เฮอร์มีส ระบบเปลี่ยนโลก – ตอนที่ 53

“…”

“…”

“…”

แวนส์จ้องกำแพงมาเกือบ 30 นาทีแล้ว ปัจจุบันแวนส์อยู่ในบ้านของคลาสเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัวตั้งแต่เมื่อวันศุกร์

เขารออยู่ที่นี่สักพักแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครมาถึง มีเหตุการณ์บางอย่างที่เขาไม่รู้หรือเปล่า?

คงจะดีถ้าเขารออยู่คนเดียว แต่…วิคตอเรียมาถึงหลังจากเขา 5 นาที…และทันใดนั้นเธอก็นั่งข้างๆเขา มีโซฟาว่างอีกสองตัวในห้อง แต่เธอก็มานั่งข้างๆเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง

แวนส์กล่าวทักทาย แต่วิคตอเรียมองไปที่เขา และพยักหน้า หลังจากนั้นเธอก็มองไปที่กำแพงโดยไม่ได้พูดอะไรกับแวนส์ มันเป็นสถานการณ์ที่แวนส์ค่อนข้างอึดอัดใจ

ความเงียบมันไม่ได้ทำให้แวนส์ง่วงนอน แต่เขาก็ไม่สามารถผ่อนคลายได้เมื่อมีคนอื่นอยู่ที่นี่ เขายังคงได้ยินเสียงกระซิบในบ้านของเขานับตั้งแต่รอยสักขนนกถูกฝังไว้ที่หลังของเขาทำให้เขานอนหลับไม่สนิท

ตอนนี้แวนส์ค่อนข้างเข้าใจผู้คนจากคลาสเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัวเล็กน้อย พวกเขาไม่สามารถปิดทักษะส่วนใหญ่ได้ทำให้ค่าพลังงานของพวกเขาอยู่ในระดับต่ำสุดเสมอ ตอนนี้แวนส์กลัวว่าเขาจะเป็นเหมือนชาร์ตเมื่อเขาขึ้นไปเป็นนักเรียนปี 3 โดยที่เขามีถุงใต้ตาปกปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง

แวนส์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความคิด ลมหายใจของเขาดังก้องไปทั่วห้องที่เงียบงัน จากนั้นเมื่อถึงหูของวิคตอเรียในที่สุดเธอก็หันหน้าไปทางแวนส์

“คนอื่นอยู่ไหน”

และเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เขาลงทะเบียนเรียน วิคตอเรียเป็นคนเริ่มพูดกับเขา แวนส์กระพริบตาหลายครั้งเนื่องจากบทสนทนาที่ไม่คาดคิด แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ตอบวิคตอเรียเพื่อที่จะไม่ทำให้มันหยาบคาย

“ฉันไม่รู้” แวนส์ส่ายหัว

“พวกเขาอยู่ที่นี่เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว”

“หรอ…” วิคตอเรียพยักหน้า

“…ใช่” แวนส์ก็พยักหน้าเช่นกัน

และเป็นอีกครั้งที่ความเงียบเข้ามาในห้อง เวลาผ่านไป 30 นาทีและความเงียบก็ยังคงไม่ถูกทำลายขณะที่ทั้งสองจ้องมองไปที่กำแพงโดยไม่แม้แต่จะสบตากัน

แต่ในที่สุดเสียงฝีเท้าก็เข้ามาที่หูของพวกเขา

“อ้าวมีคนมาแล้วเหรอ”

คุณเอลตันเดินออกมาจากชั้น 2 ของคลาสเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัว

“กี่โมงแล้ว” เธอเอียงศีรษะ

“5:30 น.” แวนส์พูดขณะที่เขาเหล่ตา คุณเอลตันอยู่ที่นี่ตลอดเวลาเลยงั้นหรอ? แล้วทำไมเธอถึงลงมาตอนนี้?

“ฉันเข้าใจแล้ว” คุณเอลตันหายใจขณะที่เขานั่งอยู่บนโซฟาตรงหน้าพวกเขา

“…”

และความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง

แวนส์เป็นคนเงียบๆและไม่ชอบพูดมากขนาดนั้น แต่นี่เป็นเรื่องแปลกที่เขาคิด เกิดอะไรขึ้นที่นี่? ชาร์ตและเฟรดอยู่ที่ไหน และคนที่เหลือของคลาสเรียนเอกลักษณ์เฉพาะตัวไปไหนกันหมด เกิดอะไรขึ้น? น่าจะมี 10 คนอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรอ?

