นีรชาร้องไห้อยู่ในบ้านของมุกดาเป็นเวลานาน ทั้งมุกดาและโธรณีต่างก็พากันกล่อมเธอ
“มุก ลูกบอกแม่ทีว่านี่มันคือเรื่องอะไรกัน? แม่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ แต่จะให้คนเข้ามาอยู่นี่โดยไม่บอกแม่สักคำ นี่มันใช่หรือ?”
มุกดาหันไปสบตากับโธรณี เธอก็รู้ว่าถ้าหากสิริกรอะไรนั่นมาแน่นอนว่าต้องวางตัวไม่ถูกมากแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมชุติภาสถึงรับปากตกลงเรื่องนี้ด้วย
อย่างไรก็ควรปรึกษากับนีรชาก่อนที่จะตัดสินใจไหม แต่อย่างไรชุติภาสก็เป็นผู้อาวุโส เธอเองก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ จึงทำได้เพียงปลอบนีรชาเท่านั้น
“แม่คะ บางทีคุณพ่อคงมีความลำบากใจอะไรสักอย่าง” มุกดาพูด
“แม่ แม่ก็รู้นี่ว่าคุณพ่อรักแม่ที่สุด พวกเขาต้องเป็นคนยุยงแน่” โธรณีพูดโน้มน้าวใจนีรชา
“อะไรคือรักที่สุด? ขนาดเมียเก่าเขาจะมาอยู่นี่ เขายังไม่พูดอะไรกับแม่เลยสักคำ มันคือรักที่สุดตรงไหนหรือ? พวกเขากลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แล้วแม่ล่ะเป็นส่วนเกินหรือ?” นีรชาโกรธเสียจนอยากจะกลับบ้านเดิมของตัวเอง แต่ก็กลัวลูกของตัวเองจะน้อยใจ
“ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย คนที่รักษาคำพูดของตัวเองในบ้านนี้คือแม่นะ มานี่ก็เพียงแค่เพิ่มปากที่กินข้าวอีกหนึ่งปาก” เมื่อวานพวกเขาพูดคุยปรึกษาอะไรกันข้างล่าง พวกเขาก็ไม่รู้
“ช่างมันเถอะ ช่างมัน ทำได้เพียงแค่ดูไปก่อนเท่านั้น คุณปู่ก็ป่วย และแม่ก็ก่อเรื่องวุ่นวายรุนแรงไม่ได้ แม่กลัวจะไปกระทบกับท่าน คุณปู่ก็ไม่รู้ว่าจะเหลือเวลาอีกนานเท่าไหร่ กลับไปกลับมาตามแบบของคุณย่า อ้าย ไม่รู้จริงๆว่าคุณตาจะเป็นอย่างไรบ้าง” นีรชาเป็นคนที่ปากแข็ง แต่ใจกลับอ่อน
แม้ว่าเธอจะโกรธมาก แต่ก็ยังคงคิดถึงปู่ปรัณเสมอ กลัวว่ากระทบกับสุขภาพของปู่ปรัณ โกรธเคืองจนทำให้ร่างกายแย่ และรู้สึกน้อยใจกับตัวเองเท่านั้น
‘เพี๊ยะ’ เสียงตบหน้าฉาดหนึ่งดังขึ้นบนใบหน้าของชุติภาส ชุติภาสในวัย50ปีไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะถูกพ่อตัวเองตบหน้า
แต่เมื่อถูกตีแล้ว เขาก็รีบเข้าไปประคองปู่ปรัณ ปู่ปรัณก็โกรธไม่น้อยเหมือนกัน
“ชุติภาสหนอ ชุติภาส แกโง่หรือยังไง? แกไปรับปากคำพูดก่อกวนไร้สาระของแม่แกได้ยังไง? และยังรับสิริกรมานี่อีก นี่แกถามหนูบัวหรือยัง?” ปู่ปรัณกระแทกไม้เท้าเสียงดัง
“ยังครับ พ่อ ผม……” ชุติภาสไม่สามารถบอกได้ในขณะนี้ ตอนนี้แม่ของเขามีความสุขแล้ว แต่ภรรยาและพ่อของเขาโกรธ
