“คนของนายเผาเสื้อผ้าพี่สาวของฉัน…ฉันหวังว่านายคงไม่รังเกียจที่ฉันจะทําแบบเดียวกัน”
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะถอยห่างออกไปเล็กน้อย เมื่อเห็นชุดเกราะที่ดูน่ากลัวของซาร่าห์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอะไรแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงตกตะลึงเล็กน้อย
“แกคิดว่าแกทําให้ฉันกลัวได้งั้นเหรอ!” เจอรัลด์พูดขณะที่เอียงศีรษะและหักคอเล็กน้อย
“ไม่น่าจะใช่” ซาร่าห์พึมพําขณะที่ดาบเลือดที่เธอถืออยู่บิดตัวไปมาเล็กน้อย
“ดูเหมือนนายจะอ่อนแอเกินกว่าจะมองเห็นความแตกต่างระหว่างเรา”
เมื่อได้ยินคําพูดของซาร่า ดวงตาของเจอรัลด์ก็กระตุกอย่างช่วยไม่ได้
“แกพูดอะไร!” จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปหาซาร่าห์ เขาก้าวเท้าอย่างแรง
“ออกไปจากบ้านของเราก่อนที่ฉันจะฆ่าแก ไอ้เจ้าผู้บุกรุก!”
ซาร่าห์ยกมือขวาขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ใส่ใจ สร้างกําแพงเลือดเพื่อป้องกันการรุกของเจอรัลด์
แต่เจอรัลด์เพียงยิ้มเยาะ ขณะที่เขาก้าวไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว และผ่านไปข้างๆอย่างมีประสิทธิภาพ และทันทีที่เขาผ่านไป เขาก็กระโจนเข้าหาซาร่าห์ หมัดของเขาตรงเข้าไปที่ใบหน้าของเธอ
“เข้าใจแล้ว!” รอยยิ้มของเจอรัลด์ขยายขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ในขณะที่เขารู้สึกว่าหมัดของเขาสัมผัสใบหน้าของซาร่าห์
หลังจากที่หมัดของเจอรัลด์โดยที่ตาของซาร่าห์ ตาของซาร่าห์ก็มีเลือดไหลออกมาและปากของเธอก็คายเลือดปริมาณมหาศาลออกมาในทันที เจอรัลด์กําลังจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แต่แล้วเขาก็รู้สึกว่าหมัดของเขากําลังพุ่งทะลุใบหน้าของซาร่าห์ไป
“อะ…อะไรน่ะ?” เจอรัลด์ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ ขณะที่เขามองดูใบหน้าของซาร่าห์อีกครั้ง ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนกําลังจะละลาย
นี่คือเลือดเหรอ” ทันทีที่เจอรัลด์คิดอย่างนั้น ร่างของซาร่าห์ก็ทรุดตัวลงกับพื้น และทันทีที่มันตกลงบนพื้น มันก็กลายเป็นแอ่งเลือด และเริ่มเกลื่อนไปทั่วทุกหนทุกแห่ง จนกลายเป็นแอ่งเลือดเล็กๆใต้เท้าของเจอรัลด์
“นายค่อนข้างแข็งแกร่งเมื่อดูจากอายุของนายแล้ว”
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะมองไปข้างหลังในขณะที่เขาได้ยินเสียงกระซิบในหูของเขา
“แต่ก็ยังไม่มีอะไรพิเศษอยู่ดี”
“แก” เจอรัลด์ถอนหายใจเล็กน้อยขณะที่เขาเห็นซาร่าห์เดินเข้ามาหาเขาช้าๆใบหน้าของเธอไม่ได้บุบสลาย และเธอไม่ได้รับความเสียหายใดๆเลย สิ่งที่เขาโจมตีเมื่อกี้เป็นหุ่นเชิดหรือเปล่า?
ไม่ นั่นไม่สําคัญในตอนนี้ เจอรัลด์คิด
“พอแล้วกับกลอุบายของแก!” เขาคํารามก่อนจะพุ่งไปหาซาร่าห์อีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะก้าวแม้แต่ก้าวเดียว เขาก็สะดุดล้มลงกับพื้น
“อ๊ะ!” เจอรัลด์รีบหันไปมองเท้าซ้ายของเขา เขาเห็นว่ามันถูกพันไปด้วยแอ่งเลือดบนพื้น
“ปล่อยฉัน แล้วสู้กับฉันอย่างยุติธรรม!” เจอรัลด์คําราม
อย่างไรก็ตาม ซาร่าห์เพียงจ้องมาที่เขา เธอมองลงมาที่เขาขณะที่เขาพยายามดิ้นรนเพื่อปลดปล่อยตัวเอง
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากของเขาเมื่อเห็นการจ้องมองที่เย่อหยิ่งของซาร่าห์
“ทําไม… ทําไมทุกคนถึงดูถูกฉัน!” เขาคิดก่อนที่จะส่งเสียงคํารามและกระแทกหมัดลงกับพื้นอย่างสุดกําลัง
“ไอ้บ้า!”
