“ต้น? ต้นใช่นายหรือเปล่า?” ณิชพนกำลังออกไปซื้อผักที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ช่วงนี้ลูกสาวกลับมาที่คฤหาสน์แล้ว ณิชพนอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้เขาก็ไม่มีธุรกิจอะไรให้ทำ ทุกวันก็อยู่คนเดียวว่างๆและมีระเบียบ
เขาได้ยินมีคนตะโกนเรียกเขา พอหันกลับไป หญิงผู้ดีสวยท่านหนึ่ง กำลังมองเขาอยู่
ณิชพนเห็นผู้หญิงคนนี้ก็อึ้งไปทันที เขารู้สึกตื่นเต้นมาก ผักในมือก็ร่วงตกลงไปบนพื้น
“หยก?” ณิชพนเรียกเสียงเบา แต่เท้าเขากลับหนักอึ้ง ขยับออกไปไม่ได้เลย
ธาราวดีเดินเข้าไปหา จับมือณิชพนไว้ มองดูเขาอย่างละเอียด แล้วน้ำตาของเธอก็ไหลอาบแก้มลงมา
เธอกลับมาก็เพื่อหาเขากับลูก ตามหาลูกเจอแล้ว ได้ยินมาว่าเขาไปรักษาโรคหัวใจที่ต่างประเทศ
“ไม่ร้องไห้นะ ร้องแล้วเดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก หยกของฉันเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกนี้เชียวนะ” ณิชพนอยากเช็ดน้ำตาให้ธาราวดี แต่พอยกมือขึ้นมา ก็ลดลงไปอีกครั้ง เขาไม่มีสิทธิ์นั้นแล้วล่ะ
ณิชพนหยิบทิชชูออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็ยื่นให้ธาราวดี
“ต้น นายยังจะพูดเล่นอีก” ธาราวดีรับทิชชูของเขามา ซับน้ำตาของตัวเองเบาๆ เธอรู้สึกผิดต่อณิชพนมาตลอด
“กลับมานานเท่าไหร่แล้ว? ไปดูลูกหรือยัง?” ณิชพนถามธาราวดี
“กลับมาครึ่งปีกว่าแล้วล่ะ ไปเจอลูกมาแล้ว นายสอนลูกได้ดีมากเลย ฉันรู้ซึ้งใจมาก ต้น สะดวกไปดื่มชากับฉันหน่อยไหม?” ธาราวดีทำอารมณ์ให้สงบได้แล้ว
เมื่อกี้ตอนที่เธอขึ้นรถ ก็เห็นแผ่นหลังของณิชพนแล้ว ก็เลยให้คนขับรถรีบจอดรถก่อน จากนั้นเธอก็รีบตามเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต เธอตามหาอยู่นาน ก็ถึงเห็นณิชพนกำลังซื้อของอยู่ในโซนผักสด
“สะดวกสิ ไปกันเลย” ณิชพนรู้ว่าอะไรที่ควรเกิดก็ต้องเกิดอยู่ดี
“ต้น อื่มชาแก้วนี้สิ ชาต้าหงเผาที่นายชอบดื่มไง” ธาราวดีสั่งชาต้าหงเผาให้ณิชพน
“ขอบใจที่ยังจำความชอบของฉันได้ ขอบใจเธอมากเลยนะหยก” ณิชพนยกชาแก้วขึ้นมา แต่ว่าพอดื่มเข้าไปแล้วกลับไปมีรสชาตินั้น