“บ้านหลังนี้หนูบัวเป็นคนดูแล เธอเป็นภรรยาของแก แกไม่ได้ให้ความเคารพเธอเลย! แม่แกมา ครอบครัวนี้ก็มีปัญหาแล้ว ทำให้หนูบัวลำบากใจ แล้วแกยังจะพาเมียเก่ามาอีกรึ แกไม่อยากให้ครอบครัวนี้อยู่กันดีๆ ใช่ไหม?” ปู่ปรัณโกรธเสียจนควันออกหู
“พ่อครับ พ่อ อย่าโกรธสิครับ เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แล้ว พวกเราไม่มีทางไหนแล้ว” ตอนนี้ลูกทั้งสองก็ไปรับตัวสิริกรมาคงโทรศัพท์ไปบอกให้ไม่ต้องไปรับแล้วก็คงไม่ได้ จะลำบากใจกันทั้งสองฝ่าย
“ฉันไม่ได้โกรธ ตัวฉันเองก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน แต่หนูบัว เธอคงน้อยใจ แกไปอธิบายให้แกฟังดีๆ เถอะ! ออกไป ออกไปเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้าแกแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ยกอาหารเข้ามาในห้องให้ฉัน ฉันไม่อยากเห็นพวกแก!” ปู่ปรัณขับไล่ชุติภาสออกไปด้วยการชี้ไม้เท้า
ทันทีที่ชุติภาสออกไป ปู่ปรัณก็ให้คนใช้ไปปิดประตู ดูเหมือนว่า บ้านหลังนี้จะไม่สงบสุขอีกต่อไป
ชุติภาสยืนอยู่หน้าประตู ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจในภายหลัง เมื่อคืนวานเขาปากไวไปหน่อย เลยรับปากคำขอของแม่ ตอนนี้นีรชาไม่สนเขาแล้ว พ่อของตัวเองก็เช่นกัน โอ๊ย ไม่น่าทำแบบนั้นไปเลย!
เขายืนอยู่ตรงประตูสักพัก ก่อนจะเดินออกมา ตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรทำแล้ว บางครั้งก็ออกไปเตะบอล หรือเข้าร่วมกิจกรรมของคนสูงวัย แต่วันนี้กลับไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย เมียตัวเองก็กำลังโกรธ จะไปง้ออย่างไรดีนะ
เมื่อเห็นมุกดาและโธรณีลงมา ชุติภาสก็เข้าไปพูดคุย
“มุก แสนดี จะไปทำงานกันเหรอลูก?” ตอนนี้ชุติภาสไม่รู้จะต้องชวนคุยอะไร
“ค่ะ คุณพ่อ” โธรณีไม่อยากจะสนใจชุติภาส มีเพียงมุกที่พูดคุยกับเขา
“มุก วันนี้ลูกกับแสนดีไม่ต้องไปทำงานเถอะ อยู่เป็นเพื่อนแม่ของลูก ได้ไหม?” ชุติภาสเข้าทางมุกดา ให้เธออยู่เป็นเพื่อนนีรชา อย่างนี้นีรชาจะได้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย อย่างไรมุกดาก็เป็นลูกสะใภ้ที่นีรชาชอบมากที่สุด
“เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เองนะ พวกเราไปทำงานก่อน บ๊ายบาย!” แต่โธรณีกลับไม่ไว้หน้าชุติภาสเลย พลางดึงแขนมุกดาออกไป
“อ้าย เด็กคนนี้นี่!” เมื่อชุติภาสเห็นลูกสาวของเขาไม่สนใจตัวเองแล้ว เขาก็อยากจะตะโกนด่า แต่มุกดาและโธรณีก็วิ่งออกไปแล้ว ไม่มีหนทาง ทำได้เพียงหน้าด้านเดินไปหานีรชา
