“ฉันกลับมาแล้ว”
“พวกนายไม่มาช้าไปหน่อยเหรอ?”
“เอ่อ มีคนเชิญฉันเข้าลัทธิ”
“อะไรนะในเมืองยังมีลัทธิอีกเหรอ?”
“ใช่”
แวนส์พูดอย่างเฉยเมย ขณะที่วางกระเป๋าไว้บนโซฟา จากนั้นเขาก็มองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร และอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าอย่างพอใจขณะที่มองไปที่แอนเดรีย
แอนเดรียขยิบตา และยกนิ้วโป้งเป็นคำตอบ จากนั้นเธอก็หันความสนใจไปที่ผู้มาเยี่ยมทั้งสองคน
“พวกเธอสองคนเป็นยังไงบ้าง” เธอพูดขณะทำท่าให้ฮาร์วีย์และเบียทริซนั่งลง
“ยอดเยี่ยมเช่นเคย” ฮาร์วีย์พูดในขณะที่เขายังขยิบตาของตัวเอง
“เข้าใจแล้ว” แอนเดรียยิ้มตอบ
“เอ่อ คุณทำอาหารทั้งหมดนี่เองเลยหรอ คุณแอนเดรีย” เบียทริซพูดขณะนั่งลง
“คุณน่าจะรอเรานะ เราจะได้ช่วยเตรียม”
“ไม่ ไม่” แอนเดรียส่ายหัว
“เธอเคยช่วยฉันครั้งก่อนแล้ว มาเถอะ ไปกินข้าวกันก่อน แล้วค่อยทำอะไรก็ได้”
“โอเค!” ฮาร์วีย์พูดพร้อมกับปรบมือและเริ่มเคี้ยวอาหาร
ดูเหมือนว่าอีแวนส์จะมีความสุขเช่นกัน แอนเดรียคิดขณะที่เขาเฝ้าดูแวนส์ที่กินอาหารในขณะที่เขากัดแต่ละคำๆ แอนเดรียยังจำได้ว่าแวนส์จะหน้าตาเป็นอย่างไรทุกวันในตอนที่เขายังอยู่ในสุสานของเก่า ไม่เคยมีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเลย
ทุกวันเขาต้องเดินมาพร้อมกับรอยช้ำไม่ว่าจะมาจากพ่อของเขาหรือจากการทะเลาะกับแก๊งนักเลงแถวนั้น
แต่ตอนนี้เขาเดินมาพร้อมกับรอยยิ้ม เขาไม่ต้องขโมยของอีกต่อไป และเช่นเดียวกัน เขาไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาขโมยของของเขาไปอีก
เขาไม่ต้องต่อสู้หรือไล่หาอาหาร นัยน์ตาของเขาซึ่งราวกับสัตว์ดุร้ายที่มีแต่ความดุร้ายก็หายไปหมดสิ้น
ในที่สุดพวกเขาทั้งคู่ก็มีบ้านจริงๆสักที
แอนเดรียอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนว่าเธอจะมีอารมณ์ที่ดีมากขึ้นทุกวัน
“มีอะไรบางอย่างผิดปกติงั้นหรอ?”
“ไม่…” เธอตอบอย่างรวดเร็วด้วยความห่วงใย เธอตอบแวนส์ด้วยรอยยิ้มของเธอ
“ทุกอย่าง…เยี่ยมมาก”
อีกไม่กี่นาทีทั้งกลุ่มก็ทานอาหารเสร็จแล้ว แต่ก่อนที่แอนเดรียจะหยิบจานออกมา ฮาร์วีย์ก็หยิบกระเป๋าของเขาขึ้นมาจากพื้น และนำของบางอย่างออกมานั่นคือเสื้อผ้า
แวนส์อดไม่ได้ที่จะกระพริบตาของเขาหลายครั้งในขณะที่เขามองสิ่งที่ฮาร์วีย์ถืออยู่
“นั่น…อะไร…?” เขาพูดติดอ่าง เขามีความรู้สึกที่แย่มากเกี่ยวกับเรื่องนี้
“พวกเรา…จะนอนค้างคืนที่นี่!”
