฉันก็ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไรนะ แต่อย่างไรก็ตาม นายกับมิซากิดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีทีเดียวเลยนะ” (มิกิยะ)
“เราเป็นศัตรูตามธรรมชาติกันน่ะ” (ยูกิ)
“ฉันอยากรู้ว่านายน่ะมีความสัมพันธ์แบบไหนกับเธอ……” (มิกิยะ)
พอผมถอนหายใจออกมา ชายคนนั้นก็ได้แนะนำตัวกับผมอีกครั้ง ผมถึงกับประหลาดใจมาก ผู้ชายคนนี้เป็นประธาน เขาเป็นประธานของ เรียวกัง อุมิบาระ และชื่อของเขาก็คือ มิกิยะ อุมิบาระ เขาน่ะน่าจะแก่กว่าฮิมิยามะซังนิดหน่อย เขานั้นมีรูปร่างหน้าตาที่สมกับเป็นประธานที่ยังหนุ่มแน่น แต่เขาเองก็ดูเหนื่อยๆนะ
“ไม่ อะไรกันนี่? และจากที่ผมได้เห็นสีหน้าคุณแล้ว ผมก็เลยชักอยากจะรู้แฮะ ก็แค่นั้น……” (ยูกิ)
ประธานคนนี้ก็พูดออกมาอย่างไม่ชัดและก็ได้ถามคำถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“คือนายคิดอย่างไรกับที่พักแห่งนี้ล่ะ?” (มิกิยะ)
“มันเป็นการออกแบบที่มีลักษณะเป็นสากล มันดีเลยล่ะ และน้ำพุร้อนก็ดีมาก” (ยูกิ)
“นายนี่ก็รู้คำศัพท์ยากๆพอสมควรเลย ขอขอบคุณ” (มิกิยะ)
“ก็มันยากที่จะพูดสิ่งไม่ดีต่อหน้าคุณนี่ แล้วผมจะค่อยไปเขียนเรื่องพวกนั้นในรีวิวเว็บไซต์ท่องเที่ยวในตอนที่ผมกลับถึงบ้านก็แล้วกัน” (ยูกิ)
“นี่นายอยากจะทำให้ฉันต้องเลิกกิจการอย่างนั้นรึไง? มีคนมากมายในธุรกิจแบบเดียวกันที่ต้องล้มละลายเพราะเรื่องนั้นมามากแล้วนะ” (มิกิยะ)
“ก็มันเป็นด้านมืดของอินเทอร์เน็ต” (ยูกิ)
“ฉันคิดว่ามันเป็นด้านมืดของนายนะ..……. จะอะไรก็ได้ นายพอจะสังเกตถึงสิ่งไม่เข้าที่เข้าทางในโรงแรมบ้างหรือเปล่า?” (มิกิยะ)
“ไม่เข้าที่เข้าทางเหรอ? อืม ผมก็พบว่ามันน่าสนใจนะที่มีคำภาษาต่างประเทศอยู่มากมายแต่ก็ดูจะไม่มีอะไรนัก……” (ยูกิ)
“นั่นล่ะปัญหา” (มิกิยะ)
“ครับ?” (ยูกิ)
แล้วท่านประธานก็ได้พูดและเล่าออกมาอย่างคล่องแคล่ว ผมถึงกับสงสัยเลยนะว่าทำไมผมถึงได้ถูกขอมาปรึกษาเกี่ยวกับปัญหาของเขาน่ะ แต่ก็ได้ตัดสินใจตั้งใจฟังอย่างจริงจังไปแล้ว เพราะเห็นแก่ถั่วแดงอ่ะนะ มันอร่อยมาก!
