“มุก แม่ให้พวกเราย้ายกลับไปอยู่ เธอว่าเป็นยังไง?” ชลธีกำลังอาบน้ำ ทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องวันนี้ตอนกลางวัน แม่โทรมาบอกตัวเอง แล้วถามเรื่องนี้
“ฮะ? ฉัน ฉันคิดว่าคงไม่ดีมั้ง?” มุกดารู้สึกตื่นเต้น บ้านนั้นมีคนเยอะเกินไป เธอกลัวว่าจะเข้ากันได้ไม่ดี
“แม่บอกว่าปู่เป็นคนพูดน่ะ ปู่จะอายุแปดสิบแล้ว อยากจะมีความรู้สึกอุ้มเหลนสักที ช่างเถอะ ถ้าเธอไม่อยากก็ไม่ต้องไปก็ได้” ชลธีกตัญญูต่อคุณปู่ แต่ก็ต้องได้รับอนุญาตจากมุกดาก่อนถึงจะได้
พูดจนมุกดาไม่ไปก็คงไม่ได้ นั่นเป็นคำพูดของปู่เลยนะ ถ้าเธอไม่ไปละก็ ปู่คงเสียใจแย่
มุกดาลังเลแทบตาย ตอนนี้ได้อยู่กับชลธีสองคนก็สบายใจมากแล้ว แต่ถ้าจะกลับไปเจอผู้คนมากมายขนาดนั้น ยิ่งเป็นคนของบ้านรองอย่างวรรณวิมล เธอยิ่งรู้สึกลำบากใจเข้าไปใหญ่
“ไม่เป็นไรหรอก เธออย่าคิดมากเลย เธอไม่อยากกลับไปก็คงมีเหตุผลของเธอแน่นอน ฉันไม่บังคับเธอหรอกนะ” ชลธีอาบน้ำเสร็จเดินออกมา เห็นมุกดาขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างจริงจัง
พวกผู้ชายยุ่งอยู่กับการหาเงินเลี้ยงดูครอบครัวทุกวัน ก็ไม่มีใครเห็นสงครามระหว่างผู้หญิง พวกเขาไม่รู้แน่นอน ว่าสงครามระหว่างผู้หญิงนั้นน่ากลัวแค่ไหน
มุกดาครุ่นคิดดูแล้ว ก็รู้สึกว่าวรรณวิมลพักอยู่ที่คฤหาสน์ ถ้าตัวเองไม่อยู่คฤหาสน์ละก็ พวกเขาอาจจะแอบนินทาลับหลังได้ งั้นนีรชากับปู่ปรัณก็เสียหน้าเลยน่ะสิ
“งั้นก็กลับไปเถอะ ยังไงก็เป็นสะใภ้ตระกูลสุวรรณเลิศทั้งหมด ก็ต้องกลับไปอยู่แล้ว” มุกดาตัดสินใจครั้งสุดท้าย กลับไปดีกว่า เรื่องทุกอย่างคงต้องแก้ไขปัญหาเองเฉพาะหน้า ถ้าไม่ได้จริงๆก็หลบหน้าสิจะเป็นไรไป
“ว้าว ภรรยาของฉันน่ารักที่สุดเลย เป็นคนที่ห่วงใยคนอื่นตลอดเลย มาม้ะ มาจุ๊บหน่อย” ชลธีหวังอยากให้มุกดากลับไป เขามักจะคิดว่าถ้ากลับไปแล้ว คนที่มุกดาต้องดูแลก็มากขึ้น ยังทำให้คุณปู่มีความสุขหน่อย เช่นนั้นคุณปู่ก็จะอยู่นานอีกหน่อย
พอตัดสินใจกลับไปแล้ว ชลธีก็รีบโทรหานีรชา ให้พวกเขาเตรียมตัว ยังไงก็ไม่มีอะไรที่ต้องเอาไป แค่ของที่ใช้เป็นประจำ จะเอาไปทั้งหมดคงไม่ได้ อาจจะกลับมาพักผ่อนหย่อนใจที่นี่บ้างเป็นบางครั้ง
นีรชารู้ว่ามุกดากับชลธีจะกลับมา เธอก็ดีใจอย่างมาก เธออยู่บ้านหลังนี้จะได้มีคนคุยกับตัวเองแก้เบื่อสักที เธอจะได้ไม่ต้องอิจฉาสองแม่ลูกที่บ้านรองนั้นอีก
วันที่ชลธีกับมุกดาย้ายเข้ามา คนของตระกูลสุวรรณเลิศก็ตื่นเต้นมาก บ้างก็โกรธ บ้างก็คอยฟังข่าวลือ สุดท้ายก็คือคนที่มีความสุขจริงๆ
“ธวัช เมื่อก่อนเป็นฉันกับแม่ที่ดูแลบ้านด้วยกัน พอมีมุกดามา หล่อนเป็นสะใภ้ตัวจริงของแม่เลยนะ จะต้องแย่งอำนาจของฉันไปแน่เลย” วรรณวิมลใส่อารมณ์กับธีร์ธวัช
“ไม่หรอก ที่รัก ความสามารถในการดูแลบ้านของเธอคุณปู่ยังว่าดีเลย ไม่มีใครมาแทนที่เธอได้หรอก” ธีร์ธวัชปลอบใจวรรณวิมล
“เห้อ กำไลตกทอดของนีรชานั้นเมื่อไหร่จะให้ฉันกันนะ ถ้าให้ฉันละก็ ฉันก็ไม่กลัวอะไรแล้วล่ะ” วรรณวิมลอยากได้กำไลตกทอดนั้นมาก แต่ว่า นีรชากลับไม่เคยเอามันออกมาเลย