“แสนดี คุณพ่อก็ค่อนข้างดูน่าสงสารนะ คุณแม่และคุณปู่ต่างก็โกรธท่านเสียด้วย” บนรถของแสนดี มุกดายังคงคิดไปถึงท่าทางที่น่าสงสารของชุติภาส
“สมน้ำหน้า ปล่อยให้เขาตัดสินใจเอง เรื่องในบ้านเรา มันซับซ้อนมาก มุก ตอนนี้เราอย่าอยู่ในบ้านเลย ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกคนชนบทหรอกนะ แต่คนชนบทอย่างแม่ใหญ่และคุณย่านั่นละที่ทำให้คนอื่นดูถูก เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัว และยังใจแคบอีกด้วย” ตอนยังเล็กโธรณีเคยไปชนบทเพื่อเยี่ยมเยียนย่านิ่มกับสิริกร
ภายหลังเมื่อโตขึ้นก็ไม่ไปแล้ว ทั้งสองคนทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียน เธอรับไม่ได้ แม่ของตัวเองแน่นอนว่าก็คงรับไม่ได้ อ้าย พ่อเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาแท้ๆ ไม่มีทางแก้ คงได้แต่เผชิญหน้ากับมัน
มุกดามาถึงบริษัท แต่กลับพบว่าฝั่งตรงข้ามห้องผู้อำนวยการกำลังทำการตกแต่งและปรับปรุงใหม่ อุปกรณ์และสิ่งอำนวยความสะดวกไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าห้องทำงานของชลธีเลย ดูหรูหรามาก
เมื่อก่อนห้องนี้เป็นห้องว่าง ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ทำการตกแต่งและปรับปรุงใหม่กันนะ
วันนี้ชลธีมีประชุม เมื่อมุกดากำลังจะผลักประตูเข้าไป ก็เห็นธินิดาออกมาจากห้องทำงานฝั่งตรงข้าม
“มุก มาทำงานเหรอ? ในช่วงที่เธอไม่อยู่ มีการเปลี่ยนแปลงในบริษัทที่ใหญ่มาก เร็วๆ นี้จะมีการรับเอารองประธานเข้ามา ได้ยินว่าเป็นผู้หญิงนะ เลยทำการตกแต่งห้องทำงานขึ้นมา ยังให้ฉันมาคุมงาน ชลนี่เชื่อในฝีมือฉันจริงเลย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีด้วยนะที่ได้รับความไว้วางจากประธานชลธีอีกครั้ง” มุกดามองไปยังธินิดาที่ภาคภูมิใจ พลางแอบขำในใจไปด้วย
“ถ้าอย่างนั้นรองประธานคือคุณธินิดาเหรอคะ?” มุกดาแกล้งทำหน้าไร้เดียงสา
“ไม่ใช่ค่ะ ได้ยินมาว่าสวยมาก เป็นผู้หญิงที่มีความสามารถ มุก มาดูสิ ว่าในห้องขาดอะไรไปบ้าง มีตรงไหนที่มีปัญหา แนะนำฉันหน่อยสิ” เมื่อธินิดาไม่เห็นมุกดามีท่าทีโกรธเคือง ดังนั้นเธอจึงขอให้มุกดามาดูการตกแต่งห้องฝั่งตรงข้าม
“ฉันไม่สนใจหรอก ฉันมีเรื่องต้องทำ ไปก่อนนะ” มุกดาหมุนกายเข้าไปในห้องทำงานแล้ว
“มุก เธอว่าประธานจะคิดยังไง จัดเตรียมห้องรองประธานตรงข้ามเขาด้วย เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นแล้ว สะดวกใช่ไหมละ ว้า ความคิดของผู้ชายนี่ เดายากจริงๆ!”
ธินิดายังคงพูดไล่หลังมุกดาต่อไป
