วรกัญญาส่งภาพวาดของอักลี่ไปให้ชลธี ชลธีมองคนหัวล้านคนนั้นสักครู่ แล้วก็พยักหน้า
“ผมรู้สึกว่าเหมือนใช้ได้เลยนะ เพียงแค่ผมน้อยไปหน่อย ถ้าผมเยอะขึ้นอีกสักนิด ก็จะยิ่งเหมือน” ชลธีกำลังชมอักลี่อยู่
แค่อักลี่ได้ยิน สีหน้าก็เหมือนมองเพื่อนที่รู้ใจ ทำให้วรกัญญาอยากจะหัวเราะออกมา สายตาของผู้ชายคนนี้ประหลาดขนาดนี้เลยเหรอ?
“ก็ได้ ฉันจะไม่พูดอะไรแล้ว อักลี่เรากลับบ้านกันเถอะลูก” วรกัญญาก็ไม่ได้บอกอักลี่ให้ชัดเจนว่าชลธีเป็นพ่อของเขาหรือเปล่า เพราะวรกัญญาเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“พ่อ ไว้เจอกันนะครับ” อักลี่เห็นแม่ไม่ได้บอกว่าชลธีไม่ใช่พ่อ จึงกล้าเรียกชลธีว่าพ่อได้เต็มปาก
แค่ชลธีได้ยินอักลี่เรียกตนเองว่าพ่อตลอดทั้งวัน ถึงในใจของเขาจะมีความสุข แต่ก็ยังสับสนอยู่ดี ถ้าเป็นเรื่องจริง เขาต้องดีใจตายแน่เลย แต่ถ้าภายหลังพ่อของเขามาแล้วล่ะ งั้นตนเองจะทำยังไง? คงผิดหวังไปนานแน่ๆ
“เขาไม่ใช่พ่อของลูกนะ” ตอนนี้วรกัญญารู้สึกว่าตนเองควรจะพูดกับลูกชายให้รู้เรื่อง ชลธีไม่ใช่พ่อของเขา ถ้าใช่ทำไมถึงไม่อยู่ข้างๆตนเองตั้งหลายปี
“อือ” อักลี่มองชลธีอย่างอาลัยอาวรณ์ ที่แท้คุณลุงชลธีไม่ใช่พ่อของตนเองสินะ เขาผิดหวังจัง เขาคาดหวังให้ชลธีเป็นพ่อของตนเองมากจริงๆ เขาชอบคุณลุงชลธีคนนี้มากๆ
วรกัญญากับลูกไปแล้ว แต่ชลธีกลับไม่สามารถสงบลงได้ ถ้าคำนวณตามช่วงเวลา อักลี่จะเป็นลูกของตนเองหรือเปล่านะ? วรกัญญาหายตัวไปห้าปี แต่ได้ยินแสนดีบอกว่าเด็กคนนี้ประมาณสามขวบเท่านั้น
ชลธีจะคำนวณยังไงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ถ้าอักลี่สี่ขวบกว่าสิ ถึงเป็นลูกของตนเองแน่ๆ
ตอนที่วรกัญญาบอกอายุของอักลี่กับโธรณี แค่พูดว่าสามขวบไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
“ช่วงนี้แปลกๆนะ ทำไมธวัชไม่กลับบ้านมากินข้าวเลยล่ะ?” ตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหาร ย่านิ่มกำลังถามวรรณวิมล
“คุณย่าคะ เขาไปทำงานนอกสถานที่ค่ะ เหมือนว่าเดือนกว่าๆเลยถึงจะกลับมา” วรรณวิมลเบิกบานใจสุดๆ ตอนที่ธีร์ธวัชไปทำงานนอกสถานที่ ยังให้เธอถือเงินแสนเอาไว้ ถ้าเธอชอบอะไรก็ไปซื้อ สามีของตนเองดีกับเธอมากจริงๆ
“ไปทำงานนอกสถานที่? บ่ายวันนี้ฉันยังเห็นเขาอยู่เลย” นีรชากำลังกินข้าว ได้ยินประโยคนี้แล้วเธอจึงเงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยความงุนงง
