มุกดาลงรถ เธอเปิดประตูรถอย่างโหดเหี้ยม ระบายความโมโห!ชลธีคนนี้ สมองผิดปกติเถอะ ตัวเองกินข้าวกับเพื่อน เขาก็ทำลาย ยังพาตัวเองส่งกลับบ้าน ใครต้องการให้เขาหวังดีเหรอ?
เพียงแต่ก็มาถึงบ้านแล้ว มุกดามองเห็นรถของชลธีจากไปอย่างสง่าผ่าเผย ถ้าหากมีปัญญาชดใช้ เธออยากจะหยิบก้อนหินเข้าไปทุบอีกจริงๆ
“คุณหญิง คุณกลับมาแล้ว?ผมให้คนต้มโจ๊กรังนกให้คุณแล้ว คุณกินสักหน่อยเถอะ”นัทธ์รออยู่หน้าประตูแล้ว มองใบหน้าบูดบึ้งของมุกดา ในใจของเขากลับมีความสุข
คุณชายสนใจคุณหญิง ก็ดีมากแล้ว คิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของเขาอดไม่ได้ที่จะปรากฏรอยยิ้ม
“ไม่กิน โกรธจนอิ่มแล้ว ก้าวก่ายเรื่องของชาวบ้านขนาดนี้ จริงๆเลยเชียว ฉันอยู่ด้านนอกเกี่ยวอะไรกับเขา ถ้าฉันถูกคนขับรถแท็กซี่ลักพาตัวก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา!”มุกดาพูดด้วยความไม่พอใจ เธอเพียงแค่พูดตามอำเภอใจ ไม่คิดว่า เรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้นกับเธอจริงๆ
มุกดาพูดจบแล้ว เธอก็หันหน้ากลับไป พบว่านัทธ์กำลังยิ้ม เธอก็ยิ่งโกรธ
“ลุงนัทธ์ คุณยิ้มอะไร?คุณเกิดความดีอกดีใจที่คนอื่นเกิดความโชคร้าย?”มุกดาถลึงตาใส่นัทธ์
นัทธ์ลูบใบหน้าของตัวเอง จบกัน เมื่อกี้อดกลั้นไม่ไหว แสดงรอยยิ้มออกไปแล้ว
“เปล่า เปล่า คุณหญิง ผมเห็นคุณกลับมาแล้ว ผมก็วางใจ ดังนั้นใบหน้าจึงมีรอยยิ้ม ไม่ใช่มีความหมายว่าเกิดความดีอกดีใจที่คนอื่นเกิดความโชคร้ายอย่างแน่นอน แล้วเมื่อกี้คนที่มาส่งคุณคือใคร?” นัทธ์เสแสร้งถามมุกดา
“คนเพี้ยน!” มุกดาพูดจบแล้ว ก็เดินเข้าไปในวิลล่า
คิดว่าควรจะบอกกับจันวิภา มุกดาก็ต่อสายโทรศัพท์หาจันวิภา
“มุก เธอถึงบ้านหรือยัง?เมื่อกี้เธอกับประธานชลธีเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ได้ทำอะไรเธอหรอกนะ?เธอทำให้เขาไม่พอใจใช่ไหม?”เมื่อรับสายโทรศัพท์ คำถามของจันวิภาก็มาแล้ว
“ฉันมาถึงบ้านแล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขอโทษเธอกับพี่ประวีร์ด้วย วันอื่นฉันค่อยเลี้ยงพวกเธอเพื่อขอโทษ” มุกดาก็วางสายโทรศัพท์ เวลานี้ก็ไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรกับจันวิภาอีก
“คุณไม่ดีใจ?”หลังจากที่ไฟในห้องดับลงแล้ว สามีของมุกดาก็เข้ามา ดูเหมือนว่าเขาเข้ามาก็รับรู้ถึงกลิ่นอายของความโกรธ
“ใช่ ฉันไม่ดีใจ” มุกดาหันหลังให้ประตู เสียงดังมาจากประตู เธอก็รู้ว่าเขามาแล้ว
“ใครที่กวนโมโหให้คุณไม่ดีใจ?” มุกดาได้ยินเสียงที่แปลกประหลาดนั้น ในใจตัวเองเห็นอกเห็นใจสามีมาก คนหน้าตาขี้เหร่ก็ช่างมัน เสียงก็ยังไม่น่าฟังอีก
“ไม่เป็นไร ตัวเองทำให้ตัวเองโกรธ คุณมาแล้ว?”มุกดาหมุนตัวกลับมา เธอมองเห็นเงาร่างสูงใหญ่ไม่ชัดเจน ยังมีกลิ่นที่คุ้นเคย
คนนั้นถอดเสื้อแล้ว เอนกายลงข้างกายมุกดา มือยื่นเข้ามาในเสื้อผ้าของมุกดาอย่างไม่ซื่อตรง
มุกดาคือผอม แต่ว่ามีรอบอกสามสิบสี่D ทำให้คนชอบมากจนวางไม่ลง
“อืม ไม่เป็นไร มีเรื่องอะไรนอนหลับก็จะดีขึ้น พรุ่งนี้ก็เป็นวันฤดูใบไม้ผลิที่สดใส”แน่นอนว่าชลธีรู้ว่ามุกดากำลังโกรธตัวเอง เขาก็ทำได้เพียงพูดโน้มน้าวใจเธอ