หมัดของเจอรัลด์เขย่าพื้นที่ทั้งหมดเล็กน้อยขณะที่นกบนต้นไม้บินออกจากรังด้วยความตื่นตระหนก อย่างไรก็ตาม ซาร่าห์ลอยอยู่ในอากาศโดยไม่ได้รับผลกระทบจากหลุมอุกกาบาตขนาดเล็กที่เจอรัลด์สร้างขึ้น
จากนั้นเธอก็ค่อยๆลอยไปทางเจอรัลด์ และชี้ดาบไปที่คอของเขาโดยตรง
เจอรัลด์ต้องการหลบ แต่เขาทําไม่ได้ เนื่องจากเลือดที่พันรอบเท้าเริ่มคลานไปทั่วเอวของเขา และปกคลุมขาของเขาจนหมด
ดวงตาของเขาอดไม่ได้ที่จะเบิกกว้าง ในขณะที่ซาร่าห์ค่อยๆยกดาบของเธอขึ้น บดบังแสงของดวงจันทร์
“ไม่…ไม่” เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านเมื่อภาพเงาของดาบของซาราห์ทําให้เขานึกถึงไม้เท้าของพ่อ วิธีที่พ่อของเขาทุบตีเขาจนเขาไม่สามารถยืนขึ้นได้อีกต่อไป วิธีที่พ่อของเขาบังคับให้เขาดูดซับคริสตัลจํานวนนับไม่ถ้วนแม้ว่าร่างกายของเขาจะไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป
เขาทําได้เพียงหลับตา และสะดุ้งด้วยความเจ็บปวดขณะที่รอดาบฟันเขา
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
แต่ในตอนนั้นเองที่เจอรัลด์ได้ยินเสียงของพ่อซึ่งทําให้ตัวของเขาสั่นยิ่งขึ้นไปอีกแทนที่จะทําให้เขารู้สึกโล่งใจ เขาค่อยๆลืมตาขึ้นและหันศีรษะไปทางเสียงของพ่อของเขา
เขากําลังเดินออกจากคฤหาสน์ เขาเดินกะเผลกขณะที่เขาพยุงตัวเองด้วยไม้เท้า
“คุณกําลังทําอะไร” เขากล่าว
“พ่อ” เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ําลายขณะที่เขาพยายามจะถอยออกไปเล็กน้อย แต่ก็ทําไม่ได้
“พ่อ…ผู้หญิงคนนี้…ผมพยายามปกป้อง…”
“เงียบ!” พ่อของเขาคําราม
“ฉันไม่ได้คุยกับแก!”
“…” เจอรัลด์ทําได้เพียงกัดฟันในขณะที่เขามองออกไป
“นี่หมายความว่ายังไง ซาร่าห์” พ่อของเจอรัลด์หรี่ตามองซาราห์
ซาร่าห์สุดหายใจเข้าลึกๆและเมื่อเธอทําเช่นนั้น เลือดที่กักบริเวณขาของเจอรัลด์ก็สลายไปในทันทีและไหลลงสู่พื้นกลับสู่สถานะของเหลว
เมื่อรู้สึกว่าน้ําหนักที่ขาของเขาคลายขึ้น เจอรัลด์จึงรีบวิ่งไปหาซาร่าห์ แต่ก่อนที่เขาจะทําได้ พ่อของเขาก็ตะโกนบอกให้เขาหยุด
“แต่พ่อ…”
เจอรัลด์พูดไม่จบเมื่อเสียงเคาะไม้เท้าของพ่อของเขาดังขึ้น นั่นทําให้เขาสะดุ้งเมื่อเขาเห็นว่าพ่อของเขากําลังจ้องมาที่เขา เจอรัลด์ได้แต่กัดฟันด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง
“ทําไมคุณถึงทําเช่นนี้ซาร่าห์” พ่อของเจอรัลด์ถามอีกครั้ง
“คนของคุณทําลายบางสิ่งของฉัน คุณไลโอเนล” ในที่สุดซาราห์ก็พูดขณะที่ดาบบนมือของเธออ่อนลงและพุ่งลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว
“อะไรนะ?” ไลโอเนลขมวดคิ้ว
“ทําไมฉันถึงต้องทําอย่างนั้นด้วยล่ะ ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับคุณปู่ของคุณ”
จากนั้น ซาร่าห์ก็เหลือบมองไปทางเจอรัลด์เล็กน้อย
“เจอรัลด์?” ไลโอเนลอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“อะไรนะ!?” เจอรัลด์โบกมือ
“ฉันไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเธอ…”
“หยุด!”
อีกครั้งที่เจอรัลด์ถูกพ่อขัดจังหวะก่อนที่เขาจะพูดจบ การหายใจของเจอรัลด์เริ่มผิดปกติ เมื่อมือของเขาสั่นด้วยความโกรธ เท่าที่เขารู้ ซาร่าห์เป็นผู้บุกรุกและเขาแค่พยายามปกป้องบ้านของเขา
เพราะอะไรเขาจึงเป็นคนถูกบอกให้หุบปาก?
