ขณะนี้เบลลิกและตัวแทนคนอื่นๆจากกิลด์นักสำรวจต่างอ้าปากค้าง
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันเห็นแสงสีทอง…”
“มีใครเห็นไหมว่าเกิดอะไรขึ้น!? ฉันไม่ได้มองไปที่นักเรียนคนนั้นเลย”
เมื่อได้ยินคำพูดของตัวแทนคนหนึ่ง เบลลิกก็ขดตัวอยู่บนที่นั่งของเขาทันที และตรวจดูลูกบอลสีดำในมือของเขา
“คุณบันทึกไว้หรือไม่” เขารีบกระซิบขณะเคาะลูกบอล
“เล่นเลย!”
ทันทีที่เขาพูดอย่างนั้นดวงตาที่อยู่ในลูกบอลก็สว่างขึ้นพร้อมกับแสงที่ลอยอยู่ในอากาศฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
และเช่นเดียวกับสิ่งที่ตัวแทนคนอื่นๆพูด เขาแทบจะหายไปจากจุดของเขาในทันที พื้นและหญ้าด้านหลังของเด็กชายพับไปข้างหลังในขณะที่เขาเริ่มวิ่ง
ตานั้นจับได้เฉพาะภาพเงาของเด็กชายเพราะมันบันทึกจากระยะไกล เบลลิกขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เขาดูภาพที่บันทึกไว้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาคิดว่าประมาณ ‘2 วินาที’ เขาใช้เวลาประมาณ 2 วินาทีในการไปถึงจุดสิ้นสุดของสนาม ตามที่เขารู้มา สนามมีความยาวประมาณ 260 เมตร
260 เมตรในเวลาเพียง 2 วินาที
เบลลิกรู้จักคนที่เร็วกว่าเด็กชาย แต่เด็กน้อยคนนี้เป็นนักเรียนใหม่ในสถาบัน ดังนั้นเขาจึงมีแนวโน้มที่จะมีระดับไม่สูงกว่าระดับ 5 ด้วยซ้ำ
แต่ด้วยความสามารถนี้เขาอาจจะเป็นระดับ 1 ด้วยซ้ำ
“!!!”
ด้วยความคิดนั้น เบลลิกก็รีบลุกขึ้นจากที่นั่ง เขาต้องคุยกับกิลด์ของเขาเพื่อที่พวกเขาจะได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อรับเด็กคนนี้ แต่สำหรับตอนนี้มันสายเกินไป การประลองอาจสิ้นสุดลงก่อนที่เขาจะกลับมาอีกครั้ง
เบลลิกจะใช้ทรัพยากรของตัวเองก่อน และค่อยไปเอาเงินจากกิลด์ของเขาคืนในภายหลัง เขาแน่ใจว่าพวกกิลด์จะไม่สนใจหากรู้ว่าเขาใช้เงินไปกับอะไร
***
“อืม…ผู้รักษา มีอะไรรึเปล่า?”
แวนส์อดไม่ได้ที่จะเอียงศีรษะ ขณะจ้องไปที่ผู้รักษาตรงหน้า ตอนนี้เธอจ้องมองแขนของเขาอย่างว่างเปล่า แม้ว่ามันจะหายเป็นปกติแล้วก็ตาม
ผู้รักษายังแทบไม่เชื่อว่าแขนของเขาจะหายเร็วขนาดนั้น แน่นอนว่าเธอสามารถรักษาได้แม้กระทั่งแขนขาที่แหลกเหลวหรือขาขาด แต่นั่นคงต้องใช้เวลา
สามารถรักษากระดูกที่หักได้ในเวลาไม่ถึง 3 วินาที? นั่นเร็วเกินไป และเธอไม่ได้เลเวลอัพหรือได้รับทักษะอะไรใหม่ในวันก่อนๆ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เพราะเธออย่างแน่นอน
ดังนั้น…เด็กผู้ชายคนนี้…เขามีทักษะในการฟื้นฟูตัวเองด้วยยังงั้นหรอ?’