“คุณแม่ ต้องมองผิดไปแน่ๆค่ะ จะเป็นไปได้ยังไง เขาไปตั้งแต่สองวันก่อนแล้วนะคะ คราวนี้ไปต่างประเทศด้วย จึงไปนานหน่อยค่ะ” วรรณวิมลพูดติดตลกกับนีรชา ต้องมองผิดแน่ๆ เขาเดินทางไปแล้ว เธอเองก็เป็นคนไปส่งเขาที่สนามบินด้วย
“จะเป็นไปได้ยังไง บ่ายวันนี้ฉันเจอเขาที่โรงพยาบาลรอนเมท ฉันเรียกเขาแต่เขาไม่ได้ยิน ฉันเองก็มีธุระ จึงเดินไปเลย ถ้าเธอไม่พูดขึ้นมา ฉันคงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เขายังกำลังถือข้าวของอีกเยอะแยะด้วยนะ” นีรชาพูดเพิ่มเติม
แค่ได้ฟังในใจของวรรณวิมลก็ “ชะงัก” ไปชั่วครู่ เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างหนึ่ง อยู่ในโรงพยาบาลงั้นเหรอ? ทำไมธีร์ธวัชถึงอยู่ในโรงพยาบาล ช่วงนี้เขาแข็งแรงดี ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลนี่นา
“อ้อ งั้นเดี๋ยวหนูจะตามไปดู เพื่อนร่วมงานเขาอาจจะไม่สบายมั้งคะ” วรรณวิมลรีบกินข้าว แล้วออกไปเลย
“บัว เมื่อกี้ที่เธอบอกว่าเห็นธวัชที่โรงพยาบาล แล้วยังถือของเยอะแยะเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?” เห็นวรรณวิมลไปแล้ว ย่านิ่มจึงถามนีรชา ถึงเธอจะไม่ชอบนีรชา แต่ก็ยังสุภาพกับเธอมาก เนื่องจากย่านิ่มชอบความมีอำนาจเป็นพิเศษ ตระกูลของนีรชามีเงิน เธอจึงไม่ควรเมินเฉยนีรชาจนเกินไป
“ใช่ค่ะ ฉันเห็นด้วยตาตัวเอง แค่เขาไม่เห็นฉันก็เท่านั้น ทำไมเหรอคะ?” นีรชาหน้าตางงงัน
ย่านิ่มเคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน เธอรู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ธีร์ธวัชหลอกวรรณวิมลว่าไปทำงานนอกสถานที่ แต่ตอนนี้กลับอยู่ที่โรงพยาบาล ผู้ชายคนนี้ต้องมีปัญหาแน่ๆ ย่านิ่มก็รีบกินข้าวให้เสร็จ
“บัว รบกวนเธอไปส่งฉันกับฟ้าที่โรงพยาบาลนั้นที ฉันรู้สึกว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น” ย่านิ่มพูดกับนีรชา
นีรชาตอบตกลง เธอกินข้าวเสร็จ ก็ขับรถพาย่านิ่มกับสิริกรไปที่โรงพยาบาล
วรรณวิมลมาถึงโรงพยาบาลด้วยท่าทีดุดัน เธอเดินไปทางแผนกสูตินรีเวชทันที เมื่อเธอมาถึงแผนกสูตินรีเวชแล้วก็ค้นหาทีละห้องๆ เวลานี้เธอยังคงฉลาดมาก ไม่ได้เดินเข้าไป เพียงแค่คอยดูอยู่ที่ทางเข้าเท่านั้น
ค้นหาทั้งชั้นหนึ่งครบแล้ว ก็ไม่เจอเงาของธีร์ธวัช ตอนนี้วรรณวิมลสบายใจขึ้นแล้ว เป็นนีรชาที่มองผิดไปแน่ๆ ที่นี่ไม่มีแม้แต่เงาของธีร์ธวัชเลย
