“แล้วนายอยากคุยอะไร?”
เจอรัลด์และฮาร์วีย์นั่งอยู่ในห้องของเจอรัลด์ซึ่งดูเหมือนจะใหญ่กว่าห้องเรียนของสถาบันด้วยซ้ำ เจอรัลด์ยื่นถ้วยกาแฟให้ฮาร์วีย์ แต่เขาปฏิเสธ
“มีข่าวลือที่ฉันได้ยินจากนักเรียนปีหนึ่ง…” ฮาร์วีย์กระซิบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“… มันเกี่ยวกับพี่”
“งั้นหรอ มันคือเรื่องอะไรล่ะ” เจอราลด์พูดขณะที่เขาจิบกาแฟของเขา
“พวกเขาเรียกพี่ว่าโรคจิต” จากนั้นฮาร์วีย์ก็มองเจอรัลด์
ทันทีที่เจอรัลด์ได้ยินคำพูดของน้องชายดวงตาของเขาก็กระตุกทันที
“พวกเขาบอกว่าพี่ฆ่าลูกกริฟฟอนที่โรงเรียนดูแลอยู่” ฮาร์วีย์กำหมัดขณะที่เขากัดปากเบาๆ เขายังไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เขาได้ยินจากเจมม่า และมันทำให้เขาวุ่นวายใจมา 2 วันแล้ว
“นายได้ยินเรื่องนี้มาจากใคร” เจอรัลด์พูดน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ความเอาใจใส่หายไป ขณะที่เขาวางถ้วยลงบนโต๊ะ
“มัน…จริงงั้นหรอ?” ฮาร์วีย์พึมพำ
“…” เจอรัลด์มองฮาร์วีย์ และหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็ถอนหายใจ
“ใช่” เขาพูดโดยไม่แม้แต่จะสบตา
“!!!” เมื่อได้ยินคำตอบทื่อๆของพี่ชาย ฮาร์วีย์ก็อดไม่ได้ที่จะยืนขึ้น
“ทำไม!?” เขาพูดพร้อมกับโบกมือ
“มันไม่ใช่ความตั้งใจของพี่ เชื่อพี่” เจอรัลด์ส่ายหัว
“แต่พวกเขา…อ่อนแอเกินไป ฉันโยนพวกมันขึ้นไปบนฟ้าเพื่อให้พวกมันบินได้ แต่สุดท้ายพวกมันก็ทำไม่ได้”
“พวกมันยังเป็นเด็ก!” ฮาร์วีย์ฮึดฮัดด้วยความหงุดหงิด
“แต่พวกมันยังคงเป็นกริฟฟอนอยู่!” เจอรัลด์พูดขณะที่เขาฟาดกำปั้นลงบนโต๊ะเบาๆ
“พวกมันน่าจะบินได้ทันทีที่พวกมันเกิด!”
“ฉันไม่ได้ฆ่าพวกเขา” เจอรัลด์หายใจ
“พวกเขาตายเพราะอ่อนแอเอง”
คิ้วของฮาร์วีย์สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ขณะที่เขาจ้องไปที่พี่ชายของเขา แม้มันจะมาจากปากของพี่ชายของเขาเอง เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่ใหญ่ที่น่าเชื่อถือของเขาสามารถทำอะไรแบบนั้นได้ลง
“…พี่ดูเหมือนพ่อเลย” ฮาร์วีย์ส่ายหัวขณะที่เขาหายใจเข้าลึกๆ
ดวงตาของเจอรัลด์เบิกกว้างอย่างรวดเร็วเมื่อเขาได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและรีบไปที่มุมกำแพงและต่อยมัน คฤหาสน์ทั้งหลังสั่นสะเทือนขณะที่กำแพงระเบิดออกง่ายๆราวกับว่ามันทำจากทราย
“ฉัน…ไม่มีอะไร…เหมือนผู้ชายคนนั้น!” เจอรัลด์กัดฟัน
“พ่อเป็นแค่มนุษย์ เราเป็นคนที่แข็งแกร่ง” เขาพูดขณะที่ค่อยๆหันหน้าไปทางน้องชายของเขาเสียงของเขาสั่นด้วยความโกรธ
“แข็งแกร่งยิ่งกว่าครูบางคนในสถาบัน” เขากล่าวเสริม
“ไป ก่อนที่พ่อจะจับนายมาที่นี่”
หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากระยะไกล ขณะที่ผู้คุมเดินไปที่ห้องของเจอรัลด์ อย่างไรก็ตามภายในห้องเงียบลงอย่างน่าประหลาด ขณะที่เจอรัลด์และฮาร์วีย์จ้องตากัน
และในที่สุดหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีฮาร์วีย์ก็ทำลายความเงียบสงบนั้น
