“ขอโทษทีนะ…พวกเราต้องการหุ่นฝึกหัดพอดีเลย ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะของเจอรัลด์ และกลุ่มของเขาดังไปทั่วเวที
“อะ…อะไรนะ”
อีแวนส์หายใจอย่างตะกุกตะกักอีกครั้ง เลือดไหลออกจากปากของเขาจากหมัดของเจอรัลด์
จากนั้นคนกลุ่มนั้นก็โยนกระสอบฟางขนาดใหญ่และเทของของเขาลงบนพื้น
“…ไม่”
อีแวนส์พยายามลุกขึ้นยืน แต่เขาทำไม่สำเร็จ ขณะที่ขาของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“ไอ้นี่! มันไม่มีอะไรมาเลยนอกจากขยะ!”
นักเรียนคนหนึ่งหัวเราะเบาๆ
“โอ้ดูนี่”
หนึ่งในนั้นหยิบกล่องสีดำบางๆขึ้นมาจากซากของที่กองอยู่บนพื้น
“นี่มันอะไรกันเนี่ย”
“นี่ นี่! ส่งมาให้ฉัน”
นักเรียนอีกคนหนึ่งคว้ากล่องสีดำบางๆ
“ดูนี่!”
เขาพูดขณะโยนกล่องไปทางอีแวนส์ กล่องนั้นตรงเข้าไปที่หน้าผากของเขา
“โอ๊ย!”
อีแวนส์ร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่กล่องสีดำบางๆกระแทกศีรษะของเขา มันแตกเป็นชิ้นๆ เศษพวกนั้นเจาะและติดอยู่ที่ใบหน้าของอีแวนส์
“ฮ่า ๆ ๆ! ให้ฉันลองบ้าง!”
อีกครั้งมีวัตถุแข็งอีกชิ้นหนึ่งถูกโยนเข้ามาหาเขา ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งทั้งร่างของเขาจมอยู่ในซากของซึ่งเขาเก็บรวบรวมด้วยความพยายามทั้งหมดของเขา
การหายใจของเขาผิดปกติ เนื่องจากร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เท้าและแขนของเขาถูกไฟไหม้ กรามของเขาหลุดออกจากกันเนื่องจากหมัดของเจอรัลด์ มีเศษชิ้นส่วนเกาะอยู่ทั่วร่างกายและกระดูกของเขาหักหลายซี่
แต่ถึงอย่างนั้นคนกลุ่มนั้นก็หัวเราะเยาะเขาโดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาเลือดออกเต็มไปทั่วร่างกาย
แต่อีแวนส์ไม่ได้ยินพวกเขาอีกต่อไป
มันเจ็บ! มันเจ็บ! มันเจ็บ! เขาย้ำในใจขณะที่ลมหายใจของเขาเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาได้ยิน
และในไม่ช้าวิสัยทัศน์ของเขาก็ขุ่นมัว ภาพพ่อของเขาฉายซ้ำขึ้นอีกครั้งในความคิด ขณะที่ร่างกายของเขาโค้งงอเป็นลูกบอลอย่างช้าๆ
“มะมะ…ไม่…”
เขากระซิบ
“พ่อ…ได้โปรด…ไม่”
ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ขณะที่เขาพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาของเขาผสมกับเลือดของเขา
“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”
“เขาร้องไห้จากเรื่องแค่นี้จริงหรอ!”
“นายไม่สามารถเป็นผู้ควบคุมระบบได้ ถ้านายอดทนมากขนาดนี้ไม่ได้!”
“นายกำลังเรียกหาพ่อ!?
“เด็กผู้ชายคนนี้ตลกดี มารักษาเขากันเถอะ เพื่อที่เราจะได้แกล้งเขาได้อีก”
นักเรียนคนหนึ่งกำลังจะปีนขึ้นไปบนเวที แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำเจอรัลด์ก็ดึงเขาออกไป
“ไปกันเถอะ”
เจอรัลด์พูด
“…อะไรนะ”
“ไปกันเถอะ”
เจอรัลด์ย้ำคำพูดของเขา น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป
“เราจัดการเขาเสร็จแล้ว”
“แต่นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น!”