หมอกับพยาบาลหลายคนเดินออกมาจากห้องที่อยู่ด้านในสุด ห้องนั้นปิดประตูแน่น เมื่อครู่วรรณวิมลจึงไม่ได้สังเกตเห็น ที่หน้าประตูก็ไม่มีป้ายบอกหมายเลขห้อง
“สถานการณ์ของคุณแม่เพิ่งคลอดไม่ได้ดีมาก เหมือนจะมีเลือดออกมากเกินไปเล็กน้อย หมอฉีดยาห้ามเลือดให้เธอแล้ว อาจจะเพราะจัดการมดลูกได้ไม่ดีเท่าไหร่” หมอกำลังอธิบายกับพยาบาลที่อยู่ข้างๆ
“ขอถามหน่อยค่ะสถานการณ์ของคุณแม่เพิ่งคลอดที่อยู่ด้านในเป็นยังไงบ้างคะ ไม่ดีหรือเปล่าคะ?” วรรณวิมลท่าทางร้อนรน เธอกำลังดึงมือของหมอ เปลี่ยนตนเองเป็นญาติของผู้หญิงเพิ่งคลอดคนนั้น
“คุณเป็นญาติของเธอสินะ ก็ไม่ใช่ว่าไม่ดี เพียงแต่เลือดไหลไม่หยุดนิดหน่อย หมอจัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้มีปัญหาร้ายแรง ส่วนเด็กก็ไม่เลวเลย แข็งแรงใช้ได้ คุณสามารถเข้าไปดูได้นะ” หมอพูดจบก็พาพยาบาลไปจัดยา
วรรณวิมลเดินไปถึงหน้าห้องคนไข้ห้องนั้น ที่แท้ก็เป็นห้องคนไข้วีไอพี เมื่อครู่เธอจึงไม่ได้สังเกต
จากซอกประตูที่ไม่ได้ปิดสนิท วรรณวิมลเห็นใบหน้าด้านข้างของธีร์ธวัชแล้ว เขากำลังอุ้มเด็ก พูดอะไรสักอย่างกับผู้หญิงที่เพิ่งคลอดคนนั้น
ผู้หญิงเพิ่งคลอดคนนี้ก็คือคนท้องคนนั้นที่วรรณวิมลเจออยู่บนถนน! อย่างนี้นี่เอง ธีร์ธวัชแอบมีชู้อยู่ข้างนอกจริงๆ แม้กระทั่งลูกก็คลอดออกมาแล้ว
วรรณวิมลโมโหจนหัวจะระเบิด เธอผลักประตูเข้าไป
บรรยากาศภายในห้องคนไข้อบอวลไปด้วยความหวานชื่น ธีร์ธวัชกำลังอุ้มเด็ก ผู้หญิงเพิ่งคลอดนอนอยู่บนเตียง กำลังยิ้มบางๆมองธีร์ธวัชกับลูก ราวกับเป็นครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกที่มีความสุขอย่างนั้น
วรรณวิมลพุ่งถลันเข้าไปจากด้านนอกอย่างรวดเร็ว ตบหน้าผู้หญิงเพิ่งคลอดคนนั้นไปสองที
ธีร์ธวัชมองเห็นไม่ชัดว่าผู้หญิงที่ตบคือภรรยาของตนเอง เขาจึงผลักวรรณวิมลออกไปเต็มแรง วรรณวิมลไม่ได้ระวังตัว เธอจึงกระแทกไปที่ข้างเตียง ทำให้หัวแตกในทันที
“ไอ้ตัวดีธีร์ธวัช ไม่นึกว่าจะกล้ามีผู้หญิงอื่นลับหลังฉัน จนถึงขั้นมีลูกด้วยกัน ฉันไม่ได้อยู่ในสายตาคุณเลยใช่ไหม? เชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ทิ้ง?” วรรณวิมลนั่งอยู่ที่พื้น กำลังชี้หน้าด่าธีร์ธวัชอยู่
ตอนนี้ธีร์ธวัชถึงพบว่าผู้หญิงที่ตบคนนั้นคือภรรยาของตนเอง เขาจึงค่อนข้างลนลาน ส่งลูกไปให้ผู้หญิงที่โดนตบคนนั้นด้วยความร้อนรน จะไปดึงวรรณวิมลลุกขึ้น
แต่ตอนนี้วรรณวิมลกลับลุกขึ้นมาด้วยตนเอง แล้วเธอก็กระโจนไปบนเตียงอีกครั้ง