ซาร่าห์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางที่บ้าคลั่งของเจอรัลด์
“บอกฉันทีว่าลูกชายของฉันไปทําอะไรให้”
“คนของเขาทําให้ทรัพย์สินที่ฉันเคยเป็นเจ้าของเลอะเทอะและพังทลาย” ซาร่าห์จ้องไลโอเนลอย่างตรงไปตรงมา
“และทําลายบางสิ่งที่ฉันคิดว่าประเมินค่าไม่ได้ไป”
“…” เจอรัลด์ขมวดคิ้ว สิ่งเดียวที่เขาคิดได้คือคนที่เขาส่งไปที่บ้านของแวนส์ นี่หมายความว่า…
“ขอทานน้อยคนนั้นมีคนแบบนี้อยู่ข้างหลังเขาเหรอ” เจอรัลด์กัดริมฝีปากของเขาอย่างอดไม่ได้ เมื่อเห็นวิธีที่พ่อของเขามีปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่มีสถานะสูงส่ง ไม่อย่างนั้นพ่อของเขาจะไม่แม้แต่จะคุยกับเธอตั้งแต่แรก
คุณสามารถปล่อยเรื่องนั้นไปได้ไหม ฉันจะชดใช้ทุกอย่างที่เสียหายคืนให้” ไลโอเนลถอนหายใจลึก น้ําเสียงของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“คุณทําให้บ้านของฉันรกไปด้วยเหมือนกัน ดังนั้นจบลงแค่นี้เถอะนะ”
“แค่นี้?” ซาร่าห์เย้ยหยันและตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“ลูกของฉันยังเด็ก และยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก” ไลโอเนลถอนหายใจอีกครั้งขณะที่มองเจอรัลด์
“ฉันจะลงโทษเขาอย่างแน่นอน ดังนั้นได้โปรด เพื่อครอบครัวและมิตรภาพของเรา?”
ซาร่าห์มองกลับไปกลับมาระหว่างเจอรัลด์กับพ่อของเขา ก่อนจะหลับตาลงและสูดหายใจ เฮือกใหญ่ เธอเงียบไปหนึ่งนาทีก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง
“คุณควรใส่สายจูงสุนัขของคุณให้ดี” จากนั้นเธอก็พูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนที่เกราะและปีกของเธอจะตกลงไปที่พื้น
“ดูแลตัวเองด้วย คุณไลโอเนล” เธอพึมพําก่อนจะเดินไปที่ประตู
“แก!”
เมื่อถูกเรียกว่าสุนัข เจอรัลด์ก็จะไล่ตามซาร่าห์ไป
“หยุดนะ!!”
“ทําไม!?” เจอรัลด์คํารามเมื่อมองดูซาร่าห์เดินออกไป และเดินออกจากประตูไปอย่างสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ ผมสามารถเอาชนะเธอได้!”
“จะสู้กับเธองั้นเหรอ?” ไลโอเนลเย้ยหยันทันทีเมื่อได้ยินคําพูดของลูกชายของเขา
“รู้ตัวชะมั้งว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ตายจากน้ํามือของเธอ”
“เธอไม่ได้เก่งขนาดนั้นเลย!” เจอรัลด์โบกมือ
“แค่ต่อยเธอทีเดียวก็คงจะตายแล้ว! เธอเป็นแค่หญิงแก่ที่อ่อนแอ…”
เป็นอีกครั้งที่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็รู้สึกไม่สบายเล็กน้อยบนใบหน้าขณะที่พ่อของเขาใช้ไม้เท้าตีเขา
“แค่แกสามารถเคลื่อนไหวได้ในระหว่างที่แกต่อสู้กับเธอนั่นหมายความว่าเธออ่อนแอยังงั้นหรอ เด็กน้อย” ไลโอเนลแสดงความไม่พอใจอย่างโจ่งแจ้งขณะที่เขาส่ายหัวช้าๆ ก่อนเดินกลับไปที่คฤหาสน์
“ไปจัดการเรื่องยุ่งๆนี้ด้วยตัวเอง” จากนั้นเขาก็ชี้ไปทางทหารยามที่เหยียดตัวอยู่บนที่ดินของพวกเขา
ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งหมดยังมีชีวิตอยู่ ในขณะที่เสียงครางที่อ่อนแอของพวกเขากระซิบผ่านอากาศ
มือของเจอรัลด์สั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อความโกรธของเขาคืบคลานผ่านส่วนลึกที่สุดของร่างกาย เขาค่อยๆยื่นมือที่สั่นเทาไปทางด้านหลังคอของพ่อของเขา
“ฉันสามารถฆ่าเขาได้ในตอนนี้” เขาคิด
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หลับตาลง และถอนหายใจออกมาอย่างตะกุกตะกัก หัวของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ขณะที่ริมฝีปากของเขามีเลือดออกจากการกัดมัน
ทําไม…มันง่ายจะตาย เขาคิด มันจะง่ายมากที่จะหักคอพ่อของเขาที่นี่และตอนนี้ แต่ทําไมเขาทําไม่ได้?
“เหี้ย”
“เหี้ย”
“เหี้ย!”
เสียงคํารามไม่รู้จบของเจอรัลด์ดังก้องไปตลอดทั้งคืน