“เข้าใจล่ะ มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องของพวกผู้ใหญ่ ถ้าหากเป็นอย่างนี้ คุณน่าจะพูดอย่างนั้นซะตั้งแต่ทีแรกสิ ผมก็กังวลอยู่เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากฮิมิยามะซังจะโดนทุบตีหรืออะไรอย่างอื่นน่ะ” (ยูกิ)
“ฉันไม่คิดว่าจะไปมีใครที่จะบอกกับนายอย่างนั้นได้หรอกนะ ยังไงก็ตาม นั่นล่ะเป็นเหตุผลว่าทำไมโรงแรมนี้ถึงมีกำลังปัญหาในตอนนี้น่ะ” (มิกิยะ)
ประธานของอุมิบาระนั้นได้ทำการหย่าขาดจากกันอย่างเป็นทางการแล้ว มันจึงไม่ได้เป็นเรื่องชู้สาว ผมรู้สึกดีใจมากที่ได้ยินอย่างนั้น
“ก็ดี งั้นผมก็คิดว่ามันก็น่าจะเรียบร้อยแล้วสินะ” (ยูกิ)
“ฉันหวังว่านายน่ะ จะไม่พยายามทำให้มันเลอะเทอะไปกว่านี้อีกนะ” (มิกิยะ)
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่ ก็ถ้าคุณบอกกับผมอย่างนั้น……” (ยูกิ)
“ก็มันเป็นเรื่องจริง แต่ฉันก็คิดว่านายกับมิซากิน่ะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ แล้วถ้าหากเห็นชอบด้วยล่ะก็นายก็ช่วยให้ความร่วมมือกับฉันหน่อยสิ” (มิกิยะ)
ผมนั้นได้ทำภาระหน้าที่ของผมเสร็จสิ้นไปสำหรับถั่วแดงจนหมดแล้วเสียด้วยสิ
ดังนั้นผมจึงจะขอปฏิเสธอย่างเด็ดขาด
“มันเป็นไปไม่ได้ครับ คุณไม่สามารถที่จะขอให้ผมไปบอกกับฮิมิยามะซังให้ทำแบบนั้นได้ ก็แล้วตัวคุณนั้นเป็นใครกัน? คุณรักเธอและอยากอยู่กับเธอหรือว่าแค่ต้องการจะใช้เธอกันล่ะ?” (ยูกิ)
“ฉันหวังว่าฉันจะได้อยู่กับเธอ เหมือนกับเมื่อก่อนอีกครั้งนะ” (มิกิยะ)
“นั่นแปลว่าคุณเคยทิ้งเธอไปแล้วใช่ไหม?” (ยูกิ)
“ฉันไม่ได้ทิ้งเธอนะ เพราะฉันเองไม่มีทางเลือกในตอนนั้น” (มิกิยะ)
เป็นคำพูดที่ถึงกับพ่นเอาน้ำลายออกมา ดูราวกับเป็นการแสดงออกสำหรับความเจ็บปวดที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แล้วผมนั้นก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรหรอกนะ แต่สายสัมพันธ์ของตัวฮิมิยามะซังที่มีนั้นมันจะแน่นแฟ้นมากขึ้น และมันก็จะช่วยเป็นแรงผลักดันให้ได้มาก หากได้ผมเข้าไปเป็นพันธมิตร ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่จะสามารถช่วยเขาได้มาก นั่นก็เลยเป็นเหตุผลที่ผมนั้นไม่สามารถที่จะไปใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ได้
“มันเป็นการตัดสินใจของคุณแม่คุณที่จะเปลี่ยนแนวทางของโรงแรมไปเพื่อรับชาวต่างชาติใช่ไหม?” (ยูกิ)
“ใช่มันเป็นอย่างนั้น แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้คิดถึงความเสี่ยงเหล่านี้ แต่มันก็เป็นความจริงที่เธอประเมินพวกเรื่องนี้ต่ำไปและไม่สามารถจัดการกับความเสี่ยงได้ดีพอ” (มิกิยะ)
“แล้วมันเป็นเพราะคำแนะนำของแม่คุณหรือเปล่าที่ให้คุณบอกเลิกกับฮิมิยามะซังน่ะ?” (ยูกิ)
“บางทีสิ่งต่างๆ มันอาจจะต่างกันออกไปได้ ถ้าหากมันเป็นเรื่องที่กลับกันแล้ว ฉันก็คงจะพูดออกไปได้อย่างภาคภูมิใจล่ะนะ” (มิกิยะ)