“อืม ก็ทำได้เพียงแบบนี้ เขาเป็นเจ้านายของฉันจะทำยังไงได้ล่ะ?ฉันยังต้องทำงานเป็นลูกน้องของเขา หวังว่าเขาอย่าทำให้ฉันลำบากใจ”มุกดาพูดคุยกับสามีคนนี้ที่มองไม่เห็น ยังคิดว่าเขาเป็นคนไม่เลว เพียงแค่เสียดาย
“พอแล้ว อย่าไปคิดอีกเลย” ชลธีอดทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาพลิกตัวขึ้นข้างบน ก็เริ่มทำงานของตัวเอง
มุกดาถูกทรมานจนต้องขอร้อง ชลธีจึงพลิกตัวลงจากเตียงแล้วออกไป
คลำตำแหน่งข้างกายที่เย็นแล้ว ในใจของมุกดาก็มีความรู้สึกที่พูดไม่ออก
สุดท้ายมุกดาก็พูดจูงใจลุงนัทธ์ได้แล้ว เธอต้องไปทำงานแล้ว ถ้ายังอยู่บ้านอีก มองดูดอกไม้นั่น เธอต้องเป็นบ้าแน่นอน
เพียงแต่ครั้งนี้เธอไปทำงานไม่ได้ให้ลุงนัทธ์ไปส่งตัวเอง เธอตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ เดินบนถนนมาระยะหนึ่ง ก็ไปนั่งรถเมล์
ลงจากรถเมล์ ยังต้องเดินบนถนนอีกสิบนาที จึงสามารถถึงบริษัทฮอนดากรุ๊ป มุกดาถือกระเป๋า เดินบนถนนอย่างมีความสุข เธอรู้สึกว่าตัวเองล่องลอยอย่างมีความสุข ดีจริงๆเลย
รถสปอร์ตคันสีแดงเสียงดังเอี๊ยดหยุดอยู่ด้านข้างมุกดา จากนั้นก็มีผู้หญิงสวยหยาดเยิ้มคนหนึ่งลงมาจากในรถ
ผู้หญิงคนนั้นผมหยิกหยักศก ใส่แว่นกันแดด ใส่ชุดสีแดงรองเท้าส้นสูงสิบเซนติเมตร
“มุกดา!” ผู้หญิงคนนั้นเดินมาทางมุกดา1
มุกดามองผู้หญิงคนนั้น ก็เดินทางของตัวเองต่อไป
เมธพรมองเห็นมุกดาไม่ได้สนใจตัวเอง เธอก็เดินมาอีกสองสามก้าว ตามมุกดาขึ้นมาแล้ว เวลานี้หน้าประตูของบริษัทฮอนดากรุ๊ปก็มีคนค่อนข้างเยอะแล้ว ส่วนมากคือมาทำงาน
“อุ๊ย หาตาเฒ่าที่ร่ำรวยแล้ว ก็ไม่สนใจคนแล้วเหรอ?” เมธพรตั้งใจพูดเสียงดัง
เสียงของเธอดึงดูดคนที่เดินบนถนน ล้วนหันหน้ากลับมามอง
“ไม่ใช่หาคนที่มีเงินแล้วเหรอ?ทำไมยังต้องเบียดบนรถเมล์ทุกวันล่ะ?ฮ่าๆฮ่าๆ คุณหลอกคนอื่นสินะ ยังมีเครื่องประดับเพชรสี่ชุดอีกล่ะ?คือไปยืมมาบังหน้าสินะ? เมธพรถากถางมุกดาอย่างดุร้าย
มุกดาก็หยุดเดินแล้ว เธอยืนกอดอก มองดูการแสดงของเมธพรเหมือนกับดูลิง
เมธพรก็ไม่หวาดกลัว เธอมองเห็นคนรอบข้างยิ่งเยอะขึ้นแล้ว เธอก็อยากให้มุกดาขายหน้า
“มุก คุณก็จริงๆเลยเชียว ถึงแม้ว่าธีร์ไม่ต้องการเธอแล้ว แต่ว่าคุณก็ไม่ควรทำลายตัวเองแบบนั้นจริงๆ หาผู้เฒ่าคนนั้นที่แก่เช่นนี้ คุณไม่ใช่ต้องการเงินเหรอ?คุณบอกกับฉันสักคำ พวกเราก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันจะให้คุณ คุณก็ไม่ต้องไปขายหรอก!” เมธพรพูดด้วยความจริงใจมาก
คนบริเวณรอบๆถูกคำพูดที่ปิดบังความจริงของเมธพร พวกเขาเริ่มใช้สายตาไม่ปกติมองมุกดา
“คุณพูดพอรึยัง?พูดพอแล้ว ฉันจะไปแล้ว ฉันยังต้องทำงาน ไม่ได้มีเวลามาดูคุณแสดงละคร น่าเสียดายจริงๆที่คุณไม่ไปเป็นนักแสดงละคร”มุกดาพูดจาดูถูกเมธพร เธอก็จะไป
แต่ว่าเมธพรได้คำนวณเวลามาดีแล้ว เวลานี้เธอก็มาดึงมุกดาไว้
“คุณปล่อยฉัน!” มุกดาถลึงตาใส่เมธพร ให้เธอปล่อยมือ
แต่ว่าสายตาของเมธพรวางแผนไว้แล้ว เธอดึงมุกดา ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขาของเมธพรก็สะดุด จากนั้นเมธพรก็ล้มลงบนพื้น
หลังจากนั้นขาของเธอก็เริ่มมีเลือดไหลออกมา มุกดาไม่ได้สนใจถึงเรื่องนั้น เธอเห็นเมธพรปล่อยมือแล้ว เธอก็เดินตรงเข้าไปบริษัท
“มุกดา คุณหยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงที่โกรธดังขึ้นมาจากด้านหลังของมุกดา