“แอกเนส! เป็นไรไหม”
เสียงดังทะลุหูของเธอจากด้านหลัง ปลุกเธอจากความคิดของเธอ
เธอส่ายหัวอย่างรวดเร็วเพื่อเคลียร์ความคิดของเธอ
“อ๊ะใช่!” เธอพูดขณะที่ค่อยๆลุกขึ้นยืน
“แต่เพื่อความปลอดภัย เขาควรพักผ่อนก่อน ฉันไม่อนุญาตให้เขาเข้าร่วมในเกมต่อไป”
“…อะไรนะ!?” แวนส์รีบลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินคำพูดของผู้รักษาแอกเนส
“ไม่นะ…ฉันยังทำได้…”
“ขอโทษนะ” ก่อนที่แวนส์จะพูดจบมิสเตอร์จาค็อบส์ก็วางมือลงบนไหล่ของแวนส์
“คำพูดของแอกเนสนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง นายต้องนั่งรอไปก่อน”
มืออันอบอุ่นของมิสเตอร์จาค็อบส์ทำให้แวนส์สะดุ้งเล็กน้อย ขณะที่เขาสั่นสะท้านจากความรู้สึกในมือใหญ่ๆของมิสเตอร์จาค็อบส์ แต่เขาก็สงบลมหายใจได้อย่างรวดเร็ว ขณะที่เขามองตรงไปที่ดวงตาของมิสเตอร์จาค็อบส์อีกครั้ง
มิสเตอร์จาค็อบส์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ความจริงเมื่อเขาเห็นว่าแวนส์ชนะก่อนหน้านี้ เขาก็อดไม่ได้ที่อยากเห็นว่าแวนส์จะเล่นเกมอื่นๆอย่างไร
แต่ที่สำคัญที่สุด เขาต้องการเห็นสีหน้าของมิสเตอร์หลาง เนื่องจากแวนส์เป็นนักเรียนของเขา ไม่ใช่ของมิสเตอร์หลาง มิสเตอร์จาค็อบส์ตื่นเต้น เมื่อเขาจินตนาการในความคิดของเขา
“มิสเตอร์จาค็อบส์ได้โปรด…” แวนส์อ้อนวอน ดวงตาของเขาแน่วแน่เป็นอย่างมาก
“…ฉันยังสามารถเคลื่อนไหวได้อยู่”
“แวนส์…”
ทั้งฮาร์วีย์และเบียทริซที่ยืนเงียบๆอยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อมองไปที่แวนส์
เมื่อเห็นดวงตาที่แน่วแน่ของแวนส์ มิสเตอร์จาค็อบส์ทำได้เพียงแค่ฮึดฮัด ขณะที่เขามองไปที่แอกเนส
“นี่…” แอกเนสพูด แต่ในที่สุดหลังจากนั้นไม่กี่วินาที
“ก็ได้… ” เธอพูด
“ฉันอนุญาตให้นายมีส่วนร่วมไปจนถึงเกมสุดท้าย อย่างไรก็ตามหากเกิดอะไรขึ้นฉันจะต้องรักษานายเอง ดังนั้นนายสามารถมีส่วนร่วมในเกมถัดไปได้”
“โอ…โอเค!” แวนโค้งเข้าหาแอกเนสทันที
“ขอบคุณ!”
ในความเป็นจริงเธอพบว่าแวนส์ได้รับการรักษาอย่างเต็มที่แล้ว
“เอาล่ะ!” มิสเตอร์จาค็อบส์ส่งสัญญาณให้นักเรียนรวมตัวกัน บางคนยังคงมีรอยฟกช้ำบนใบหน้า เนื่องจากหมอคนอื่นๆยังดูแลบาดแผลไม่เสร็จ
“เราจะหยุดพักช่วงสั้นๆ” มิสเตอร์จาค็อปส์กล่าว
“ใช้ช่วงเวลานี้เพื่อฟื้นฟู SP ของพวกนาย และรักษาตัวให้หาย!”
หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้นเขาก็รีบเข้าไปหามิสเตอร์หลางในทันที…
เพื่อนร่วมชั้นของแวนส์ก็วนเวียนอยู่รอบตัวเขาทันที ขณะที่พวกเขาถามคำถามมากมายกับเขา
“มันยอดเยี่ยมมาก!”
“นายทำได้อย่างไร!?”
“นั่นเป็นทักษะบางอย่างใช่หรือเปล่า?”
“นายมีระบบประเภทไหนหรอ”
“นายอยู่ระดับไหน!?”
สายตาของแวนส์ไม่สามารถตามเสียงที่ถามเข้ามาที่เขาได้ทัน ในขณะที่เขามองไปมาในเพื่อนร่วมชั้นของเขา
“ไม่…” แวนพึมพำเบาๆ
“ไม่ใช่…”
“เอาล่ะ เอาล่ะ!” ฮาร์วีย์ผลักเพื่อนร่วมชั้นไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว
“ซูเปอร์สตาร์ของเราต้องพักผ่อน! พวกนายค่อยถามคำถามเขาทีหลังได้!”
“ไปที่ด้านข้างกันเถอะ” ฮาร์วีย์กวักมือเรียก ขณะที่เขาเคลียร์เส้นทางให้แอกเนสและแวนส์เดินผ่าน
“…โอเค” ผู้รักษาแอกเนสพูดอย่างเชื่องช้าขณะเดินผ่านไปกับแวนส์
ฮาร์วีย์และเบียทริซเดินตามพวกเขาเพื่อดูว่าแวนส์เป็นอย่างไรบ้าง
***
“ด่วน! รีบไปที่สนามรับนักเรียนใหม่!”
“มันจริงหรอ!?”
“ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะสังเกตเห็นพวกเราไหม!?”
“…ความวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับอะไร?”
เจอรัลด์และกลุ่มของเขากำลังเดินไปรอบๆสถาบัน เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นว่ามีคนจำนวนมากวิ่งไปมา
“ทำไมมีนักเรียนนอกเยอะจัง”
เจอรัลด์เลิกคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เขาถามเพื่อนคนหนึ่ง
“เห็นว่าเป็นวันแรกของการรับนักเรียนใหม่…” เพื่อนคนหนึ่งของเขาตอบ
“…น่าจะเป็นการประลองของมิสเตอร์จาค็อบส์และมิสเตอร์หลาง”
“คนเยอะขนาดนี้เชียวหรือ”
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะสงสัย เขาอยู่ในชั้นเรียนของมิสเตอร์จาค็อบส์เมื่อปีที่แล้ว และยังมีส่วนร่วมในเกม แต่ก็ไม่ได้รับความสนใจมากขนาดนี้
“ฉันได้ยินมาว่าตัวแทนจากกิลด์นักสำรวจมากกว่าสิบคนมาดูการรับนักเรียนใหม่ครั้งนี้ด้วย”
“จริงเหรอ” เจอรัลด์อุทาน พวกเขาไม่ได้มีสปอนเซอร์มากมายขนาดนั้นในปีที่แล้ว
“ไปดูกันเถอะ”
เจอรัลด์และกลุ่มของเขาใช้เวลาไม่นานในการมาถึงสนาม แม้จะมีผู้คนวิ่งไปมา ท้ายที่สุดพวกเขาก็เข้ามาได้
เพื่อนคนหนึ่งของเขาอดไม่ได้ที่จะพูด เมื่อพวกเขาเห็นจำนวนกิลด์ที่กำลังดูการประลอง
“บางทีเราควรไปแนะนำตัวกับพวกเขา ดีมั้ย?”
“เฮอะ!” เจอรัลด์เพียงแต่ตอบอย่างเย้ยหยัน ในขณะที่เขามองไปที่นักเรียนใหม่ เหตุผลเดียวที่กิลด์จะมาที่นี่ก็คือพวกเขาสนใจใครบางคน
แต่ใคร?
เจอรัลด์มองดูนักเรียนใหม่
“หืม?” จากนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่กลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง แวนส์และคนอื่นๆ
“นั่น…เขาไม่ใช่เหรอ?”
เขาถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเขาจำหนึ่งในนั้นได้
