ยอดภูเขาฟ้าร้องมีทะเลสาบที่ใหญ่มากอยู่ตรงหน้ายอดเขาเลย น้ำแข็งและหิมะของครึ่งทะเลสาบด้านนอกละลายแล้ว ลมพัดโชยมา อีกครึ่งหนึ่งของทะเลสาบกลับยังเป็นน้ำแข็งหนาอยู่ ยังมีเด็กที่ไม่กลัวตกน้ำลงไปวิ่งเล่น
เดินรอบๆทะเลสาบช้าๆ มองดูแต่ละด้านที่แตกต่างกันของทะเลสาบ เดินหนึ่งรอบก็รับรู้ได้ถึงสไตล์ที่แตกต่างกันหลายๆแบบ
ทางเดินไม้ที่มีหิมะก็จะลื่นกว่าที่อื่น ในตอนที่ทุกคนเดินผ่านตรงนี้ ก็จะจับมือกันเดินด้วยกันช้าๆ
มีทางเดินไม้หนึ่งที่ที่สูงกว่าผิวทะเลสาบอยู่มาก ทุกคนก็ต่างมองไปที่ตรงกลางทะเลสาบกันหมด น้ำแข็งบนผิวทะเลสาบนั้นมีเด็กผู้ชายกำลังวิ่งเล่นอยู่ แต่ทันใดนั้นมุกดาก็เห็นน้ำแข็งนั้นมีรอยร้าวเป็นเส้น เธอตกใจอยากจะตะโกนให้เด็กคนนั้นรีบขึ้นมา สุดท้ายตัวเองกลับไม่ทันระวังสะดุดลื่น ตกลงไปในทะเลสาบนั้น
“กรี๊ด! น้ำแข็งตรงนั้นมีรอยร้าว รีบเรียกเด็กขึ้นมาเร็ว” ในตอนที่มุกดาลื่นไถลลงไปนั้น ก็ไม่ลืมที่จะตะโกนเรียกเด็กขึ้นมา
ชลธีเห็นมุกดาลื่นไถลลงไปจากรั้วทางเดินไม้ แล้วยังตะโกนให้ช่วยเด็กอีก เขารีบกระโดดข้ามรั้วลงไป
ทศพรก็รีบกระโดดลงไปเหมือนกัน ตรงที่มุกดาไถลลงไปนั้นเป็นน้ำแข็งที่ค่อนข้างหนา แค่ขาแพลงเท่านั้น มีหลายคนไปช่วยกันนำตัวเด็กขึ้นมาแล้ว น้ำแข็งแตกร้าวเร็วเกินไป ทำให้เด็กตกลงไปในน้ำ
แต่โชคดีที่มุกดาตะโกนเสียก่อน พวกผู้ใหญ่ถึงรีบไปคว้าตัวเด็กขึ้นมาได้ทันเวลา
เท้ามุกดาบวมมาก ตอนที่ไถลลงมากระแทกแรงเกินไป ชลธีอุ้มตัวเธอขึ้นมา เท้าเธอกลับขยับเดินไม่ได้เลย
ผู้ปกครองของเด็กเดินเข้ามาขอบคุณมุกดา บอกว่ายังดีที่มุกดาเตือนพวกเขา ไม่งั้นผู้ใหญ่ก็เอาแต่ถ่ายรูป คงไม่มีใครสังเกตเห็นเด็ก รอเห็นแล้วก็คงสายเกินไป น้ำนั่นเป็นน้ำละลายน้ำแข็งเชียวนะ คงจะหนาวมากเลย
“สาวน้อย ทำไมเท้าเธอถึงบวมขนาดนี้ล่ะ ให้พวกเราส่งเธอไปโรงพยาบาลไหม?” อาจจะเป็นญาติของเด็กคนนั้น เห็นเท้ามุกดาบวมมาก เลยเข้าไปถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร พวกเราไปโรงพยาบาลเองได้ค่ะ” มุกดารีบปัดมือบอก ครอบครัวนั้นกระตือรือร้นจัง บอกจะต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ได้
“รับไว้เถอะ รับไว้นะ นี่เป็นนามบัตรของฉัน ต่อไปถ้ามีอาการที่ตามมาทีหลัง ครอบครัวเราจะรับผิดชอบเอง ในเมื่อไม่ให้พวกเราส่งไปโรงพยาบาล งั้นเงินจำนวนนี้รับไว้เถอะนะ” ญาติที่หน้าตาดูสำอางคนนั้นยื่นเงินให้มุกดา แล้วยังยัดนามบัตรตัวเองให้เธออีกด้วย
มุกดาทำอะไรไม่ได้จึงต้องจำใจรับไว้ เธอเก็บนามบัตรและเงินไว้ที่กระเป๋าของตัวเอง
ชลธีอุ้มมุกดาอยู่ตลอด และรับแรงกดดันที่คนอื่นไม่ได้สนใจเขาเลย เขาหล่อขนาดนี้ แต่กลับถูกชายตรงหน้านี้ละเลยไม่สนใจ
ในที่สุดครอบครัวนั้นก็ถูกทศพรนำตัวออกไปเสียก่อน ชลธีอุ้มมุกดาจะไปทันที ทศพรกับจันวิภาก็ออกจากภูเขาฟ้าร้องตามกันไป เดินลงมาจากกระเช้าไฟฟ้า
“มองตาฉันนะ ไม่ต้องมองอย่างอื่น” ชลธีพูดกับมุกดา
มุกดาก็ทำตามที่เขาบอก ดูคนหล่อไปเพลินๆก็ดีเหมือนกัน
มุกดากำลังมองชลธีอยู่นั้น นามบัตรหนึ่งร่วงออกจากกระเป๋าเสื้อของเธอ
“มุก นามบัตรที่หนุ่มหล่อเมื่อกี้ให้เธอ เขายังเป็นทนายด้วยนะ” จันวิภาหยิบขึ้นมายื่นให้มุกดา