“…”
“…อาจจะไม่ใช่ทุกอย่าง” แอนเดรียกระซิบเสียงเบา ทันทีที่เธอบอกว่าทุกอย่างดีมากอะไรแบบนี้ก็เกิดขึ้นทันที
“…นายจะนอนที่ไหน” แวนส์ขมวดคิ้วขณะมองฮาร์วีย์ซึ่งดูตื่นเต้นมาก
“แน่นอนในห้องของนายไง!” ฮาร์วีย์มองแวนส์ราวกับว่าแวนส์พูดอะไรบางอย่างแปลกๆ
“แล้วเบียทิซจะนอนในห้องของแอนเดรีย”
“หรือ…” ฮาร์วีย์พูดต่อในขณะที่มีสีหน้าจริงจังขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
“เธออยากให้ฉันนอนในห้องของแอนเดรีย ดีไหม ฮ่าๆๆ” ฮาร์วีย์พึมพำขณะที่เขายกนิ้วโป้งทั้งสองข้างขึ้นอย่างขี้เล่น
“ฉันจะไปหยิบหมอนให้เธอ” แอนเดรียพูดด้วยรอยยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ
“…”
“ไม่” เบียทริซส่ายหัว
“เราจะนอนอยู่ในหอพัก ฮาร์วีย์ อีกอย่างฉันไม่มีเสื้อผ้าติดตัวมาด้วย”
“ไม่ต้องห่วง ฉันเอามาให้แล้ว” ฮาร์วีย์พูดขณะที่หยิบเสื้อผ้าอีกชุดหนึ่งออกจากกระเป๋า
“…”
ทุกคนจ้องตากันชั่วครู่ พวกเขานึกไม่ออกว่าต้องทำอย่างไร แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เบียทริซก็ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจ
“ก็ได้” เธอพูด
“ฉันไม่อยากทิ้งคุณสองคนไว้ตามลำพังกับตัวตลกตัวนี้ในบ้านของคุณ”
“ฉันจะปกป้องคุณแอนเดรียเอง” เบียทริซกล่าวเสริมขณะที่เธอจับแว่นตาของเธอ
“โธ่เว้ย”
แอนเดรียหัวเราะคิกคัก
“งั้นฉันจะพึ่งเธอเอง”
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างดูเหมือนจะถูกกำหนดโดยไม่ได้ถามความเห็นของเขา แวนส์จึงทำได้เพียงเกาคางเท่านั้น เขาเพิ่งเรียนรู้วิธีเพิกเฉยต่อเสียงกระซิบที่ได้ยินในบ้านและตอนนี้เขาต้องนอนกับฮาร์วีย์ในห้องของเขา
เขาจะเรียนรู้วิธีการเพิกเฉยต่อเสียงของฮาร์วีย์ด้วยหรือเปล่าหากเขาฝึกฝน?
“ยัง!”
แวนส์หยุดความคิดของเขาทันทีขณะที่ฮาร์วีย์หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าอีกครั้ง
“…ทำไมนายถึงมีตะเกียงในกระเป๋า?” เบียทริซอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง และเขาสามารถใส่ของแบบนั้นในกระเป๋าของเขาได้ยังไง!?
“ฮ่าๆ!” ฮาร์วีย์ส่งเสียงหัวเราะดังลั่นขณะที่เขาวิ่งไปที่เพดาน และปิดไฟทั้งหมดในบ้าน จากนั้นเขาก็เปิดโคมไฟคริสตัลของเขาวางไว้ตรงหน้าขณะที่เขาส่งเสียงพูดออกมา
“ถึงเวลาแล้วสำหรับเรื่องราวที่น่ากลัว”
“…”
“ราตรีสวัสดิ์” แวนส์พูดขณะที่เขาลุกขึ้นยืน
“ไม่…เดี๋ยวก่อน!” ฮาร์วีย์รีบนั่งลงที่เก้าอี้ของเขา
“ฉันจะเล่าเรื่องของฉันก่อน…” เขาเริ่มเล่าเรื่องราวที่น่ากลัวต่อไปนานกว่า 30 นาที
“…ก็เลยกลายเป็นว่า…มันเป็นเพียงเงาของฉันเท่านั้น!”
“มันงี่เง่า!” เบียทริซอดไม่ได้ที่จะตบมือของเธอลงบนโต๊ะ
“นายสร้างเรื่องไว้ครึ่งชั่วโมงสำหรับตอนจบแบบนี้งั้นเหรอ!?”
“ไม่…” ฮาร์วีย์ส่ายหัวน้ำตาของเขาแทบจะไหลออกมา
“ถ้าเธออยู่ที่นั่น ฉันมั่นใจว่าทั้งตัวของเธอจะสั่นสะท้านด้วยความกลัว
เมื่อเห็นทั้งสองทะเลาะกันอีกครั้ง แอนเดรียอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ
“…แล้วคุณล่ะ แอนเดรีย” ฮาร์วีย์พูดตะกุกตะกักขณะที่เบียทริซกำลังเอาชีวิตของเขา
“คุณมีเรื่องน่ากลัวจะเล่าให้ฟังไหม?”
