อาหารเสิร์ฟขึ้นมาในไม่ช้า จันวิภาเห็นแล้วก็เป็นอาหารที่ถูกปากเธอทั้งนั้นเลย เธอก็อดไม่ได้อยากกินจนน้ำลายสอ
“เอาล่ะ กินเถอะ กินเสร็จแล้วค่อยทำงานกันต่อ” ทศพรพูดกับจันวิภา ทั้งสองเริ่มกินข้าวกัน
อาหารพวกนั้นเป็นอาหารที่จันวิภาชอบกินทั้งหมดเลย ทศพรทำการบ้านมาก่อนหน้านี้แล้ว จันวิภาชอบกินหรือไม่ชอบกินอะไร เขารู้ดีมากกว่าตัวจันวิภาอีก
แต่เรื่องพวกนี้จันวิภาไม่รู้ เธอยังคิดว่าตัวเองกับทศพรชอบกินอาหารเหมือนกันเสียอีก
อาหารมื้อนั้นจันวิภากินอิ่มจนท้องป่องขึ้นมาเลย เธอลูบท้องตัวเองในตอนที่ทศพรไม่ทันระวัง อาหารของพนักงานทำไมถึงอร่อยได้ขนาดนี้นะ
“เป็นยังไงบ้าง อาหารที่นี่ของพวกเราไม่เลวเลยใช่ไหม ถ้าครั้งหน้าคุณมา ผมจะเลี้ยงหัวปลานึ่งราดพริกเอง พอดีพ่อครัวคนนั้นพักวันนี้น่ะ” หัวปลานึ่งราดพริกเป็นอาหารที่จันวิภาชอบมากที่สุด
“จริงเหรอ ฉันชอบกินหัวปลานึ่งราดพริกที่สุดเลย งั้นครั้งหน้าค่อยมากินแล้วกัน” จันวิภาพูดออกไปโดยไม่คิดอะไร
พอพูดออกไปแล้ว เธอก็ถึงรู้สึกว่าตัวเองบุ่มบ่ามเกินไป ถ้าครั้งหน้าไม่มีโอกาสแล้ว คงขายหน้าแย่เลย
“ไปกันเถอะ กลับห้องทำงานกัน” ทศพรจับมือจันวิภาไว้ด้วยความเคยชิน ทั้งสองเดินกลับไปที่ห้องทำงาน จันวิภาก็ปล่อยให้เขาลากตัวเองไป เธอยังคงนึกถึงหัวปลานึ่งราดพริกอยู่เลย
“ตอนเที่ยงเป็นเวลาพัก ผมก็ไม่ใช้เวลาว่างคุณแล้วกัน คุณไปพักผ่อนก่อน มีเรื่องอะไรตอนบ่ายพวกเราค่อยคุยกันอีกที” ทศพรปล่อยมือที่จับมือจันวิภา
พอปล่อยมือกะทันหันนั้น จันวิภายังรู้สึกไม่ชินเล็กน้อย เธอก็ถึงเห็นว่ามือตัวเองถูกทศพรจับเดินมาตลอด มือใหญ่เขาทั้งอุ่นและหยาบ แต่ก็สบายมาก
ตายแน่เลยตายแน่ ทำไมเธอถึงคิดอยากจับมือหนุ่มเพลย์บอยเนี่ย ต้องบ้าไปแล้วแน่เลย จันวิภารีบตั้งใจสติอย่างไหว ไม่ได้ ทศพรมีเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ทำให้คนหลงใหล ถ้าตัวเองอยู่กับบ่อยๆละก็ คงได้ตกหลุมพรางแน่ งั้นตัวเองก็จะกลายเป็นหนึ่งในสาวที่ถูกเขาทิ้งน่ะสิ
ยัยจันวิภาตื่นสิๆ เธออย่าตกหลุมเด็ดขาดนะ จะต้องตั้งสติ ต้องตั้งสติ จันวิภาย้ำตัวเองไม่หยุด
“เธอกำลังคิดอะไรเหรอ?” เสียงอ่อนโยนดังขึ้นข้างๆหู จันวิภาหันหน้าไป ริมฝีปากนุ่มของเธอก็แตะไปที่ใบหน้าอันขาวเนียนของทศพร