นักเรียนคนหนึ่งบ่น
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นของเขา
“นายไม่เชื่อฟังฉันงั้นหรอ”
เจอรัลด์พูดขณะจ้องไปที่นักเรียนที่บ่น
“มะมะ…ไม่”
นักเรียนรีบถอยห่างออกไปขณะที่เขามองไปด้านข้าง
“แล้วเขาล่ะ”
นักเรียนที่กำลังจะรักษาเจอรัลด์พึมพำ
“ปล่อยเขา”
“อะไรนะ!? เขาอาจจะ…”
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เจอรัลด์ก็ไม่สนใจเขา และเดินออกจากสนามประลอง
“ไอ้บ้าเอ้ย!”
นักเรียนคนหนึ่งด่า ขณะที่เขาเดินตามเจอรัลด์ออกไปอย่างรวดเร็วคนอื่นๆก็ทำตาม พวกเขาไม่อยากถูกครูจับได้ในฉากนี้
ดังนั้นพวกเขาจึงออกไปจากที่นั่น แต่อีแวนส์ซึ่งเสียงร้องยังคงดังก้องไปทั่วลานกว้างแห่งนั้น
“…พ่อ…มันเจ็บ…ได้โปรดอย่า”
“ฮึ…ทำไมฉันต้องเป็นคนเลี้ยงกริฟฟอนด้วย!?”
นักเรียนหญิงที่มีผมสีแดงกำลังเดินเท้าเปล่าไปรอบๆบริเวณสถาบันการศึกษาโดยมีรองเท้าบูทห้อยอยู่ที่คอของเธอ คำบ่นของเธอเต็มไปทั่วอากาศ แต่กลับไม่มีใครได้ยิน
“ทำไมที่นี่ถึงใหญ่ขนาดนี้นะ!?”
เธอยกมือขึ้นกลางอากาศ ทำให้มือของเธอไปชนรองเท้าบู๊ตที่ห้อยอยู่ที่คอของเธอแกว่งไปมากระแทกหน้าเธอตรงๆ
“ฮึ. ไอ้บ้า!”
เธออยากจะดึงผมออกด้วยความหงุดหงิด แต่กลัวว่ารองเท้าบูทของเธออาจโดนหน้าเธออีกครั้ง
“ฉันมาถูกที่แล้วเหรอ!?”
สถาบันการศึกษามีขนาดใหญ่มาก ที่นี่มีนักเรียนเกือบ 5,000 คน ถ้าหากรวมพนักงานที่ทำงานที่นี่ด้วยละก็มันจะยิ่งมากขึ้นไปอีก หากใครไม่คุ้นเคยกับเส้นทางของโรงเรียนก็จะต้องหลงทางแน่ๆ
นักเรียนหญิงเดินต่อไปด้วยการถอนหายใจ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะหยุด เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ดังก้องไปในอากาศ
“…พ่อ…ได้โปรด…”
เธอรู้สึกเหมือนมีแมลงคลานไปทั่วร่างกายของเธอ ขณะที่เสียงร้องดังทะลุเข้ามาให้หู
“ผะ…ผี!? ที่นี่มีผี!?”
ดวงตาของนักเรียนหญิงเบิกกว้าง ขณะถอยห่างออกไปช้าๆเธอกำลังจะวิ่งหนีแต่จมูกของเธอกระตุกขณะที่เธอได้กลิ่นที่คุ้นเคย
“นี่คือ…”
นักเรียนหญิงหลับตาขณะที่เธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นที่เข้มข้นขึ้น เธอเป็นผู้ควบคุมระบบประเภทวิวัฒนาการ และตามชื่อที่บอกมันทำให้ร่างกายของเธอมีวิวัฒนาการในบางรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นการแปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายอย่างหรือยังคงเป็นมนุษย์แต่มีประสาทสัมผัสไวขึ้น
นักเรียนหญิงยังคงดมกลิ่นต่อไปเรื่อยๆ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวกับกลิ่นที่เธอดมเข้าไป
“นี่มันกลิ่นของเลือด!”