บรรยากาศตกอยู่ในสภาวะอึดอัด ธาราวดีก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ทั้งชีวิตนี้คนที่เธอธาราวดีรู้สึกติดค้างมากที่สุด ก็คือณิชพน
ณิชพนก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไรดี เขาเป็นคนที่ซื่อตรง อาจจะบอกว่าซื่อตรงมากเกินไปก็ได้
“ต้น”
“หยก” ทั้งสองครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นก็เรียกชื่ออีกฝ่ายพร้อมกัน
“เธอพูดก่อนเลย” ทั้งสองพูดพร้อมกันอีกครั้ง
“งั้นฉันพูดก่อนนะ” ณิชพนรู้สึกตัวเองเป็นผู้ชาย จะต้องมีความรักผิดชอบ
“มุกยังสบายดี เป็นเด็กดีและเชื่อฟัง ตอนที่เธอไป มุกก็ไม่เคยเห็นแม่ตัวเองมาก่อน อาจจะยังเด็กมาก มุกจำเธอไม่ได้เลย” ณิชพนรายงานเรื่องราวของลูกสาวให้กับธาราวดี
ตั้งแต่เรียนอนุบาลจนถึงมหาวิทยาลัย แต่เรื่องสุดท้ายเป็นเรื่องแต่งงาน เขากลับพูดไม่ชัดเจน
ธาราวดีเช็ดน้ำตาไปด้วย และยิ้มฟังการเติบโตของมุกดาจนจบ
“ขอบใจมากนะ ขอบใจมากต้น” ธาราวดีรู้สึกขอบใจณิชพนมาก
“ขอบอกขอบใจอะไรกัน ฉันเห็นมุกดาเป็นลูกสาวแท้ๆของตัวเองอยู่แล้ว ยี่สิบเอ็ดปีมานี้ ฉันก็เป็นพ่อให้มุกตลอด ฉันก็เป็นมาพอแล้วล่ะ ในเมื่อพวกเธอกลับมาแล้ว ก็มารับเด็กไปอยู่ด้วยเถอะ ตอนนี้ฉันล้มละลายแล้ว ให้อะไรกับมุกไม่ได้อีกแล้วล่ะ” ตอนที่ณิชพนพูดประโยคสุดท้ายนี้ออกมา หัวใจเหมือนถูกมีดแทงจนทะลุเลย
มุกดาเป็นเหมือนชีวิตของเขา แต่เขาให้ชีวิตที่ดีกับเธอไม่ได้อีกแล้ว เขาก็คงต้องยอมปล่อย ที่นี่มีชีวิตที่ดีกว่า เขาหวังว่ามุกดาจะได้ดี
“ไม่ๆๆ ฉันไม่ได้กลับมาแย่งลูกหรอก ฉันรู้ว่าลูกเป็นคนที่นายตัดขาดออกไปไม่ได้ ฉันแค่ยืนดูอยู่ห่างๆก็พอแล้ว” ธาราวดีจะแย่งลูกกับผู้มีพระคุณของตัวเองได้ยังไงกัน
ตอนที่ลูกเพิ่งเกิด ตอนนั้นธาราวดีสุขภาพแย่มาก กลางคืนเลี้ยงลูกก็เป็นหน้าที่ของณิชพนมาตลอด เขาไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ตอนเช้าก็ยังออกไปทำงานได้
ความรักที่เขามีต่อลูก ธาราวดีเห็นกับตาเอง ดังนั้นให้ลูกอยู่กับเขา เธอวางใจที่สุดแล้วล่ะ
“ขอบใจมากเลยนะต้น” ธาราวดีก็ไม่รู้ว่าควรจะใช้คำพูดไหนมาอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ของตัวเอง เธอแค่พูดขอบคุณไม่หยุด