มุกดาเพิ่งรับไว้นั้น ชลธีก็รับมาแทน “ตั้งสมาธิหน่อย เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก” ชลธีพูดมาก็มีเหตุผล งั้นมุกดาก็ต้องมองแต่เขา ห้ามมองคนอื่นเลย
ขับรถไปแค่ยี่สิบนาทีกว่า ทุกคนก็ลงเขาได้แล้ว แม้จะเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย แต่วันนี้ก็สนุกมากจริงๆ
“ข้างๆมีโรงพยาบาล พวกเราไปดูไหม” ทศพรชี้ไปที่โรงพยาบาลนั้นแล้วพูดกับทุกคน
“ไม่เป็นไรหรอก แค่ขาพลิกเอง ทายานิดหน่อย ไม่กี่วันเดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ” หมอตรวจสอบขาของมุกดา ไม่ได้กระทบถึงกระดูก แค่เท้าพลิกธรรมดาเท่านั้น
“ดีเลยสิ เธอต้องอยู่ใกล้ฉันตลอดแล้ว” ชลธีอุ้มมุกดาไว้ รู้สึกเธอตัวเบามาก วันนี้อุ้มนานขนาดนี้ก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยด้วยซ้ำ
“ฉันก็ไม่คิดจะออกห่างจากนายอยู่แล้ว” มุกดากระซิบเบาๆที่ข้างหูชลธี
“ฮ่าๆๆ” ชลธีหัวเราะได้อย่างสดใส เขาหัวเราะขึ้นมาก็หล่อดีออก ทำเอาหมอและพยาบาลต่างก็มองมาที่ตัวเขา ตาเป็นมันกันหมด
“งั้นวันนี้ก็เอาไว้เท่านี้ก่อนแล้วกัน ต้องขออภัยด้วยจริงๆ ทุกคนยังเที่ยวไม่ครบเลย งั้นพวกเราไปกินข้าวกันเถอะ กินเสร็จก็แยกย้ายเลย” ทศพรเห็นมุกดาบาดเจ็บที่เท้า ตอนแรกยังมีแพลนจะไปแช่ออนเซ็น ตอนนี้ก็คงไปไม่ได้แล้ว คงต้องรอครั้งถัดไปสินะ
“ได้เลย พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ เดินมาทั้งวัน ฉันก็รู้สึกหิวแล้วล่ะ” จันวิภาได้ยินว่าจะกินข้าว เธอก็เริ่มหิวขึ้นมาทันที
“ได้ ฉันก็อยากกินข้าวเหมือนกัน พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ” มุกดากับชลธีก็หิวเหมือนกัน เที่ยงนี้จะต้องขูดรีดจากตัวทศพรให้หนักเลย
“ทุกคนสั่งกันตามสบายเลย อะไรแพงๆ ก็กินอย่างนั้น” วันนี้ทศพรพาแฟนมาเลี้ยงอาหารครั้งแรกเลยนะ จะขี้เหนียวได้ยังไง
“นี่ ทศพร นายพาแฟนมาเลี้ยงอาหารครั้งแรก พวกเราก็ไม่เกรงใจหรอกนะ ฉันจะเอาหอยเป๋าฮื้อ หูฉลามแล้วก็ล็อบสเตอร์” ชลธีตั้งใจพูดออกมา เขาสั่งให้มุกดาต่างหาก
“นายหยุดเลยนะ นายแพ้อาหารทะเล นายลืมแล้วเหรอครั้งก่อนที่ไปกินอาหารทะเลกับมุกดา ว่านายมีอาการยังไงบ้าง?” ทศพรพูดเรื่องที่ชลธีแพ้อาหารทะเลออกมาอย่างเร็ว
“นายแพ้อาหารทะเล? ทำไมถึงไม่บอกฉัน?” มุกดาจำได้ว่าตอนนั้นเธอเอาอาหารทะเลให้ชลธีกินเยอะมาก วันนี้สองที่แท้รอยจูบบนตัวเขาก็เป็นรอยแดงจากอาการแพ้เองเหรอ
“นานๆทีเธอจะคีบอาหารให้ฉัน ฉันไม่กินก็ไม่ได้ไหม?” ชลธีพูดประจบ
“นายนี่มัน จริงๆเล้ย!” มุกดาหมดคำพูดจริงๆ ในโลกนี้ทำไมถึงมีคนโง่แบบนี้นะ ทั้งที่เขาแพ้อาหารทะเล เพื่อไม่ให้ตัวเองลำบากใจ เขากลับกินอาหารทะเลนั่นลงไป ถ้าเกิดมีอาการแพ้ขึ้นมาถึงตายได้เลยนะ
พอกินข้าวเสร็จ ทั้งสองคู่ก็แยกย้ายกัน วันนี้ยังไงก็เที่ยวสนุกดี ชลธีอุ้มมุกดาออกจากร้านอาหาร ยังเดินได้ไม่กี่ก้าวก็เจอเข้ากับคนคนหนึ่ง คนคนนั้นเดินตามพวกเขามานานมากแล้ว
“มีเรื่องอะไร?” ชลธีมองดูคนตรงหน้า ด้วยสีหน้าบูดตึง
“ประธานชลธี ประธานชลธีครับ วันนี้ต้องขออภัยด้วยนะครับ ผมมีตาหามีแววไม่ ที่จำคุณไม่ได้ คืนนี้ให้ผมเลี้ยงอาหารคุณเป็นการขอโทษนะครับ” ณัฐวรรธน์ยิ้มหวาน ก็เหลือแต่ส่ายหางแล้วล่ะ