ทั้งสองอึ้งอยู่กับที่ ทศพรไม่รอช้า เขาหยุดจันวิภาที่คิดจะผละตัวออกไป เขาใช้สองมือจับใบหน้าเธอไว้ และประทับริมฝีปากของตัวเองลงไป
จนกระทั่งหายใจไม่ออกแล้ว จันวิภาก็ถึงรู้สึกตัว เธอถูกทศพรจูบอีกแล้วเหรอเนี่ย
“ทำไมเธอยังโง่แบบนี้นะ จะต้องหายใจๆ เดี๋ยวจะกลั้นหายใจจนเป็นลมได้นะ” ทศพรมองดูใบหน้าจันวิภาที่แดงระเรื่อ มองดูริมฝีปากที่อมชมพู
“คุณ คุณ ประธานพร ทำไมถึงชอบจูบฉันอยู่เรื่อยเลยเนี้ย?” จันวิภาแม้จะหน้าแดง แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้เป็นเพราะโกรธ เหมือนเธอจะไม่เคยโกรธที่ทศพรจูบตัวเองเลย แต่กลับรู้สึกหลงใหลมากกว่า
“ก็ไม่บ่อยหรอก ก็แค่สองครั้งเอง ถ้าเธอชอบให้ฉันจูบละก็ ฉันสามารถตกลงคำขอนี้ของเธอได้นะ” ทศพรแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ เขายื่นนิ้วมือที่เรียวสวยอยากจะลูบริมฝีปากจันวิภาเบาๆ
จันวิภารีบหลบออกอย่างไหว หนุ่มเพลย์บอยอย่างเขา ไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่คิดจะเอาเปรียบผู้หญิง
“ประธานพร ผู้หญิงที่ชอบคุณมีเยอะมาก และสมบูรณ์แบบกันหมด เรื่องนี้ฉันรู้ดี แต่ฉันเป็นลูกสาวจากครอบครัวเล็กๆ และไม่สมบูรณ์แบบอย่างคนพวกนั้น คุณอย่ามายุ่งกับฉันเลย ฉันเป็นผู้หญิงที่รักเดียวใจเดียว และจริงจังกับเรื่องความรักมาก” จันวิภาทำหน้าบึ้ง เธอพูดกับทศพรให้ชัดเจน ถ้าเขายุ่งกับตัวเองอีก ผลที่ออกมาอาจจะหนักมากก็ได้
“จันวิภา เธอหมายความว่ายังไง? เธอเป็นผู้หญิงรักเดียวใจเดียว พูดเหมือนว่าฉันเจ้าชู้มาก ฉันจะยุ่งกับเธอแล้วจะทำไม?” ทศพรก็โกรธเหมือนกัน เธอคิดได้ยังไงว่าเขามีผู้หญิงรอบกายเยอะ
“นายรักเดียวงั้นเหรอ? นายเป็นเพลย์บอยที่มีชื่อเสียงในพระนครเลยนะ ถ้านายกล้ามายุ่งกับฉันอีก ระวังจะเจอดีแล้วกัน!” จันวิภาเตือนทศพรอีกครั้ง
“จะเจออะไร ฉันไม่กลัวทั้งนั้น ฉันจะยุ่งกับเธอไปตลอดชีวิตแน่นอน จันวิภา เธอเป็นของฉัน เธอหนีฉันไปไม่ได้หรอก” ทศพรพูดกับจันวิภาอย่างแน่วแน่
จันวิภามองทศพรอย่างแปลกใจ ทศพรก็มองเธออยู่ ไม่รู้ว่าในหัวเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ทศพรก็หล่อเหมือนกันนะ อยู่ในระดับเดียวกับชลธีและประวีร์เลย จันวิภามองดูทศพร เธอโผล่เข้าหาเขากะทันหัน จับใบหน้าเขาไว้ และประทับริมฝีปากบดขยี้ลงไปอย่างแรง เธอไม่เคยจูบใครมาก่อน ได้แต่กัดไปมั่ว ทำเอาน้ำลายเต็มปากทศพร