“ขอบใจอะไรกัน มุกเป็นลูกสาวของฉัน แม้จะไม่ใช่ลูกแท้ๆก็เถอะ ฮ่าๆ ถ้าพวกเธอไม่กลัวว่าตอนนี้ฉันจน ฉันก็ยังอยากดูแลมุกดาต่อไปนะ” ณิชพนหัวเราะ แต่รอยยิ้มเขากลับดูเศร้าโศกมาก
ทั้งสองพูดกันสักพัก ก็มีแต่เรื่องภายหลังจากนั้น ธาราวดีรู้ว่าณิชพนล้มละลาย เธอสั่งให้คนไปตรวจสอบดู เหมือนว่าจะเป็นลูกชายของประธานดิษย์ดนุชที่อยู่เบื้องหลังนะ ทำให้ณิชพนผู้ซื่อตรงคนนี้หลงกลได้
หลังจากที่ทั้งสองคุยกันเสร็จแล้ว ธาราวดีก็โทรหาใครคนหนึ่ง: “ฮัลโหล หยุดการร่วมงานกับว่องประเสิรฐการกรุ๊ป พวกเขามีปัญหาอะไร ก็ให้มาหาฉัน”
“พ่อคะ เย็นนี้หนูจะกลับไปกินข้าวที่บ้านนะคะ หนูกับชลจะกลับไปพร้อมกัน” ออกมาหลายวันแล้ว มุกดาคิดถึงพ่อตัวเองมาก อยากกลับไปหาพ่อตัวเอง
“อืม ดีเลย ดี พ่อทำอาหารที่ลูกชอบกินไว้เพรียบเลย” ตอนแรกณิชพนกลัวว่าธาราวดีจะพาลูกไป แต่ธาราวดีกลับให้ตัวเองดูแลมุกดาต่อไป
ตอนนี้ลูกก็โทรหาตัวเองอีก ณิชพนรู้สึกอารมณ์ดีมากขึ้นกว่าเดิม
ทั้งชีวิตนี้เขาไม่ได้หาผู้หญิงคนอื่นอีกเลย กลัวว่าจะไม่ดีต่อมุกดา ลูกสาวคนนี้น่ารักมากจริงๆ ณิชพนรักและเอ็นดูมุกดามากๆ
รับโทรศัพท์แล้ว ณิชพนก็ไปซื้อผักเตรียมมื้อเย็นวันนี้ ลูกสาวกับลูกเขยจะกลับมาแล้ว นั่นเป็นเรื่องใหญ่มากเลยนะ
“มุก ทำไมถึงยิ้มตลอดเลยล่ะ?” ชลธีที่แอบขี้เกียจไปสองวัน วันนี้ไม่มีข้ออ้างอีกแล้ว เขาเลยต้องมานั่งทำงานอ่านเอกสาร
“ฉันดีใจไง ฉันดีใจมากเลยนะ” ชลธีไม่สนใจอดีตของตัวเองด้วยซ้ำ มุกดาแค่คิดก็มีความสุขมากแล้วล่ะ สองสามีภรรยาก็ต้องจริงใจต่อกันสิ จริงไหม?
“อ้อ งั้นฉันมาลองฟังสิ ที่รักมีเรื่องอะไรให้ดีใจขนาดนี้กัน” ชลธีไม่เคยสังเกตเห็นเลยว่า ตัวเองรู้สึกไม่พอใจเอกสารที่น่าเบื่อพวกนั้นมาก พอมีมุกดาอยู่ข้างตัวเอง เขาไม่สามารถตั้งใจทำงานได้เลย
“อย่า อย่าสิ นายอย่าเข้ามาสิ ไปทำงานดีๆก่อน” มุกดารีบปัดมือ เมื่อคืนเธอก็รับแทบไม่ไหวแล้ว ชลธีตาบ้านี่ แถมยังป่วยอีก แล้วยังกระตือรือร้นอีก ทรมานตัวเองเสียจนแทบตาย
“เธออยู่นี่ ฉันจะตั้งใจทำงานได้ยังไง” ชลธีเดินเข้ามาแล้ว อุ้มมุกดาไว้ที่ตักตัวเอง
“งั้นฉันก็คงต้องย้ายออกไป กระทบการทำงานของประธาน ความผิดนี้ฉันไม่อยากรับไว้หรอกนะ” มุกดาดันชลธีออกไป อยากให้เขาปล่อยตัวเองลง