“ลาก่อน…พี่ชาย” เขากระซิบก่อนจะออกไปทางหน้าต่าง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความหนักอึ้งในใจขณะที่เขาร่อนลงบนพื้น
พี่ชายของเขาที่เคยยิ้มให้เขา และบอกเขาว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย
พี่ชายของเขาที่มักจะโทษตัวเขาเองทุกครั้งที่เขาทำอะไรที่ลำบาก
เขาไม่สามารถมองเห็นมันได้อีกต่อไป
บางทีเขาอาจจะเข้าใจผิดในรอยยิ้มของพี่ชายในตอนนั้น…บางทีมันอาจจะเป็นการร้องขอความช่วยเหลือ เขาคิดเสมอว่าพี่ชายของเขาแข็งแกร่งนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมสิ่งเดียวที่เขาทำคือยิ้มให้เขาและกล่าวขอบคุณ
เมื่อพี่ชายของเขากลับมาจากที่ทำงานของพ่อเขาจะทั้งช้ำและเลือดไหล ตอนนั้นพวกเขาเป็นแค่เด็ก…และฮาร์วีย์ก็ยังไม่รู้อะไร
แต่นี่อาจเป็น…
“…ความผิดของฉันเหรอ” ฮาร์วีย์พึมพำอย่างเศร้าใจ ขณะที่เขามองขึ้นไปบนห้องของพี่ชาย
***
ในวันรุ่งขึ้นมันเป็นวันเริ่มต้นของโรงเรียนอีกครั้ง แอนเดรียค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นว่าสถาบันนั้นเป็นอย่างไร ตอนนี้เธอและแวนส์กำลังเดินอยู่บนถนนและคุยกันอย่างเป็นกันเอง
อย่างไรก็ตามแวนส์เริ่มจะหมดความอดทน นับตั้งแต่ที่เขาได้รับพลังในการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว เขาก็แทบจะอยากใช้มันทุกครั้งที่ไปที่ไหนสักแห่ง มันช่วยให้เขาได้พักผ่อนโดยเร็วขึ้น เมื่อวานเขาเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากแต่เมื่อคืนเขาไม่สามารถนอนหลับได้อย่างเต็มอิ่มเพราะเขาเอาแต่ได้ยินเสียงตลอดเวลา
“เมื่อคืนฉันไม่เห็นอะไรเลยเพราะมันมืดเกินไป…” แอนเดรียพูดขึ้นขณะที่เธอเดินไปในละแวกนั้นอย่างร่าเริง
“แต่ที่นี่แตกต่างจากบ้านของเราอย่างสิ้นเชิงเลยไม่ใช่เหรอ?”
“…อือ” แวนส์อดไม่ได้ที่จะปล่อยลมหายใจออกมาขณะที่เขามองไปรอบๆตัว
“บ้านทั้งหมดทำจากหินและอิฐ…บ้านหลังใหม่ของเรามีพื้นที่อาบน้ำเล็กๆสองแห่ง มันหรูหรามากเลย!?” แอนเดรียหัวเราะเบาๆขณะปัดผมสีน้ำตาลของเธอ
“นายรู้ไหม…ฉันได้ยินมาว่าแม่ของนายอาศัยอยู่ ใน…”
“แอนเดรีย!“
“…ขอโทษ”
แวนส์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความเสียใจ ขณะที่เขาขึ้นเสียงของเขาใส่ทางแอนเดรีย
“ฉัน…ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแม่ของฉัน” แวนส์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“และอาจจะดีที่สุดถ้ามันเป็นแบบนั้น”
“เฮ้อ…” แอนเดรียถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอเองก็จำแม่ของแวนส์ไม่ได้มากเช่นกัน เธอจากไปเมื่อแอนเดรียอายุประมาณ 10 ขวบ เธอทิ้งแวนส์ที่ยังพูดแทบไม่ได้ไป
“งั้น…บ้านเราอยู่ไกลจากสถาบันเหรอ?” แอนเดรียเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว
“เราเดินมาประมาณ 15 นาทีแล้ว แต่นายบอกว่าใกล้แล้ว”
“เธอเห็นเสาขนาดมหึมาที่เราเห็นเมื่อ 10 นาทีที่แล้วมั้ย?” แวนส์หัวเราะเบาๆ
“นั่นคือส่วนของสถาบันแล้ว”
“…อะไรนะ!?” แอนเดรียอดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น
“สถาบันใหญ่แค่ไหนกัน!?”