ในที่สุดแวนส์ก็ไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไปในขณะที่เขาถอนหายใจ

“ตอนนี้พวกเราไม่มีเรียนเหรอ?” เขาพูด

“เรียนสิ” คุณเอลตันมองเขาตรงๆและตอบอย่างรวดเร็ว

“นายต้องการทำอะไรล่ะ” จากนั้นเธอก็พูด

“…อะไรนะ” แวนส์กระพริบตาอีกครั้งด้วยความไม่เชื่อ ทำไมเขาถึงเป็นคนตัดสินใจ? จากนั้นเขาก็มองไปที่วิคตอเรียซึ่งกำลังมองมาที่เขาเช่นกัน

“…”

“ฉันกลืนคริสตัลไปแล้ว” จากนั้นเขาก็พูดห้วนๆ ขณะที่เขาจ้องมองกลับไปที่มิสเอลตัน

เมื่อได้ยินสิ่งนี้วิคตอเรียซึ่งดูเหมือนไม่มีอารมณ์ใดๆบนใบหน้าของเธอ ตอนนี้เบิกตากว้างเมื่อมองไปที่แวนส์ คิ้วของเธอก็ขมวดลงเล็กน้อย

“ตามฉันมา” มิสเอลตันพูดขณะที่เธอลุกขึ้นจากโซฟา

“เด็กคนนี้น่าสนใจจริงๆใช่ไหม”

นี่คือสิ่งที่เป็นอยู่ ซึ่งแตกต่างจากประเภทระบบอื่นๆประเภทเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่มีอะไรบอกได้ว่าใครสามารถทำอะไรได้บ้าง ดังนั้นบทเรียนมักจะเป็นการพูดคุยเรื่องส่วนตัวมากกว่า แวนส์คิดว่ายังงั้น

“เธอผู้ให้กำเนิดปีศาจมากับพวกเรา” มิสเอลตันพูดขณะที่เธอแสดงท่าทางให้วิคตอเรียตามพวกเขาไป

‘…อะไรนะ’ แวนส์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

‘ฉันคิดว่ามันควรจะเป็นการบรรยายแบบตัวต่อตัว?’

แต่ถึงกระนั้นเนื่องจากมิสเอลตันเป็นผู้สอนเขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้ ดังนั้นพวกเขาจึงเดินลึกเข้าไปในบ้าน แต่แทนที่จะพาพวกเขาไปยังห้องก่อนหน้านี้ที่มิสเอลตันทดสอบแวนส์ พวกเขาถูกพาออกไปข้างนอกที่สนามหลังบ้าน

‘…ที่นี่มีสวนหลังบ้านด้วยเหรอ?’

จากนั้นแวนส์ก็ไปที่ส่วนท้ายสุดของสนามหลังบ้านโดยมีมิสเอลตันและวิคตอเรียอยู่หน้าประตู

“เอาเลย!” มิสเอลตันตะโกนขณะที่เธอซ่อนตัวอยู่ด้านหลังวิคตอเรีย

“อะไร” แวนส์รู้สึกสับสนอย่างที่สุด

“กลืนคริสตัลลงไปสิ!”

“อะไรนะ!?” แวนส์อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น

“ฉันจะไม่ระเบิดหรอไง!?”

วิคตอเรียซึ่งอยู่ระหว่างแวนส์และมิสเอลตันส่ายหัวซ้ำๆขณะที่เธอมองแวนส์ตรงเข้ามาในตาราวกับจะบอกว่าอย่าทำ

“แต่นายเพิ่งบอกว่านายกลืนไปแล้ว!” มิสเอลตันเอนศีรษะของเธอเหนือไหล่ของวิคตอเรีย

“ไม่ต้องกังวล”

“…” แวนส์หรี่ตา แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พยักหน้า

“… โอเค” ถ้าเขาจะลองตอนนี้ก็อาจอยู่ภายใต้การดูแลของอาจารย์ นอกจากนี้เธอยังสามารถรักษาเขาได้หากมีอะไรผิดพลาด