ผู้หญิงคนนี้ มีฝีมือแค่นี้ยังกล้าจับตัวเองจูบได้ ทศพรก็ไม่ขัดขืน รอเธอกัดตัวเองเสร็จก่อน พอกัดเจ็บแล้วเขาก็กัดเธอคืนเบาๆ เธอจะได้ออมแรงหน่อย
จันวิภาจูบจนหายใจหอบ เหนื่อยมากเลย แต่ความรู้สึกที่กัดทศพรสบายจังเลย และนุ่มมากด้วย
พอจูบเสร็จ จันวิภาก็ปล่อยตัวทศพรออกไป ฟุบตัวลงบนตัวของเขาและหายใจหอบ
ทศพรลูบเส้นผมและใบหน้าของเธออย่างเอ็นดู สาวน้อยคนนี้น่าแปลกจัง แต่เขาก็มีคำถามหนึ่ง
“หรือว่าฉันยุ่งกับเธอ ก็จะถูกเธอจับจูบแบบนี้เหรอ?” ทศพรถามจันวิภา
“ไม่ใช่ นายยุ่งกับฉัน ก็ต้องรับผิดชอบด้วย ถ้านายไม่รับผิดชอบ ฉันก็จะตายให้นายดู” จันวิภาขู่ทศพร เธอแค่พูดเล่นเอง เธอไม่ตายหรอกนะ มีชีวิตอยู่ดีจะตาย
“ยัยเด็กโง่ ฉันต้องรับผิดชอบเธออยู่แล้ว เธอวางใจได้เลยนะ ฉันไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก” ทศพรกอดจันวิภาไว้แน่น ตอนนั้นเองเขารู้สึกท้องฟ้าแจ่มใสขึ้นมาก โลกก็ดูกว้างใหญ่ไพศาล เขารู้สึกดีใจอย่างมาก
ทั้งสองกอดกันแน่นไม่มีใครยอมปล่อยมือก่อน ด้วยท่านี้เธอยังหลับลงได้บนโซฟา น้ำลายของจันวิภาไหลลงบนเสื้อเชิ้ตราคาแพงของทศพร
“มุก มีคนจะนัดพวกเราออกไปเที่ยวน่ะ เธอจะไปไหม?” ชลธีเดินเข้ามาในห้องทำงานของมุกดา แล้วถามเธอ
“ใครเหรอ?” มุกดากำลังวุ่นอยู่กับงานตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมองชลธี
“ทศพรน่ะ เขามีแฟนใหม่แล้ว บอกว่าอยากชวนพวกเราออกไปเที่ยวและแนะนำให้พวกเรารู้จักสักหน่อย” ชลธีเดินเข้าไป สองมือวางไว้บนโต๊ะทำงาน แล้วจ้องมองมุกดา
“แฟนใหม่เหรอ? เขาเปลี่ยนแฟนบ่อยจะตาย ฉันไม่อยากไปเจอหรอกนะ เดี๋ยวถึงเวลายังจำชื่อไม่ได้ก็เปลี่ยนอีกแล้ว” มุกดาส่ายหน้า
“มุก เธอเคยเห็นทศพรมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เขาทำอย่างนั้นก็เพื่อสร้างข่าวลือเพื่อหลบการบังคับแต่งงานจากที่บ้าน เขาเหมือนกับฉันที่ยังซิงอยู่ แต่แน่นอน ตอนนี้ฉันไม่ใช่แล้ว ฮ่าๆ” ชลธีบอกความลับของทศพรออกมา
“เขายังซิงงั้นเหรอ?” มุกดาเกือบกระอักเพราะน้ำลายตัวเองเลย