“ก็…” แอนเดรียวางนิ้วลงบนคางขณะมองไปด้านข้าง
เบียทริซปล่อยคอของฮาร์วีย์อย่างรวดเร็วขณะที่เธอรอให้แอนเดรียเล่าเรื่องราวของเธอ
“ฉันมีเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับสุสานของเก่า” แอนเดรียพูดขณะดึงโคมไปด้านข้าง
“ฉันรู้ว่าพวกเธอทั้งสองคนรู้ว่าสุสานของเก่ามีชื่อนี้เพราะมันเป็นที่ที่พวกเขาโยนสิ่งของทิ้งไปใช่ไหม” เธอกล่าว
ฮาร์วีย์และเบียทริซพยักหน้าพร้อมกัน
“นั่นไม่จริง…” แอนเดรียหรี่ไฟบนตะเกียง ทำให้มีเพียงดวงตาของเธอเท่านั้นที่มองเห็นได้ในความมืด
“ความจริงก็คือ…มันคือสุสานจริงๆ แต่ไม่ใช่สำหรับสิ่งของ…มันเป็นสุสานสำหรับคน”
“!!!”
“หลายร้อยปีก่อน กลุ่มนักสำรวจกำลังขุดค้นวัตถุโบราณ โดยหวังว่าจะพบขุมทรัพย์ที่ซ่อนอยู่ภายในซากปรักหักพัง แต่แล้ว นักสำรวจคนหนึ่งก็แยกตัวออกจากกลุ่มของพวกเขา…เพราะเขาได้ยินบางอย่างเรียกหาเขา”
“!!!”
“ดังนั้นเขาจึงวิ่งไปหาเสียงนั้น เขาโยนวัตถุโบราณทิ้งและขุดทางลึกเข้าไปในภูเขาขยะ…ลึกขึ้นเรื่อยๆๆ กว่าเขาจะรู้ตัวเขาก็อยู่ข้างล่างกองขยะแล้ว เขาเริ่มตกใจ เขารู้ว่าถ้าเขาเอาของเก่าๆพวกนี้ออกไปอีกกองขยะก็จะถล่มลงมาใส่เขา แต่ถึงกระนั้นเสียงนั้นก็ยังเรียกให้เขาไปต่อ”
“…เขาทำอะไร!?”
“ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจไม่ทำต่อ” แอนเดรียส่ายหัว
“เขารีบหันหลังกลับทันที…อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะก้าวขาแม้แต่ก้าวเดียว…”
“ปัง!” แอนเดรียกรีดร้องขณะที่เธอฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะ
“มีคนคว้าเท้าของเขา!”
“อะไร!?”
“และดึงเขาให้ลึกเข้าไปข้างใน!”
“!!!”
“เขาดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่ในที่สุด ความโลภของเขาก็ทำให้เขาถูกภูเขาแห่งวัตถุกลืนกินไป” เสียงของแอนเดรียเงียบลง และเงียบลง เมื่อเธอเพิ่มความสว่างของตะเกียง
ฮาร์วีย์และเบียทริซอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อแอนเดรียเล่าเรื่องของเธอจบ มันเป็นเรื่องสั้นๆแต่ได้ผลมากมาย
อย่างไรก็ตามแวนส์ทำได้เพียงยิ้มเท่านั้น นั่นเป็นเรื่องราวทั่วไปที่ถูกเผยแพร่ในสุสานของเก่าเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กขุดและหยิบวัตถุโบราณไป แต่มันก็เป็นบทเรียนเกี่ยวกับความโลภ
“นั่น…” ฮาร์วีย์กระแอมในลำคอ ขณะปาดเหงื่อที่สะสมอยู่บนหน้าผากของเขา
“…นั่นไม่ได้น่ากลัวเลยจริงๆ” เขาหัวเราะอย่างเคอะเขินและพยายามปกปิดความกลัวของเขา
“… แล้วคุณล่ะแวนส์?” จากนั้นเขาก็หันไปหาแวนส์อย่างรวดเร็ว
“นายมีเรื่องจะเล่าไหม”
“ฉันเคยกินหนอนจากซากศพ…”
“โอเคพอแล้ว”
“พวกมันมีรสชาติที่ไม่คาดคิด…”
“พออออออ!”