ดังนั้นด้วยการถอนหายใจลึกๆแวนส์หยิบกระเป๋าของเขาขึ้นมา และหยิบคริสตัลใสออกมาหนึ่งอัน จากนั้นเขาก็เช็ดมันเล็กน้อยและอมไว้ในปากของเขา

อย่างไรก็ตามเขาลังเลมากที่จะกลืนมันลงไป

“เนื่องจากนายเคยกินไปแล้ว และมันไม่ระเบิดนั่นหมายความว่านายจะปลอดภัย!” มิสเอลตันเกาหัวเธออีกครั้งจากด้านหลังวิกตอเรีย

เมื่อได้ยินคำพูดของมิสเอลตันแวนส์ก็กลืนคริสตัลลงคอ

“อืม…นายอาจจะไม่ระเบิด!” มิสเอลตันกล่าวเสริมทันทีที่คริสตัลอยู่ในท้องของแวนส์แล้ว

“…อะไรนะ!?” แวนส์เบิกตากว้าง

“แต่คุณบอกว่าปลอดภัย…”

ก่อนที่แวนส์จะพูดจบ เขารู้สึกว่าภายในท้องของเขาร้อนขึ้นราวกับว่ามันมีอะไรเดือดอยู่ข้างในท้องของเขา

“!!!” แวนส์เริ่มตกใจเพราะเขาไม่รู้สึกอะไรเช่นนี้เมื่อเขากลืนคริสตัลสีเหลืองเข้าไปเมื่อสัปดาห์ก่อน

“นายกำลังจะระเบิด!” มิสเอลตันกรีดร้องขณะที่เธอซุกอยู่หลังวิคตอเรียซึ่งตอนนี้เธอหลับตาลงขณะที่ศีรษะของเธอเอียงไปทางด้านข้างเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแวนส์ก็เปิดใช้งานทักษะ [การรับรู้เวลา] ของเขาอย่างรวดเร็ว

‘บ้าเอ้ย นี่เป็นความผิดพลาด! ‘ความคิดของแวนส์ตกอยู่ในความโกลาหล

แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็สงบลง

‘ฉันโง่มาก’ เขาคิดก่อนจะใช้ทักษะเพิ่มความเร็วของเขาทันที ความร้อนจากท้องของเขาก็สลายไปอย่างรวดเร็ว

[ได้รับค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น 15 หน่วย]

ตามด้วยข้อความที่ลอยอยู่ตรงหน้าเขา ดูเหมือนว่าคริสตัลใสจะมีค่าประสบการณ์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

หลังจากยืนยันว่าความรู้สึกร้อนในท้องของเขาไม่มีอีกต่อไปเขาก็ปิดทักษะของเขา

เขามองไปที่ผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา วิคตอเรียยังคงหลับตา ขณะที่มิสเอลตันแอบมองอยู่บนไหล่ของเธอ

“นายยังหายใจอยู่นะ!? ใช่!? ใช่ไหม!” มิสเอลตันรีบกระโดดออกมา

“เรากำลังจะรักษานาย แต่ดูเหมือนนายจะสงบลงแล้ว!”

วิคตอเรียที่ได้ยินคำพูดของมิสเอลตัน รีบลืมตาและหันไปมองแวนส์ จากนั้นเธอก็ถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอกก่อนจะกลับไปที่สีหน้าไร้อารมณ์ตามปกติ

“น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ!” มิสเอลตันรีบวิ่งไปหาแวนส์ และแตะเขาไปทั่วร่างกาย

“เขาน่าสนใจมากเลย เธอไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”

“นายเป็นอะไรกันแน่” มิสเอลตันเหล่ตาของเธอ ขณะที่เขาจ้องแวนส์ตรงๆ

“เธอเคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนหรือเปล่า” จากนั้นเธอก็พูดขณะที่เธอมองไปที่วิคตอเรีย

“ไม่” วิกตอเรียพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“ดีดี” มิสเอลตันถอนหายใจขณะตบไหล่ของแวนส์

“เก็บเรื่องนี้ไว้ระหว่างเราและอย่าบอกใครอีก” อย่าบอกใครอีก?

“แล้ว…คุณพาวิคตอเรียมาทำไม”