“อืมม…” แวนส์วางมือบนคางของเขา เขาก็ค่อนข้างอยากรู้เช่นกัน บางทีถ้าเขาได้รับโอกาสเขาจะได้สำรวจทั่วทั้งสถาบัน”
และในที่สุดหลังจากนั้นไม่กี่นาทีทั้งสองก็มาถึงหน้าประตูของสถาบันอย่างปลอดภัย ดวงตาของแอนเดรียเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว ขณะที่เธอจ้องมองไปที่ประตูสีทองขนาดมหึมาที่ติดกับเสาสองต้นแม้จะสูงกว่าตัวมันเองก็ตาม
จากนั้นแอนเดรียก็หุบขากรรไกรลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเห็นนักเรียนเข้ามาในสถาบัน พวกเขาทุกคนสวมเครื่องแบบของพวกเขา แต่บางคนก็มีเครื่องประดับที่ทำให้พวกเขาแตกต่างจากอีกคนหนึ่ง
จากนั้นเธอก็มองไปที่แวนส์ซึ่งมีเพียงเครื่องแบบตัวโคร่งและผมของเขาที่ปกปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง
“คุณควรจะมีสไตล์มากกว่านี้!” แอนเดรียส่ายหัวขณะที่เธอพยายามจะแก้ทรงผมของแวนส์ แต่ก่อนที่เธอจะทำได้แวนส์ก็เอนหลังไป
แอนเดรียกำลังจะเดาะลิ้นของเธอและเอื้อมไปหาผมของแวนส์อีกครั้ง แต่แล้วเธอก็จำได้ว่าแวนส์มีแผลเป็นบนใบหน้าของเขา
“นายรู้ไหม…” เธอพึมพำ
“รอยแผลเป็นทำให้เด็กกลายเป็นผู้ชาย”
“ถ้ายังงั้นตอนนี้ฉันควรจะเป็นคนแก่มากแล้วไม่ใช่เหรอ?” แวนส์ตอบอย่างห้วนๆ
“นั่น…” แอนเดรียนอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลงเพราะคำพูดของเธอส่งผลต่อแวนส์อย่างใหญ่หลวง
“ฉันล้อเล่นนะแอนเดรีย” แวนส์หัวเราะเบาๆแต่แววตาที่หนักอึ้งในดวงตาของเขาก็ไม่สามารถซ่อนไว้ได้
“เธออยากเข้าไปไหม”
“…ไม่” แอนเดรียส่ายหัว
“นายจะเข้าเรียนสาย ฉันจะเดินดูรอบๆนี้ด้วยตัวเองนี่แหละ”
“ได้เลย” แวนส์พยักหน้าขณะที่เขาเดินเข้าไปในสถาบัน แต่ทันทีที่เขาเดินผ่านประตูเขาก็ได้ยินแอนเดรียเรียกหาเขา
“อีแวนส์”
“หืม?” แวนส์หันหน้ากลับมา หัวคิ้วของเขายกขึ้นเล็กน้อย
“นายอยากกินอะไรเป็นอาหารเย็น”
“ฉัน…” แวนส์อ้าปาก แต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเขา แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ปล่อยลมหายใจออกมา
“…แล้วแต่เธอ”
“อืม…เอาล่ะ” แอนเดรียโบกมือ
“ทำให้ดีที่สุด” จากนั้นเธอก็พูดขณะที่เดินกลับไปยังละแวกบ้าน
แวนส์อดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่แผ่นหลังของแอนเดรีย รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าของเขาอย่างเงียบๆ
“ดูสินักเรียนใหม่คนนั้นไม่ใช่คนที่ทำลายหัวใจของนักเรียนปีสองคนนั้นเหรอ?”
“เขา…มีผู้หญิงอีกคนทั้งๆที่ตัวเล็กขนาดนี้!?”
“ถ้ามองเขาดีๆ เขาน่ารักใช่มั้ย?”
“นั่นคือสาเหตุที่เขาปฏิเสธนักเรียนปีสองผมแดง เธอไม่สามารถเอาชนะผู้หญิงที่ทำอาหารได้”
“อื้อ…อิจฉาจัง”
ตาของแวนส์อดไม่ได้ที่จะกระตุก ในขณะที่เขาใช้ความเร็วมากขึ้นเพื่อวิ่งหนีก่อนที่ข่าวลือจะแพร่กระจายไปรอบๆตัวเขาอีก เขาคิดว่าเจมม่าน่าสงสาร แม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่นักเรียนคนอื่นๆก็ยังคงพูดถึงเธอ
ตอนนี้เธออาจจะจามอยู่แล้วแวนส์คิดว่า
และเขาก็พูดถูก เธอกำลังจาม
“เธอโอเคมั้ย?”
“ไม่ ฉันรู้สึกเหมือนมีคนพูดถึงฉัน”
เจมม่าอยู่ในห้องเล็กๆกับนักเรียนหญิงอีก 3 คน และตอนนี้พวกเขาทั้งหมดนั่งอยู่รอบโต๊ะ
“หืม เป็นไปไม่ได้ ใครจะพูดถึงเธอ…”
“พูดพอแล้ว!” นักเรียนรุ่นพี่กระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะ หากมีนักเรียนใหม่อยู่ที่นี่พวกเขาจะสังเกตเห็นเธอได้อย่างรวดเร็ว เพราะเธอเป็นหนึ่งในคนที่พูดระหว่างพิธีรับน้อง
“เรามีเรื่องที่สำคัญกว่าที่จะพูดคุยกัน” เธอพูดขณะที่เธอวางมือเข้าหากัน
นักเรียนหญิงอีก 3 คนมองหน้ากันแล้วพยักหน้า พวกเขาเป็นสมาชิกสภานักเรียนที่ภาคภูมิใจ พวกเขามีปัญหาสำคัญอย่างหนึ่ง
“…ไม่มีใครรู้ว่าเรามีอยู่จริง”