“กำไลนั้น ที่รักอยากได้กำไลฉันซื้อให้ได้นะ จะเอากำไลนั่นของหล่อนทำไมกัน” ธีร์ธวัชก็รู้ดี กำไลนั้น ไม่งั้นก็ให้ภรรยาของพี่ใหญ่ ไม่งั้นก็ให้ภรรยาของชลธี ไม่ว่ายังไง ไม่มีทางให้วรรณวิมลแน่นอน
ตอนนี้พี่ใหญ่ยังไม่แต่งงาน คนที่มีสิทธิ์ที่สุดก็คือภรรยาของชลธี
“ฉันไม่เอา ฉันอยากได้กำไลนั่น นายจะไปเข้าใจอะไร นั่นเป็นคนดูแลบ้านของตระกูลสุวรรณเลิศถึงมีไว้ครอบครองนะ ตอนนี้ฉันดูแลบ้านได้ดีขนาดนี้ กำไลนั่นมันควรจะเป็นของฉันนะ” วรรณวิมลรู้สึกสามีตัวเองขี้ขลาดมากจริงๆ นั่นเป็นของที่เธอสมควรได้รับมัน เธอเป็นสะใภ้คนแรกของตระกูลสุวรรณเลิศเชียวนะ
ธีร์ธวัชรักและตามใจวรรณวิมลมาตลอด แทบจะให้ทุกอย่างที่เธอขอมา แต่ของสิ่งนี้ เขาเอามาให้ไม่ได้จริงๆ
“ที่รัก ฉันเห็นสินค้าล็อตใหม่เพิ่งเข้าบริษัทเครื่องประดับสุวรรณเลิศในช่วงนี้ เธออยากได้สร้อยคอเพชรไหม? เหมือนครั้งนี้จะมีนะ จะให้ฉันเอามาให้ดูก่อนไหม” ธีร์ธวัชเปลี่ยนประเด็น
“จริงเหรอ ดีจังเลย งั้นพวกเรารีบไปดูกันเถอะ เดี๋ยวจะขายไปเสียก่อน ทำอะไรก็ต้องชิงลงมือก่อน” พอได้ยินว่ามีเครื่องประดับใหม่เข้ามา วรรณวิมลก็ดีใจมาก เธอจะแต่งตัวให้สวยกว่าผู้หญิงคนอื่น
ตอนที่วรรณวิมลกับธีร์ธวัชเดินมาถึงห้องโถง นีรชากับปู่ปรัณกำลังพูดคุยกับมุกดา ท่าทางนั้นดูสนิทสนมกันมาก
วรรณวิมลทำได้แต่สบถในใจ เธอคล้องแขนธีร์ธวัชเอาไว้ และทักทายผู้หลักผู้ใหญ่ ก็เดินผ่านไปทันที เธอจ้องมองไปที่พวกเขา นีรชาไม่มีของจะให้มุกดาเลย
ขอแค่นีรชายังไม่เอากำไลนั่นออกมา เธอก็ยังมีโอกาสอยู่ เธอจะรู้ได้ยังไงว่ากำไลนั่นให้มุกดาไปตั้งนานแล้ว
“หนูมุก เธอกลับมาอยู่กับคนแก่อย่างฉันได้ ฉันก็มีความสุขมากแล้ว เธอเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆเลยนะ” ปู่ปรัณเห็นมุกดาย้ายเข้ามาอยู่ เขาก็ดีใจมาก เด็กทุกคนมาอยู่เคียงข้างตัวเองทั้งหมดแบบนี้สิดี
“คุณปู่คะ คุณปู่ก็ว่าไปค่ะ พวกเราเป็นหลานของคุณปู่ ควรดูแลคุณปู่อยู่แล้ว เรื่องพวกนี้พวกเราสมควรทำแล้วค่ะ” มุกดาพูดถ่อมตัว
ญาติมิตรของเธอก็มีแต่คุณพ่อ ตายายหรือปู่ย่าไม่เคยเห็นท่านก็เสียไปหมดแล้ว
ตอนนี้มีปู่ย่าของชลธี สำหรับมุกดาแล้ว ก็ได้มีโอกาสดูแลท่านเหมือนกัน
“ได้ๆ” ปู่ปรัณพยักหน้า เขาเกือบเข้าใจผิดหลานสะใภ้ตัวเองไปแล้ว
พอพูดคุยสักพัก ปู่ปรัณก็เหนื่อยมากแล้ว เขาว่าจะกลับไปพักผ่อนก่อน
ภายในห้องรับแขกเหลือเพียงนีรชากับมุกดาสองคน
“มุก เธอกลับมาได้ แม่ก็ดีใจมากเลย อยู่ที่นี่ถ้ามีคนรังแกก็มาบอกกับแม่ได้ แม่จะจัดการให้เอง” นีรชาพูดรับรองกับมุกดา
“ขอบคุณค่ะคุณแม่” มุกดาเอาของขวัญที่ให้นีรชาออกมา
“แม่คะ นี่เป็นผ้าพันคอที่หนูซื้อให้ค่ะ ไม่รู้ว่าคุณแม่ชอบหรือเปล่า”
“อ้อ ได้สิๆ สวยมากเลย แม่ชอบมากเลย ชอบมากจริงๆ” นีรชาเห็นสะใภ้ตัวเองดีกับตัวเองมาก เธอมองไม่ผิดจริงๆ สะใภ้ที่เลือกมาดีจริงๆ
“มุก เธอก็เหนื่อยมากแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถอะ แม่ไปเตรียมอาหารเย็นวันนี้ก่อน วันนี้พวกเราจะต้องฉลองกันหน่อย เธอมาแล้ว แม่ดีใจมากเลยนะ” นีรชาเป็นห่วงมุกดา วันนี้เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ๆ ยังต้องเก็บของอีก เธอก็ไม่รบกวนหล่อนอีก