ผมนั้นสงสัยว่ามันเป็นภาพแบบไหนกันที่สะท้อนอยู่ในดวงตาที่ดูราวกับย้อนรำลึกถึงอดีตของเขา ถึงอย่างนั้น ไม่ว่าจะยังไงซะทั้งหมดที่ผมรู้นั้นก็คือ เขาก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอดีตได้
“ผมเกรงว่ามันจะไม่ใช่เรื่องของผมที่จะไปเอ่ยอะไรแบบนี้ออกจากปากหรอกนะ แต่ถ้าคุณเสียใจเอาซะมาก แล้วทำไมคุณไม่ยอมปกป้องเธอล่ะ?” (ยูกิ)
“ตอนนั้นฉันก็ยังเป็นเด็กและยังไม่มีแรงจูงใจเป็นของตัวเอง ฉันคิดว่าฉันดูจะยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอน่ะ” (มิกิยะ)
“แล้วถ้าเป็นตอนนี้ คุณจะสามารถปกป้องเธอไว้จากทุกสิ่งได้ไหมล่ะ?” (ยูกิ)
“นั่นมัน…….” (มิกิยะ)
ก็คุณน่ะสามารถที่จะเลือกฝั่งใดฝั่งหนึ่งได้เท่านั้น ทุกๆคนก็มักจะต้องเจอกับทางเลือกแบบนี้ และผู้ชายคนนี้ก็ได้ยอมรับในสิ่งที่แม่ของเขาตัดสินใจ เลือกโรงแรมของเขา และตำแหน่งนั้นของเขาดูจะอยู่เหนือไปกว่าเรื่องคู่หมั้นของเขา ยิ่งแบกรับภาระไว้มากเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งละทิ้งไปได้ยากมากขึ้นเท่านั้น
เขาจะต้องตัดสินใจหลังจากชั่งน้ำหนักดีแล้ว ซึ่งมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ต่อให้จะต้องเสียใจแค่ไหน ก็โทษตัวเองไม่ได้
“ผมคิดว่ามันผิดนะที่จะมาขอความช่วยเหลือเอาในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม หากว่ามันเป็นสิ่งที่คุณนั้นต้องการอย่างจริงๆล่ะก็ คุณต้องพร้อมที่จะต่อสู้ให้กับทุกๆสิ่งในคราวนี้ ไม่อย่างนั้นคุณก็จะไม่สามารถถ่ายทอดอะไรให้มันออกมาให้เห็นได้เลย” (ยูกิ)
“ฉันสงสัยว่ามันจะจริงหรือเปล่า……” (มิกิยะ)
“แล้วมันก็เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะไปพูดอะไรให้กับฮิมิยามะซัง แล้วหากเธอรู้ว่าผมถูกให้คุณมาบอกแบบนี้ล่ะก็ ผมก็คิดว่าเธอจะต้องรู้สึกโกรธเอาอย่างแน่นอน แล้วก็คงจะไม่ให้คุณได้มาเจอเธออีก” (ยูกิ)
“นั่นมันไม่ดีเอาซะเลย……. ถึงแม้ว่ามันจะไม่เกี่ยวกับโรงแรม แต่ฉันก็ยังคิดว่าเธอ–” (มิกิยะ)
“ถ้างั้นผมว่า คุณควรลองกลับไปคิดดูให้ดีๆใหม่ จะดีกว่านะ” (ยูกิ)
ก็ชัดเจนนี่ ว่าถ้าหากผมไปใช้วิธีอะไรอ้อมๆ มันก็จะทำให้เธอจะต้องโกรธเอาแน่นอน ผมนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมความรู้สึกชื่นชอบที่เขามีนั้นมันถึงได้ตกต่ำลงมากขนาดนี้ ถ้าหากว่าผมได้ขออะไรแบบนั้นกับเธอออกไป เธอก็คงจะไม่มีความสุขแน่
แล้วผมก็ได้ขอบคุณเขาสำหรับถั่วแดงและออกจากที่นั่นไป
ผมน่ะเป็นแค่คนนอกที่ไม่เกี่ยวกับโรงแรม กับความสัมพันธ์ของพวกเขา ผมน่ะไม่สามารถที่จะเข้าไปมีส่วนให้มันมากเกินไปได้นัก ส่วนที่เหลือนั้นมันก็เป็นหน้าที่ของประธานคนนี้กับฮิมิยามะซังที่จะต้องเป็นคนแก้ไข
ผมที่ได้ออกจากห้องรับรองแล้วไปแล้ว ก็ได้เดินตรงไปยังพื้นที่บ่อน้ำพุร้อนกลางดึกต่อไป
